Airbus A300

Airbus A300
Pierwszy A300 dostarczono (F-WUAA MSN004) w 1974 roku w Farnborough.
Pierwszy A300 dostarczono (F-WUAA MSN004) w 1974 roku w Farnborough .
Rola Samolot
Budowniczy Airbus
Załoga 3 (B2 / B4) lub
2 (FFCC i B4-600)
Pierwszy lot 28 października 1972
Uruchomienie 23 maja 1974
Wycofanie Nadal w służbie
Pierwszy klient Air France
Główny klient FedEx  : 68 UPS  : 52 DHL (EAT Leipzig): 21 Mahan Air  : 14 (08 maja 2018)



Inwestycja 2452 mln franków
(we Francji dla B2 / B4)
1002 mln franków
(we Francji dla B4-600 / 600R)
Lata produkcji 1972 - 2007
Zamówienia 561
Dostawy 561
Czynny 202, w lipcu 2019 r. Według Flight International
233, stan na 30 września 2020 r. Według Airbusa
Warianty Airbus A300 ZERO-G
Airbus A300-600ST
Airbus A310
Masa i nośność
Pasażerowie 323 (B1, autoryzacja)
345 (B2 / B4, autoryzacja)
361 (B4-600, autoryzacja)

Airbus A300 to rodzina Widebody samolotów zbudowanych przez Airbusa od 1972 do 2007 roku . A300 jest początkiem powstania grupy Airbus i jest jej pierwszym modelem wprowadzonym na rynek.

Najnowsza wersja samolotu, A300B4-600R , została ulepszona jako samolot średniodystansowy, otwierając rynek dla jego wersji długodystansowej, znanej obecnie jako A310 .

Historyczny

Z trzech pierwszych projektów, od 1965 roku

Przodkiem samolotu był projekt Galion , badany przez Dassault i Sud-Aviation od 1965 roku. Zgodnie z pierwszą umową równolegle miały być rozwijane dwa samoloty: 300-miejscowy średniodystansowy, przodek Airbusa, oraz 150 miejsc na krótkim dystansie. W tym czasie Sud-Aviation odnosiło pewne sukcesy z Caravelle, ale rynek samolotów pasażerskich, zwłaszcza samolotów długodystansowych, był zdominowany przez samoloty amerykańskie, takie jak 707 czy DC-8 .

Ponadto po pierwszym szoku naftowym Amerykanie byli w trakcie opracowywania pierwszych samolotów szerokokadłubowych z dwoma przejściami w kabinie: Tristar , DC-10 i Boeing 747 . Następnie Dassault wycofał się z projektu, ale kontynuował rozwój krótkodystansowego samolotu, który później stał się Mercure 100 , podczas gdy Sud-Aviation połączyło siły z Hawker-Siddeley, który był już jego partnerem w Concorde i Breguet , a następnie z niemieckimi przemysłowcami.

Niemcy, których przemysł lotniczy dopiero zaczynał powstawać z popiołów, od jakiegoś czasu studiowali w Arbeitgemeinschaft Airbus , 300-miejscowym odrzutowcu przeznaczonym do tras międzykontynentalnych, zwłaszcza w Europie: rozwój ruchu lotniczego rzeczywiście stworzył większe zapotrzebowanie na samoloty niż BAC One-Eleven , Caravelle czy Vickers VC-10 na linie łączące europejskie stolice.

Z drugiej strony, Nord-Aviation , Breguet i Hawker-Siddeley badali projekt HBN 100 z udziałem 220-miejscowego podwójnego odrzutowca. Airbus 300 jest czasami postrzegany jako synteza tych trzech projektów.

Awaria silnika (Rolls-Royce), samolot został skrócony w 1968 roku

Obawiając się, że Europa odchodzi od postępów w Stanach Zjednoczonych, ministrowie Francji, Niemiec i Wielkiej Brytanii spotkali się w 1967 roku, aby współpracować na rzecz nowego aparatu. W rezultacie Roger Béteille został wyznaczony jako odpowiedzialny za ten projekt. Dziś uważany jest za jednego z założycieli Airbusa.

