Archidiecezja Lomé (la) Archidioecesis Lomensis | |
Ogólne informacje | |
---|---|
Kraj | Iść |
Arcybiskup | Nikodemus Anani Barrigah-Benissan |
Powierzchnia | 3682 km 2 |
Utworzenie diecezji | 1892 |
Podniesienie rangi archidiecezji | 1955 |
Diecezje suffragan | Aného , Atakpamé , Dapaong , Kara , Kpalimé , Sokodé |
Stronie internetowej | www.archidiocesedelome.org |
Statystyka | |
Populacja | 1 810 000 mieszk. |
Populacja katolicka | 520,369 wiernych |
Odsetek katolików | 28,7 % |
Liczba parafii | 46 |
Liczba księży | 149 |
Liczba zakonników | 214 |
Liczba zakonnic | 333 |
(en) Uwaga na www.catholic-hierarchy.org | |
Archidiecezja Lomé jest jedynym archidiecezja z Togo . Jej siedziba znajduje się w Lomé w katedrze Najświętszego Serca w Lomé .
W biskupstwa sufragan są diecezje z Aného , Atakpamé , Dapaong , Kara , Kpalime i Sokode .
Misje Ziemi od 1892 roku The Arcybiskup z Lomé był pierwszy pro-prefektury oraz prefektura apostolska (1892- 1914 ) i tym Wikariat Apostolski z Togo (1914- 1938 ) i Wikariat Apostolski Lomé (1938- 1955 ), po czym popełnił archidiecezja z Lomé 14 września 1955 r .
Pierwsi trzej arcybiskupi Lomé byli:
Od 8 czerwca 2007 The arcybiskup Lomé jest M gr Denis Komivi Amuzu-Dzakpah . Mieliśmy nowego arcybiskupa Mgr Barrigah Nicodemusa
Terytorium arcybiskupstwa Lomé składa się z 50 parafii podzielonych na 6 dekanatów (patrz również pododdziały Togo ):
Dekanat składa się z 6 następujących parafii:
Dekanat składa się z 11 następujących parafii:
Dekanat składa się z 9 parafii:
Dekanat składa się z 15 parafii
Dekanat składa się z 10 następujących parafii:
Dekanat składa się z 4 parafii:
W trakcie rozwoju misyjnej w Togo - przyniósł pierwszą misję przez członków Towarzystwa Boskiego Słowa w Steyl do 1 st wojny światowej , a następnie przez te o Stowarzyszenie Misji Afrykańskich i stopniowo przez miejscowego duchowieństwa i Togo społeczności - Togijczyków Terytorium kościelne zostało podzielone na kilka diecezji sufragańskich w zależności od archidiecezji Lomé. Są to następujące diecezje sufragańskie:
Dla katolickich misjonarzy, początki ich apostolstwa na Wybrzeżu Niewolników naprawdę zaczyna się na koniec XIX th wieku , August 28, 1892, z misji prowadzonych przez braci i ojców niemieckiej Słowa boskości Spółki przez Steyl . Jednak katolicka obecność i misyjne próby Kościoła rzymskiego poprzedzały przybycie niemieckich misjonarzy.
Przed XIX th wiekuOd XVI th century, pierwsze kontakty z mieszkańcami wybrzeża slave i Gold Coast , Togo, z misjonarzy katolickich jest przez liczników portugalskich osiedlili się na wybrzeżu na metale handlowych szlachetnych (w tym złoto), kość słoniowa, ale także praktykowanie handel niewolnikami . Stary portugalski fort Elmina jest jedną z kotwic misji na Shore Gold portugalskiej Ale misjonarz impulsem była niska pomimo obecności tam z jezuitów (z XVI -tego wieku aż do 1630 roku), a następnie instalacja brytyjskiego Kapucynów ( 1634), który musiał opuścić podczas ekspansji holenderskiej Gold Coast (od 1637), Holandia będąc głównie kalwinistą . Portugalczycy byli również w posiadaniu Fortu Ajuda, a misjonarze kapucyni z Bretanii osiedlili się tam w 1644 roku w celu ewangelizacji regionu, ale kaplica misyjna została szybko podpalona przez mieszkańców okolic. Kilka innych prób podjęli około 1658-1661 hiszpańscy misjonarze kapucyni, następnie dominikanie (około 1667) i augustianie (około 1699), ale wszystkie zakończyły się niepowodzeniem.
Po zniesieniu niewolnictwa w wielu częściach Ameryki, wielu byłych czarnych chrześcijańskich niewolników przybyło na Wybrzeże Niewolników (od Lagos do Keta), przynosząc tam swoją wiarę. Nazywano ich „Brazylijczykami”. Byli szczególnie dobrze ugruntowani w dzisiejszym Beninie , w miastach Ouidah i Agoué .
XIX th centuryW 1842 M gr Edward Barron, mianowany prefektem apostolskim z Gwinei Superior, zajmuje w Afryce . W tym samym roku został mianowany Wikariuszem Apostolskim obu Gwinei. Jest on odpowiedzialny za te funkcje, które doprowadziły do członków Zgromadzenia Ducha Świętego, na zachodnim wybrzeżu Afryki na wykonywanie apostolatu misyjnego i wkrótce 1843 roku W 1847 roku, M gr Truffer (kapłan ze Zgromadzenia Ducha Świętego, również zwanych Spiritans ) zostaje mianowany Wikariuszem Apostolskim obu Gwinei.
W 1857 roku wikariat dwóch Gwinei został podzielony na dwie jednostki: Wikariat Apostolski Sierra Leone (powierzony nowemu Towarzystwu Misji Afrykańskich w Lyonie) i Wikariat Apostolski w Dahomeju . Wikariat Apostolski Dahomeju rozciągał się „od ujścia Volty do Nigru, od Atlantyku do Sudanu, a zatem obejmował dzisiejsze Togo”. Po dalszych zmianach w kościelnym aparacie misyjnym Wikariat Apostolski Dahomej został erygowany w prefekturze apostolskiej w 1883 r. Jego stolicą jest Agoué, a „granice tego nowego terytorium ( biegły od) Ouémé na wschodzie do Volty w„ Gdzie jest ". Należy również zauważyć, że 31 lipca 1897 roku rzeka Mono stała się oficjalną granicą oddzielającą Dahomej od Togo.
W dniu 2 lipca 1884 roku niemiecka kolonia z Togo została założona. Dwa lata później, w 1886 r., Dwaj Ojcowie Towarzystwa Misji Afrykańskich , o. Bauquis i Moran, rozpoczęli swoją misję na ziemiach Togo. Osiedlili się w Agoué, a następnie w Atakpamé . To tutaj 7 sierpnia 1887 roku ojciec Moran zmarł na skutek otrucia przez tych, którzy sprzeciwiali się misjonarzom katolickim.
2 lipca 1884 roku powstała niemiecka kolonia Togo. W niemieckiej kolonii, niemiecko- mówiąc katolicki (ale także protestanckie) misjonarze zostaną wysłane do Togo . W rzeczywistości do 1914 roku misjonarze katoliccy będą wspierani przez niemiecką hierarchię.
Przed przybyciem Towarzystwa Boskiego Słowa w SteylPrzed przybyciem Towarzystwa Boskiego Słowa z Steyl braci i ojców Towarzystwa Boskiego Słowa Steyl w niemieckim Togo / Togoland misjonarze protestanccy byli już w pracy w tej dziedzinie, a mianowicie: „The Society of Missions z Północne Niemcy z siedzibą w Bremie, Evangelical Missions Society Basel i Wesley Methodist Mission ”. Ze strony katolickiej misje były realizowane przez Towarzystwo Misji Afrykańskich, którego misjonarzami byli głównie Francuzi.
Prefektura apostolska TogoCesarska polityka tworzenia misji według stref na różnych terytoriach niemieckiej kolonii Togo, a także napięcia między przeważnie francuskimi misjonarzami Towarzystwa Misji Afrykańskich a niemieckimi władzami cesarskimi - po reprezentacjach przed Stolicą Apostolską - zakończyły się. erygowanie Prefektury Apostolskiej w Togo (dokonane 12 kwietnia 1892 r.) i wezwanie misjonarzy katolickich Towarzystwa Słowa Bożego w Steyl do zastąpienia misjonarzy Towarzystwa Misji Afrykańskich . Pierwszym pre-prefektem tej apostolskiej prefektury Togo był ks. Johann Schäfer, który był członkiem Towarzystwa Słowa Bożego w Steyl.
Utworzenie prefektury apostolskiej Togo w 1892 roku„Aby umożliwić wysyłanie większej liczby misjonarzy do regionów należących do tej pory do prefektury apostolskiej Dahomej, aby ci misjonarze mogli doprowadzić do cywilizacji i zbawienia ludności tego kraju, konieczne było oddzielenie terytorium Togo. od tego z Dahomej. Dlatego na zgromadzeniu 22 lutego tego roku (1892) kardynałowie uznali za stosowne utworzenie prefektury apostolskiej w Togo. [...] Prefektura apostolska Togo została powierzona Seminarium Misji Zagranicznych w Steyl »
.
Terytorium prefektury apostolskiej Togo w 1892 roku„Na zachodzie granica przebiega na wybrzeżu między Lomé i Dénou na granicy posiadłości angielskich; następnie wznosi się na północ do punktu 6 ° 10 'szerokości geograficznej północnej. Stamtąd utrzymuje ten punkt na zachód, do rzeki Aka ; potem wzdłuż tej rzeki osiąga punkt 6 ° 20 '. Stamtąd porusza się na zachód do rzeki Dehaue; podąża za tą rzeką do stopnia, który znajduje się u zbiegu rzeki Deine i Volty . Następnie biegnie wzdłuż Volty do rzeki Daka. Na wschodzie granicę wyznacza południk, który od wybrzeża dotyka zachodniego krańca wyspy Bayol (między Agoué i Petit-Popo (= Anécho)) w pobliżu zachodniej części wioski Hillakondji . Biegnie wzdłuż tego południka do 9 th stopnia szerokości geograficznej północnej. Na południu morze stanowi naturalną granicę. "
Misje Towarzystwa Słowa Bożego w Steyl (1892-1914)Pierwszych pięciu misjonarzy Towarzystwa Słowa Bożego opuściło Europę i udało się do Togo w lipcu 1892 r. Na ich czele stał ks. Schäfer jako pre-prefekt apostolski. Przybyli łodzią do Lomé 27 sierpnia 1892 roku.
Początki w Lomé28 sierpnia 1892 roku oficjalnie założyli Misję Lomé. 3 września 1892 wmurowano kamień węgielny pod misję w Lomé. 18 września 1892 r. Poświęcenie pierwszej kaplicy w Lomé. 25 grudnia 1892 r. W Togo odbył się pierwszy chrzest dorosłych. Od samego początku misjom Ojców Towarzystwa Słowa Bożego zawsze towarzyszyło zakładanie szkół. 28 września 1892 r. W Lomé zapisano już 25 dzieci do szkoły misyjnej, a 25 października 1892 r. W Lomé otwarto kurs dla katechumenów.
Co mówią pierwsi misjonarze o początkach misji w LoméO początkach Misji Towarzystwa Słowa Bożego w Steyl, ks. Johann Schäfer pisze: „Do tej pory dobry Pan naprawdę nas błogosławił. Od pierwszych dni przyjęto nas uprzejmie. Szczęście się do nas uśmiecha. Ludzie przychodzą do nas z ufnością. Mieszkało tu kilka rodzin katolickich jak owce bez pasterza. Dziś są szczęśliwi ”. A także: „Zbliżyliśmy się do tych maluczkich; wzięliśmy ich za rękę, aby nauczyć ich znaku krzyża. To właśnie z sześcioletnim dzieckiem rozpocząłem swoją posługę: „W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen". Mały powtórzył. „W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen". To nie był zły początek. „Dobrze, mój maleńki!” Powiedziałem. Dziecko również powtórzyło: „Dobrze, moja maleńka!” A w drodze do domu dzieci nigdy nie męczyły się robieniem znaku krzyża. 2 września (1892) dwoje dzieci uczestniczyło w pierwszej mszy, piątki na drugiej. W niedzielę 4 września (1892) mieli dwanaście lat. Mszę św. Pełnił Facond de Souza, katolickie dziecko z Ouidah . Cóż za wzruszenie, gdy widzę, jak te dzieci po raz pierwszy składają ręce! Z jaką pobożnością klęczeli przez całą Mszę! Następnie poprosiłem małego Faconda, aby opowiedział swoim towarzyszom coś o Jezusie. To było godne podziwu. Wszyscy obiecali modlić się rano i wieczorem i zachować mądrość ”.
FundacjeW pierwszych miesiącach przybycia do Togo misjonarze Towarzystwa Słowa Bożego pracowali głównie w Lomé i jego okolicach (Amoutivé, Grand Bè, Petit Bé). Pod koniec 1892 roku ks. Johann Schäfer zdecydował o rozszerzeniu misji na Adjido (2 kwietnia 1893), Togoville (założone 24 maja 1893). W lutym-marcu 1893 r. Księża Johann Schäfer i Matthias Dier opuścili wybrzeże Togo i udali się w głąb kolonii do Kpandu i Sokodé . Później tego roku odwiedzili Aképé i Noépé. Na przestrzeni miesięcy i lat powstały inne stacje misyjne, takie jak: Porto-Séguro (rozpoczęte w 1892 r. I założone 13 lutego 1895 r.), Petit-Popo (= Anécho / założone 3 czerwca 1895 r.), Atakpamé (19 lipca 1895 r.) , 1900), Tsevié (1901-1911), Palimé (2 kwietnia 1902), Kpandu (23 sierpnia 1904), Gbi-Bla (styczeń 1906), Adéta (1907-1911), Ho (1908-1909), Assahoun (1908-1909), Agou (1910-1911), Alédjo (10 marca 1913).
Na początku 1894 r. Apostolski pro-prefekt Johann Schäfer zachorował na ospę i po wyleczeniu musiał definitywnie wrócić do Europy 2 czerwca 1894 r. Ojciec Matthias Dier zastąpił go na czele misji jako „administrator apostolski. Pozostał nim do 28 lipca 1896 r., Kiedy to o. Hermann Bücking został mianowany prefektem apostolskim. Następnie, od 1907 do 1914 roku, o. Nicolas Schöning został mianowany pro-prefektem, a następnie prefektem apostolskim Togo.
MisjeMisjonarze Towarzystwa Słowa Bożego mieli metodę poszukiwania ważnego miejsca do osiedlenia się, miejsca, z którego mogliby promieniować i rozwijać ewangelizację. Zwykle chcieli znaleźć w ten sposób miejsca o wysokiej gęstości zaludnienia chrześcijan jako oś misji. W miarę możliwości unikali osiedlania się w miejscach misyjnych innych wyznań chrześcijańskich. Starali się również utrzymywać dobre i pełne szacunku stosunki z władzami sprawującymi tradycyjną władzę, aby mogli nawiązywać bezpośredni kontakt zaufania z ludźmi, odwiedzając ich regularnie. Ponadto misjonarze troszczyli się o materialne potrzeby mieszkańców terenów misyjnych: zdrowie, żywność, szkoła itp.
Aby rozpocząć pracę misyjną na stacjach, umożliwić ich ekspansję i wyjaśnić wiarę chrześcijańską i katolicką, Ojcowie Towarzystwa Słowa Bożego postawili na formację dzieci poprzez tworzenie szkół, ale także otaczanie katechumenów formacją . powaga katechistów. 6 marca 1897 roku przywieźli do Togo pierwsze zakonnice z żeńskiego oddziału Towarzystwa Słowa Bożego w Steyl, siostry misjonarki, służebnice Ducha Świętego, które przybyły do Togo, aby współpracować „ w formacji ludzkiej i chrześcijańskiej kobiet. młodzież ”. Przykładem wykonanej pracy misyjnej jest sakramentalna praktyka małżeństwa. Rzeczywiście, 24 grudnia 1898 roku w Togo zostało zawarte pierwsze małżeństwo katolickie. Od 1898 do 1913 zawarto 1235 małżeństw.
W 1909 r. Misjonarze otworzyli także „Kurs uzupełniający” w Lomé. W 1908 r. Wychodząc naprzeciw zapotrzebowaniu na wykwalifikowaną kadrę nauczycielską, która mogłaby pomagać ojcom, braciom i siostrom w szkołach i katechezie, Ojcowie Towarzystwa Słowa Bożego założyli w Gbi-Bla zwykłą szkołę.
Zawsze mając na celu wspieranie przekazywania wiary chrześcijańskiej i jej pogłębiania, misjonarze założyli w Lomé w lipcu 1909 r. Drukarnię, aw styczniu 1911 r. Założyli katolicki miesięcznik „ Mia holo” (czyli „ Mój Przyjaciel” ), ukazujący się w języku niemieckim. i owce. Należy zauważyć, że niektórzy ojcowie misjonarze, tacy jak ks. Jakob Hoffmann, spędzali dużo czasu ucząc się lokalnych języków i pisząc w książkach ewe, takich jak: „katechizm, historia biblijna, modlitewniki, gramatyki, słowniki”. A w 1901 roku, książka modlitw i pieśni Ewe została opublikowana po raz pierwszy w Steyl jako Dzifomo oznaczającego Route Nieba i został opublikowany wiele razy, od początku XX th wieku.
Oprócz tego należy pamiętać, że misjonarze pomogli w budowie wielu obiektów sakralnych. Pierwszą była kaplica Lomé, która została poświęcona 19 września 1892 roku i bardzo szybko stała się zbyt wąska, aby pomieścić wiernych. 2 czerwca 1901 r. Położono pierwszy kamień pod kościołem Najświętszego Serca z Lomé, a miejsce poświęcono 21 września 1902 r.
Cała ta misyjna praca wymagała obecności na miejscu misjonarzy i misjonarek, Europejczyków i Afrykanów. Dlatego zawsze trzeba było znaleźć nowych misjonarzy, którzy uzupełniliby tych już zainstalowanych w Togo lub zastąpili chorych lub zmarłych braci, ojców i siostry. Należało też dostosować się do imperatywów w tej dziedzinie, znaleźć środki na sfinansowanie budowy, szkół, pensji katechetów i nauczycieli itp. Ta praca badawcza i więzi z kontynentem wywarły również wpływ na przełożonych i lokalne władze kościelne, w szczególności na prefektów apostolskich, którzy są członkami Towarzystwa Słowa Bożego .
Pierwsza Wojna Swiatowa16 marca 1914 roku Prefektura Apostolska Togo została erygowana jako Wikariat Apostolski w Togo. M gr Franz Wilk został następnie mianowany pierwszy Wikariusz Apostolski z Togo. Ojciec Towarzystwa Słowa Bożego, został wyświęcony w Steyl 28 czerwca 1914 r., Ale wojna uniemożliwiła mu pełnienie jego funkcji. Rzeczywiście, od 27 sierpnia 1914 r. Togo było okupowane przez Francję i Anglię. 28 sierpnia 1917 roku niemieccy misjonarze i katolicy z Togo mogli świętować Srebrny Jubileusz Misji w Togo. Pomimo tej wielkiej uroczystości sytuacja polityczna coraz bardziej komplikowała apostolat misyjny obywateli niemieckich. W tym napiętym kontekście politycznym nastąpi zwolnienie wszystkich niemieckich misjonarzy, mężczyzn i kobiet, katolików i protestantów (ponieważ ci ostatni pozostali jedynymi Niemcami na ziemi Togijskiej):
„11 października 1917 r. Był„ najciemniejszym dniem w annałach Misji ”- napisał misjonarz. Rano do Lomé przypłynęła łódź. To już było coś niezwykłego. W godzinach porannych o godz. 11:45 został pilnie wezwany pro-wikariusz apostolski do dowódcy angielskiego. Jeszcze bardziej niezwykłe. „Ojcze”, powiedział do niego dowódca, „wezwałem cię w bardzo poważnej sprawie… Przykro mi, ale dobrze wierzę, że jestem tylko wykonawcą rozkazu… Otrzymałem dziś rano telegram od Londyn. Wszyscy misjonarze, którzy nie ukończyli czterdziestu pięciu lat, muszą opuścić Togo. Zostaną wysłani do Anglii. Udało mi się zatrzymać starszych ojców i zakonnice. Ojcowie i siostry. Bracia mieszkający w Lomé stawią się za dwie godziny łodzie czekają na nich w porcie. O pierwszej oficer przyjdzie obejrzeć papiery i bagaż "Ojciec Witte właśnie wyszedł, gdy oddzwonił do niego pracownik portu. Dowódca o czymś zapomniał: „Mówię wam, że misjonarze są uważani za jeńców wojennych. Te same rozkazy wysłałem w głąb kraju. Chciałbym uniknąć bolesnych komplikacji i mam nadzieję, że misjonarze nie zrobią tego. Żadnych trudności. „Ich wyjazd nastąpił szybko i pozostawił katolików z Lomé w niebezpieczeństwie”. Misjonarze z innych stacji wyruszyli 25 października i 4 listopada. Sceny pożegnalne były nie mniej wstrząsające. Że w Lomé (...) Ponadto dla sióstr, w Togo zostało tylko sześciu Ojców i trzech Braci, zresztą nie na długo. W styczniu następnego roku ostatni misjonarze, Ojcowie, Bracia, Siostry, opuścili kraj. ”10 stycznia 1918 r. ostatni misjonarze ze Steyl wyjechali do Niemiec.
Po zakończeniu wojny Towarzystwo Słowa Bożego w Steyl chciałoby wznowić misyjny apostolat w Togo, ale w obliczu napięć politycznych nie było to możliwe. W obliczu tego impasu Stolica Apostolska musiała podjąć decyzję o znalezieniu francuskich misjonarzy, którzy wspieraliby katolików z Togo. W tym celu Rzym powołał Towarzystwo Misji Afrykańskich.
Po pierwszej wojnie światowej Togo stało się kolonią francuską, hierarchia i misjonarze również stali się Francuzami, a misjonarzy niemieckich zostali następnie zastąpieni misjonarzami francuskimi, w szczególności Misjonarzami Towarzystwa Misji Afrykańskich .
Wyjazd misjonarzy niemieckich i przybycie misjonarzy francuskich (1918-1921)Złapany w zawierusze 1 st wojny światowej i przerysowywania państw europejskich, a więc i ich koloniami, ostatnie misjonarze z Towarzystwa Boskiego Słowa w Steyl zostawić Togo w dniu 10 stycznia 1918. W dniu 11 stycznia 1918 roku, M gr Hummel „Wikariusz apostolski Côte-de-l'Or zostaje mianowany administratorem apostolskim Wikariatu Apostolskiego Togo”. 16 stycznia 1918 r. Do Lomé przybyli pierwsi Ojcowie Towarzystwa Misji Afrykańskich, o. Reymann i Riebstein. 4 marca 1918 r. Do Lomé przybyły pierwsze zakonnice Sióstr Matki Bożej Apostolskiej.
Należy jednak podkreślić, że oprócz emocji związanych z utratą swoich misjonarzy, ludność Togo, a tym samym także katolicy tego kraju, musieli przestawić się z języka niemieckiego na niemiecką kolonię Togo iz misjonarzy Society of the Divine Word of Steyl na francuski język Togo, który był również językiem misjonarzy Towarzystwa Misji Afrykańskich.
Między wojnami: Wikariat Apostolski Francuskiego Togo (1921-1937)Po odejściu z Wikariusz Apostolski M gr wilk, M gr Jean-Marie Cessou , obywatel francuski, został mianowany Administrator Apostolski w roku 1921. W dniu 20 marca 1923 roku został mianowany wikariuszem apostolskim i jest święte w Lomé w dniu 15 lipca 1923 roku kilka lat, z jego intensywnej pracy misyjnej, M gr Jean-Marie Cessou udaje się zastąpić niemieckich misjonarzy (kapłanów, zakonników) przez francuskich misjonarzy. Jednak w 1934 roku w kraju było tylko 25 księży, co było bardzo niewystarczające dla populacji katolickiej, która wzrosła ponad dwukrotnie.
Mimo mniejszej liczby kapłanów i ograniczonych zasobów finansowych, M gr Jean-Marie Cessou opracowany apostolat w krajach katolickich, szczególnie w kierunku północnej części kraju, tworząc stacje misyjne i opierając się na nauczycieli i katechetów lokalnych.
Nowe pozycje misji:
Ale Jean-Marie Cessou pracował również nad szkoleniem nauczycieli i katechetów - nieodzownych sztafet dla katolickich misjonarzy (księży, zakonników i zakonnic) - a zatem lokalnych misjonarzy pozostających w bezpośrednim kontakcie z ludnością. W marcu 1927 r. W Togoville otwarto szkołę katechetów.
Dołożył również wszelkich starań, aby wyszkolić miejscowego duchowieństwa wysokiej jakości. Stwierdził: „Jedyną władzą, która nie prowadzi polityki kolonialnej, jest Kościół (...) Jest to prawdą, ponieważ tradycyjna polityka polega na stopniowym przekształcaniu jego wikariatów w diecezjach, misji w parafiach i zastępowaniu misjonarzy, których wysyła, aby założyć kościół tubylczych księży ”. 22 maja 1922 r., Z okazji wstąpienia do subdiakonatu ks. Anastase Dogli, ponownie stwierdził: „My, Europejczycy, nigdy nie będziemy w stanie dotrzeć bezpośrednio do ludzi. Klimat i język zawsze pozostaną poważną przeszkodą. Tylko Afrykanin zna serce Afrykańczyka. Tylko jego przykład może przemienić i nawrócić dusze. Mówię oczywiście o masach, a nie o wyjątkach, do których łaska Boża może prowadzić na różne sposoby. Kiedy przykład pochodzi od europejskiego misjonarza, przyznajemy to, owszem, ale zawsze będziemy mówić: on jest Białym; Podczas gdy życie chrześcijanina lub kapłana prowadzonego przez jednego z was, przez człowieka, którego rodzinę i pochodzenie znacie, przez dziecko waszego (narodu) z jego wielkością i słabościami, takie życie będzie naprawdę chwytliwym przykładem, którego potrzebujesz ”. .
