Kościół Kelibia
| Kościół Kelibia | ||
 Widok kościoła w 2017 roku | ||
| Prezentacja | ||
|---|---|---|
| Kult | katolicyzm | |
| Rozpoczęcie budowy | 1933 | |
| Koniec prac | 1934 | |
| Architekt | Louis Queyrel | |
| Dominujący styl | Neopowieść | |
| Data profanacji | 1964 | |
| Geografia | ||
| Kraj | Tunezja | |
| Gubernatorstwo | Nabul | |
| Miasto | Kelibia | |
| Informacje kontaktowe | 36°50′48″ północ, 11°05′29″ wschód | |
Geolokalizacja na mapie: Tunezja
| ||
Kościół Kélibia , położony w miejscowości Kélibia w Tunezji , jest katolicki kościół zbudowany w 1934 roku w czasie z francuskiego protektoratu . Przekazany rządowi tunezyjskiemu w 1964 roku , jest obecnie częścią kompleksu kulturowego.
Pierwsze budynki
Utworzenie protektoratu w 1881 roku zachęciło kilka włoskich rodzin do przyjazdu i osiedlenia się w tym regionie. Bardzo wierzący, wielu z nich domaga się przybycia księdza na mszę . Dokonano tego od 6 stycznia 1897 r. , kiedy to ksiądz Van den Haak po raz pierwszy przyjechał, aby celebrować urząd w domu wynajętym na tę okazję i przekształconym w tymczasową kaplicę. Zapał wiernych uzasadnia powołanie miasta Kelibia jako parafii w 1899 r. , co wiąże się ze stałą obecnością księdza. Jednak nadal nabożeństwa odbywają się w sklepie otoczonym prowizoryczną dzwonnicą . Podjęto wówczas decyzję o budowie ostatniego miejsca kultu dla 300 parafian w mieście.
Budowa kościoła
Pierwsze badania rozpoczęto w 1911 roku pod kierunkiem architekta rządu tunezyjskiego Louisa Queyrela. W związku z tym planowano budowę nowego kościoła i jego plebanii na terenie, na którym do tej pory sklep był używany jako miejsce kultu. Jednak archidiecezja ostatecznie zdecydowała się na zakup działki poza miastem. Przetarg został uruchomiony w 1913 roku , ale cytaty otrzymane przekroczenie dostępnego budżetu przez 37.500 franków . Archidiecezja poprosiła wówczas architekta o „zmniejszenie szerokości nawy , usunięcie werandy i zamontowanie cysterny pod prezbiterium zamiast na zewnątrz” . Powołana zostaje firma tunezyjska, ale rozpoczęcie prac zostaje wstrzymane. Dopiero 15 października 1933 r . prace mogły wreszcie rozpocząć się wStyczeń 1934. Budynek został pobłogosławiony przez M gr Alexis Lemaître 10 maja tego samego roku.
Architektura kościelna
Od stylu romańskiego , budynek ma dwadzieścia metrów długości i osiem metrów szerokości i duży ogród otaczający go. Jak większość tunezyjskich kościołów składa się z jednej nawy bez transeptu . We wstępnym opisie szacunkowym planowana jest budowa ganku prowadzącego do nawy. Po obu stronach kruchty znajduje się chrzcielnica i schody z wieżyczką. Każdą fasadę nawy przepruto pięcioma oknami, chór doświetlają dwa inne otwory. Jeśli chodzi o sklepienie , to jest wykonane z wydrążonych klocków nośnych dwustronnego dachu w Marseille lub Bizerte płytek . Jeśli wnętrze kościoła ma być wyłożone płytkami z domu Pavin Lafarge , stopnie wieży i schody zakrystii muszą być wyłożone marmurem .
Zniszczenia w czasie wojny
W 1943 roku , podczas tunezyjskiego kampanii , miasto Kelibia znalazła się w centrum walk między wojskami niemieckimi i jednostek amerykańskich i angielskich . Liczne bombardowania sieją śmierć i spustoszenie. 10 maja 1943 r. , gdy Tunis został zdobyty przez aliantów, miasto zostało zrównane z ziemią przez bombardowanie mające na celu zapobieżenie wycofaniu wojsk niemieckich i włoskich na Przylądek Bon . Połowa cmentarza jest zrównana z ziemią, a dach kościoła wysadzony przez bomby. Rozbite drzwi i okna. Wciąż jest to dzwon kościoła, który na następny dzień ogłasza zawieszenie broni , ale na remont budynku trzeba poczekać kilka lat, aby mógł ponownie przyjąć nabożeństwa.
Po odzyskaniu niepodległości
Niepodległość kraju w 1956 r. i nacjonalizacja ziem europejskich 12 maja 1964 r. spowodowały wyjazd wielu Europejczyków do Francji i Włoch . Modus vivendi podpisana pomiędzy tunezyjskiego rządu i Watykanu na 10 lipca 1964 odnotowuje tego zniknięcia chrześcijańskiej wspólnocie Kelibia. Jej kościół został przekazany rządowi tunezyjskiemu z zapewnieniem, że będzie on wykorzystywany wyłącznie do celów interesu publicznego zgodnych z jego dawnym przeznaczeniem.
Obecnie jest częścią kompleksu kulturalnego miasta. Jest gospodarzem klubu emerytów i stowarzyszenia literackiego. W jego ogrodzie wybudowano budynek mieszczący dom kultury i salę kinową.
| Chrzty | Wesela | Pochówki | |
|---|---|---|---|
| 1900 | 4 | 0 | 0 |
| 1910 | 5 | 3 | 2 |
| 1920 | 3 | 0 | 1 |
| 1930 | 6 | 0 | 6 |
| 1940 | 2 | 2 | 6 |
| 1950 | 14 | 0 | 15 |
| 1960 | 2 | 0 | 1 |
Uwagi i referencje
- François Dornier, Katolicy w Tunezji na przestrzeni dni , wyd. Imprimerie Finzi, Tunis, 2000, s. 312
- François Dornier, op. cyt. , s. 313
- Saloua Ouerghemmi, kościoły katolickie w Tunezji w czasach kolonialnych. Studium historyczno-architektoniczne , wyd. Uniwersytet Tunis-François Rabelais Uniwersytet w Tours, Tours, 2011, s. 59
- Saloua Ouerghemmi, op. cyt. , s. 316
- Saloua Ouerghemmi, op. cyt. , s. 261
- Saloua Ouerghemmi, op. cyt. , s. 60
- François Dornier, op. cyt. , s. 315
- Saloua Ouerghemmi, op. cyt. , s. 108
- „ Modus vivendi między Stolicą Apostolską a Republiką Tunezyjską ” [PDF] , na iuscangreg.it (dostęp 3 maja 2017 r. )