Specjalna Szkoła Architektury
ÉSA Special School of Architecture
Kluczowe dane
Studenci |
1300 architektów-studentów |
---|
Lokalizacja na mapie Francji
Lokalizacja na mapie Paryża
Special School of Architecture ( ESA ) to prywatna uczelnia w architekturze , położony 254 boulevard Raspail w Paryżu .
Dyplom Specjalnej Szkoły Architektury (DESA), uznawanej przez państwo od 1934 r. , Otwiera prawo do rejestracji w Zakonie Architektów .
Historia
Fundacja
Założona w 1865 roku przez Émile Trélat pod nazwą „Centralna Szkoła Architektury” jest najstarszą nowoczesną szkołą architektoniczną we Francji . Uznano go za użyteczność publiczną od 1870 roku .
Wywodzi się z pragnienia Eugène Viollet-le-Duc, aby zreformować nauczanie Cesarskiej Szkoły Sztuk Pięknych w celu wprowadzenia konkretnych lekcji do zawodu architekta (zarówno nowoczesne, jak i średniowieczne budownictwo, prawo, higiena itp.) Potem wspiera projekt Émile Trélat , inżynier z Centralnej Szkoły Sztuki i produkuje , który od 1852 roku był posiadaczem fotela budownictwa cywilnego w Cesarskim Konserwatorium Sztuk i Rzemiosł stworzyć „wolne szkoły” z architekturą. I reagować na monopol Akademii Sztuk Pięknych na edukację.
Stworzenie to, współczesne z Praktyczną Szkołą Wyższych Studiów i Wolną Szkołą Nauk Politycznych , zostało poparte przez Ministra Edukacji Publicznej Victora Duruya, który zezwolił na otwarcie na30 czerwca 1865. Wśród stu trzydziestu siedmiu pierwszych udziałowców szkoły znajdujemy wielu członków bliskich ruchowi Saint-Simonian , Émile Boutmy , Michel Chevalier , Ferdinand de Lesseps (ze względu na formę, ponieważ nigdy się nie objawił), Anatole de Baudot , Eugène Flachat , Émile de Girardin , Adolphe Crémieux , Émile Pereire , Léon Say , Étienne-Jules Marey , Charles Dupont de l'Eure , Jean-Baptiste André Godin , Eugène Viollet-le-Duc , Joseph Louis Delbrouck lub Émile Muller .
Pierwsze programy nauczania
Kursy są podzielone na cztery grupy: szkoła ma u podstaw osiemnaście krzeseł, które zapewniają łącznie około 300 kursów rozłożonych na pierwsze trzy lata nauki; ostatni rok jest rokiem ostatniego projektu przedstawionego do uzyskania dyplomu szkoły.
- Lekcje rysunku:
- Geometria opisowa i stereotomia: Charles Dupont de l'Eure, a następnie Jules Pillet , X-Pont, który opracuje stereotomię drewna i metalu
- Rysowanie, perspektywa i śledzenie cieni
- Kursy amfiteatru:
- Fizyka ogólna: Jules Janssen i fizyka stosowana w budownictwie
- Chemia ogólna: Pierre-Paul Dehérain i chemia stosowana w budownictwie
- Geologia: Amédée Burat
- Historia naturalna (botanika, drewno, ogrody): Pierre-Paul Dehérain
- Stabilność konstrukcji (statyczna): Henri de Dion
- Konstrukcja: Émile Trélat
- Maszyny budowlane: Louis de Mastaing , także profesor w Centrale
- Rachunkowość budowlana, obmiar
- Prawo cywilne i nieruchomości, administracyjne prawo budowlane, prawo budowlane: Jacques Flash , również profesor w Collège de France
- Ekonomia polityczna: Adolphe-Gustave Blaise dit Blaise des Vosges , ur17 czerwca 1811w Épinal - zmarł dnia21 maja 1886w Paryżu liberalny ekonomista, autor kursu ekonomii przemysłowej , prowadzonego przez Adolphe Blanqui
- Historia cywilizacji i historia porównawcza architektury: Eugène Viollet-le-Duc i Anatole de Baudot , następnie Émile Boutmy . To krzesło zostanie później podzielone na dwa okresy:
- Higiena i zdrowie publiczne: Émile Trélat we współpracy z Étienne-Jules Marey
- Praca warsztatowa. Szkoła ma u podstaw trzy warsztaty, które są miejscem spotkania i zastosowania wszystkich nauk szkoły. Są tam krótkie projekty. Pierwsi trzej posiadacze to architekci Joseph Nicolle (1811-1896), Charles-Jules Simonet (1826-1896), były uczeń i współpracownik Henri Labrouste i François Thierry Ladranges (1825-1896), wszyscy trzej członkowie Towarzystwa. centralne biuro architektów .
- Praca wakacyjna, czyli badania i inwentaryzacje budynków i zabytków dowolnie wybranych przez studentów we Francji lub za granicą w ciągu trzech letnich miesięcy. Prace te, przedstawione w formie szkicowników, są oceniane na koniec studiów, co wraz z zakończeniem projektu studiów liczy się do uzyskania dyplomu ukończenia szkoły.
Byli profesorowie lub dyrektorzy
Starzy studenci
Stowarzyszenie byłych studentów kończących Szkołę Specjalną Architektury SADESA powstało w 1952 roku.
Uwagi i odniesienia
-
Caroline Hauer, „Paryż: Ślady pałacu Tuileries, historyczne poszukiwanie skarbów przez miasto” , parisladouce.com, 15 stycznia 2020 r.
-
François-Guillaume Lorrain, Te miejsca, które stworzyły François , Fayard, 2015.
-
Mianowany dekretem Napoleona III w 1854 roku.
-
Jacquemet Gérard. Paryski Urbanistyki: bitwa wszech sanitarnych pod koniec XIX -go wieku. W: Przegląd historii nowożytnej i współczesnej, tom 26 nr 4, październik-grudzień 1979. s. 505-548, online [1] .
-
Directory of architects absolwent Special School of Architecture w Paryżu, SADESA, 1998/99
-
Katalog architektów, którzy ukończyli Specjalną Szkołę Architektury. Paryż, SADESA, 1992/93, s. 345.
Zobacz też
Bibliografia
- Frédéric Seitz, A company of ideas: Special School of Architecture (1865-1930) , 2000, Paryż, wydania Picard
-
Specjalna szkoła architektoniczna: podróż po szkole architektonicznej , 2000, Paryż, Jean-Michel Place
Powiązane artykuły
Link zewnętrzny