2 lipca 1922 r. Ks. Anastase Dogli był pierwszym księdzem z Togo (z diecezji Kéta), który otrzymał święcenia kapłańskie. M gr Cessou pisał o ojcu Dogli „23 lipca, pierwsza Msza św. Ojca Dogli z katedry w Lomé. Ten dzień będzie kamieniem milowym w annałach Misji, ponieważ Afrykanie naprawdę widzieli, że Kościół katolicki nie robi różnicy między swoimi dziećmi, czy są one białe czy czarne. Dzień wcześniej ludność Lomé udała się po nowego księdza pół godziny drogi od miasta. Tłum był tak duży, że procesja trwała prawie dwie godziny. Czekaliśmy na niego z duchowieństwem przy wejściu do katedry. Po przybyciu ojciec Dogli pobłogosławił wszystkich ludzi, którzy tłoczyli się przed kościołem. Żarliwe i uroczyste Te Deum w języku tego kraju wyraziło wdzięczność tysięcy wiernych. Cóż za wzruszenie, kiedy słyszysz tę piosenkę całego ludu! Niezwykłe powitanie, jakie Togo zarezerwowało dla swojego pierwszego kapłana, wywarło wielkie wrażenie na Europejczykach. Mówiono, że nigdy gubernator nie został przyjęty w ten sposób. Tylko być może byli misjonarze niemieccy, gdyby wrócili, byliby uprawnieni do takiego przyjęcia. Katolicy, protestanci, muzułmanie, poganie, wszyscy chcieli go zobaczyć, usłyszeć, wszyscy byli z niego dumni, dumni i szczęśliwi, widząc w nim swoich (ludzi) w centrum uwagi. W niedzielę co za tłok w kościele, na dziedzińcu, na placu! A jednak ten tłum pozostał spokojny, tylko czekając, aby go zobaczyć. I ona to zobaczyła. Widziała, jak odprawia mszę, w której braci (White) uczestniczyli przy ołtarzu. A więc była to prawda: czarny mężczyzna może zostać księdzem katolickim. Teraz mu uwierzyła ”.
Uwaga ponownie:
W dniu 18 maja 1937 r., Aby wspierać wysiłki misyjne w Togo, w szczególności w celu wspierania rozwoju misyjnego na północy kraju, Stolica Apostolska „podzieliła francuskie Togo na dwa okręgi kościelne i utworzyła prefekturę apostolską Sokodé, na czele który został umieszczony (24 lipca 1937) M gr Joseph Strebler, ówczesny Wikariat Apostolski, delegat Wikariatu na Złote Wybrzeże ”.
Przyjazd misjonarzy (1918-1937)Pomimo drugiej wojny światowej ważne dzieło ewangelizacji było kontynuowane poprzez tworzenie nowych stanowisk misyjnych we francuskim Togo:
W dniu 8 listopada 1945 roku, M gr Joseph Strebler został mianowany Wikariuszem Apostolskim Lome zastępując M gr Jean-Marie Cessou który zmarł w Lome 3 marca 1945. W dniu 7 czerwca 1946 roku, M gr Augustus Lingenheim mianowany prefektem apostolskim Sokodé zastępując M gr Józefa Strebler.
Zmęczony swego pobytu w Afryce, M gr Joseph Strebler powrócił do Francji, by spocząć na koniec kwietnia 1946 roku do końca wizyty apostolskiej Ojca Prouvost (27 marca-17 kwietnia 1946). W dniu 29 czerwca 1946 roku, M gr Strebler został konsekrowany na biskupa w Alzacji, Marienthal. Od 24 października do 6 listopada 1946 r. Przebywał w Rzymie, po czym wrócił do Togo 11 grudnia 1946 r., Gdzie przedstawił swój program misyjny: rozwój młodzieży i szkół, miejscowego duchowieństwa oraz umacnianie i rozwój rodzin chrześcijańskich.
M gr Augustus Lingenheim i Józef Strebler kontynuować swoją pracę misyjną poprzez tworzenie miejsc pracy i stacje misyjne:
Należy zauważyć, że wszystkim tym akcjom ewangelizacyjnym towarzyszyły i były wspierane przez działania szkolne, społeczne i zdrowotne oraz we współpracy z lokalnymi nauczycielami i katechistami. Należy zaznaczyć, że duży problem stanowiło finansowanie miejscowych nauczycieli i katechetów, ponieważ ci ostatni otrzymywali bardzo niskie wynagrodzenie, szybko porzucili swoje obowiązki, aw 1946 r. Grozili strajkiem.
Podobnie trudno było znaleźć wsparcie finansowe dla szkół katolickich dla szkół podstawowych i brakowało struktur i nauczycieli do szkół średnich. Po wielu krokach i budowie kolegium w Lomé, Kolegium Saint-Joseph zostało zainaugurowane 3 listopada 1948 r. A kolegium dla dziewcząt otwarto w Lomé 3 listopada 1949 r. (Kolegium prowadzone przez Siostry Matki Bożej Apostołowie).
W całym Togo misjonarzom Stowarzyszeń Misji Afrykańskich pomagali inni zakonnicy, tacy jak franciszkanie z Prowincji paryskiej, szwajcarscy marianistki, siostry Matki Bożej Apostołów, Małe Służebniczki Najświętszej Maryi Panny, Siostry św. -François d'Assise z Rodez, Siostry Opatrzności z Saint-André de Peltre.
W obliczu tego rozwoju misyjnego i wpływu misjonarzy zakonnych powstała wspólnota zakonnic afrykańskich, wspólnota sług Togijskich z Noépé i stopniowo duchowieństwo stawało się lokalne (niższe seminarium / wyższe seminarium). Wiosną 1962, zastępując M gr Joseph Strebler The 1 st Lome Togo arcybiskup będzie koronowany w katedrze w mieście 10 czerwca 1962: Robert Kazimierz Dosseh-Anyron (Robert Kazimierz Tonyui Messan Dosseh-Anyron). Jednak biskupi i arcybiskupi pozostali europejskimi do 1962 roku.
Ważne wydarzenia w tym okresie (1939-1955)14 września 1955 r. Powstał Wikariat Apostolski Lomé jako archidiecezja Lomé, a prefektura apostolska Sokodé została ustanowiona jako diecezja sufragańska. 24 lutego 1956, M gr Joseph Strebler został mianowany Arcybiskupem Lomé w dniu 28 października 1956, M gr Augustus Lingenheim został mianowany biskupem Sokode. Pomimo tych zmian w statutach kościelnych i redystrybucji poszczególnych obowiązków, praca misyjna pozostała taka sama, troszcząc się o dotarcie do jak największej liczby osób i zapewnienie dobrego kontynuowania wiary katolików w całym kraju. W tym celu stanowiska i stacje misyjne zostały również utworzone pod adresem:
„Od 1892 do 1958 roku było dwunastu księży togijskich, to znaczy średnio jeden ksiądz na cztery lata. Od 1958 do 1967 roku było około czterdziestu księży rocznie. (…), ale nie zapominajmy, że początki misji to zawsze długie oczekiwanie i cierpliwe przygotowanie do wykiełkowania powołań ” (kapłańskie, zakonne, małżeńskie) . Od pierwszych misyjnych początków Kościół w Togo stał się Kościołem lokalnym założonym na bogatej ziemi katolików Togo.
Od 1962: arcybiskup i biskupi TogoJeśli pierwszy ksiądz Togo z diecezji Kéta - ojciec Dogli - został wyświęcony 2 lipca 1922 r., A 23 września 1928 r. Pierwszy kapłan francuskiego Togo, ks. od kwietnia 1962 do 1 st afrykański abp Lome - Robert Kazimierza Dosseh-Anyron (Robert Kazimierz Tonyui Messan Dosseh-Anyron) - mianowany przez Rzym. W dniu 10 czerwca 1962, M gr Dosseh został koronowany na dziedzińcu Misji św Augustyna Amoutivé. Po tej ceremonii nastąpiła jego oficjalna intronizacja, która odbyła się w katedrze miasta Lomé w dniu 11 czerwca 1962 r. Nominacja ta wywołała radość mieszkańców, ponieważ jeden z Togo stał na czele kościoła w Togo swojej archidiecezji Lomé. .
Nowe misje są nadal tworzone pod adresem: