Ewa Curie

Ewa Curie Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Ewa Curie w 1921 roku. Kluczowe dane
Imię urodzenia Denise-Ève ​​Curie
Narodziny 6 grudnia 1904
Paryż ( Francja )
Śmierć 22 października 2007
Nowy Jork ( Stany Zjednoczone )
Autor
Język pisania francuski
angielski
Gatunki Biografia , artykuł prasowy , teatr

Podstawowe prace

Madame Curie

Denise- Ève Curie , ur.6 grudnia 1904w Paryżu i zmarł dnia22 października 2007w Nowym Jorku ( Stany Zjednoczone ), pianistka , literat , dziennikarka , wykładowca i francuski dyplomata .

Biografia

Początki rodzinne i artystyczne

Córka Pierre'a i Marii Curie z domu Skłodowskich, młodsza siostra Irène Joliot-Curie , studiowała w Collège Sévigné , gdzie w 1925 roku uzyskała maturę . Jak lubi pamiętać, jako jedyna w rodzinie nie wybrała kariery naukowej, w przeciwieństwie do jej rodziców, siostry, siostrzeńców, wujka i kuzynów. Zachęcona przez matkę preferuje studia literackie i artystyczne. Założona przez Ignacego Paderewskiego pod koniec I wojny światowej rozpoczęła karierę pianistki i wystąpiła po raz pierwszy w Paryżu w 1925 roku .

w marcu lubKwiecień 1932poznaje Henri Bernsteina , dyrektora teatru Gymnase , dla którego pisze 145, Wall Street , adaptację Spread Eagle George'a S. Brooksa i Waltera B. Listera, premierę 25 października . Miała z nim romans od 1932 do 1940 roku .

Po śmierci matki w 1934 roku napisała biografię jej Madame Curie , która stała się światowym sukcesem księgarni ( 1938 ), zaadaptowaną do kina, również pod tytułem Madame Curie , przez MGM w 1943 roku , z Greerem Garson w roli tytułowej i Walter Pidgeon w roli męża.

Druga wojna światowa

W czerwiec 1940, po klęsce Francji , zaokrętowała się w Bordeaux na pokładzie brytyjskiego frachtowca Madura , wśród 1300 uchodźców , gdzie znajdujemy Henri Bernstein , Pierre Cot , Štefan Osuský , członka Czechosłowackiego Komitetu Narodowego , belgijskiego ministra Marcela-Henri Jaspara czy Hugh Carletona Greene , korespondent Daily Telegraph i brat Graham Greene i przybywających w Falmouth na 21 czerwca .

W Anglii, zdecydowana kontynuować walkę, zaciągnęła się do wolnej Francji i na korzyść aliantów , aż do końca wojny. Oferuje swoje pióro i swój głos w prasie, w radiu, na konferencjach i dwukrotnie przemawia w Radiu Londyn . W reakcji rząd Vichy wycofał go dekretem na początku rokumaj 1941, obywatelstwo francuskie w tym samym czasie co Henri Bernstein, René Cassin i Georges Thierry d'Argenlieu .

Dołączyła do Stanów Zjednoczonych, aby nagłośnić bitwy o Wolną Francję i była zaangażowana wlistopad 1941jako korespondent wojenny Herald Tribune Syndicate w Nowym Jorku , a także Allied Newspaper w Londynie, podróżuje na front w Libii , Rosji , Birmie i Chinach . 28 marca 1942rozmawia z Gandhim . Według niej, Gandhi był  stale poślizgu  z dala . W 1943 opublikowała Journey Among Warriors ( Podróż wśród wojowników , 1946), kronikę jego podróży na frontach II wojny światowej .

Wróciła do Anglii, dołączyła do korpusu ochotniczek w walczącej Francji i została pielęgniarką pogotowia na froncie włoskim . W 1943 roku , generał Diego Brosset zatrudniony w randze podporucznika w Sztabu Generalnego 1 st DFL . Wyokrętowany z wojskami francuskimi w Prowansji wsierpień 1944, Bierze udział w zbiegu tej jednostki z 2 nd dywizji pancernej na 12 września . De Gaulle ogólny hołd niego w przemówieniu wydał30 października 1943w Algierze i23 listopadaNastępnie pisze do niego: „Nie zapominam, jak odważna była od początku twoja postawa i gratuluję ci tego, co nadal robisz w tym czasie. "

13 listopada 1944, założyła wraz z Philippem Barresem dziennik Paris-Presse , którego współreżyserowała do 1949 roku .

Po wojnie

W 1945 roku wraz ze swoją siostrą Ireną uczestniczyła w procesie Maríi Teresy Toral , aby wesprzeć hiszpańskiego republikańskiego chemika, podczas którego frankiści domagali się kary śmierci.

W 1952 roku , stała się specjalny doradca sekretarza generalnego w NATO . Dwa lata później, w 1954 wyszła za mąż za Henry'ego Labouisse , ambasadora Stanów Zjednoczonych w Grecji , który przez piętnaście lat był dyrektorem wykonawczym UNICEF . W ramach swoich obowiązków Ewa i jej mąż wyjadą do ponad stu krajów.

Eve Curie był administratorem Fondation Curie od 1957 do 1967 roku , co stanowi Marie Curie założyciel Fundacji. Została obywatelką amerykańską w 1958 roku i awansowała na13 lipca 2005 r.do stopnia oficera Legii Honorowej , podczas ceremonii w siedzibie UNICEF, za ogromny wkład w humanitarną sprawę. Owdowiała od 1987 roku , mieszkała w Nowym Jorku przy 1 Sutton Place South, tam zmarła22 października 2007, w wieku 102 lat.

Pracuje

Testowanie

Teatr

Hołdy i wyróżnienia

Bibliografia

Uwagi i referencje

  1. Bernstein Gruber 1988 , s.  293.
  2. Zob. Bernstein Gruber 1988 , s.  379; George de Lovinfosse, W służbie Ich Wysokości: tajemna historia Belgów w Londynie , Byblos,1974, 278  s. , s.49 ; (en) Geoffrey Cox , Odliczanie do wojny: osobiste wspomnienia z Europy 1938-40 , Londyn, W. Kimber,1988, 216  s. ( ISBN  0-7183-0674-0 ) ; (pl) Alexander Werth ,, Ostatnie dni Paryża: dziennik dziennikarza , H. Hamilton,1940, 274  s. , s.205.
  3. Ève Curie, Podróż wśród wojowników , 1943, s.  40 .
  4. Robert Belot , Opór bez de Gaulle'a. Polityka i gaulizm wojny , Paryż, Fayard ,2006, 668  s. ( ISBN  978-2-213-62954-4 ), błędnie stwierdza, s.  25-26 , 17 czerwca oraz obecność Philippe Barresa , który sam wskazuje w swoim Charles de Gaulle , opublikowanym w 1941 r., po opuszczeniu Francji po podpisaniu francusko-niemieckiego i francusko-włoskiego rozejmu, s. 25-26 , 17 czerwca .  162 .
  5. „Zdrowy rozsądek” (6 sierpnia 1940) oraz „druga reelekcja Roosevelta” (6 listopada 1940), w: Jean-Louis Crémieux-Brilhac (red.), Les Voix de la liberté: Ici Londres, 1940-1944 , tom 1, La Documentation française, 1975, s.  40 i 138.
  6. Georges Bernstein Gruber, Gilbert Maurin, op. cyt. , s.  393 .
  7. (w) Ananda M. Pandiri , Obszerna, opatrzona adnotacjami bibliografia Mahatmy Gandhiego: Biografie, prace Gandhiego i źródła bibliograficzne , Westport, Conn, Greenwood Press ,1995, 401  s. , 30 ( ISBN  0-313-25337-4 ).
  8. Ève Curie, Podróż wśród wojowników , Nowy Jork 1943, s. 454. Cyt. GB Singh, Gandhi: Behind the Mask of Divinity , Nowy Jork, 2004, s. 296 i s. 299, przypis 5.
  9. Claude Bellanger, Ogólna Historia Prasy Francuskiej , Uniwersytet Francuski, 1969, t. IV, s.  286 .
  10. “  María Teresa Toral, najszybsza antyfaszysta z una vida de película | Asociación para la Recuperación de la Memoria Histórica  ” , na memoriahistorica.org.es
  11. Historia Fundacji Curie .
  12. Who's Who we Francji, słownik biograficzny, 1992-1993. Edycje Jacques Lafitte 1992
  13. (en) Anne Commire , Thomson Gale i Donna Olendorf , Coś o autorze: fakty i zdjęcia o współczesnych autorach i ilustratorach książek dla młodzieży , t.  1, Detroit MI, Wieża Księgi Badawczej Wichury,1971, 317  s. ( ISBN  0-8103-0050-8 ) , s.  73.
  14. Współczesny francuski słownik biograficzny , Pharos, 1950, t. 2, s.  196 .

Załączniki

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne