| Narodziny |
25 stycznia 1874 Tbilisi |
|---|---|
| Śmierć |
3 marca 1934(w wieku 60 lat) Leysin |
| Narodowość | radziecki |
| Czynność | Malarz |
| Tata | Albert Salzmann ( d ) |
Alexander Gustav z Salzmann ( Alexander Gustav von Salzmann ;25 stycznia 1874w Tyflisie -3 maja 1934) był urodzonym w Niemczech artystą z Gruzji ( Imperium Rosyjskie ).
Jego ojciec, Albert Théodore de Salzmann był znanym architektem pochodzenia niemieckiego. Aleksander studiował w Tyflisie, a następnie w Moskwie .
W 1898 r. Przeniósł się do Monachium , gdzie zapisał się do Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Franza von Stucka jako profesora . W 1900 roku rozpoczął współpracę w Jugend , gdzie podpisał pod nazwiskami Alexander von Salzmann, Alexander Salzmann czy A. Salzmann.
W 1901 roku został znaleziony jako nauczyciel w szkole artystycznej Falangi, założonej przez Kandinsky'ego . Stał się przyjacielem kompozytora Thomasa de Hartmanna, bliskim współpracownikiem Kandinsky'ego . I to z pewnością w ruchu Blaue Reitera (reżyserowanym przez Kandinsky'ego) zaczyna kiełkować w nim, wokół koncepcji „pracy totalnej”, łączącej teatr, malarstwo, muzykę, tekst i balet, intuicję głównej roli światła. Monachium było dla Alexandra de Salzmanna prawdziwym tyglem inicjacyjnym, który wyzwoli jego geniusz.
Od 1911 r. Przeniósł się do Hellerau , w powstającym Instytucie Jaques-Dalcroze , gdzie będzie jednym z najważniejszych współpracowników Émile Jaques-Dalcroze i Adolphe Appia . Jest oficjalnie częścią Stowarzyszenia Teatralnego Hellerau ( Gesellschaft Hellerauer Schauspiele ), utworzonego w 1912 roku.
To Alexandre de Salzmann zaprojektował fronton budynku Instytutu z odwróconymi symbolami yin i yang . Zaskakującym zwrotem w historii, podczas sowieckiej okupacji, władze niszczą ten symbol i zastępują go czerwoną gwiazdą . Jest także kierownikiem projektu niezwykłej sali uroczystości Instytutu, prawdziwej świątyni światła.
On wynalazł system, który znaki scena z oświetleniem XX th wieku i który jest wynalezienie kilku patentów. Jego technika oświetleniowa jest nadal używana.
Hellerau to wielkie spotkanie: pomiędzy rewolucyjną myślą Adolphe'a Appia a twórczym geniuszem rzemieślnika Alexandre'a de Salzmanna. To, co myślał Appia, Alexander de Salzmann ożywił to w teatralnej rzeczywistości. W rzeczywistości Alexander de Salzmann był prawdopodobnie tym, który najlepiej uchwycił twardy rdzeń teorii estetycznych Adolphe Appia. Nie był teoretykiem, ale rozumiał, co jest cenne w myśli. I pisał bardzo mało, ale te pisma mają moc aksjomatycznych i prorockich słów.
W Hellerau Alexandre de Salzmann spotyka Jeanne Allemand, studentkę Instytutu Jaques-Dalcroze. On ją poślubia6 września 1912 w Genewie.
W 1913 roku premiery Orphée et Eurydice przez Glucka i ogłoszeniu Marie dokonane przez Paula Claudela miała miejsce , które były ogromnym sukcesem. Scenografia (w odniesieniu do Orfeusza , we współpracy z Appią i Dalcroze) oraz oświetlenie są dziełem Alexandre de Salzmann. W programie spektaklu Das Claudel-Programmbuch znajdujemy wśród autorów tekstów nazwisko Aleksandra z Salzmanna obok Paula Claudela, Martina Bubera i Wolfa Dohrna . Podpisał tam ważne studium Licht, Belichtung und Beleuchtung ( Światło, oświetlenie i iluminacja ).
W 1915 roku Alexandre de Salzmann wrócił do Moskwy, gdzie współpracował z Alexandrem Jacovlevicem Taïrovem w Teatrze Kamenny przy oświetleniu dramatu Innokenti Annensky Thamyre le citharède (premiera:2 listopada 1916, ze scenografiami i kostiumami Alexandra Exster). Jesienią 1917 roku Alexandre i Jeanne de Salzmann przeprowadzili się do Tyflisu, gdzie Alexandre spotkał Thomasa de Hartmanna, dyrektora Tiflis Opera i jego żonę Olgę. W tym samym roku Thomas de Hartmann przedstawił ich Georgesowi Iwanowiczowi Gurdżijewowi , który również przebywał w Tyflisie.
