| Regent |
|---|
| Narodziny | Imperium Nicejskie |
|---|---|
| Śmierć | Po 1318 |
| Działalność | Kobieta polityczna |
| Rodzina | kantakuzen |
| Ojciec | Jean Cantacuzène |
| Matka | Irene Eulogie Paléologue ( w ) |
| Rodzeństwo |
Marie Paléologue Cantacuzène Q61442648 Théodora Raoulaina |
| Wspólny | Nicefor I Dukas |
| Dzieci |
Thamar Angel Komnen ( en ) Thomas Dukas |
Anne Paleolog Cantacuzene ( gr. Άννα Καντακουζηνή, zm. po 1318) była siostrzenicą cesarza bizantyjskiego Michała VIII Paleologa . Druga żona Nicefora I st Dukas z Epiru , była regentką Epiru aż do jego śmierci, do 1297 roku.
Anna była trzecią z czterech córek Jeana Cantacuzène'a i jego żony Irene Paléologue , siostry Michała VIII Paléologue . Anne i jej trzy siostry osiągnęły dorosłość. Siostrami Anny były: Théodora Paléologue Cantacuzène , żona Georgesa Muzalona, a następnie Jeana Raoula Petraliphasa , Marie Paléologue Cantacuzène , cesarzowa małżonka Bułgarii oraz Eugénie Paléologue Cantacuzène, żona Syrgiannesa i matka Syrolgiannes .
Anna wyszła za mąż jesienią 1264 roku za Nicéfora Dukasa w ramach porozumienia pokojowego narzuconego przez jej wuja, cesarza Michała, ojcu Nicefora, Michałowi II Dukasowi , władcy Epiru . Nicefor był wdowcem po Marii, córce cesarza Teodora II Lascarisa .
Anne przejęła przewagę nad mężem, podobnie jak jej siostry Marie i Theodora.
Po odwróceniu polityki unionistycznej jego ojca przez Andronika II Paleologa w 1282 r. Nicefor odnowił sojusz z Cesarstwem Bizantyńskim za pośrednictwem Anny, która udała się do Konstantynopola, aby załatwić traktat; Sama Anna służyła interesom dworu bizantyjskiego. W kwietniu 1284 uczestniczyła wraz z matką Ireną i siostrą Teodorą w synodzie w Atramyttion; swój udział w tych wydarzeniach upamiętniła freskiem w kościele klasztoru Matki Bożej Blachernae z Arta (el) przedstawiający trzy kobiety uczestniczące w procesji Hodegetria w Konstantynopolu.
Prawdopodobnie podczas tego pobytu doszła do porozumienia z Andronikusem, aby zastawić pułapkę na gałąź rodu Dukasów na czele Tesalii: z powrotem w Epirze ona i jej mąż przyciągnęli Michaela, syna Jeana Dukasa z Tesalii , z obietnicą sojuszu dynastycznego i kazał go aresztować i wysłać do Konstantynopola. Doprowadziło to do Nicefora w wojnie przeciwko jego przyrodniemu bratu, który w odwecie spustoszył okolice Arty w 1285 roku. Anna podjęła ambitny projekt, polegający na zjednoczeniu domów Epiru i Konstantynopola poprzez poślubienie jej córki Thamar za Michała IX Paleologa , syn i współcesarz Andronika II. Projekt ten nie powiódł się, ale w 1290 cesarz nadał swojemu młodemu synowi Tomaszowi godność despoty .
Antybizantyjska arystokracja przekonała następnie Nicefora do rozpoczęcia rokowań z królem Neapolem Karolem II w 1291 roku, co spowodowało inwazję bizantyjską. Ta inwazja przypieczętowała sojusz z Neapolem , a interwencja Karola II za pośrednictwem jego wasali, hrabiego Riccardo Orsiniego z Kefalonii i księcia Florenta z Achai , pomogła powstrzymać marsz Bizancjum. Para następnie poślubiła swoją drugą córkę Marię, spadkobiercę Kefalonii i syna córki Tamar, Karola II, Filipa I st of Tarent . Tamar otrzymała prawo do dziedziczenia Epiru w miejsce swojego brata, a Karol II obiecał, że będzie mogła zachować wiarę prawosławną. Ślub odbył się w 1294 roku. Z tej okazji Thamar przywiózł Filipowi w posagu kilka nadmorskich twierdz, w tym Nafpactus i Vonitsa . W tym samym czasie Filip otrzymał prawa i roszczenia swojego ojca w Grecji .
Nicefor zmarł między wrzesień 1296 oraz lipiec 1298. Anna zapewniła sukcesję ich małoletniemu synowi Tomaszowi, chociaż Filip otrzymał obietnicę odziedziczenia Epiru poprzez małżeństwo z Thamar. Karol II z Neapolu zażądał oddania Epiru Filipowi i Tamarowi, ale Anna odmówiła, twierdząc, że umowa została zerwana, gdy Thamar został zmuszony do porzucenia swojej prawosławnej wiary. W 1304 Anna szukała wsparcia u cesarza Andronika II. Sojusz został zawarty i przypieczętowany małżeństwem młodego Tomasza z Anną Paleolog , córką współcesarza Michała IX Paleologa i wnuczką Andronika.
Sam ślub odbył się w 1307 lub 1313 roku. W międzyczasie Karol II wysłał wojska do Epiru, ale zostały one odparte, a Epiroci wkroczyli na ziemie Andegawenów na Bałkanach Zachodnich, zdobywając Butrint i Nafpactus w latach 1304–1305. Nowa inwazja Andegawenów w 1306 r. zaowocowała kompromisem, dzięki któremu Epiroci powrócili do Filipa z Taranto Naupactus, Vonitsa i Butrinte.
Anne jest wymieniona na liście panów „Rumuni”, z którymi Republika Wenecka utrzymywała stosunki w 1313 roku; jeszcze żyła, gdy jej syn Thomas zmarł w 1318 roku.
Wydaje się, że Anne i Nicéphore mieli czworo dzieci:
