Rodzaj | Kościół |
---|---|
Diecezja | Diecezja Périgueux i Sarlat |
Parafialny | Parafia Notre-Dame-de-Capelou ( d ) |
Styl | neogotyk |
Budowa | 1875-1878 |
Wysokość | 20m |
Religia | katolicyzm |
Kraj | Francja |
---|---|
Gmina | Le Bugue |
Informacje kontaktowe | 44 ° 55 ′ 14 ″ N, 0° 55 ′ 35 ″ E |
---|
Kościół św. Sulpicjusza Bugue jest kościołem katolickim we wsi Bugue w departamencie Dordogne we Francji. Jest to główny kościół parafii Saint-Martin-sur-Vézère, skupiający szesnaście gmin. Znany jest z jednego z organów Gastona Maille'a, jednego z najpiękniejszych w Dordonii, oraz wielu XIX-wiecznych witraży.
Le Bugue jest stolicą sto w IX th wieku . W benedyktynki Annals , tom 1, s. 47 cytować akt 856. Setki zostały stworzone przez Clotaire i zastąpione archpriests X th wieku . Archiprezbiter Bugue jest cytowany w X th wieku. Opactwo Benedyktynów dedykowany pod tytułem Świętego Zbawiciela jest założony w X th century przez Adelaide Montignac żona Grimoard. Od tego opactwa zależy kościół św. Kościół Saint-Sulpice znajdujący się w pobliżu Vézère należy do parafii Bugue, w zależności od diecezji Périgueux. Guillaume de Gourdon podpalił miasto około 1160 roku i zniszczył klasztor. Została przebudowana w XIII -go wieku . Aktem przekazanym6 maja 1264 r między ksieni Marie de Comarque i Raymond de Bouville i jej braćmi, panowie z Limeuil, miasto Bugue i klasztor zależą od panów z Limeuil.
Zgodnie z bullą utworzenia biskupstwa Sarlat, Vézère służyła jako granica między dwoma biskupstwami Périgord. Arcykapłan Bugue zależał od diecezji Périgueux.
W 1414 roku w opactwie graniczącym z ruinami pozostało tylko kilka zakonnic. Le Bugue wpadł w ręce Anglików. W połowie XV -go wieku , opactwo jest w stanie déplorable.Il tylko dwie zakonnice. Gabrielle du Breuil była ksieni w 1550 roku, ale w 1563 została protestantką. Kiedy opatka Antonina de Saint-Michel zmarła w 1575 r., Galiot de la Tour, pan Limeuil, wypędził zakonnice. Opactwo zostało splądrowane w 1577 roku. Przez 28 lat pozostawało niezamieszkane. Stary klasztor popada w ruinę. W 1677 r. Marie-Catherine de Rocquart została mianowana ksieni księżną, potwierdzoną przez papieża w 1681 r. Podjęła się odbudowy opactwa nad brzegiem Vézère. W 1686 r. do budowy pozostała nawa kościoła św. Sulpicjusza. Biskup Périgueux przeniósł nabożeństwo z parafii Saint-Sulpice do kościoła opactwa. Akt z 1691 r. wskazuje, że do opactwa przylegają proboszczowie Saint-Marcel du Bugue, Saint-Cirq, Monmadalès i Marnac. W 1759 roku, po mianowaniu Elżbiety d'Aubusson na ksieni, klasztor strawił pożar. Budynki są słabo zrekonstruowane, ponieważ w 1781 r. zagrażają ruiną. Dobra opactwa sprzedawane są jako dobra narodowe od 1791 r. Kościół Saint-Marcel zostaje sprzedany 2 roku II germinalnego Antoine Lacoste.
Kościół św. Sulpicjusza był przebudowywany od 1869 r. na pozostałościach kościoła św. Marcela. W dniu dzisiejszym relikwie zostają przeniesione do nowego kościoła27 sierpnia 1875 r, dzień św. Sulpicjusza. Jest on poświęcony przez M gr Dabert24 października 1875 r. Poświęcony Saint Sulpice , jest zbudowany w Freestone , neo- gotyckim stylu , według planie krzyża łacińskiego z jednym nawy. Czerwona ochra pokrywa sklepienia kościoła.
Kiedy nowy proboszcz został wprowadzony w 2010 roku, kościół Bugu był głównym miejscem kultu w parafii Saint-Martin-sur-Vézère, która obejmuje szesnaście gmin, w ramach diecezji Périgueux i Sarlat .
Posiada meble z 1745 r., takie jak ambona i kramy .
Rzeźbione drewniane płyty 2 m długości i 1,20 m wysokości, co stanowi Ostatnie Wieczerzę przedstawionych jako przedmiot zabytków23 kwietnia 1979jest kopią obrazu przedstawiającego Eucharystię z drugiej serii Siedmiu Sakramentów autorstwa Nicolasa Poussina namalowanego ok. 1647 r., obecnie w National Gallery of Scotlnad . W tym przedstawieniu Ostatniej Wieczerzy Nicolas Poussin postanowił przywrócić scenę z okresu starożytnego, umieszczając apostołów leżących w triclinium . Ten obraz Nicolasa Poussina przedstawiający Eucharystię był dwukrotnie grawerowany przez Jeana Pesne (Rouen 1623-Paryż 1700). Jest to druga wersja ryciny, która musiała być wykorzystana do wykonania rzeźbionego panelu. Nie ma zapisu kontroli tego panelu. Refundacja opactwa Saint-Sauveur du Bugue miała miejsce w 1608 roku. Panel zlecono prawdopodobnie w czasie odbudowy opactwa po 1687 roku, która nastąpiła po odwołaniu edyktu nantejskiego .
Jego dwadzieścia siedem witraży należy do najpiękniejszych w Dordonii. Zostały wykonane przez Jeana Besseyriasa w latach 1874-1876.
Dokumenty kościelne nie wspominają o małych instrumentach po wybudowaniu kościoła, ale fisharmonia mogła znajdować się w północnym transepcie przed budową obecnych organów.
Wielkie organy kościoła św. Sulpicjusza zbudował w 1886 roku Gaston Maille .
Jest jednym z najbardziej niezwykłych w Dordonii i Nowej Akwitanii ze względu na swoje dno i trzciny .
W 1978 r. dom Saby odrestaurował instrument, zmieniając zestaw (plein-jeu III przeciwko Unda Maris) i przerabiając fagot 16 w historii (co nie uległo zmianie).
Przyrząd został odrestaurowany w 1999 roku, z podniesieniem i dodaniem rzędu do pełnego prześwitu, aby nadać mu lepszą moc.
W latach 2014-2015 Bertrand Cattiaux odrestaurował instrument, inaugurując go Philippe Lefebvre .
Organistami są: