Rodzaj | Opactwo Benedyktynów |
---|---|
Początkowe miejsce docelowe | Życie monastyczne |
Bieżące miejsce docelowe | Opactwo w ruinie, ale kościół zachowany |
Styl | Rzymski i gotycki |
Budowa | Średniowiecze ( XII TH do XVI th stulecia ) |
Właściciel | Gmina |
Dziedzictwo | Sklasyfikowane MH ( 1875 , 1925 , opactwo, krużganek i przyległe pozostałości) |
Kraj | Francja |
---|---|
Region | Między dwoma morzami |
Region administracyjny | Nowa Akwitania |
Departament | Gironde |
Gmina | Blasimon |
Informacje kontaktowe | 44 ° 45 ′ 14 ″ N, 0 ° 04 ′ 27 ″ W. |
---|
Saint-Maurice Opactwo to dawny katolicki klasztor znajduje się w gminie od Blasimon , w dziale z Gironde i regionu naturalnego z Entre-deux-Mers , w Francji .
Opactwo znajduje się na północ od wioski, na terenie zamkniętym między dwiema drogami departamentalnymi: RD127, która prowadzi na północny zachód do Mérignas i RD17, która prowadzi na północny wschód do Bossugan i dalej do Castillon-la-Battle .
Najstarsza wzmianka o opactwie Blasimon pochodzi z kartelu klasztoru Saint-Pierre de La Réole. W 980 roku, zgodnie z datą podaną przez kartulary, opat z Blasimon przekazał klasztorowi Squirs , obecnie La Réole, alleu w winnicach dla zbawienia duszy jego i rodziców. Opactwo jest poświęcone Saint Maurice. Kościół powstał prawdopodobnie między XI a XIII wiekiem; nie dotarły do nas żadne dokumenty związane z budową. Rzeczywiście, pozostałości gruzu świadczą o istnieniu budynku z XI wieku. W ten sposób elewacja kościoła została zbudowana w połowie XII wieku, a zachodnie przęsło kościoła zostało wzniesione w drugiej połowie tego wieku. Budynek został przebudowany w XIII wieku, w szczególności poprzez budowę sklepień żebrowych i podpór wewnętrznych. W przeciwieństwie do średniowiecza, dla którego brak jest informacji tekstowych o stanie kościoła czy zabudowań klasztornych, od XVI wieku dysponujemy źródłami tekstowymi dotyczącymi zespołu architektonicznego. Klasztor był oblegany przez hugenotów w 1587 roku podczas wojny religijnej . Po oblężeniu iz powodu zniszczeń wyrządzonych budowli mnisi wycofali się do klasztoru Sauveterre, aż doCzerwiec 1622. Te epizody w historii opactwa pozostawiły pisemne świadectwa, które świadczą o stanie opactwa w czasach nowożytnych. W ten sposób pozostałość po zabudowaniach klasztornych to wschodnie skrzydło krużganka, zbudowane w XII wieku, faktycznie od 1778 roku opactwo zostało oficjalnie rozebrane i częściowo zniszczone. Teren opactwa został otoczony, po wybudowaniu kościoła, ale do jeszcze nieokreślonej daty, murem obronnym i rowami. Gamage karmione rowów obudowy. Po zaniedbaniu tych rowów otoczenie kościoła zamieniło się w bagno. W 1855 r. Kapłan Blasimon, pan Monmaton, wypełnił rowy.
Poniższy podsumowujący opis przedstawia zewnętrzną stronę opactwa, zaczynając od północnej fasady kościoła i idąc zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Całość dopełnia szczegółowy opis zachodniej fasady kościoła, prawdziwej perełki sztuki romańskiej .
Północna fasada kościoła:
Fasada kościoła opactwa w łóżku płaskiej został przywrócony w połowie XIX -go wieku. Zewnętrzna ściana krużganka ma renesansowe okno i dwa otwory strzelnicze.
Południowa strona opactwa: pozostałości muru otaczającego; Jego częścią była podstawa okrągłej wieży z początkiem spiralnych schodów i kwadratowa wieża, zwana wieżą Saint-Nicolas, przebita łukami. Został następnie przekształcony w gołębicę.
Południowa fasada kościoła: w pierwszym przęśle koniec otaczającej ściany; zamurowane okno, a pośrodku ściany niską przyporę, jak na elewacji północnej.
Budynki klasztorne: budynki klasztorne są w ruinie.
Kościół Saint-Nicolas ma plan prostokąta, którego orientacja jest lekko nachylona w kierunku północnym. Zawiera trzy przęsła na nawę oraz przęsło na chór. Wszystkie są sklepione żebrami. Cztery przęsła mają nierówne długości.
Około 1150 roku przeprowadzono remont: całkowicie odnowiono elewację i pierwsze przęsło. Portal pochodzi z tego okresu.
Cały budynek został ukończony na początku XIII th wieku z budowy gotyckich łuków zatokach i naprawy ścian ostatnich trzech przęseł obsługiwanych przez nowe przyporami. Boczne okna, bardzo proste, są zwykle wywiercane w ilości dwóch na przęsło z każdej strony. Na wschodzie znajdują się cztery przęsła, ustawione w dwóch rzędach, okno, potem trzy okna, a od zachodu duże podwójne okno, w dwóch rzędach, jeden, trzy, a od zachodu duże podwójne okno.
W drugim przęśle północnym znajdują się drzwi 4 metry nad ziemią. Do nawy prowadzi latająca drabina. Otwiera się na klatkę schodową, która daje dostęp do podziemi. Był też schronieniem na wypadek napadu, jak w 1587 roku.
Główna brama jest od strony zachodniej; inne drzwi, obecnie zamknięte, otwarte po południowej stronie przęsła prezbiterium, prowadziły do krużganka.
W XVI -tego wieku, rozwarty zębnika pięciu okien lancet korony elewacji.
W XIX th century, budynek, długo zaniedbany, był bardzo się pogorszyła. W 1844 r. J. Girard, architekt Departamentowej Komisji ds. Zabytków, dokonał wyceny prac. Ten dokument jest bardzo pesymistyczny: przednia ściana była „bardzo zdegradowana; drzwi można było naprawić „tylko poprzez prawie całkowitą wymianę klepek, bębnów i głowic”; okno umieszczone nad tymi drzwiami trzeba było wyburzyć i przerobić ”i tak dalej. W latach 1848-1849 przeprowadzono częściową restaurację kościoła. Na szczęście projekt Girarda nie został zrealizowany w całości: w drzwiach umieścili beczki, niezdarnie wyrzeźbili podstawy, zastąpili szorstkie bloki dwiema stolicami i połową kolejnej. Prawie cała rzeźba została uratowana przed katastrofą.
Pierwsza kondygnacja fasady dotyczy głównego programu figuratywnego: portalu ozdobionego sześcioma rzeźbionymi łukami i dwojgiem ślepych bocznych drzwi. Portal Blasimon należy do szkoły Poitou ; przypomina dobrze znane portale kościołów Saint-Pierre-d'Aulnay , Notre-Dame-la-Grande w Poitiers , Notre-Dame de Charmant czy Notre-Dame-de-la-Couldre w Parthenay .
Rozwija się tam jeden temat konfrontacji chrześcijanina z jego pasjami lub przyjemnościami: muzyka, taniec, mięso i dobre jedzenie. Przyjemności lub instynkty są tradycyjnie reprezentowane przez zwierzęta, ponieważ duchowni zwykli mawiać, że obniżają człowieka do rangi zwierzęcia. W programie drugorzędnym gzyms zdobi seria pięknych modylionów. Analiza kapiteli jest czasami utrudniona przez erozję, łatwiejsza jest analiza modylionów gzymsu.
Kapitele są tak ciasne, że tworzą dwa duże i okazałe fryzy na szczytach kolumn. Sześć łuków jest bogato rzeźbionych. Na wewnętrznym łuku ułożone są cztery anioły; na czwartym cztery cnoty depczące występki; zewnętrzna archiwolta zawiera sceny myśliwskie; reszta łuków porośnięta jest stylizowaną roślinnością.
Na drugim piętrze jest aniconic, z wyjątkiem głowy XIII XX wieku zbudowany w ponownego użycia. Campanarian łuki trzeciego poziomu jest po zniszczeniu popełnianych przez siedzeniu z hugenotów w 1587. Na trójkątnym szczytem pięć okien Lancet, dodany do XVI th wieku, nie ma graficznego rzeźby.
Portal został sklasyfikowany w 1875 roku. Rzeźby uważane są za jedne z najpiękniejszych w Żyrondzie.
Porównanie zdjęcia Jean-Auguste'a Brutailsa z 1912 roku z fotografią z 2015 roku pokazuje, że stan portalu pogarszał się przez sto lat. Potrzebne są środki ochronne.
Otwarcie od południaStolice I i V: nowoczesne rzeźby .
Na rycinie Léo Drouyna (1843) można dostrzec kapitel, który wyryłem na dwóch kolumnach, ale bez możliwości rozróżnienia szczegółów. Stolica V ma dekorację roślinną. Zdjęcie autorstwa Brutails (1912) jest wyraźne. Wielka I, dolna część wielkiej litery V i jej kolumny są nowe, bez rzeźby. Pochodzą z restauracji z lat 1848-1849. Dziś znajdujemy wyrzeźbione kapitele I i V: dla stolicy I, człowieka usuwającego głowę węży i skrzydlatych czworonogów, a dla stolicy V ozdobną dekorację. Rzeczywiście, oba koszyki pochodzą dopiero z 1961 r. Jest mało prawdopodobne, aby scenariusz „kapitał I” miał jakikolwiek związek z pierwotnie historiowanym kapitałem.
Kapitał II: człowiek głaszczący lwy . Kosz jest dość zerodowany. W 1843 roku narysował go Léo Drouyn i istnieją szczegóły, których już dziś nie znajdujemy. W rogu kosza siedzącego na siedzeniu ozdobionym zwierzęcymi łapami ze skrzyżowanymi nogami otaczają dwa siedzące lwy, których schowany ogon rozkwita z rozmachem. Głowa postaci jest przechylona w lewą stronę, a jego prawe ramię dotyka piersi bestii znajdującej się po tej stronie. Scenariusz nie jest scenariuszem Daniela w jaskini lwa , ale kontrprzykładem, jak w przypadku stolicy IV północnego otworu. Dobry przykład pojawia się natychmiast.
Kapitał III: człowiek zabijający lwy . Postać w długiej szacie siedzi między dwoma odchylonymi do tyłu i odwróconymi lwami, które pochyliły głowy w jego stronę. Niewrażliwy na ich pokusy mężczyzna właśnie podłożył wszystkim kordelas. W porównaniu z poprzednim przykładem, zamiast słuchać własnych demonów, człowiek znalazł siłę, by je ujarzmić.
Kapitał IV: dwóch mężczyzn wokół drzewa .
W rogu kosza jest dziwny krzew z gałązkami i okrągłymi owocami. Po obu stronach drzewa widzimy żywego, uczesanego młodzieńca chwytającego gałązki. Za mężczyzną po prawej patrzy na nich lew z schowanym i rozpostartym ogonem.
Kosz jest teraz zdegradowany, ale widać, że rzeźba była pierwotnie bardzo wyrafinowana i jest mało prawdopodobne, aby przedstawiała dwóch lokalnych chłopów przycinających jakikolwiek krzew, zwłaszcza złego lwa. Musimy szukać znaczenia mniej banalnego i związanego z moralizatorskim rejestrem.
Otwarcie północneKapitał I: ludzie głaszczący zwierzęta .
Ten podwójny namiot jest częściowo autentyczny. Dolna część obu koszy została przerobiona w 1961 roku.
Strona wewnętrzna przedstawia długowłosego mężczyznę w tuniki. Unosi prawe kolano, jakby chciał się wspiąć. Prawą ręką wygładza upierzenie gigantycznego ptaka, a lewą dotyka zakręconego ogona lwa, który został zniszczony przez erozję.
Na zewnątrz kosza znajduje się postać (teraz pozbawiona głowy), która rozkłada swoje ręce, aby pogłaskać szyje dwóch kotów, które odwracają głowy. Dwóch wielkich kusicieli, olbrzymia ryba o skręconym ciele i ptak trzymający w szponach patyk warzywny, ocierają się o uszy mężczyzny.
Ci dwaj mężczyźni, urzeczeni zwierzęcością, symbolizują grzeszników. Dla tego, kto gładzi ogon lwa, jest to grzech seksualny.
Kapitał II: muzycy i tancerz .
W rogu kosza jest tancerka (ze ściętą głową i bez przedramion). Nosi długą sukienkę, która pod wpływem tańca rozsuwa się i odsłania nogi i uda. Po obu stronach tancerza, siedząc na toczonych drewnianych krzesłach, obserwujemy muzyków. Ten po lewej, z kręconymi włosami, gra na skrzypcach, a ten po prawej, z długimi włosami, gra na psalterii . Oboje są boso i ze skrzyżowanymi nogami.
Praca nóg w średniowiecznej symbolice ciała była charakterystyczna dla biesiadników i libertynów. Tematem tańca było podżeganie do pożądania .
Kapitał III: dwa koty zwrócone ku sobie .
Prawa strona kosza jest bardziej zdegradowana niż lewa. Widzimy dwa koty o długich szyjach, zwrócone w rogu przed bukietem roślin i odwracające wzrok. Zwierzę po lewej trzyma czubek ogona w pysku. Ta ostatnia, ozdobiona perłowym warkoczem, po wsunięciu między uda, unosi się w pętli nad zadem.
W repertuarze średniowiecznym wizerunek ogona był ikonicznym substytutem reprezentacji płci męskiej i oznaczającym wstydliwe grzechy, gdy został zwrócony. W nowym bestiariuszu znajdują się dziesiątki tysięcy przykładów.
Bestia po prawej straciła głowę i część ogona. Prawdopodobnie rzeźba jest symetryczna.
Stolica IV: smoki i fałszywy pogromca .
Pośrodku głównej twarzy znajduje się mały nagi demon. Unosi ręce, by złapać język dwóch otaczających go smoków. Jego szeroko rozstawione nogi kończą się pazurami, które zaciska na wężowym ogonie dwóch potworów. Po drugiej stronie kosza ścierają się dwa skrzydlate smoki. Mają splątane ciała i kutasy w taki sposób, że każdy z nich ssie własnego kutasa.
Scenariusz jest dość popularną parodią człowieka „Władcy bestii”, w której człowiek kontroluje swoje zwierzęce instynkty odpychając lub zabijając lubieżne potwory. Tutaj człowiek łączy się ze zwierzętami, trzymając ich język. Dobrym przykładem do naśladowania jest człowiek w stolicy II południowego otworu, gdzie zabija złe potwory. Być może takie jest też znaczenie jego sąsiadki, markizy I (z 1961 r.).
Kapitał V: bezwstydny demon .
W rogu kosza jest kudłaty, rogaty demon. Przykucnął i położył ręce pod jej udami, a następnie podniósł je tak, aby oba palce wskazujące mogły mieć szeroko otwarte usta. Jego język wystaje i wisi nad żołędziami gigantycznego penisa, przebitego głębokim ujściem moczowym. W typologii romańskiej często spotyka się tę karykaturę. Na przykład w południowym oknie kościoła Saint-Herie de Matha (także dzieło i zależność mnichów z Saint-Jean-d'Angély), z tym wyjątkiem, że w tym przypadku „demon” jest obnażonym mnichem; w Vézelay , stolicy, która opowiada o porwaniu przystojnego Ganimedesa przez lubieżnego Zeusa, głowa dużego rogatego demona wykonuje ten sam gest; w La Chaize-le-Vicomte , na stolicy w nawie, mnich, który sodomizuje kolegę, również wystawia język. Demony, miotacze języka czy spoidle to legion wśród modylionów ( więcej szczegółów w Ikonografii rzymskich modylionów ). Jest to mimikra, która miała wartość poważnej prowokacji i zniewagi natury seksualnej, której nie należy mylić, jak mówią niektórzy przewodnicy, z grzechem obżarstwa.
ŁukiHistoryczne są trzy z sześciu łuków, które przeplatają się z serią ozdobnych liści z bardzo dużą płaskorzeźbą. Wszystkie postacie ludzkie zostały ścięte, albo przez hugenotów w 1587 r., Albo podczas rewolucji francuskiej.
Historyczne łuki (I, IV i VI) mają następujące tematy: Aniołowie adorujący Baranka Bożego; cztery cnoty oswajające cztery występki i trzy sceny myśliwskie.
Musimy dodać portal Blasimon do listy tych, których drzwi ozdoby jest inspirowana przez psychomachii z Prudence .
Archs II, III: dekoracja roślinna .
Łuki II, III i V to seria ozdobnych liści o bardzo dużej płaskorzeźbie: niektóre z perełkami S, ale przede wszystkim te plisowane liście przylegające do wachlarza. Arch V jest pokazany z Arch IV. Są jednymi z najpiękniejszych, jakie wytworzyła sztuka romańska. Ich styl wyraźnie wskazuje na ich pochodzenie z Poitou.
Arch I: czterech aniołów .
Czterej aniołowie stoją w zagłębieniu łuku. Są w aureoli, ubrani w długie tuniki i bosymi stopami stąpają po okrągłych chmurach. Ich skrzydła, wydrążone w kręgu, skierowane są w stronę szczytu clipeus otaczającego Baranka Bożego , wobec którego dokonują aktu adoracji (z baranka pozostają tylko rozproszone fragmenty: nimb krzyżowy, fragmenty Księgi, tylna noga i część ogona).
W przypadku aniołów pierwszego poziomu tylko tułów może nadawać się do analizy. Obaj przedstawiają obserwatorowi otwartą dłoń, na znak uspokojenia. Druga ręka wykonuje gest trudny do zinterpretowania.
Anioł na drugim poziomie na południe jest kompletny (poza głową). Widzimy, jak podnosi palec wskazujący prawej dłoni, aby wyraźnie pokazać baranka krzyżowego. Dłoń lewej ręki jest zwrócona w kierunku jego klatki piersiowej. Ten na północy ma lewą dłoń zwróconą w stronę obserwatora, a prawą ręką skierowaną w niebo. Anioł niósł różne przedmioty. Dookoła lewej ręki wyraźnie widać koronę, a dla prawej ręki, niestety brakującej, dostrzegamy fragmenty obiektów na lewym skrzydle. Możliwe, że anioł podarował Barankowi Arma Christi : koronę cierniową, gwoździe, włócznię itp.
Arch IV i V: cztery cnoty oswajające cztery wady i dekoracje warzywne .
Arch IV to najsłynniejszy z łuków Blasimon. W alegorycznej formie Cnoty, zdeterminowani wojownicy, uzbrojeni, często w hełmie ze stożkowym hełmem i niosący tarczę, depczą i zabijają związane z nimi występki. Piekło jest również obecne w postaci płomieni pod ciałami pokonanych. Tylko epigrafia pozwala zidentyfikować te antagonistyczne pary. Na przykład w kościele Saint-Gilles w Argenton-les-Vallées, legendarny skos umożliwia identyfikację każdego z nich: CASITAS (czystość) zabija włócznią LIBIDO (pożądanie erotyczne); PACIENCIA (cierpliwość) eksterminuje IRA (złość) itp. Tutaj łuk nie jest opisany i tylko parę na południu, gdzie Cnota zabija iithyphalicznego demona , można zidentyfikować za pomocą CASITAS / LIBIDO . W Gironde znajduje się łuk podobny do kościoła Notre-Dame de Castelviel .
Cnoty na północy : dwie cnoty niosą tarczę sięgającą do połowy długości, której styl umożliwił specjalistom datowanie rzeźb między 1150 a 1170 rokiem. Zwyciężyli nad występkami na ostrzu miecza (złamanym) za pierwszą, a za drugą włócznią (której widzimy tylko fragmenty wału).
Cnoty na południu : są znacznie bardziej kobiece. Nie noszą już obszernych akcesoriów wojskowych, ale eleganckie obcisłe sukienki. Pierwsza wbija czubek włóczni w gardło czworonoga, który jest na plecach, już w płomieniach piekła. Druga bohaterka mieczem przebiła czaszkę ityfalicznego satyra, który przylega do jej szaty.
Arch VI: epizody łowieckie .
Zewnętrzna płaskorzeźbiona archiwolta na odsłoniętej ścianie poświęcona jest scenom myśliwskim. Podmioty z północy to:
Częstotliwość przylegania sacrum i profanum w rzeźbach romańskich doprowadziła niektórych przewodników do stwierdzenia, że te sceny myśliwskie oznaczają „duszę ściganą przez diabła”; gra reprezentująca duszę i różnych łowców diabła. Pomysł jest naiwny i nie bierze pod uwagę ani symboliki zwierząt, ani znaczenia polowań w tamtym czasie.
Istnieją trzy oddzielne odcinki:
Wyrzeźbiona tutaj sekwencja dokładnie odpowiada sformułowaniu św. Bernarda, kiedy grzmiał przeciwko temu obrazowi polowania: Tubicinantes (dzwonnicy), venatores (myśliwi) i monstruosi centauri (centaury). Temat łowiectwa był w stanie rozjaśnić stolice kościołów, tympanony opactw i pokoje niektórych papieży (Porte Saint-Ours kolegiaty Saint-Ursin w Bourges ; kościół Saint-Hilaire w Melle , kościół Saint-Seurin w Gabarnac ; sala jeleni Klemensa VI , w pałacu papieży w Awinionie itp.)
Udawane drzwiŚlepy łuk północy
Ślepy łuk południowy
Gzyms podtrzymuje czternaście modylionów, z których dziesięć przedstawiono na rysunkach. Jak zwykle w rzymskich modillions, za figurami znajduje się nauczanie moralności. Znajdziemy tutaj „wypielęgnowane” głowy mężczyzn, eleganckie brody i wąsy, uczesane włosy, a obok nich złe istoty. Wśród grzechów głównych w serii modilionów, najczęściej potępianym grzechem jest pożądanie ; Blasimonowi wydaje się, że jest to grzech próżności.
Jest klatka schodowa, umieszczona w kwadratowej klatce wystającej od strony północnej, która prowadzi do sklepień; Zaczyna się 4,30 m nad obecnym terenem i prowadzi do niego od nawy latająca drabina. Wnętrze kościoła zostało całkowicie przeprojektowane i ponownie wskoczył na XII th , XIV th i XVI th stulecia, tak że nie pozostaje bez romański figuratywne rzeźby. Znajdziemy tylko sześć czapek z wykrzywionymi głowami, które są typowo gotyckie.
Odnośnie mebli:
Dawne opactwo Saint-Nicolas zostało zaklasyfikowane jako zabytek historyczny dekretem z datą12 maja 1925. Dawny kościół opactwa Saint-Maurice, obecny kościół Saint-Nicolas, znajduje się na liście z 1875 roku.