Już w 1966 roku , z inicjatywy ministrów Francji i Wielkiej Brytanii, przyjął postać 300-osobowego dwusilnikowego średniodystansowego (stąd nazwa A300), prawie tak dużego jak DC-10 , który miał być wyposażony w Silniki Rolls-Royce RB207. W 1968 roku po raz pierwszy w amerykańskim magazynie Aviation week & space technology pojawiła się reklama A300, ponownie wspominająca o reaktorze RB207 . Szczyci się A300 firmy Airbus International (stowarzyszenie Sud-Aviation, Hawker-Siddeley Aviation i Deutsche Airbus) i nosi tytuł „  To początek czegoś wielkiego  ”. Jednak wMaj 1968, Roger Béteille dowiedział się, że brytyjska firma koncentruje się tylko na słabszym RB211 . W tamtych czasach nie było dziś tak dużego wyboru silników, a Airbus zdecydował się to zrobićGrudzień 1968aby osiedlić RB-211, opracowywany dla tri-jet Lockheed Tristar . Rolls-Royce błędnie pomyślał, że Lockheed odniesie większy sukces niż projekt europejski. Brytyjczycy następnie zrezygnowali z projektu, ponieważ samolot musiał zostać zmodyfikowany, pozostawiając Hawker-Siddeley bez wsparcia politycznego.

Ostatecznie wybrano silnik CF6-50 firmy General Electric , zaprojektowany dla DC-10 i posiadający mniej więcej taką samą moc jak RB-211. Ponieważ silniki były słabsze, pojemność samolotu musiała zostać zmniejszona do około 250 miejsc, a kadłub został skrócony. Jego nazwa została następnie zmieniona na A300B.

Po wycofaniu się Wielkiej Brytanii z projektu niemiecki rząd był zainteresowany kontynuacją programu. Była to rzeczywiście wyjątkowa okazja dla niemieckich firm, aby po długim zakazie wynikającym z drugiej wojny światowej mogły wrócić na rynek urządzeń cywilnych . Rząd niemiecki wywarł znaczną presję na Francję. Inicjatywę poparł głównie Franz Josef Strauss . Należy podkreślić odwagę Arnolda Halla, lidera firmy Hawker-Siddeley, który zdecydował się pozostać w projekcie, powierzając jego firmie produkcję skrzydeł. Nadal trzeba było znaleźć 35 miliardów funtów. Niemcy ponownie przekazały tę kwotę.

Pierwszy lot w 1972 roku, ale długa przeprawa przez pustynię

Plik 29 maja 1969produkcja A300 została oficjalnie uruchomiona na paryskim pokazie lotniczym pod podpisem ministrów Francji Jeana Chamanta i ministrów Niemiec Karla Schillera . Następnie oficjalnie powstał Airbus Industrie18 grudnia 1970.

Jeśli w tym czasie Air France , Air Inter , Lufthansa i British European Airways były zainteresowane programem, stało się oczywiste, że Air France potrzebuje większych samolotów. Z tego powodu w ciągu 3 dni zaoferowano mu A300B2 w wersji wydłużonej, mogącej pomieścić 270 pasażerów. Francuska firma ostatecznie podpisała3 września 1970, zamiar zakupu pierwszych sześciu egzemplarzy.

Zmontowany prototyp MSN001 został oficjalnie zaprezentowany publiczności w Tuluzie dnia 28 września 1972. Pierwszy lot tego A300B1 odbył się dnia28 październikamiesiąc przed planowanym terminem, podczas gdy sprzedaż tego nowego samolotu nadal nie ruszyła. Bernard Ziegler został mianowany dyrektorem lotów testowych.

„Pomimo przerażających warunkach pogodowych, które nawiedziły południowo-zachodnim, zarejestrowany numer 1 prototyp F-WUAB pierwszy poleciał w dniu 28 października o godzinie 10  h  39 . Jego czas trwania, 1  h  25 , pozwala na sprawdzenie dobrego zachowania samolotu, wznoszenia się na 4500  m , wyjątkowego jak na pierwszy lot i włączenia pilota automatycznego. „Rutynowy lot, historyczny lot”, zauważa Bernard Ziegler, nie wspominając o akrobatycznym lądowaniu, ale doskonale udany przez Maxa Fischla pomimo szczególnie gwałtownego bocznego wiatru. "

- Pierre Sparaco, Airbus, prawdziwa historia

W 1973 i 1974 roku Airbus odbył kilka wycieczek demonstracyjnych po całym świecie, aby promować A300 wśród linii lotniczych, szczególnie w Stanach Zjednoczonych, potencjalnym rynku od czasu uruchomienia projektu.

Airbus uzyskał certyfikat A300B2 dnia 15 marca 1974, z władzami niemieckimi i francuskimi.

Wreszcie 23 maja 1974Air France jako pierwsza firma wprowadziła A300 do obsługi lotów między Paryżem a Londynem. Lot ten wyróżniał się także pierwszym dwunastnicowym lotem odrzutowym oraz samolotem wykorzystującym materiały kompozytowe. Plik30 majaThe Aviation Administration Federalna Stanów Zjednoczonych wydał certyfikat, który teraz umożliwiła obsługiwać samoloty nad Atlantykiem.

MSN001, pierwszy prototyp, został zdemontowany 27 sierpnia 1974, z inną przypisaną rejestracją F-OCAZ. Wygląda na to, że to urządzenie bardzo różniło się od poniższych przykładów. Zostało więc kilka zdjęć dotyczących MSN001.

W Czerwiec 1976, portfel zamówień składał się tylko z 33 wiążących zamówień i 23 opcji w Europie i Azji. Ponadto większość zamówień pochodziła od linii lotniczych zobowiązanych do zakupu pewnej ilości lokalnie produkowanych samolotów, w szczególności Air France i Lufthansy. Airbus musiał nawet przechowywać do 16 ukończonych jednostek, które nie znalazły jeszcze nabywców.

Sukces (1978) wynajmu z firmą Eastern ostatecznie przyspiesza sprzedaż

pomiędzy Grudzień 1975 i Maj 1977, to znaczy przez 18 miesięcy, Airbus nie mógł uzyskać żadnego wiążącego zamówienia, dopóki Thai Airways nie zamówił dwóch egzemplarzy. WStyczeń 1977, Zachodnia Airlines stwierdza nabycie 8 samolotów, pierwszy po drugiej stronie Atlantyku. Jednak po odmowie Waszyngtonu firma musiała rozwiązać ten kontrakt, kupując pięć B727 i dwa DC-10 .

Na korzyść linii produkcyjnej doszło dopiero w 6 kwietnia 1978dla amerykańskiej firmy Eastern Airlines do potępienia 23 samolotów kontrolnych z 9 opcjami, którym towarzyszy 25 A300B10 (przyszły A310 ) o zamiarze zakupu. Transakcja ta została ułatwiona dzięki wcześniejszemu wynajęciu czterech nowych samolotów A300-B4 (MSN041 - 044) na 6 miesięcy, bezpłatnie i podpisaniu w Tuluzie dnia2 maja 1977.

Frank Borman , dyrektor generalny firmy i były astronauta, był przekonany nie tylko skromnym zużyciem paliwa, zwłaszcza w porównaniu do jego tri-jetów L-1011 , ale także punktualnością odlotów. Rzeczywiście, Airbus starannie wybrał swoje komponenty. W przypadku części wyprodukowanych w Stanach Zjednoczonych używał tylko sprawdzonych części i ustalonych cech, aby zapewnić dobrą niezawodność. Tak było na przykład w przypadku reaktorów CF6 firmy General Electric , opracowanych dla DC-10 . Wreszcie ten wybór zamiast Rolls-Royce'a RB207 uratował ten cenny kontrakt. Ponieważ ten wybitny człowiek w swojej karierze w amerykańskiej armii i astronautykach był oczywiście ważniejszy niż dyrektor generalny Western Airlines. Wskazując wielu amerykańskich dostawców programu A300, w szczególności reaktora General Electric z kilkoma tysiącami firm, w końcu udało mu się oprzeć potężnym atakom kilku administratorów i dyrektora generalnego Douglas.

Zamówienie to było prawdziwym początkiem sprzedaży A300, która następnie utrzymywała się na dobrym poziomie przez ponad dwadzieścia lat, w szczególności dzięki wprowadzeniu nowych wersji A300B4-600 w 1985 r. I A300F4-600R w 1991 r. ponad 560 dostaw.

A300 był nie tylko pierwszym na świecie odrzutowcem szerokokadłubowym, ale także później zainspirował Boeinga B 767 i B 777 . A300B4 stał się również w 1977 r. Pierwszym samolotem zgodnym ze standardem ETOPS -120, umożliwiającym przelot nad oceanami i obszarami pustynnymi samolotami dwusilnikowymi. Najnowsza zmodernizowana wersja pasażerska A300B4-600 / 600R posiada autoryzację ETOPS -180.

Airbus zapowiada na starcie zakończenie produkcji Airbusów A300Marzec 2006 i A310 w Lipiec 2007. Samoloty te zostały wyprodukowane w 821 egzemplarzach. Ostatni egzemplarz, który opuścił linie montażowe Airbusa, został wyprodukowany dla FedEx i dostarczony dalej12 lipca 2007.

Rynek używanych A300 przeżywa jednak ożywienie dzięki ich konwersji na samoloty transportowe.

Wersje

Pierwsze wersje

A300B1

Airbus 300B1 został zbudowany tylko w dwóch egzemplarzach. A300B1 uzyskał certyfikat w dniu12 listopada 1974

Pierwsza służyła tylko jako prototyp i została rozebrana w 1974 roku , druga została sprzedana i oddana do użytku przez belgijską firmę czarterową Trans European Airlines (TEA) o numerze rejestracyjnym OO-TEF. Został ochrzczony "Aline" i został wydzierżawiony Air Inter w 1980 r., Kiedy firmie brakowało dużych samolotów, dopóki ich 5 A300B2-1C nie zostało wyposażonych w 314 miejsc wKwiecień 1980. To urządzenie zostało nazwane „Frytkownicą” przez mechaników firmy zajmującej się wnętrzami.

Air Algeria dwukrotnie wynajmowała ten samolot, przed i po Air Inter. Mógł pomieścić 259 pasażerów w jednej klasie przy maksymalnym ciężarze 120  ton . Był zasilany przez dwa reaktory General Electric CF6-50A o ciągu 220  kN . A300B1 miał tylko 2220  km zasięgu.

A300B2

Airbus 300 B2 był pierwszym modelem produkcyjnym, wszedł do służby w maju 1974 roku dla Air France . Po przybyciu reaktorów firmy Pratt & Whitney producent ogłosił zmianę nazwy. To była bardziej logiczna nazwa, w zależności od wersji, producenta silnika i jego wariantu (obecnie 00- General Electric , 10- CFM International , 20- Pratt & Whitney , 30- International Aero Engines , 40 - Rolls-Royce , 50 -CFM International (neo), 60- Engine Alliance , 70-Pratt & Whitney (neo) oraz 80- Europrop International ).

A300B2-100 był pierwszą komercyjną wersją produkcyjną krótkiego zasięgu o maksymalnej masie startowej 137 ton . Air Inter był jednym z pierwszych i głównych klientów tego modelu. W 1979 roku francuska firma została zaatakowana z powodu wysokich ceł. Ponadto22 września 1981, SNCF zainaugurowała swoją usługę TGV z Paryża do Lyonu. Air Inter musiał dostosować się do tej sytuacji. W celu zwiększenia produktywności zwiększono pojemność samolotu z 270 do 314 miejsc, eliminując dwie kuchnie i instalując dziewięć miejsc z przodu. Wreszcie Air Inter z satysfakcją obsługiwał piętnaście egzemplarzy A300B2-1C, w szczególności kupując kilka używanych samolotów, a także sześć samolotów typu B4 i B2K-3C.

Dla modeli A300B2-201 / 203 Airbus opracował A300B2K-3C z dyszą typu Krueger, taką z wersji B4, aby poprawić osiągi podczas startu i lądowania. Tym samym jego maksymalna masa startowa wzrosła do 142 ton. Producent zaoferował tę wersję South African Airways do obsługi lotniska w Johannesburgu, gdzie gęstość powietrza jest wciąż niska ze względu na wysokość (1700  m ) i wysoką temperaturę. Pierwszy z czterech egzemplarzy (MSN32) został dostarczony dnia15 listopada 1976. Ponieważ samolot ten był wyposażony w reaktory General Electric CF6-50C2 (2 × 230,5 kN podczas startu, 2x206,0 kN po), Airbus sprzedawany był pod nazwą A300B2-203. Sprzedał również osiem kopii Iran Air , trzy egzemplarze VASP oraz MSN112 dla Air Inter , prawdopodobnie z powodu odwołania. Ponadto dziewięć innych A300B2K-3C zostało zbudowanych dla Toa Domestic Airlines, które miały obsługiwać szereg lotnisk z krótkimi pasami startowymi. Silnik General Electric CF6-50C2R (R: redukcja) wyposaża te A300B2K-3C, zmniejszając ich ciąg. Airbus spodziewał się większej liczby zamówień na tę wersję A300B2-201. Ale czekając na dostawę A300B4-622R, firma wolała kupić kilka używanych A300B4-203, aby skorzystać z dużej społeczności między samolotami. A300B2-201 nigdy nie został dostarczony.

A300B2-320 był pierwszym samolotem Airbus napędzanym silnikiem odrzutowym Pratt & Whitney JT9D-59A (2x230,2 kN podczas startu, 2x199,2 kN później). Zwiększono jego masy puste i do lądowania. Scandinavian Airlines System, który miał centrum obsługi tego typu silników na lotnisku Arlanda, otrzymał pierwszy ze swoich A300B2-320 na15 stycznia 1980, w celu optymalizacji możliwości przelotu między stolicami Skandynawii. Po przekształceniu wszystkich czterech jednostek w A300B4-120 w 1983 roku, Scanair, jej spółka zależna czarterowa, skorzystała z ulepszonej gamy.

W 2014 roku w eksploatacji było tylko sześć samolotów typu B2. Były to trzy B2-203 firmy Iran Air i trzy B2K-3C firmy Mahan Air. Po wymianie Airbusa A300 ZERO-G od tego czasupaździernik 2014wydaje się, że operacja A300B2 została prawie zakończona.

A300B4

Airbus opracował średniodystansową wersję A300-B4, która stała się główną wersją produkcyjną wczesnych lat. Jest podobny do A300-B2 z maksymalną masą przewożoną do 165  ton . Zasięg został zwiększony do 5500  km .

A300B4-103 / 120 był pierwszą wersją średniego zasięgu. Model B4 charakteryzuje się zbiornikiem paliwa w skrzyni skrzydłowej i nosem typu Krueger, aby osiągnąć 157,5 tony maksymalnej masy startowej . Prototyp (MSN9) sprzedany w 1976 roku Air France wykonał swój pierwszy lot26 grudnia 1974. German Air otrzymał pierwszy samolot (MSN12) na23 maja 1975. Ten samolot o dużej gęstości z 315 miejscami został wyposażony w reaktory General Electric CF6-50C2 (2 × 230,4 kN). Sprzedano 43 A300B4-103 (wcześniej A300B4-1C). Tylko 6 A300B4-120 zamontowanych w reaktorze Pratt & Whitney JT9D-59A (2 × 235,8 kN) zostało zbudowanych i zakupionych przez Iberię, podczas gdy Scandinavian Airlines System przekształca swoje 4 A300B2-320 w A300B4-120. W 2011 roku było tylko 5 aktywnych A300B4-103, w tym 4 przerobione samoloty towarowe.

A300B4-203 / 220 był ulepszoną wersją o maksymalnej masie startowej do 165 ton dzięki wzmocnionemu skrzydłu. Ten samolot jest w stanie wykonać lot o zasięgu 5375  km . Wyposażony w dwa General Electric CF6-50C2 (2 × 230,4 kN), A300B4-203 (dawniej A300B4-2C) jest najlepiej sprzedającym się klasycznym modelem A300, z ponad 100 wyprodukowanymi jednostkami. Po przebudowie na wersję frachtową około 40 samolotów nadal jest w użyciu. Pierwszy samolot (MSN19) został dostarczony dnia16 listopada 1975do Air France . Tylko China Airlines nabyło 5 samolotów A300B4-220 wyposażonych w Pratt & Whitney JT9D-59A (2 × 235,8 kN) w związku z harmonizacją z reaktorami B747.

W 1986 roku Korean Air nabyło 2 A300F4-203 (MSN277 i 292) w wersji frachtowej. Te samoloty są obecnie obsługiwane przez Global Charter Services. Trzy A300C4-203, wersja kabrioletu, zostały zbudowane dla Thai Airways International (MSN33) , Hapag-Lloyd (MSN83) i South African Airways (MSN212) . Kolejny samolot, MSN256 , wyposażony w boczne drzwi został wyprodukowany dla Libyan Airlines . Jednak ze względu na sankcje gospodarcze został dostarczony do TOA Domestic Airlines jako A300B4-203 po zablokowaniu tych drzwi. Mimo że mają ponad 30 lat, niektóre są nadal obsługiwane w 2015 roku, na przykład MSN277 firmy Georian Star International.

A300B4-203 / 220 FFCC (kokpit załogi skierowany do przodu): jest to pierwszy na świecie samolot dwunawowy sterowany przez dwóch pilotów. Producent całkowicie zmodyfikował stanowisko tak, aby załoga mogła obsługiwać samolot bez konieczności powrotu do tylnych liczników, tradycyjnie zajmowanych przez mechanika pokładowego. Pierwszy lot próbny trwający 3  godziny  40 zostało przeprowadzone na6 października 1981(MSN159) . To Garuda Indonesia, która rozpoczęła loty komercyjne21 stycznia 1982wraz z pierwszą kopią 9 A300B4-220 (MSN165) . Na zamówienie Tunisair zbudowano 2 A300B4-203 FFCC (MSN299 i 302) , ale ostatecznie przejęte przez Finnair w 1986 r. I obsługiwane głównie przez Kar-Air, a następnie Air Scandic International, jej spółki zależne czarterowe. Jeśli Airbus nie miał wystarczającej produkcji tego modelu, jego technologie bardzo dobrze przyczyniły się do programów A310 i A300B4-600 / 600R.

W sumie wyprodukowano 248 egzemplarzy B2 i B4.

Ponadto w 2015 roku w Tuluzie zainaugurowano nowe muzeum lotnictwa Aeroscopia . Jeśli różni się przede wszystkim od urządzeń zrodzonych w tej stolicy lotnictwa, takich jak Concorde , to Airbus już dawno zdemontował MSN001 z A300. W związku z tym A300B4-203 MSN238 został przekształcony w klasyczny A300, z rejestracją MSN001, F-WUAB. Samolot został już tam przyjęty, a jego kabinę można zwiedzać w całości.

Warianty

Założyciele Airbusa od początku programu rozważali warianty A300, według nich „rodzinę samolotów”. Felix Kracht , kierownik produkcji, oficjalnie zaprezentował go na pokazach lotniczych w Hanowerze26 kwietnia 1974. Nieco później do listy dodano projekt A300B11.

później,

Wersje -600, zmodernizowane

Airbus A300-600 to dwusilnikowy samolot pasażerski opracowany i wyprodukowany przez Airbus Industrie (później Airbus). A300-600 to najnowsza generacja Airbusa A300.

A300-ZERO G, do lotów parabolicznych

Airbus A300 Zero-G jest A300 (B2-1C, MSN3 ) regenerowane na parabolicznych lotów pozwalających osiągnąć stan nieważkości przez 22 sekund, począwszy od roku 1999. Jest to prototyp A300B2, należąca od30 maja 1996przez firmę Novespace i zaparkowany na lotnisku w Bordeaux.

Jeśli to urządzenie, stary prototyp A300B2 zbudowany w 1973 roku, nie zna wielu cykli. W związku z tym Novespace ogłosił w 2011 r., Że musi go zastąpić A310 lub nowszym A300-600 w 2013 lub 2014 r. Ostatecznie Novespace wybrał A310-304 od Luftwaffe (MSN498) w 2014 r. W rezultacie w 2014 r.październik 2014A300 ZERO-G ostatecznie kończy swoją misję.

Zanim urządzenie zakończy ten program, z poziomu 4 grudnia 2012wszyscy, którzy chcieli wykonać lot w stanie nieważkości, mogli to zrobić na tym urządzeniu. Pierwszy lot tych lotów dla ogółu społeczeństwa odbył się z Bordeaux,15 marca 2013 pod marką Air Zero G.

Dostawy na lata

2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 2000 1999 1998 1997 1996 1995 1994 1993 1992 1991
6 9 9 12 8 9 11 8 8 13 6 14 17 23 22 22 25


1990 1989 1988 1987 1986 1985 1984 1983 1982 Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden 1980 1979 1978 1977 1976 1975 1974
19 24 17 11 10 16 19 19 46 38 39 26 15 15 13 8 4

Wypadki i zdarzenia z udziałem Airbusów A300

Od wejścia do służby w 1974 roku A300 padł ofiarą 32 wypadków lub incydentów, które doprowadziły do ​​zniszczenia samolotu i pochłonęło 1126 ofiar. Trzy przestępstwa powodują śmierć 290 osób, a 13 innych ginie w 23 porwaniach.

Wśród najbardziej niezwykłych wypadków:

Makieta MSN001

Zdemontowany już w 1974 roku, pierwszy prototyp MSN001 pozostawił kilka zdjęć, z wyjątkiem kilku zdjęć i filmów. Muzeum Aeroscopia w Tuluzie zostało otwarte wstyczeń 2015zachowuje ślady tego monumentalnego prototypu na dwa sposoby:

MSN238, choć nieco dłuższy (A300B4-203), nosi barwę MSN001. Przekształcona w kabinę pasażerską dla wersji towarowej, jej kabina, którą można zwiedzać, jest daleka od pierwotnej konfiguracji.

Bibliografia

  1. (en) Historia lotnictwa: Airbus A300 , EADS .
  2. Air France oświadczenie n °  4586, Roissy 9 października 2003 roku, The Airbus A318 dołączyć do rodziny A320 Air France , str.  10 , rozdział V. Air France i Airbus w długoletniej współpracy partnerskiej , konsultacja w dniu 15 kwietnia 2015 r
  3. Zamówienia i dostawy , (plik Excel do pobrania: sekcja "kliknij tutaj").
  4. (w) „  World Airliner Census 2019  ” , Flight International ,30 lipca 2019 r, s.  28 ( czytaj online ).
  5. (w) "  Zamówienia i dostawy we wrześniu 2020 r.  " , Airbus,Wrzesień 2020(dostęp 13 października 2020 )
  6. http://musee-aeroscopia.fr/fr/d%C3%A9couvert-le-mus%C3%A9e/la-collection/les-a%C3%A9ronefs/airbus- przemysł-a300b
  7. (w) http://www.airbus.com/company/history/the-narrative/early-days-1967-1969/
  8. (i) http://www.airbus.com/company/history/the-narrative/trouble-and-strife-1968-1969/
  9. (in) http://www.airbus.com/company/history/the-narrative/first-order-first-flight-1970-1972/
  10. (en) http://www.airbus.com/company/history/the-narrative/champagneand-drought-1973-1977/
  11. http://www.senat.fr/rap/r12-658/r12-65815.html
  12. http://www.airfleets.fr/ficheapp/plane-a300-1.htm
  13. http://www.airliners.net/photo/Airbus/Airbus-A300B1/0507983/L/ F-OCAZ
  14. (w) http://www.tailsthroughtime.com/2010/09/american-astronaut-saves-a300-and.html
  15. (in) „  A300 dla Western Airlines?  " [" A300 dla Western Airlines? »], Flight International , t.  111 n O  3542,29 stycznia 1977, s.  213 ( ISSN  0015-3710 , przeczytaj online [PDF] , dostęp: 3 listopada 2017 )
  16. http://www.ariegenews.com/ariege/agriculture_environnement/2015/91751/jacques-laffargue-des-avions-a-la-foret-en-passant-par-l-hemicycle-du-.html the26 czerwca 2015 r
  17. (in) http://www.airbus.com/company/history/the-narrative/technology-leaders-1977-1979/
  18. http://www.planespotters.net/Production_List/Airbus/A300/A300B2/index.php
  19. (en) Informacja prasowa .
  20. http://www.garuda-indonesia.com/investor-relation/company-profile/corporate-profile#
  21. Airbus „ZERO G” wkrótce na emeryturę , Air & Cosmos, 8 lipca 2011, s.  8 .
  22. „  Typowy program lotów w stanie nieważkości Air Zero G  ” , w AirZeroG (dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
  23. MAGAZYN „  LE PARISIEN”. Zawód: astronauta (2/5). 22 sekund do góry nogami  ” , na www.AirZeroG.com (dostęp 6 września 2016 )
  24. (w) Raport o wypadkach śmiertelnych spowodowanych przez A300 na aviation-safety.net.
  25. Statystyki Airbusa A300 , Sieć bezpieczeństwa lotniczego .
  26. Według muzeum Aeroscopia, odwiedzonego 26 maja 2015 r
  27. Pierwszy numer, który odbył się 9 lutego 1976 w Hamburgu ( http://www.lufthansa-technik.com/documents/100446/101423/Brochure+History+DE.pdf )

Odnośniki bibliograficzne

  1. str.   268  ; Sprawozdanie Senatu z 1988 r.
  2. p.   257
  3. p.   258
  1. str.  127
  2. str.  125-129
  3. str.   186 -188
  1. str.   101  ; Kontrakt został przekształcony w wiążące zamówienie w dniu 3 listopada 1971 r. z 6 samolotami A300B2 i 10 opcjami.
  2. str.   104
  3. str.   134
  4. str.  141  ; MSN041 - 044, nowe urządzenia
  5. str.   143
  6. str.   141
  7. str.  143
  8. p.   120
  9. str.   119
  1. str.   60  ; według wywiadu z Rogerem Béteille
  2. s.  34
  3. str.   31
  4. p.   33
  5. p.   35
  6. str.  45  ; W kwietniu z Miami Frank Borman wysłał wiadomość do Bernarda Lathière: „Gratulacje, masz dziecko o niebieskich oczach. "
  1. p.   26
  2. str.   55 .
  3. str.   7
  4. str.   8
  5. p.   12
  6. str.   25
  7. str.   13
  8. str.   15
  9. str.   18
  10. str.   22
  11. str.   20

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne