Od 1991 r. Były ZSRR pogrążył się w kryzysie gospodarczym. Każda republika zwraca się do siebie i handluje z sąsiadami w formie barteru; przestrzeń gospodarcza ulega fragmentacji; liczba produkcji spada o około 10%. Inflacja zaczyna osiągać wysokie poziomy. Władza sparaliżowana nie odważy się podjąć niezbędnych środków ekonomicznych.
Francja
Inflacja jest zerwana.
Po nieznacznym spadku między 1987 i 1990 roku , bezrobocie we Francji odnotowano gwałtowny wzrost międzyLuty 1991 i Styczeń 1994. Osiągnął wtedy 10,8% ludności czynnej zawodowo. Utrzymywał się na tym poziomie przez kilka lat, osiągając nawet 11% w rokuKwiecień 1997. Musisz czekaćKwiecień 1999 bezrobocie bowiem zaczyna trwale spadać.
1990:
7,9% bezrobotnych we Francji, najniższy od 1983 roku.
Deficyt publiczny (-2,4% PKB).
1991:
Dalszy wzrost bezrobocia do 8,2% ludności czynnej zawodowo.
Deficyt publiczny (-2,9% PKB).
1992:
9,0% bezrobotnych.
Powolny wzrost, transfer środków fiskalnych na inne podmioty (władze lokalne i Unię Europejską) oraz wzrost wydatków znacznie pogarszają budżet państwa: deficyt 4,5%.
1993:
Gospodarka francuska wchodzi w fazę regresu gospodarczego (krótkoterminowy spadek PKB): -1,0% wolumenu; -0,3% wartości (w porównaniu do roku poprzedniego, INSEE).
Recesja zniwelowała deficyt budżetowy, który osiągnął najwyższy poziom: - 5,3% PKB.
Liczba bezrobotnych przekracza rekord z 1987 roku i sięga 9,4% ( INSEE )
We Francji jest 10,8% bezrobotnych, to rekordowy poziom od końca powojennego boomu .
Koniec recesji, wzrost francuskiej gospodarki. Poprawa deficytu publicznego (-3,0% PKB).
1998:
Spadek bezrobocia do 10,1%,
Wzrost o 3,4% PKB. Powrót do wzrostu poprawia deficyt (-2,6% PKB).
1999:
9,6% populacji to bezrobotni.
3,3% wzrostu PKB.
Deficyt spada do 1,7% PKB.
Afryka
Po upadku bloku komunistycznego oficjalna pomoc rozwojowa w Afryce spadła z 14,7 mld dol. W 1990 r. Do 10 mld dol. W 2000 r.
Bliski Wschód
Egipt korzysta z jego udziału w wojnie w Zatoce Perskiej . Stany Zjednoczone umarzają znaczną część długu cywilnego i wojskowego. Reżim rozpoczyna szeroki program liberalizacji: prywatyzację i otwarcie na kapitał zagraniczny. MFW i Bank Światowy są popychanie Egipt do likwidacji sektora publicznego w gospodarce. Pierwszym przyjętym środkiem jest złagodzenie kontroli obciążenia. Tempo wzrostu wzrosło do 4% na początku lat 90. Jednak dochód narodowy był słabo rozłożony, a stopa bezrobocia wynosiła około 20% ludności czynnej zawodowo. Duża część ludności żyje z subsydiowanych cen podstawowych produktów i solidarności rodzinnej. Przekazy zarobkowe emigrantów zarobkowych również zapewniają utrzymanie znacznej części populacji.
Syria zaletą wojny w Zatoce gospodarczego i otrzymuje różne dotacje. Hafez al-Assad prowadzi politykę otwartości na inwestycje prywatne.
Azja
W latach 90. gospodarka Korei Północnej przeżywała kolejne wstrząsy: ZSRR, a następnie Rosja przestały dostarczać jej energię po preferencyjnych cenach; Chiny żądają zapłaty za swoje dostawy według taryfy światowej; powodzie niszczą regiony, które są coraz gorzej utrzymywane.
Spadający wzrost w Japonii . Indeks Nikkei osiągnął w 1991 r. Rekordowy wskaźnik 38 000. Jednocześnie ceny nieruchomości rosną nieracjonalnie. W Japonii tworzy się bańka finansowa na zasadzie częściowo autonomicznej. Gdy tylko znikną perspektywy rentowności, eksploduje. Nikkei załamał się i oscylował między 14 000 a 18 000. Lata 90. były wówczas dla Japonii najgorszym znanym wzrostem gospodarczym od zakończenia drugiej wojny światowej.
W latach 90. Rosja położyła kres dotychczasowym korzystnym warunkom gospodarczym z Kubą (zakup cukru po korzystnej cenie, sprzedaż ropy i sprzętu po preferencyjnych stawkach). Stany Zjednoczone utrzymują embargo, a kubańska gospodarka upada. Reżim Castro widzi się w obowiązku pójścia na ustępstwa, bez wyrzeczenia się systemu jednopartyjnego i represjonowania wszystkich sprzeciwów.
Plan Ministra Gospodarki Cavallo wobec inflacji w Argentynie ( 1991 ): znaczna redukcja ceł, masowa prywatyzacja, reformy podatkowe w celu zwiększenia dochodów i zmniejszenia wydatków, pełna wymienialność waluty australijskiej na dolary według stałej stopy (w 1992 r. nowe peso jest warte dolara), zakaz finansowania przez bank centralny deficytu budżetowego poprzez kreację pieniądza, koniec indeksacji płac i kontraktów finansowych. Dzięki planowi Cavallo inflacja spadła z 800% rocznie w 1990 r. Do mniej niż 5% w 1995 r. - to jednak wskaźnik zbyt wysoki jak na peso powiązane z dolarem, stąd pogorszenie salda na rachunku obrotów bieżących, wzrost bezrobocia, bardzo zauważalne spowolnienie wzrostu od 1995 roku. W następnym roku Menem zwolnił Cavallo.