| Narodziny |
1901 Mechelen |
|---|---|
| Śmierć |
Grudzień 1995 Montreuil-sous-Bois |
| Narodowość | Francuski |
| Czynność | Harmonista |
| Instrument | Akordeon |
|---|
Adolphe Deprince (urodzony w Malines w 1901 roku, zmarł w Montreuil-sous-Bois w grudniu 1995 ) - francuski akordeonista .
Pochodzi z Roubaix , Adolphe Deprince urodził się w Mechelen , Belgia . Rodzina następnie wraca do Roubaix, gdzie jego ojciec prowadzi kawiarnię i kieruje tam Clique Municipale des Accordionistes. To tutaj młody Adolphe w wieku 6 lat rozpoczyna grę na akordeonie diatonicznym . W orkiestrze ojca muzycy uczą się utworów ze słuchu, więc ten ostatni popycha młodego Adolfa do pogłębienia wiedzy muzycznej w konserwatorium poprzez grę na fortepianie i szkolenie muzyczne . Pierwsze występy akordeonowe wykonał w rodzinnej kawiarni w wieku 10 lat. W 1913 roku przeszedł z instrumentu diatonicznego na chromatyczny i pobierał lekcje u przyjaciela swojego ojca, zawodowego akordeonisty.
Zaprzyjaźnił się z innym młodym akordeonistą, Marceau Verschueren , który później został nazwany V. Marceau.
Powołany do służby wojskowej w 1921 roku, grał tam na saksofonie . Wykona polkę Le Merle blanc jako solówkę na akordeonie z towarzyszeniem orkiestry wojskowej w kiosku w Arras .
Następnie został znaleziony w Calais, a następnie w Paryżu , gdzie spędzał czas z Bousca , a od 1933 roku dał się poznać dzięki własnej orkiestrze. Można go również usłyszeć solo grając w brasserie, w szczególności w Cascades w pobliżu stacji metra Anvers, w Louis XIV, a także w Balthazar near the Republic, klasycznych ariach i innych otwarciach, takich jak Poète et Paysan , If I was Roi , operetka Fifi , Cavalerie Légère ... To właśnie w browarze Les Cascades skomponował swoje pierwsze dzieło o tym samym tytule i tam stworzył swoje pierwsze radio. Zaczął komponować dla orkiestr, bezpłatnie rozdawał im swoje partytury, założył własne wydawnictwo i opłacił się z deklaracji autorskich . W tym samym czasie dokonał pierwszych nagrań z Parlophone , zwłaszcza z akordeonistą Frédo Gardonim . Również w latach trzydziestych spotkał i zaprzyjaźnił się z braćmi Péguri , zwłaszcza z Louisem . Swing i cygański jazz odkrył z Gusem Viseurem i Tonym Muréną . Wyjdzie pierwszy fokstrot , „Jocelyne”. W czasie okupacji pracował w nocnych klubach, grając à la carte. W 1945 roku był gospodarzem balu wyzwolenia , Place de l'Hotel-de-Ville. Potem znów go odnajdujemy w Louis XIV iw tawernie „chez Max” nad brzegiem Marny .
W latach pięćdziesiątych minął moda na Brasseries, gdzie grano muzykę klasyczną i gatunkową. Podobnie jak wielu innych akordeonistów, bal nie pociąga go specjalnie , ale ponieważ trzeba dobrze żyć, występuje ze swoją orkiestrą musette w całej Francji. W 1970 r . Zawał serca zmusił go do zakończenia kariery artystycznej, kiedy musiał wyruszyć w trasę koncertową po Owernii z Jeanem Vaissade i Jeanem Ségurelem . Następnie był zapraszany do przewodniczenia wielu jury konkursów akordeonowych, we Francji, ale także za granicą, w Szwajcarii , Niemczech , Austrii ... Jest tam uznawany za promowanie gustu muzycznego, a nie czystej wirtuozerii. Słyszymy, jak po raz ostatni bierze w radiu swój akordeon podczas wywiadu dla France Culture w 1992 roku, który kończy wykonaniem „Princesse Musette”. Jako muzyk występujący w wielu filmach, można go spotkać zwłaszcza w „ La porter de pain ” René Stiego , a nawet w „ La Belle Équipe ” Juliena Duviviera u boku Jean Gabin oraz w duecie z Marceau.
Od 1948 roku założył z Marceau, Louisem Pégurim i Médardem Ferrero , muszkieterami akordeonu . Występują solo lub w kwartecie w salach muzycznych , brasserie i innych przerywnikach kina, zwłaszcza w Gaumont-Palace . Spełniają one w szczególności transkrypcje utworów klasycznych, takich jak słynne uwertury, takich jak poeta i Chłopa, The Barber of Seville , Semiramis przez Rossiniego lub Toccata przez Widora ... oni głosić razem o uznanie akordeonu postaci pełnoprawnym muzyczny instrument jak każdy inny klasyczny instrument, taki jak skrzypce czy fortepian , a także jego integracja z konserwatoriami. Są razem w inicjatywy Krajowego Związku akordeonistów Francji, z których Deprince będzie jego prezesem od 1954 do 1957. Marcel AZZOLA , Joe Rossi , Joss Baselli i André Astier mają utrwalać pracę muszkieterów przez założycieli Akademii Akordeon i kontynuując rozwój UNAF.
Marcel Azzola mówi o człowieku, którego nazwał „ Paganinim akordeonu”, że potrafił zinterpretować ze stylem bardzo różnorodne formy z wiedzą, zarówno musette, jak bagnet , tango argentyńskie , sambę czy klasyczny repertuar. Jego utwory na akordeon były rzadko grane, ponieważ pod ich lekkim klimatem pisane są bez ustępstw i wymagają doskonałego opanowania technicznego.
Deprince nagrywał płyty z Kolumbią , Odeon , Deutsche Grammophon , La Voix de Son Maître . Będzie towarzyszył Fréhel , Marie Dubas , Maurice Chevalier , Jean Gabin , Fernandel , Lucienne Delyle , Tino Rossi , Édith Piaf .