Altaïr

Alpha Aquilae • Ołtarz Orła

Altair
α Aquilae Opis obrazu Altair.jpg. Dane obserwacyjne
( epoka J2000.0 )
rektascensja 19 godz.  50 m  46.999 s
Deklinacja 8 ° 52 ′ 05,96 ″
Konstelacja Orzeł
Pozorna wielkość 0,76

Lokalizacja w konstelacji: Orzeł

(Zobacz sytuację w konstelacji: Orzeł) Aquila IAU.svg
Charakterystyka
Typ spektralny A7Vn
Indeks UB 0,09
Indeks BV 0,22
Indeks VR 0,14
Indeks RI 0,13
Zmienność Sct
Astrometria
Prędkość promieniowa −26,60  ±  0,4  km / s
Czysty ruch μ α  = + 536,23  mas / a
μ δ  = + 385,29  mas / a
Paralaksa 194,95 ± 0,57  mas
Dystans 16,73 ± 0,05  al
(5,13 ± 0,01  szt )
Wielkość bezwzględna 2,21
Charakterystyka fizyczna
Masa 1,86 ± 0,03  M ☉
Promień 2,008 ± 0,006  R ☉
Ciężar powierzchniowy (log g) 4.29
Jasność 10,6  L ☉
Temperatura 6900 do 8500  K
Metaliczność 0,019
Obrót 314  km / s
Wiek 1 × 10 8  a

Inne oznaczenia

α  Aql , 53 Aql ( Flamsteed ) HD 187642 , HR 7557 , BD 08 4236, GCTP  4665.00, GJ  768, LHS 3490 , HIP  97649, ODS  125122

Altair (α Aquilae / α Aql) jest gwiazda najjaśniejsza na konstelacji o Eagle . Z pozorną jasnością 0,76 jest dwunastą najjaśniejszą gwiazdą na niebie. Położona około 17 lat świetlnych od Ziemi, jest również jedną z najbliższych gwiazd widocznych gołym okiem .

Charakterystyka fizyczna

Altair jest białą gwiazdą typu widmowego A7Vn , o klasie jasności V (czytaj „pięć”), co wskazuje, że jest gwiazdą ciągu głównego . Przyrostek „n” za klasą jasności wskazuje, że jego widmo zawiera „mgławicowe” linie z powodu jego szybkiej rotacji. Jest również uważana za gwiazdę zmienną typu Delta Scuti , pomimo bardzo małych odchyleń, rzędu 2 milimagnitud .

Jest około dwa razy większy od Słońca (2,008 ± 0,006) i 1,86 ± 0,03 razy masywniejszy od niego i prawie jedenaście razy jaśniejszy od niego.

Co charakteryzuje go jest jego bardzo szybki obrót: trwa 7 godzin 46 minut, aby wykonać obrót , gdzie słońce zajmuje trochę więcej niż 25 dni. Dlatego Altair skręca na swoim równiku z prędkością 314  km/s . W rezultacie Altair jest podłużny, spłaszczony na biegunach i wybrzuszony na równiku: jego średnica równikowa jest co najmniej o 22% większa niż średnica bieguna. Spłaszczenie ε wynosi 0,220 ± 0,003, nachylenie i od osi biegunów i linią widzenia wynosi 50,7  ±  1,2 ° i właściwy kąt ruchu PA jest równa 301, 1  ±  0,3 ° .

W 2007 roku zdjęcia powierzchni Altaira, w widzialnej domenie, zostały wykonane z obserwatorium Mount Wilson w Kalifornii przy użyciu technik interferometrycznych przy użyciu czterech z sześciu teleskopów znajdujących się w tym miejscu. Uzyskane zdjęcia przedstawiają gwiazdę o barwie niebieskawej, silnie podłużną, co potwierdza wcześniejsze obserwacje dotyczące jej prędkości rotacji.

Modelowanie dwuwymiarowe , przedstawione w nowym badaniu opublikowanym w styczniu 2020 r., określa jego cechy fizyczne. Wiek jest znacznie młodszy (100 000 000 lat) niż wcześniej szacowano.

Gwiezdne środowisko

Altair jest gwiazdą z podwójną optyką: jej towarzysz o jasności 9,6mag tylko wydaje się być związany z efektem perspektywy.

Altair jest również jednym z wierzchołków letniego trójkąta , asteryzmu utworzonego również przez Alpha Cygni (Deneb) i Alpha Lyrae (Vega).

Tradycyjne nazwy

Nazwa Altaïr pochodzi od arabskiego al-nasr al-ṭāʾir ( النسر الطائر ), co oznacza „orzeł (lub sęp) w locie”. Arabska nazwa pojawia się przed tłumaczeniami dzieł greckich. Pochodzenie jest prawdopodobnie sumeryjskie lub babilońskie , dla tych ludów Altair był „gwiazdą orła”. Wśród starożytnych Arabów „orzeł w locie” oznaczał albo jedyny Altair, albo asteryzm złożony z trzech wyrównanych gwiazd α, otoczonych przez β i γ orła (otwarte skrzydła). Sprzeciwiał się sąsiedniej konfiguracji trzech gwiazd α, ε i ζ Liry , „nurkoczącego orła” (skrzydła zamknięte). Orzeł musiał najpierw oznaczyć Altaïra, a następnie każdą z dwóch gwiazd Altaïra i Végę (α z Liry).

Po chińsku nazywa się to „Niu Lang” (牛郎), a po japońsku „Hikoboshi” (彦 星). W Japonii, podobnie jak w Chinach, Altair pojawia się w legendzie o Tisserande i Bouvier . 7 th  noc z 7 th  księżycowy miesiąc (七夕), Japończycy świętują Tanabata i chińskie Qixi na cześć tego wiecznego pary. W chińskiej astronomii jest częścią asteryzmu Hegu , reprezentującego bęben .

Uwagi i referencje

  1. (en) F. van Leeuwen , „  Walidacja nowej redukcji Hipparcosa  ” , Astronomy & Astrophysics , tom.  474 n O  2 = stronach 653-664,listopad 2007( DOI  10,1051 / 0004-6361: 20078357 , bibcode  2007a & A ... 474..653V , arXiv  0708,1752 )
  2. (en) JR Ducati , "  VizieR Online Data Catalog: Catalog of Stellar Photometry in Johnson's 11-color system  " , CDS / ADC Collection of Electronic Catalogs, 2237, 0 ,2002( Kod Bib  2002yCat.2237 .... 0D )
  3. (i) RO Grey i in. , „  Wkład w projekt Near Stars (NStars): Spektroskopia gwiazd wcześniejszych niż M0 w ciągu 40 parseków: próbka północna. I.  ” , The Astronomical Journal , tom.  124 n O  4,Październik 2003, s.  2048-2059 ( DOI  10.1086/378365 , Bibcode  2003AJ.... 126.2048G , arXiv  astro-ph/0308182 )
  4. (en) DL Buzasi i in. , „  Altair: Najjaśniejsza Scuti Star  ” , The Astrophysical Journal , tom.  619 n O  2luty 2005, s.  1072-1076 ( ISSN  0004-637X , DOI  10.1086/426704 , kod bib  2005ApJ... 619.1072B , arXiv  astro-ph/0405127 )
  5. (en) GA Goncharov , "  Kompilacja prędkości radialnych Pulkovo dla gwiazd Hipparcos 35495 we wspólnym układzie  " , Astronomy Letters , tom.  32 N O  11Listopad 2006, s.  759 ( DOI  10.1134/S1063773706110065 , Bibcode  2006AstL... 32..759G , arXiv  1606.08053 )
  6. (w) E. Anderson i Ch. Francis , „  Xhip: Rozszerzona kompilacja Hipparcos  ” , Astronomy Letters , tom.  38 N O  5,maj 2012, s.  331 ( DOI  10.1134/S1063773712050015 , Bibcode  2012AstL... 38..331A , arXiv  1108.4971 , czytaj online )
  7. (PO) Kévin Bouchaud et al. , „  Realistyczny dwuwymiarowy model Altaira  ” , Astronomy & Astrophysics , tom.  633,styczeń 2020Artykuł n o  A78 ( DOI  10,1051 / 0004-6361 / 201936830 , bibcode  2020A & A ... 633A..78B , arXiv  +1.912,03138 , czytać online , konsultowany na 13 grudnia 2020 )
  8. (w) ML Malagnini i C. Morossi , „  Dokładne jasności bezwzględne, efektywna temperatura, promienie, masy i powierzchnia grawitacyjna dla wybranej próbki gwiazd polowych  ” , seria suplementów astronomicznych i astrofizycznych , tom.  85, n o  3,Listopad 1990, s.  1015-1019 ( Bibcode  1990A i AS... 85.1015M )
  9. (w) DM Peterson et al. , „  Rozwiązywanie skutków rotacji na Altairze za pomocą interferometrii o długich podstawach  ” , The Astrophysical Journal , tom.  636 n O  2styczeń 2006, s.  1087-1097 ( DOI  10.1086/497981 , Kod Bib  2006ApJ... 636.1087P )
  10. (i) J. D Monnier i in. , „  Obrazowanie powierzchni Altaira  ” , Science , tom.  317 n O  5836,2007, s.  342-345 ( PMID  17540860 , DOI  10.1126 / science.1143205 , Bibcode  2007Sci... 317..342M , arXiv  0706.0867 )Zobacz drugą kolumnę Tabeli 1 dla parametrów gwiazdy.
  11. Ze względu na szybką rotację promień Altaira jest większy na równiku niż na biegunach; jego temperatura powierzchni jest również niższa na równiku niż na biegunach.
  12. (w) * alf Aql - Gwiazda zmienna typu Delta Sct w bazie danych Sinbad w Strasburgu Astronomical Data Center .
  13. Kévin Bouchaud, Michel Rieutord, Armando Domiciano de Souza, Daniel Roy Reese i Pierre Kervella, „  Nowa młodzież dla Altaïra.  », L'Astronomie , tom.  134 N O  141,wrzesień 2020, s.  34-40 ( ISSN  0004-6302 )
  14. Wpatrywanie się w powierzchnię obcej gwiazdy , The Register , 4 czerwca 2007.
  15. Michel Rieutord, „  Nareszcie realistyczny model Altaira, gwiazdy o ekstremalnej rotacji!”  » , w Narodowym Instytucie Nauk o Wszechświecie ,16 stycznia 2020(dostęp 13 grudnia 2020 r. )
  16. (en) Paul Kunitzsch i Tim Inteligentny , A Dictionary of nazw Nowoczesne zodiaku: Krótki przewodnik 254 Gwiezdne nazwy oraz ich pochodne , Cambridge, Massachusetts, Sky Publishing Corp.,2006, 66  pkt. ( ISBN  978-1-931559-44-7 ) s. 18.

Zobacz również