Niemcy z Dobrudży ( niem . Dobrudschadeutsche , rum . Germanii din Dobrogea ) to ludność niemieckojęzyczna, która mieszkała w Dobrudży około 100 lat . Ich instalacja rozpoczęła się pod rządami tureckimi , około 1840 r., A następnie zostali przymusowo repatriowani do Rzeszy w 1940 r . W wyniku paktu Hitler-Stalin .
Te populacje były początkowo częścią niemieckich społeczności Besarabii i Morza Czarnego osiadłych w Imperium Rosyjskim . Ich instalacja w Dobrogée wynika z ich wzrostu demograficznego w Rosji, zbyt silnego dla dostępnej ziemi, podczas gdy Dobrogée mieli mało użytkowaną ziemię (ekstensywna hodowla owiec), którą sułtan osmański jest gotów przyznać niskim kosztem.
Migracja odbywała się w trzech etapach
We wsiach, w których osiedlili się jako rolnicy, Niemcy cieszą się autonomią administracyjną i kulturalną, a ich jedynym obowiązkiem jest długoterminowe płacenie podatków. Dzielą ten preferencyjny reżim z rumuńskimi weteranami wojny rosyjsko-tureckiej 1877-1878 . Mają własny, niemieckojęzyczny system szkolnictwa, często prowadzony przez parafie, katolicki lub rzadziej luterański .
Podczas I wojny światowej , podobnie jak wszyscy użytkownicy niemieckojęzyczni w Rumunii, byli uważani za potencjalnych wrogów. Używanie języka niemieckiego w sferze publicznej i edukacji jest zabronione, mężczyźni w areszcie domowym w swoich wioskach, zwierzęta gospodarskie i zarekwirowane pojazdy. Dlatego wielu z tych Niemców wita niemiecką armię Mackensena jako wyzwoliciela podczas okupacji Dobrudży. W 1919 r. Przywrócono swobody obywatelskie, ale Niemcy utracili autonomię administracyjną i oświatową.
Centrum kultury Niemców z Dobrudży była i pozostaje Constanza, gdzie w 1894 roku zbudowano pierwszą niemiecką szkołę średnią pod patronatem Sophie Luther, właścicielki słynnego miejscowego browaru Lutra.
Około 10% Niemców z Dobrogenu, około 1600 osób, w tym większość rodzin mieszanych, jest zwolnionych z przymusowej repatriacji do nazistowskich Niemiec w 1940 r. I może pozostać na miejscu. Są zamożni, bo większość startujących została wysłana albo do okupowanej Czechosłowacji, albo do Kraju Warty wyrwanych z okupowanej Polski, skąd w latach 1944-45 zostali wypędzeni przez Armię Czerwoną : połowa nie przeżyła. Plik28 listopada 1940ostatni repatrianci opuszczają Dobrogée, a naddunajskie parowce przewożą ich w kierunku Austrii , po wstępnym przegrupowaniu w okupowanej Serbii . Około 2500 z nich wróciło po wojnie do Dobrudży, prosząc o odzyskanie rumuńskiego obywatelstwa, ale nie mogli znaleźć znacjonalizowanego majątku i musieli rozpocząć życie od nowa w czasach reżimu komunistycznego . Kilkaset osób podejrzanych o „zmowę z faszyzmem” zostało deportowanych do ZSRR na prośbę Armii Czerwonej i nie wraca; z obecnych 13 500 ocalałych, 3000 mieszka w Heilbronn , 2300 w Dreźnie , 3000 jest rozproszonych w innych częściach Niemiec , 1500 w Stanach Zjednoczonych i 700 w Dobrudży.
Z wyjątkiem tych z Konstancy , zgrupowanych w dystrykcie Neue Weingärten (Viile noi), większość Niemców z Dobrogée osiedliła się na wsi. Największą katolicką wioską jest Cogălniceanu, gdzie dziś znajduje się lotnisko Constanza, a główną luterańską wioską była Atmagea. W Costinești ( Büffelbrunnen lub „źródło bawołów” w języku niemieckim) obie społeczności współistniały. Kilkanaście innych wiosek ma społeczności niemieckie, w tym Murfatlar, która do dziś kontynuuje tradycję winorośli nad Renem i białych win . Miejsca te pozostały w pamięci ocalałych, a ich potomkowie mieszkający obecnie w Niemczech przyjeżdżają tam czasem z pielgrzymkami.
Od wyzwolenia w 1989 r. (Upadku komunistycznej dyktatury ) społeczność Niemców z Dobrudży odzyskała swoją dawną szkołę protestancką ( Evangelische Schule ) przy Strada Sarmizegetusa w Constanzie, którą odnowili i przekształcili w centrum kulturalne i spotkań ( Begegnungsstätte). der Deutschen ).