Narodziny |
9 grudnia 1901 Fiume , Austro-Węgry |
---|---|
Śmierć |
1 st czerwiec +1.938 Paryż , Francja |
Główna działalność | Dramaturg , powieściopisarz |
Język pisania | Niemiecki |
---|---|
Gatunki | Teatr , powieść |
Podstawowe prace
Ödön von Horváth jest niemieckojęzycznym dramatopisarzem i powieściopisarzem urodzonym9 grudnia 1901w Sušak , dzielnica Fiume (stary włoski teraz nazwa dla chorwackiego miasta z Rijeki ) i przypadkowo zmarł1 st czerwiec +1.938w Paryżu .
Ödön von Horváth urodził się dnia 9 grudnia 1901w Fiume (należącego wówczas do Królestwa Węgier , integralnej części Cesarstwa Austro-Węgier ) w rodzinie katolickiej o poglądach liberalnych. Jest naturalnym dzieckiem Edmunda Josefa Horvátha, austro-węgierskiego dyplomaty niższej szlachty ze Slawonii (w dzisiejszej Chorwacji ) i Marii Hermine Prehnal z niemiecko-węgierskiej rodziny lekarzy wojskowych . Podczas zajmowania stanowiska dyplomaty ojciec Horvátha uzyskał germanizację swojego imienia przez dodanie cząstki „von”.
Młody Ödön podąża za zadaniami ojca w Belgradzie (1902-1908), Budapeszcie (1908-1913), Monachium (1913-1916), powrocie do Presbourga (obecnie Bratysława ) (1916-1918), powrocie do Budapesztu (1918), Wiedniu (1919) i wreszcie Monachium , gdzie rozpoczął studia literackie na uniwersytecie. Wędrówki młodego Ödöna oznaczają, że nie czuje on żadnej przynależności narodowej (jego narodowość również zmienia się w czasie i miejscu), podczas gdy czas nadaje nacjonalizmowi główną rolę polityczną.
Jego wczesne dzieła, takie jak Revolte auf Côte 3018 („Bunt na wybrzeżu 3018”) z 1927 roku , już ukazują podstawowe tematy jego twórczości: kulturę popularną i historię polityczną Niemiec . W obliczu powstania NSDAP sztuki Horvátha ostrzegają przed faszystowskim niebezpieczeństwem . Jego sztuki Le Funiculaire ( Die Bergbahn , 1928), przeróbkę Revolte auf Côte 3018 oraz Sladek, żołnierz Czarnej Armii ( Sladek, der schwarze Reichswehrmann , 1929) były wystawiane w Berlinie. Von Horváth uzyskuje kontrakt z wydawnictwem Ullstein.
W 1929 r. mieszkając z rodzicami w Murnau am Staffelsee pod Monachium, spotkał Hitlera , pokłócił się i walczył ze swoimi zwolennikami podczas zebrania wyborczego. Horváth zeznaje w gorącym procesie w 1931 roku.
Horváth opublikował swoją pierwszą powieść The Eternal Petit-Bourgeois ( Der ewige Spießer ) w 1930 roku , ale to właśnie w teatrze zdobył uznanie dla swojego talentu: dwie ze swoich głównych sztuk, The Italian Night ( Italienische Nacht , 1930) i Legendy Lasu Wiedeńskiego ( Geschichten aus dem Wienerwald , 1931), wystawiony w Berlinie w 1931 roku i tam odniósł wielki sukces. Horváth otrzymuje nawet prestiżową Nagrodę Kleista na wniosek Carla Zuckmayera za jego Legendy o wiedeńskim lesie .
Kiedy w 1933 r. naziści spalili księgi, księgi Ödöna von Horvátha były częścią parceli. Przyjaciel pisze do niego: „Informacja, że nie grasz już ' autor zdegenerowany ', jest warta więcej niż jakakolwiek literacka nagroda. Ona publicznie potwierdza cię jako poetę! ” .
Jego sztuka Wiara, Miłość, Nadzieja ( Glaube, Liebe, Hoffnung , 1932) nie mogła być wystawiona w Berlinie w 1933 roku pod naciskiem narodowosocjalistycznego rządu na reżysera. Horváthowi uda się wystawić ten utwór w Wiedniu w 1936 roku .
W obliczu rozwoju nazizmu w Niemczech Horváth uciekł z Berlina, by osiedlić się w Wiedniu. Jego komedia Rozwód Figaro ( Figaro läßt sich scheiden , 1935) miała premierę w Pradze w 1937 roku . Horváth opublikował w Amsterdamie swoją drugą powieść, Jeunesse sans dieu ( Jugend ohne Gott , 1937), która wyraźnie miała na celu rekrutację młodzieży poprzez nazistowską propagandę. Wkrótce nie otrzymując już żadnych płatności z tytułu praw autorskich z Niemiec, a rząd berliński sprzeciwiał się temu, Horváth znalazł się w niepewnej sytuacji.
Aby uciec przed represjami narodowosocjalistycznymi, które spadły na Wiedeń po Anschluß (Marzec 1938), Horváth wędruje po Europie: Budapeszt , Triest , Wenecja , Mediolan , Praga, Zurych , Amsterdam . Wydał powieść Un fils de notre temps , najpierw przetłumaczoną na język francuski pod tytułem Soldat du Reich , ( Ein Kind unserer Zeit , 1937), w Amsterdamie, u Allert de Lange Verlag oraz w Nowym Jorku .
Von Horváth schronił się w Paryżu 26 maja 1938, ze swoją przyjaciółką Werą Liessem, aby spotkać się z Robertem Siodmakiem i omówić filmową adaptację Jeunesse sans dieu . ten1 st czerwiec +1.938podczas spaceru po Champs-Élysées burza wyrywa kasztan; jedna z gałęzi zabija go przed teatrem Marigny .
Ödön von Horváth jest pochowany w paryskim cmentarzu w Saint-Ouen na 7 czerwca ; jego szczątki zostały przeniesione w 1988 roku na cmentarzu w Heiligenstadt , w dzielnicy Döbling w Wiedniu z okazji 50 th rocznicę jego śmierci.
Jej spektakle wywodzą się z wiedeńskiej tradycji teatru popularnego i krytycznego: polityczno-społecznej krytyki zachowań drobnomieszczańskich, miejsca kobiet uważanych za ofiary i szkodliwej pokusy faszyzmu. Peter Handke uważa Horvátha za lepszego od Brechta i porównuje dramatyczną siłę jego dzieł i jego styl do Czechowa czy Szekspira :
„We wszystkich moich pracach nie ozdobiłem niczego, nic brzydkiego. Próbowałem stawić czoła głupocie i kłamstwom bez względu na to; ta brutalność jest chyba najszlachetniejszym aspektem pracy literata, który czasami lubi wierzyć, że pisze po to, by ludzie rozpoznali siebie. "
Całość jego teatru jest publikowana w języku francuskim przez wydawnictwa L'Arche .