Kościół Val-de-Grace | ||||
Prezentacja | ||||
---|---|---|---|---|
Kult | rzymskokatolicki | |||
Rodzaj | Kościół konwentualny | |||
przywiązanie | Diecezja Armii Francuskiej | |||
Rozpoczęcie budowy | 1645 | |||
Koniec prac | 1667 | |||
Dominujący styl | barokowy | |||
Ochrona | Niejawne MH ( 1974 , 1990 ) | |||
Stronie internetowej | www.val-de-Grâce.fr | |||
Geografia | ||||
Kraj | Francja | |||
Region | Ile-de-France | |||
Departament | Paryż | |||
Miasto | Paryż | |||
Informacje kontaktowe | 48 ° 50 ′ 26 ″ północ, 2 ° 20 ′ 31 ″ wschód | |||
Geolokalizacja na mapie: Francja
| ||||
Kościół Matki Bożej Val-de-Grace , popularnie znany jako kościół Val-de-Grace , jest kościół w klasycznego baroku francuskiego w 5 th dzielnicy Paryża , Place Alphonse Laveran . Przed rewolucją był to kościół królewskiego opactwa Val-de-Grace .
1 st kwiecień 1645, Anna Austriaczka i Ludwik XIV (w wieku 7 lat) położyli pierwszy kamień pod założony 20 lat wcześniej kościół opactwa Val-de-Grace. W ten sposób królowa matka spełnia wcześniej złożoną obietnicę, aby podziękować Bogu za to, że urodziła syna. Prace zostały na jakiś czas przerwane z powodu hańby królowej. Wznowiono je w 1655 roku iw tym samym roku ukończono budowę kościoła.
Opactwo Val-de-Grace zostało opuszczone podczas rewolucji i stało się szpitalem naukowym armii Val-de-Grace . Kościół, który służył przez pewien czas jako magazyn odzieży i przedmiotów użytkowych dla szpitali wojskowych, został przywrócony do kultu w 1826 r., po odrestaurowaniu w latach 1818-1819. Jest przyłączona do diecezji do Armii Francuskiej .
Kościół ma plan krzyża łacińskiego i kopułę widoczną z rynku. Pierwotny plan François Mansarta zakładał wieże po bokach nawy i nadwieszony parterowy portal wejściowy, który przypominał wejście do zamku, a nie tradycyjną fasadę kościoła. Dwupiętrowy fasadą, z podwójnym standardem dwoma kolumnami podtrzymującymi fronton trójkąt i dwa żebra charakterystyka przypomina niektóre elewacje kościołów w pierwszej połowie XVII -go wieku (np fasada kościoła z Feuillants , również wznoszone przez François Mansart w 1623 - 1624 ). Wyraźniejszy i bardziej trzeźwy niż manieryści, François Mansart kwadratuje swoją fasadę pionowymi liniami: sześć kolumn i czterema pilastrami ganku oraz poziomymi: belkowanie dwóch poziomów (ten z parteru jest bardziej zaakcentowany i sprężysty dzięki do ganku, który go podtrzymuje) i poddasza, za frontonem, gdzie znajdują się podpory podstaw kolumn drugiego poziomu. W barokowej kopule znajduje się kopuła ozdobiona przez Pierre'a Mignarda : „Chwała Błogosławionego” ( 1663 ) oraz baldachim inspirowany tym z Bazyliki św. Piotra w Rzymie . Aby podziękować niebu za to, że dał jej dziecko, Anna Austriaczka uczyniła ten kościół ex-voto na cześć Marii Panny . Łatwo zrozumiała jest dedykacja na frontonie kruchty: „IESU NASCENTI VIRGINIQ (UE) MATRI”, czyli „(ten kościół jest poświęcony) Dzieciątku Jezus i Jego Matce Dziewicy”. Zauważamy nacisk na to, że Jezus jest czczony jako oczekiwane dziecko, które w końcu się narodzi (jak Ludwik XIV), a Maryja jako matka (jak Anna Austriaczka).
Jeśli oryginalne plany pochodzą z Mansart, są one następnie przejmowane przez Jacques Lemercier , Pierre Le Muet i Gabriel Le Duc .
Sama fasada.
Fasada od rue Saint-Jacques
Szczegół
Widok na rue du Val-de-Grâce
Widok ogólny nawy
Sklepienie nawy
Sklepienie nawy jest beczkowe z przeszkleniami penetrującymi .
Widok na nawę północną
Kopuła Val-de-Grâce ze szczytu wieży Montparnasse
Kopuła widziana od północy
Zewnętrzny detal kopuły
Widok wnętrza kopuły i jej fresku, dzieło Pierre Mignard
Fresk Pierre'a Mignarda (izolowany)
„Noworodnemu Jezusowi i Dziewicy Matce”. Napis ten widniejący na fryzie portyku wejściowego kościoła Notre-Dame du Val-de-Grâce w Paryżu oznacza konsekrację całego kościoła zwróconego w stronę Narodzenia. Jeśli królowa poprosiła Berniniego o zaprojektowanie słynnego i okazałego baldachimu, ostatecznie wybrano Gabriela Le Duca, a25 marca 1665 rMichel Anguier otrzymał zlecenie od szopki na ozdobienie ołtarza głównego, którego baldachim tworzy wokół niejako majestatyczną szopkę. Rynek stawiał następujące warunki: "trzy postacie szopki o wielkiej naturalności, Dzieciątko Jezus o postawie leżącej w żłobie, Dziewica i św. Józef o postawie modlitewnej i pobożnej". François Anguier, brat Michela, będzie pracował nad innymi rzeźbami w kościele Val-de-Grâce, w szczególności ze zdjęciem z krzyża przed ołtarzem. Warto wiedzieć, że Michel Anguier w Rzymie będzie współpracował w szczególności z Berninim. Pod jego utalentowanymi palcami kamień prawie ożyje, tworząc wspaniałą szopkę naturalnej wielkości. Następnie wykonano kopie z różnych materiałów, zwłaszcza dla Coulombów.
W 1790 r. opactwo w Val-de-Grâce znało losy pozostałych zakonów paryskich: zamknięto je, skonfiskowano meble, a ponadto rozebrano organy i rozebrano ołtarz główny. Na szczęście kościół zachował się jako zabytek architektury, natomiast opactwo zostało zdewastowane,31 lipca 1793, w służbie zdrowia na szpital wojskowy. Uratowano ją w ten sposób przed zniszczeniem, co nie miało miejsca w przypadku kilku położonych w okolicy klasztorów, zwłaszcza urszulanek i feulantynek.
Zachowano baldachim, ale ołtarz główny przewieziono do zajezdni Petits-Augustins, a trzy figury szopki przypisano w 1805 roku kościołowi Saint-Roch, gdzie zostały zainstalowane. Napoleon III znacznie później poprosił o przebudowę ołtarza głównego i to właśnie Ruprich-Robert powierzono prace. Kapłan Saint-Roch, odmówiwszy zwrotu szopki w Anguier, postanowiono wyrzeźbić nową, identycznie. Wyznaczono trzech rzeźbiarzy: Clément Denis dla Dzieciątka Jezus, Justin-Marie Lequien dla Dziewicy i Louis Desprez dla Świętego Józefa.
Kopia baldachim Val-de-Grace można znaleźć w Neuville , Quebec w kościele Saint-François-de-sprzedaży. Ten niezwykły obiekt został zbudowany we Francji około 1695 roku początkowo dla pałacu biskupiego w Quebecu dla Monseigneur de Saint-Vallier . Ale pałac był za mały na baldachim, został przekazany do Neuville w zamian za żywność dla biednych Quebecu.
Nic nie wiadomo o organach, które znajdowały się w Val-de-Grâce przed rewolucją francuską, podczas której zostały one zdemontowane i rozproszone, z wyjątkiem nazwiska autora bufetu, Germaina Pilona, któremu „jesteśmy również winni organ Saint- Ludwik des Invalides .
Dopiero ponad sto lat temu instrument piszczałkowy znalazł swoje miejsce w Val-de-Grace. 10 listopada 1852 r, Aristide Cavaillé-Coll złożył przetarg na budowę nowych organów w kościele Sainte Geneviève, powrócił do nabożeństwa6 grudnia 1851przez księcia-prezydenta Ludwika Napoleona. 17 grudnianastępnie minister spraw wewnętrznych podpisuje kontrakt na 20 tys. franków. W 1853 r. organmistrz zainstalował nowy instrument, ośmiostopowy z dwiema klawiaturami i 21 głosami, który w ten sposób brał udział w posłudze liturgicznej powierzonej „kapelanom św. Genowefy”. Clément Loret był wówczas właścicielem organów. W 1885 r., decyzją prezydenta Julesa Grévy'ego, kościół ten ponownie stał się Panteonem; budynek powinien następnie zostać zlikwidowany. W 1891 r. na mocy porozumienia między wydziałami wojny i robót publicznych organy zostały przydzielone do kościoła szpitala wojskowego Val-de-Grâce, gdzie w tym samym roku zostały przeniesione przez faktora Josepha Merklina . Instaluje to maszynę Barker, a także nową konsolę. Bez wątpienia po raz ostatni usłyszano organy w Panteonie podczas uroczystości ku czci Victora Hugo .
W 1927 r. przewóz powierzono listonoszowi Paulowi-Marie Koenigowi, który dokonał drobnych przekształceń i drobnych uzupełnień. Prace są akceptowane,25 maja 1929Achille Philipp, właściciel, André Marchal , Jean Huré , Maurice Sergent, Marc de Ranse , L. de Saint-Riquier. Koncert inauguracyjny zagrają także w maju André Marchal i Achille Philipp, profesor tytularny Schola Cantorum , w obecności porucznika Koeniga , przyszłego marszałka Francji i marszałka Focha. Uznany za zabytek historyczny w 1979 roku, ze względu na część instrumentalną został odrestaurowany przez czynniki François Delangue i Bernarda Hurvy w latach 1992/1993 i odzyskuje swój pierwotny blask. Modyfikacje Koeniga zniknęły, a „mały wielki organ”, jak nazwał go Cavaillé-Coll, z Val-de-Grâce jest dziś jednym z nielicznych paryskich świadków faktury Cavaillé-Coll, która przetrwała do dziś. „aktualizacja”.
Od czasu renowacji był wykorzystywany do wielu działań muzycznych (koncerty, przesłuchania organowe); ma 21 przystanków na dwóch klawiaturach i pedalboardzie. Clément Loret , Achille Philip , Christiane de Lisle, Jean-Dominique Pasquet i Christine Riskin-Guiguen byli szczególnie organistami. Obecnym posiadaczem jest Hervé Désarbre , organista Ministerstwa Obrony .
|
|
|