Jeanne de Salzmann przedstawia publiczności Tiflis Opera „ruchy” Gurdżijewa (tańce sakralne). Alexandre i Jeanne de Salzmann oraz Thomas i Olga de Hartmann należą do założycieli Instytutu Harmonicznego Rozwoju Człowieka, założonego przez Gurdżijewa. Alexandre de Salzmann jest odpowiedzialny za produkcję baletu La Lutte des mages , zaprojektowanego przez Gurdjieffa. Ten balet nigdy się nie skończy, ale Alexandre de Salzmann pozostawi nam wspaniałe świadectwa obrazkowe. Obrazy te znajdują się obecnie we Francji.
Jeśli Monachium było krainą jego twórczości i jeśli Hellerau było miejscem objawienia wszystkich jego twórczych możliwości, Tyflis oczywiście przyniósł mu brakujący wymiar dzięki nauce Gurdżijewa - duchowości. Nauczanie Gurdżijewa, dalekie od tworzenia dziwnego ezoterycznego dodatku do jego poszukiwań, jest wręcz przeciwnie, jak w przypadku René Daumala , dokonanie dzieła Alexandre de Salzmanna.
Istotnie, w centrum nauczania Gurdżijewa znajduje się pojęcie ruchu. Te święte tańce z Gurdżijewa nie noszą przypadkowo zwane „ruchy”. Te święte tańce starają się uczynić dostrzegalnym nie tylko naturalny ruch kosmiczny, ale także ruch kosmicznej inteligencji, ruch ducha z nią związany.
Co więcej, jak możemy zrozumieć główną rolę światła w teatrze, jeśli nie zdajemy sobie sprawy, że to właśnie światło sprawia, że ten niewidzialny ruch jest widoczny? W tym sensie możemy mówić o dokonaniu się dzieła Aleksandra z Salzmanna. Według niego światło „rozjaśnia” ruch, a oświetlenie jest siłą łączącą kolory, linie, powierzchnie, ciało i ruch. Światło nadaje kształt całemu ruchowi życia (życie widzialne i niewidzialne). Jest używany do naszej transformacji i naszej duchowej ewolucji.
W 1920 roku Gurdżijew w towarzystwie współpracowników i studentów osiadł w Konstantynopolu . W 1921 roku Alexandre de Salzmann otrzymał zaproszenie od Jacquesa Hébertota , dyrektora Théâtre des Champs-Élysées w Paryżu. Został członkiem teatru i nawiązał przyjaźń z Louisem Jouvetem .
W 1922 roku, przy okazji występów - która miała miejsce od 1 st do11 grudnia 1921w Théâtre des Champs-Élysées pod triadycznego kierunku Hebertot / Lugne PoE / de Salzmann - de Peleas i Melisanda przez Maurice'a Maeterlincka , Henri-René Lenormand witany Alexandre de Salzmann, w przeglądzie wybiera de Théâtre ", jeden z najbardziej znakomici rzemieślnicy renowacji scenicznej ”.
W tym samym roku Gurdżijew i jego towarzysze zostali powitani w Paryżu przez Alexandre de Salzmanna, który zdecydował się osiedlić we Francji, aby ponownie założyć swój Instytut. Zajmuje się dekoracją pomieszczeń Instytutu, mieszczących się w Château du Prieuré des Basses Loges w Avon .
W 1923 roku poznał malarza Josepha Simę, który z kolei kilka lat później przedstawił Alexandre de Salzmann René Daumalowi .
W latach 1925-1930 Alexandre de Salzmann pracował w Paryżu jako handlarz antykami i dekorator. Udekorował freskami wiele mieszkań i domów, ale ich ślad zaginął. W latach 1930-1934 Alexandre zainicjował Daumala w nauczaniu Gurdżijewa.
Alexander de Salzmann zmarł później 3 maja 1934w sanatorium „Le Belvédère” w Leysin ( Szwajcaria ) gruźlica , ta sama choroba, która dziesięć lat później zabije René Daumala . René Daumal zadedykuje swoją niedokończoną powieść, Le Mont Analogue, Alexandre de Salzmann . Alexandre de Salzmann pojawia się w tej powieści pod nazwiskiem „Ojciec Sogol”.