Rodzaj | Kościół |
---|---|
Diecezja | Diecezja Bayeux i Lisieux |
Parafialny | Parafia Saint-Pierre-de-la-Côte-de-Nacre ( d ) |
Styl | Architektura romańska |
Religia | katolicyzm |
Ojcowieństwo | Sklasyfikowane MH ( 1840 ) |
Kraj | Francja |
---|---|
Region | Normandia |
Departament | Calvados |
Wspólny | Ouistreham |
Informacje kontaktowe | 49° 16 ′ 34,5 ″ N, 0° 15 ′ 30 ″ W |
---|
Kościół Saint-Samson to kościół katolicki znajdujący się w Ouistreham in Calvados, u ujścia rzeki Orne . Jego położenie na wysokości wsi umożliwiało monitorowanie ujścia w czasie niepokojów. Imponujący charakter i bogactwo jego wystrój są ze względu na powiązania z Abbaye aux Dames Caen i dobrobytu wsi w okresie Anglo-Norman, to znaczy koniec XI XX wieku do początku XIII th wieku. Pomimo licznych uzupełnień w każdym wieku, nawa z XII -go wieku zachowało swoją powieść znaków, podczas gdy chór i dzwonnica zbudowana na początku następnego stulecia są gotycki styl przejścia.
Kościół znajduje się w Calvados , w mieście Ouistreham .
Kościół powstał na miejscu drewnianej konstrukcji, już pod opieką św. Samsona , zniszczonej podczas najazdów normańskich . Początek budowy terminach kamienny kościół z drugiej ćwierci XII -go wieku po założeniu Trinity Abbey Caen przez Matyldy, żony Wilhelma Zdobywcy . Poświęcenia, ceremonii mającej na celu konsekrację kościoła podczas dedykowania go Świętej, dokonała w 1180 r. Joanna de Coulonces, szósta opatka Trójcy Świętej. Patronat nad kościołem Ouistreham i pomniejszone pewnymi ograniczeniami dziesięciny parafii są częścią darowizn, jakie Guillaume i Matylda przekazali opactwu Trójcy Świętej. Kościół zależał więc od opactwa w kwestii mianowania proboszcza i utrzymania budynków, w zamian za co opatki otrzymywały dogodny dochód, z którego część była płacona w naturze w postaci buszli różnych zbiorów, kapłonów bożonarodzeniowych , jajka na Wielkanoc. Plony należne do podatku zbierano w stodole oddalonej o około dwadzieścia metrów.
W 1372 r., podczas wojny stuletniej , w fazie odbicia terytorium przez Francuzów, król Karol V Mądry nakazał przystąpić do fortyfikacji zamków, ale także kościołów, próbując przeciwdziałać angielskiemu desantowi. . Na absydzie chóru kościoła zbudowano taras, na którym zamontowano armaty wycelowane w ujście rzeki, na które prawdopodobnie zaatakują wrogie łodzie. Te pistolety były wciąż w miejscu w XVIII th century między 1759 i 1773 roku mówi świadka tego czasu. Trzy z nich zostały zachowane i ustawione w pionie na tle pierwszego przęsła ściany nawy południowej. Ponadto usytuowanie kościoła wysoko nad morzem pozwalało obserwatorowi, który miał swój pokój za obudową dzwonów, obserwować wybrzeże. Mógł uruchomić alarm, robiąc dym lub strzelając z armaty. W 1828 roku duża latarnia zamontowana na niewielkim podeście przymocowanym do północnej strony wieży służyła jako sygnał do oddania do użytku pierwszej latarni w 1886 roku.
Sklepienia, a także wilgotne ściany musiały być przez wieki często poddawane rehabilitacji. W drugiej połowie XIX -go wieku, głównym prace renowacyjne prowadzono przez Paula Verolles następnie Victor Ruprich Robert i Anthime La Rocque. Odpowiadający za wiele przecieków taras przykryty jest dachem krytym dachówką. V. Ruprich Robert zburzyli stojące kamienie z XVIII -tego wieku, że zamaskowany okna XII th wieku otoczone kolumnami z wyścigu. Przywrócono drewniane sklepienia dwóch ostatnich przęseł nawy głównej, z drugiej strony dobudowano neoromańską dzwonnicę w narożniku fasady zachodniej, a A. De La Roque zrekonstruował sklepienia sekspartitowe zamiast fałszywych sekspartitów z pochodzenia którą Ruprich-Robert planował przywrócić. W XXI th century naprawy i czyszczenia prace są podejmowane, Fasada zachodnia powraca do swojej dawnej świetności w roku 2018. Budynek jest wymieniony jako zabytek w 1840 roku .
Kościół jest zorientowany, to znaczy, że chór jest skierowany na wschód, tak jak w większości kościołów. Główne wejście znajduje się od zachodu. W swojej architekturze i dekoracji prezentuje analogie z kościołem Trójcy w Caen, co można łatwo wytłumaczyć powiązaniami opactwa z Ouistreham.
Budynek ma bardzo prosty, wydłużony plan. Ma formę nawy głównej z nawami bocznymi, za którymi znajduje się wieża umieszczona na frontowym chórze i apsyda zakończona półkolem.
Fasada zachodnia i wieża na rogu
Pomiędzy środkowymi przyporami fasada jest bogato zdobiona trzema poziomami łuków między drzwiami a trójkątnym szczytem . Wszystkie otwory i łuki są półokrągłe .
Niskie drzwi łukowy jest otoczone kolumienkach, które obsługują cztery rolki przez stolic. Zwoje ozdobione są płaskimi główkami zwanymi też beakheads , tori , połamanymi patykami w kształcie rombu, z których ostatni rząd połamanych patyków tworzy łańcuch. Całość wieńczy zwój archiwolty zakończony z każdej strony małą rzeźbioną główką. Tympanon zdobi tylko z rzędem zworniki rzeźbione z gwiazdami.
Piętro ozdobione jest arkadą złożoną z szeregu siedmiu małych ślepych przęseł z archiwoltami ozdobionymi połamanymi patykami i archiwoltą ozdobioną pośrodku, a na każdym jej końcu małą główką. Całą arkadę wypełniają zazębiające się trójkąty, podobne do tych z południowego muru rynnowego Trójcy z Caen.Na piętrze duży wykusz otoczony jest z każdej strony dwoma węższymi ślepymi wykuszami tej samej wysokości. Kapitele są rzeźbione, archiwolty, podobnie jak te na pierwszym piętrze, ozdobione są połamanymi kijami. Trzeci poziom jest bardzo skromnie wyposażony w sześć ślepych przęseł bez dekoracji pod szczytem, również goły.
Został on całkowicie przebudowany w XIX -tego wieku w stylu romańskim z rehabilitacji i odbudowy. Są to tylko nieliczne elementy przeżyli XII th : dolna część filarów zachodniej ściany przedniej, małe drzwi którym próg został podniesiony na małej otwartej klatki schodowej do dzwonnicy przywrócone przez Ruprich-Robert w kącie zachodniej elewacji. Nawa ma sześć przęseł. Łuki że Ruprich Robert chciał wrócić jak zostały one opracowane i przeprowadzone XII th wieku były fałszywie sexpartite jak Trójcy Caen i kościoły Bernieres i St Gabriel-Brecy. Każde sklepienie powinno być podparte skrzyżowaniem dwóch żeber i dwoma łukami przepony . Ale architekt P. de la Roque, który ukończył prace, uznał te archaiczne sklepienia za zbyt ciężkie i zastąpił je dwoma sklepieniami sześciodzielnymi, to znaczy podpartymi dwoma żebrami i dwoma prostymi podwójnymi . Dwa przęsła przy chórze nakryte są fałszywym drewnianym sklepieniem żebrowym. Na całej długości nawy obserwuje się przemienność pali mocnych i słabych. Mocne stosy są w kształcie krzyża. Otrzymują ostrołuki i dublety sklepień. Słabe stosy są okrągłe, a połączone z nimi półkolumny podtrzymują tylko jeden doubleau. Te filary wspierają łuki, które otwierają się na przejścia. Nad każdą arkadą wysokie półkoliste okno ozdobione krenelażowymi progami oświetla nawę. Okna te obramowane są małymi romańskimi wykuszami odkrytymi przez V. Rupricha-Roberta. Za tymi małymi przęsłami przejście podobne do Trójcy pozwala krążyć na wysokości całej nawy. A dyskretny triumfalna ozdobiony torusa , kilka rzędów krokwi i rząd kęsów. Wszystkie te wzory geometryczne rdzenie, progi blankami, połamane kije , karbowany , zroszony smycze przywrócone lub odtworzono XIX th century znajdują się w kościołach romańskich regionu. Szczególnie zwracamy uwagę na obfitość tori pod łukami i gadronów na kapitelach filarów.
Został on zbudowany w latach koniec XII th wieku i na początku XIII th wieku. Na trzech kondygnacjach prezentuje mieszankę łuków i spiczastych lub półokrągłych okien, kapiteli z haczykami, kilku frezów i okrągłych cokołów, które zapowiadają początek stylu gotyku normańskiego. Jedynie okna na pierwszym piętrze są półokrągłe. Ale sznurek po prostu uformowany z torusem biegnie między poszczególnymi piętrami wokół chóru, nawet otaczając kolumny, aby zapewnić ciągłość całości. Przejście drugiej kondygnacji nawy przedłużone jest na tym samym poziomie pod wysokimi oknami na całym obwodzie chóru. Do tej galerii komunikacyjnej prowadzą schody ukryte w filarze od strony południowej między dziedzińcem a chórem. Przedchór niesie wieżę, w której zainstalowane są dzwony, które w przeszłości można było aktywować dzięki widocznym otworom wokół środkowego pierścienia, który służy jako klucz do sklepienia sekspartytowego, które obejmuje dwa przęsła. Chór nakryty czworobocznym sklepieniem kończy się półkolistą apsydą przeprutą dwoma rzędami po trzy przęsła nad trzema niskimi trójpłatowymi łukami.