| Inna nazwa | Zniesienie monarchii we Włoszech |
|---|---|
| Przestarzały | 1947 |
| Lokalizacja | Włochy |
| Wynik | Koniec Królestwa Włoch i narodziny Republiki Włoskiej |
| 25 lipca 1943 | Aresztowanie Mussoliniego przez Victora-Emanuela III |
|---|---|
| 9 września 1943 | Zajęcie północnych Włoch przez nazistowskie Niemcy i ucieczka króla do Brindisi |
| 10 września 1943 | Początek włoskiej wojny domowej między faszystami i antyfaszystami |
| 23 września 1943 | Proklamacja Włoskiej Republiki Socjalnej przez Mussoliniego . Trwa do26 kwietnia 1945. |
| 4 czerwca 1944 | Victor-Emmanuel III ogłasza swojego syna Umberto generałem-porucznikiem Królestwa |
| Marzec - kwiecień 1946 | Zwycięstwo republikanów w wyborach samorządowych |
| 9 maja 1946 | Abdykacja od Wiktora Emanuela III na rzecz swego syna, który staje Umberto II |
| 2 i3 czerwca 1946 | Referendum instytucjonalne |
| 10 czerwca 1946 | Publikacja częściowych wyników i zwycięstwa republikanów |
| 13 i14 czerwca 1946 | Alcide De Gasperi zostaje tymczasową głową państwa, a Umberto II spokojnie opuszcza Włochy |
| 18 czerwca 1946 | Ostateczne ogłoszenie zwycięstwa republikanów przez Sąd Kasacyjny |
| 1 st styczeń 1.948 | Nowa konstytucja zabrania byłego króla i jego spadkobierców, aby wjechać do Włoch |
Narodzin Republiki Włoskiej znaków końca Królestwa Włoch i stanowi ważne wydarzenie w najnowszej historii kraju .
W XIX th century The House of Savoy odgrywa ważną rolę w zjednoczenia Włoch . W XX th century , to nadal pozostawia Partia faszystowska z Mussolinim narzucić swoją dyktaturę i rzucać kraj do II wojny światowej , która ożywia republikańskich idei. Republika Włoska została utworzona na podstawie wyników referendum instytucjonalnego w2 czerwca 1946. Wydarzeniu temu towarzyszy jednak kontrowersja dotycząca organizacji i liczenia referendum.
Wybór zgromadzenia konstytucyjnego, któremu towarzyszy referendum w kwestii instytucjonalnej, otwiera nowe spektrum polityczne: lewicowy blok zdominowany przez Partię Socjalistyczną i Partię Komunistyczną skupia dziesięć milionów wyborców; Partie prawicowe, liberalne, monarchistyczne i populistyczne gromadzą wokół swoich idei cztery miliony wyborców, a zajmując centralną pozycję, Chrześcijańska Demokracja mobilizuje osiem milionów wyborców. Następnie, w nocy z 12 na 12 wyznacza Rada Ministrów Włoch13 czerwca 1946, Chadecy Alcide De Gasperi na czele rządu tymczasowego, chociaż wyniki konsultacji nie są jeszcze ostateczne. Ostatni król Włoch Umberto II opuścił kraj13 czerwca 1946. Przemiana przebiega pokojowo, pomimo miejscowej przemocy i wysokiego napięcia.
Nowe państwo republikańskie powstało pod wpływem kolejnych rządów kierowanych przez Alcide de Gasperi. Po ich lewej stronie centralne biuro Włoskiej Partii Komunistycznej i jej sekretarz generalny Palmiro Togliatti postanawiają wpisać swoją polityczną walkę w poszanowanie legalności, ułatwiając tworzenie nowych instytucji. Na swojej pierwszej sesji28 czerwca 1946, włoskie Zgromadzenie Ustawodawcze wybiera w pierwszej turze nowego tymczasowego głowy państwa Enrico De Nicola . Otrzymuje tytuł Prezydenta Republiki Włoskiej z1 st styczeń 1948, wraz z wejściem w życie nowej konstytucji Republiki Włoskiej , sporządzonej w ciągu osiemnastu miesięcy.
Historia półwyspu włoskiego jest bogaty w okresach tzw „republikańskich” rządy. W ten sposób starożytna Republika Rzymska naznaczyła historię. Od Cycerona do Machiavellego filozofowie włoscy wyobrażali sobie podstawy politologii i republikanizmu. Ale w XIX th century, Giuseppe Mazzini , który podnosi republikańskiej idei we Włoszech.
W Lipiec 1831na wygnaniu w Marsylii Giuseppe Mazzini zakłada ruch Giovine Italia , którego celem jest zarówno przekształcenie Włoch w zjednoczoną republikę demokratyczną, zgodnie z zasadami wolności, niezależności i jedności, jak i wyparcie istniejących reżimów monarchicznych przed zjednoczeniem, w tym Królestwa Sardynii . Założenie Giovine Italia jest kluczowym momentem włoskiego Risorgimento i ten republikański program poprzedza z czasem propozycje zjednoczenia Włoch Vincenzo Gioberti , mające na celu ponowne zjednoczenie tego terytorium pod przewodnictwem papieża lub piemonckiego Cesare Balbo. . Następnie mediolański filozof Carlo Cattaneo stał się promotorem świeckiej i republikańskiej Italii, będącej kontynuacją idei Mazziniego, ale zorganizowanej jako republika federalna .
Polityczne projekty Mazziniego i Cattaneo zostają udaremnione przez działania premiera Piemontu Camillo Benso, hrabiego Cavour i Giuseppe Garibaldiego . Ten ostatni umieszcza w nawiasach swoje republikańskie idee na rzecz jedności Włoch. Po dokonaniu podboju prawie wszystkich południowych Włoch podczas Tysiąca Ekspedycji , Garibaldi po plebiscycie sprowadza terytoria zebrane królowi Sardynii Wiktorowi-Emanuelowi II . To przyniosło mu ostrą krytykę ze strony wielu republikanów, którzy oskarżają go o zdradę. Gdy zaczyna się żmudna unifikacja administracyjna, wybierany jest pierwszy włoski parlament i17 marca 1861Wiktor-Emanuel II zostaje ogłoszony królem Włoch .
Od 1861 do 1946 roku Włochy były monarchią konstytucyjną utworzoną na podstawie Statutu Albertyńskiego , nazwaną na cześć Karola Alberta z Sardynii , króla, który promulgował ją w 1848 roku dla swoich poddanych królestwa Sardynii. Korona jest dziedziczna. W skład parlamentu wchodzi Senat, którego członków powołuje Król oraz Izba Deputowanych wybierana w wyborach cenzoralnych . Tylko 2% Włochów miało prawo głosu w 1861 r. Republikańska (ale także anarchistyczna) skrajnia pozostała, manifestowała się punktualnie i szybko doprowadziła do rozstrzelania swoich męczenników, w szczególności żołnierza Pietro Barsantiego.27 sierpnia 1870 za odmowę stłumienia zamieszek.
Równowaga sił między Izbą a Senatem najpierw przesunęła się na korzyść Senatu, składającego się głównie ze szlachty i osobistości przemysłu. Stopniowo Izba Poselska nabiera coraz większego znaczenia wraz z ewolucją burżuazji i wielkich właścicieli ziemskich, zaniepokojonych postępem gospodarczym, ale zwolenników porządku i pewnego konserwatyzmu społecznego.
Republikanie, którzy w 1853 roku utworzyli wokół Mazziniego Partię Akcji ( il Partito d'Azione ), wzięli udział w wyborach do włoskiego parlamentu. Chociaż na wygnaniu, Mazzini został wybrany w 1866 roku , ale odmówił zasiadania. Carlo Cattaneo został wybrany zastępcą w 1860 i 1867 roku, ale odmówił również przyjęcia tego urzędu, aby nie przysięgać lojalności wobec Sabaudii . W 1869 r. Ostatecznie poddał się pod presją przyjaciół, po czym zrezygnował w ostatniej chwili. Problem przysięgi wierności monarchii, wymaganej do wyboru, jest przedmiotem kontrowersji w siłach republikańskich. W 1873 roku Felice Cavallotti , jeden z najbardziej zaangażowanych włoskich polityków przeciwko monarchii, poprzedził swoją przysięgę deklaracją potwierdzającą jego republikańskie przekonania. W 1882 r. Ordynacja wyborcza obniżyła spis ludności i zwiększyła liczbę wyborców do ponad dwóch milionów, czyli 7% populacji. W tym samym roku powstała Włoska Partia Robotnicza, która w 1895 roku stała się Włoską Partią Socjalistyczną . W 1895 roku zagorzali republikanie zgodzili się uczestniczyć w życiu politycznym Królestwa, tworząc Włoską Partię Republikańską . Dwa lata później skrajna lewica osiągnęła najwyższy historyczny poziom w parlamencie z 81 deputowanymi, z trzech części radykalno-demokratycznej, socjalistycznej i republikańskiej. Wraz ze śmiercią Felice Cavallottiego w 1898 r. Radykalna lewica zrezygnowała z wysuwania problemu instytucjonalnego.
We włoskim spektrum politycznym Partia Socjalistyczna stopniowo dzieli się na dwie tendencje: jeden maksymalista, na którego czele stoją m.in. Arturo Labriola i Enrico Ferri , opowiada się za ucieczką do akcji strajkowej; na czele drugiego, reformistycznego i prorządowego, stoi Filippo Turati . Powstaje ruch nacjonalistyczny, kierowany w szczególności przez Enrico Corradiniego , a także społeczno-demokratyczny ruch katolicki, Liga Narodowo-Demokratyczna , kierowana przez Romolo Murriego . Papież Pius X upoważnia w 1904 r. Katolików do indywidualnego udziału w życiu politycznym, ale w 1909 r. Potępia ekskomunikowaną Ligę Narodowo-Demokratyczną utworzoną przez Romolo Murriego. Wreszcie prawo3 czerwca 1912oznacza ewolucję Włoch w kierunku pewnego politycznego liberalizmu poprzez ustanowienie powszechnego prawa wyborczego dla mężczyzn. W 1914 roku, kiedy wybuchła I wojna światowa , Włochy można było zaliczyć do liberalnych demokracji.
Po pierwszej wojnie światowej włoskie życie polityczne było animowane przez cztery główne ruchy. Dwa z tych ruchów opowiadają się za rozwojem demokratycznym w ramach istniejących instytucji: reformistyczni socjaliści i Włoska Partia Ludowa (odrodzenie w 1918 r. Ruchu katolickiego, socjalno-demokratycznego, prekursora chrześcijańskiej demokracji). Dwa inne ruchy kwestionują te instytucje: z jednej strony Partię Republikańską i socjalistów maksymalistycznych (entuzjastycznie nastawionych do dojścia do władzy bolszewików w Rosji). Podczas wyborów w 1919 r. Partie najbardziej nasycone ideologią republikańską (socjalistyczni maksymaliści i Partia Republikańska) zdobyły 165 z 508 mandatów w Izbie Deputowanych. W 1921 r., Po powstaniu Włoskiej Partii Komunistycznej, trzy republikańskie socjalistyczne Partie maksymalistyczne i komunistyczne skupiają 145 posłów z 535. Ogółem na początku okresu międzywojennego mniej niż 30% wybieranych urzędników opowiada się za ustanowieniem reżimu republikańskiego. W tym kontekście powstanie ruchu faszystowskiego Mussoliniego opiera się na goryczy wywołanej „ okaleczonym zwycięstwem ” , strachu przed niepokojami społecznymi i odrzuceniem rewolucyjnej, republikańskiej, a nawet marksistowskiej ideologii. Liberalny system polityczny i część arystokracji postanowiły wznieść faszyzm jako bastion.
W Październik 1922mianowanie przez króla Wiktora Emanuela III Benito Mussoliniego na przewodniczącego Rady , po marszu na Rzym , toruje drogę do ustanowienia dyktatury. Albertine Statut jest stopniowo opróżniany z jego treścią. Parlament podlega woli nowego rządu. Rozpada się legalna opozycja. Popularni katolicy wahają się. Plik27 czerwca 1924127 posłów opuściło parlament i przeszło na emeryturę na Awentynie , co było niezdarnym manewrem, który w istocie pozostawił wolne pole faszystom. Te mają los Włoch przez dwie dekady.
Nie tylko Wiktor-Emanuel III wezwał Mussoliniego do utworzenia rządu w 1922 r. I pozwolił mu na udomowienie Parlamentu, ale nie wyciągnął też konsekwencji zabójstwa Giacomo Matteottiego w 1924 r. Przyjął tytuł cesarza w 1936 r. pod koniec wojny etiopskiej , potem sojusz z nazistowskimi Niemcami i przystąpienie do wojny10 czerwca 1940.
Wraz z ustanowieniem praw faszystowskich (dekret królewski z6 listopada 1926) rozwiązuje się wszystkie partie polityczne działające na terytorium Włoch, z wyjątkiem Narodowej Partii Faszystowskiej . Niektóre z tych partii przenoszą się i rekonstruują za granicą, głównie we Francji. W ten sposób powstaje koalicja antyfaszystowska29 marca 1927w Paryżu . To jest „Koncentracja Antyfaszystowska” , skupiająca PRI ( Włoska Partia Republikańska ), PSI ( Włoska Partia Socjalistyczna ), PSULI ( Partito Socialista Unitario dei Lavoratori Italiani , czyli Jednolita Socjalistyczna Partia Robotników Włoskich), nazwa przyjęta przez reformistycznych socjalistów Turati), Włoskiej Ligi Praw Człowieka i przedstawicielstwa CGIL ( Włoskiej Generalnej Konfederacji Pracy ) za granicą . Kilka ruchów pozostaje na zewnątrz, w tym Włoska Partia Komunistyczna , Ludowy Ruch Katolicki i inne ruchy liberalne. Ta koalicja rozrywa5 maja 1934 aw sierpniu tego samego roku pakt o jedności działania między Partią Socjalistyczną a Włoską Partią Komunistyczną stanowi nową próbę zjednoczenia.
Tymczasem we Włoszech powstają tajne antyfaszystowskie jądra, w szczególności w Mediolanie z Ferruccio Parri i we Florencji z Riccardo Bauerem . Pod wpływem tych ugrupowań rekonstruuje się partię akcji , dawną partię Mazziniego . Pod koniec 1942 roku, na początku 1943 roku, Alcide De Gasperi napisał Le idee ricostruttive della Democrazia Cristiana , który położył podwaliny pod jego przyszłą partię katolicką, Chrześcijańską Demokrację . Gromadzi wokół siebie byłych członków Włoskiej Partii Ludowej kierowanej przez Luigiego Sturzo oraz młodzież ze stowarzyszeń katolickich, w szczególności z Federacji Uniwersyteckiej.
Plik 10 lipca 1943, alianci lądują na Sycylii: to operacja Husky . Plik25 lipca 1943Victor-Emmanuel III odwołuje mandat Mussoliniego i każe go aresztować, powierzając rząd marszałkowi Pietro Badoglio . Nowy rząd kontaktuje się z aliantami, aby doprowadzić do zawieszenia broni. Kiedy ogłoszono zawieszenie broni Cassibile'a ,8 września 1943Niemcy reagują, oddając pod swoją kontrolę całą część terytorium Włoch, która wciąż ucieka przed natarciem aliantów, i rozbrajając armię włoską. Victor-Emmanuel III i rząd Badoglio uciekają z Rzymu i docierają do Brindisi w południowych Włoszech. Wojna trwa, ale towarzyszy jej także wojna domowa , w ramach której Mussolini utworzył silnie zależną od Niemców Włoską Republikę Socjalną i podzielił półwysep na dwa antagonistyczne terytoria, z których jedno zajęły wojska. drugi przez Niemcy. W tych dramatycznych okolicznościach administracja cywilna musi ustąpić miejsca administracji wojskowej i policyjnej na obu terytoriach. Jednak partie istniejące przed faszyzmem odradzają się wraz z nowymi formacjami.
Na północy 9 września 1943, A Krajowy Komitet Wyzwolenia (CLN), skupiającej partie i ruchy przeciwieństwie do faszyzmu i okupacji, został stworzony w Rzymie (wciąż zajęta). W jej skład wchodzą przedstawiciele Włoskiej Partii Komunistycznej, członkowie Partii Akcji, Chrześcijańscy Demokraci, Liberałowie, Socjaliści i Postępowi Demokraci. CLN nadała walce pierwszeństwo, odsuwając po zwycięstwie kwestię instytucji włoskich, ale uczyniła abdykację króla na rzecz jego syna warunkiem wstępnym dla ustanowienia antyfaszystowskiego rządu. Patriotyczna wojna wyzwoleńcza prowadzona przez CLN jest także dla znacznej części jej zwolenników wojną wyzwoleńczą, wojną przeciwko elicie kolaboracyjnej . Jednak Amerykanie i Brytyjczycy, pragnąc przygotować się do okresu powojennego, ułatwili wejście na okupowane przez Niemców terytorium włoskich bojowników demokratycznej i republikańskiej, mogących zrównoważyć wpływy komunistyczne w kierownictwie CLN. Tak jest na przykład w przypadku Leo Valianiego , przyszłego członka triumwiratu odpowiedzialnego za powstanie w Piemoncie i Lombardii.
Plik 31 marca 1944 rW Salerno , Palmiro Togliatti , sekretarz generalny Włoskiej Partii Komunistycznej , wzywa do utworzenia rządu jedności narodowej i nie stanowiło Tytułem abdykacji króla. Ten zwrot polityczny, otwierający drzwi monarchistom, byłby konsekwencją spotkania na początku marca między Togliattim a Stalinem w Moskwie, gdzie Sowieci potrzebowali bardziej aktywnych militarnych frontów na Zachodzie, aby odciążyć Armię Czerwoną . Deklaracja ta skłania partie CLN do zebrania się w kompromisie wypracowanym przez Enrico De Nicola , przewodniczącego Izby Deputowanych do 1924 r., Benedetta Croce z partii liberalnej i świty króla. Jak przewidziano w tej umowie, po wyzwoleniu Rzymu ,4 czerwca 1944Victor-Emmanuel III ogłasza swojego syna Umberto generałem-porucznikiem królestwa, a partie cofają rozgrywkę polityczną, nawet jeśli wojna będzie trwała, a front ustabilizował się na linii gotyckiej doKwiecień 1945.
Z Czerwiec 1944 w 1 st grudzień 1946trzy tymczasowe rządy koalicyjne następują po sobie. Pierwszą kieruje Ivanoe Bonomi z Włoskiej Partii Socjalistycznej . Jego gabinet obejmuje antyfaszystowskich liberałów Carlo Sforza i Benedetto Croce, a także Palmiro Togliatti. Chociaż tymczasowo odłożona na bok, kwestia włoskich instytucji pozostaje jedną z głównych otwartych kwestii politycznych. Większość sił wspierających CLN jest otwarcie republikańska i uważa, że monarchia, zwłaszcza Wiktor Emanuel III, ponosi odpowiedzialność za sukces ruchu faszystowskiego. Ostateczne porozumienie między stronami ma zaapelować o zakończenie wojny i jak tylko pozwolą na to warunki, wybory, referendum i ukonstytuowanie się . Do tego czasu31 stycznia 1945 rRada Ministrów, której przewodniczy Ivanoe Bonomi , wydaje dekret uznający prawo kobiet do głosowania.
Rządy BONOMI ( II następnie III ) zastąpił rząd PARRI wCzerwiec 1945, potem rząd De Gasperiego wGrudzień 1945. Kwestia przyszłej formy państwa, monarchii czy republiki, pochłania umysły kręgów politycznych. Większość działaczy chadeckich, a zwłaszcza młodzież, coraz bardziej odchodzi od monarchii. Na lokalnych spotkaniach liderów tej partii w Rzymie i Mediolanie przedstawiane są wnioski o wypowiedzenie się za republiką demokratyczną. Centralne biuro polityczne pracuje nad powstrzymaniem tej niecierpliwości i utrzymaniem średniej pozycji.
Wdrożenie porozumienia w sprawie referendum instytucjonalnego musi poczekać, aż sytuacja wewnętrzna Włoch stanie się jaśniejsza. Plik16 marca 1946Książę Umberto postanawia, zgodnie z planem w 1944 r., Że kwestia instytucjonalnej formy państwa zostanie rozstrzygnięta w referendum zorganizowanym równolegle z wyborami konstytuanty . Data wyznaczona na2 czerwca 1946. Socjaliści i komuniści próbują narzucić wzmocnienie uprawnień konstytuanty, ale De Gasperi odmawia. Wreszcie głosowanie jest obowiązkowe, wiedząc, że sankcja polega na publicznym delegowaniu nieobecnych. Za rozpatrywanie odwołań odpowiedzialny jest Sąd Kasacyjny . Jego rola musi ograniczać się do obserwacji przebiegu czynności wyborczych i utrwalania zaświadczeń wydawanych przez urzędy centralizujące głosy w każdym okręgu wyborczym. Liczenie kart do głosowania kandydatów na deputację musi poprzedzać liczenie w referendum. Jeśli wygra monarchia, to Zgromadzenie Ustawodawcze musi wybrać głowę państwa.
Zgodnie z życzeniem aliantów, aby sprawdzić, czy głosowanie może odbyć się w tym rozdartym jeszcze kilka miesięcy temu przez wojnę domową kraju , w marcu-kwietniu 1946 r. Odbyły się wybory uzupełniające do gmin i prowincji w połowie gmin i prowincji włoskich. Te wybory, które dotyczą bardziej lewicowych miast, wyłaniają trzy partie, z wyraźną przewagą chadeckiej demokracji, kierowanej przez De Gasperiego, która przewyższa liczbę głosów oddanych na Partię Komunistyczną i Włoską Partię Socjalistyczną. Monarchiści, którzy zostali już pokonani w referendum, są jeszcze bardziej zniechęceni po tych lokalnych wyborach.
Ale wydarzenie polityczne zmienia sytuację podczas kampanii. Na miesiąc przed referendum Wiktor-Emanuel III abdykuje na rzecz swojego syna Umberto, który zostaje ogłoszony królem i przyjmuje imię Umberto II. Akt abdykacji, spisany prywatnie, jest datowany9 maja 1946. Ta abdykacja była pożądana przez monarchistów, ponieważ następca tronu był mniej skompromitowany niż jego ojciec w dojściu do władzy Mussoliniego i współżyciu z siłami faszystowskimi. Możliwe, że dowództwo obecnych sił alianckich również zachęcało władcę do abdykacji na rzecz jego syna. Były król natychmiast opuszcza swoje królestwo i udaje się do Aleksandrii w Egipcie . Umberto II potwierdza swoją obietnicę poszanowania powszechnej decyzji w sprawie konstytucji. Przedstawiciele partii prorepublikańskich zaprotestowali, argumentując, że przejęcie władzy królewskiej przez generała-porucznika jest sprzeczne z artykułem dekretu ustawodawczego z dn.16 marca 1946zapewnienie stabilności instytucjonalnej przed ogłoszeniem wyników. Ze swojej strony monarchiści odzyskali nadzieję. Umberto II podróżuje po Włoszech w maju. Zbliża się zbliżenie z faszystami, obietnica amnestii. Dla obserwatorów przepaść między republikanami a monarchistami zmniejsza się, co zwiększa napięcie pod koniec kampanii wyborczej. Między bojownikami obu obozów, coraz bardziej nerwowymi, doszło do kilku starć.
Głosowanie nad wyborem między monarchią a republiką odbywa się w dniu 2 czerwca i rano 3 czerwca 1946. Karty do głosowania z całych Włoch i protokoły z 31 okręgów wyborczych są przenoszone do Rzymu. Wyniki są oczekiwane dnia8 czerwca. Plik10 czerwcaogłaszane są jeszcze wstępne wyniki, ale ostateczne wyniki są uwarunkowane uzupełnieniem brakujących danych w niektórych lokalach wyborczych i rozpatrzeniem licznych odwołań. Rzeczywiście, wydanych jest 21 000 sporów, z których duża część jest szybko eliminowana. Jednak okres niepewności między końcem głosowania a ostatecznym ogłoszeniem wyników wzmacnia napięcia w kraju. W Neapolu , Apulii , Kalabrii i na Sycylii monarchiści przeprowadzają demonstracje siły. A więc w Neapolu od7 czerwca, trzymają ulicę niesłabnąco. Demonstranci maszerują, krzycząc: „Niech żyje Królestwo Obojga Sycylii !”. ” . 7 lipca został zabity student-monarchista, który szybko przemienił się w męczennika.
Jedno z wyzwań postawionych przed Sądem Kasacyjnym okazuje się szczególnie delikatne. Ten spór dotyczy ustanowienia większości. Monarchiści uważają, że należy brać pod uwagę nie większość oddanych głosów, ale „większość wyborców” , jak stanowi artykuł ordynacji wyborczej, który przeszedł niezauważony. Prokurator Sądu Kasacyjnego Massimo Pilotti uważa to wyzwanie za dopuszczalne, które może spowodować utratę większości bezwzględnej głosów republikanów. W swoim akcie oskarżenia Pilotti uważa, że duch i litera dekretów, a także orzecznictwo przewidują liczenie wyborców, bez wykluczania głosów pustych lub nieważnych. Ale Trybunał uważa, że się mylił, wypowiadając się 12 przeciwko 7. Z jednej strony uważa, że głosowanie, jako akt prawny, wyraża wolę, a głosowanie puste lub nieważne może być utożsamiane z brakiem okazania woli. Z drugiej strony wskazuje inny dekret, w którym stwierdza się, że zachowane mają być tylko głosy „ważnie oddane” . Na koniec przypomniała, że nigdzie nie wspomniano o potrzebie bezwzględnej większości.
Ostateczne wyniki ogłaszane są w dniu 18 czerwca 1946. Według tych wyników w głosowaniu wzięło udział 24 947 187 osób, czyli 89% elektoratu. Oficjalne wyniki referendum obejmują 12 718 641 głosów na republikę, czyli 54,3% oddanych głosów, oraz 10 718 502 głosów na monarchię, czyli 45,7%. 1 498 136 kart do głosowania zostało zniszczonych. Analiza danych według regionów pokazuje, że Włochy są praktycznie podzielone na dwie części: Republika wygrywa na północy z 66,2% oddanych głosów, a monarchia na południu z 63,8% głosów.
Jednak niektórzy wyborcy nie mogli głosować. Przed zamknięciem listy wyborczej wKwiecień 1945przebywali nadal poza terytorium kraju, w obozach dla internowanych lub internowani za granicą. Z głosowania wykluczono także obywateli prowincji Bolzano , Gorizia , Triest , Pola , Fiume i Zara na terytorium nie administrowanym przez rząd włoski lub będącym przedmiotem sporu międzynarodowego. Wszystkie te prowincje znajdują się jednak na północy kraju, na obszarze, w którym głos Republikanów zdobył dość dużą większość.
Wyniki według okręgów wyborczych:
| Okręg wyborczy | Republika | Monarchia |
|---|---|---|
| Abruzja | 68.9 | 31.1 |
| Basilicata | 51.3 | 48.7 |
| Kalabria | 52.6 | 47.3 |
| Kampania | 59,0 | 41,0 |
| Emilia Romagna | 77.9 | 22.1 |
| Lazio | 58.5 | 41.5 |
| Liguria | 76.6 | 23.4 |
| Lombardia | 75.2 | 24.8 |
| Kroki | 70,0 | 30,0 |
| Molise | 56.8 | 43.2 |
| Umbria | 67.9 | 32.1 |
| Podgórski | 82.1 | 17.9 |
| Apulia | 54,0 | 45,0 |
| Sardynia | 48.9 | 51.1 |
| Sycylia | 50.2 | 49.8 |
| Toskania | 79.1 | 20.9 |
| Jego | 338,039 | 119,779 |
| Ancona | 499,566 | 212,925 |
| Perugia | 336,641 | 168,103 |
| Rzym | 711 260, | 740 546, |
| L'Aquila | 286,291 | 325,701 |
| Benevento | 103,900 | 241 768, |
| Neapol | 241,973 | 903 651, |
| Salerno | 153,978 | 414,521 |
| Bari | 320,405 | 511 596, |
| Lecce | 147,376 | 449,253 |
| Potenza | 108,289 | 158,345 |
| Catanzaro | 338,959 | 514 344, |
| Katania | 329,874 | 708 874, |
| Palermo | 379,831 | 594 686, |
| Cagliari | 206 192, | 321 555, |
| Całkowity | 12 718 641, | 10 718 502, |
Jedynie 556 posłów z 573 jest wybieranych przy braku niektórych województw.
| Województwo | Populacja |
|---|---|
| Zara | 25 000 |
| Julian Veneto - Triest | 1 300 000 |
| Bolzano | 300 000 |
Rozkład głosów przedstawia się następująco:
| Lewo | Procent głosów | ilość miejsc |
|---|---|---|
| Chrześcijańska Demokracja | 37,2% | 207 |
| partia Socjalistyczna | 20, 7% | 115 |
| Partia komunistyczna | 18,7% | 104 |
| Narodowa Unia Demokratyczna | 7,4% | 41 |
| Fronte dell'Uomo Qualunque | 5,4% | 30 |
| partia Republikańska | 4,1% | 23 |
| Blok Wolności Narodowej | 2,9% | 16 |
| Akcja Party | 1,3% | 7 |
| Różnorodny | 2,3% | 13 |
Na pierwszy rzut oka wydaje się, że referendum podzieliło Włochy na dwie części, na północ i południe. Okręgi wyborcze położone na północ od Rzymu dają republice większość. Południe wybiera monarchię. Okręg wyborczy Rzymu jest bardzo podzielony i daje niewielką większość przy wyborze reżimu monarchicznego. Wybór republikanów zmienia się w plebiscyt, w którym ponad 80% głosów oddano w okręgu bolońskim , a nawet większym w okręgu trydenckim . I odwrotnie, na południu wybór monarchii jest bliski 80% w okręgu Neapolu . Ale w innych regionach głosowanie jest czasami podzielone na dwie trzecie / jedną trzecią lub bardzo podzielone. Nie ma całkowitego cięcia, ale interferencja między dwoma możliwymi wyborami, która mogłaby być wyrażona wszędzie.
Zajęcie północy przez wojska niemieckie i okres wojny domowej , wraz z ostatnimi wstrząsami ruchu faszystowskiego , niewątpliwie sprzyjały wzrostowi znaczenia partii socjalistycznej i komunistycznej w tym regionie. W tych mrocznych latach ludność, której to dotyczy, pokładała część nadziei w marzeniach o rewolucji lub przynajmniej zmianie. Południe, czyli Mezzogiorno , nie znając tej sytuacji i witając Wiktora-Emanuela III i jego rząd, było być może bardziej podejrzliwe w stosunku do tych partii i zapewniło pewną ciągłość reżimowi monarchicznemu, preferując ciągłość od „Skoku w nieznane” . Patronat , które panowały na południu może również sprzyjać konserwatywny głos. Niektórzy analitycy powołują się również na wpływ Kościoła katolickiego czy prasy katolickiej. Inni autorzy zwrócili uwagę na bardziej strukturalne czynniki, takie jak różnice w organizacji rodzin lub produkcji według regionu. W ten sposób Carlo Bacetti porównał w Toskanii znaczenie dzierżawy ( mezzadria ) w organizacji pracy na roli i wagę partii komunistycznej w tym regionie.
Plik 10 czerwcaNa 6 P.M. , w sali Louve w Palazzo Montecitorio w Rzymie, sąd kasacyjny odczytuje częściowych wyników referendum, wracając ostateczną głoszenie wyników do18 czerwca, po rozstrzygnięciu sporów, protestów i skarg. Jednocześnie w wielu miastach trwają republikańskie protesty. Milanese gazety , Corriere della Sera , od wtorku11 czerwca, tytuł: „Narodziny Republiki Włoskiej” . La Stampa , dziennik turyński , stwierdza bardziej trzeźwo: „Rząd sankcjonuje zwycięstwo republikanów” i kończy swoje uwagi, zastanawiając się: „pytanie brzmi, czy proklamowano republikę” .
W Neapolu, mieście o populacji w dużej mierze sprzyjającej monarchii, doszło do tragedii 11 czerwca. Pochód zwolenników monarchii zbliża się do budynków gminy, a następnie zmienia cel i kieruje się w stronę siedziby Komunistycznej Partii Włoch . Tłum widzi czerwoną flagę, ale także trójkolorową, z której wycięto herb królewski. Pomimo obecności pojazdów opancerzonych demonstranci próbowali szturmować teren. Strzały są wymieniane. Według raportu prefekta demonstranci strzelają jako pierwsi. Tak czy inaczej wstrząs wtórny jest śmiertelny, z ogniem z karabinu maszynowego. Wśród demonstrantów zginęło dziewięć osób, a wielu zostało rannych. Spokój wraca do miasta dopiero13 czerwca.
W nocy 12. czerwcarząd spotkał się na zaproszenie De Gasperiego . Przewodniczący Rady otrzymał od Króla pisemne zawiadomienie , w którym wyraża gotowość uszanowania werdyktu wyborców, ale dodaje, że oczekuje na ostateczne ogłoszenie Sądu Kasacyjnego , co przedłuża okres niepewności. List i protesty monarchistów, podobnie jak krwawe wydarzenia poprzedniego dnia w Neapolu, a także nowe demonstracje zapowiadane przez monarchistów niepokoją ministrów. Plik13 czerwcaRada Ministrów, przedłużając posiedzenie rozpoczęte dzień wcześniej, postanawia, że po ogłoszeniu wstępnych wyników posiedzenia 10 czerwcafunkcje tymczasowej głowy państwa musi sprawować Przewodniczący Rady Alcide De Gasperi, nie czekając na ostateczne oficjalne ogłoszenie przez Sąd Kasacyjny. Przewodniczący Rady uzyskał wszystkie głosy członków rządu, z wyjątkiem liberalnego ministra Leone Cattaniego. Chociaż niektórzy członkowie jego świty zachęcali go do sprzeciwienia się tej decyzji, król poinformował, że zdecydował się opuścić kraj następnego dnia, umożliwiając w ten sposób pokojowe przekazanie władzy, nie bez potępienia „rewolucyjnego gestu” From Gasperi.
Plik 18 czerwcaw 6 P.M. , w sali Louve w Palazzo Montecitorio w Rzymie , Sąd kasacyjny ogłasza wyniki referendum, bez towarzyszącego tej formalizacji rezerwacje jak to robił wcześniej. Wiele lat później, w 1960 roku, prezes tego Sądu, Giuseppe Pagano , stwierdził, że ustawa ustanawiająca organizację referendum jest niezgodna z powolnością liczenia i bardzo nierównym przekazywaniem protokołów, nie dając czasu zakończyć wszystkie dochodzenia.
Wybory do Konstytuanty , przeprowadzone równolegle z referendum, doprowadziły do reorganizacji spektrum politycznego, tworząc na kilka dziesięcioleci nowe walki o władzę. Na czele głosów Partia Chrześcijańska Demokracja otrzymuje 37,2%. Na lewicy socjaliści zdobyli 20,7% głosów, a komuniści 18,7%. Trzej mężczyźni zostali wyróżnieni, widząc, że ich strategia została nagrodzona wagą wyborczą ich szkolenia: Alcide De Gasperi , który pozwala chrześcijańskiej demokracji na objęcie wiodącej roli, Palmiro Togliatti we Włoskiej Partii Komunistycznej , który umocni pozycję swojej partii w kolejnych latach. i przejść przed Partią Socjalistyczną, a Pietro Nenni przed Włoską Partią Socjalistyczną , która stara się zdobyć miejsce arbitra i oscyluje między dwoma innymi. Chrześcijańska demokracja zajmuje centralną pozycję, między prawicowym, podzielonym blokiem czterech milionów głosów a blokiem lewicowym, który zgromadził ponad 10 milionów głosów. Korzystne dla niej było moderujące stanowisko tej partii w okresie przejściowym i wieloznaczność, jaką od dawna utrzymywała w kwestii wyboru instytucjonalnego.
Wśród przegranych są oczywiście koalicje pro-monarchistyczne, Unia Narodowo-Demokratyczna , Blok Narodowo-Demokratyczny i Fronte dell'Uomo Qualunque , które się załamią , bojownicy gromadzą inne formacje, w tym Włoską Partię Liberalną kierowaną przez Benedetta. Croce . Ale konsultacje te doprowadziły również do upadku Partii Akcji , tej republikańskiej, reformistycznej i świeckiej partii, spadkobiercy idei Giuseppe Mazziniego . I to w czasie, gdy reżim, do którego nawoływał Mazzini, został ustanowiony. Przewraca się strona we włoskim krajobrazie politycznym.
Na pierwszej sesji Zgromadzenia Ustawodawczego im28 czerwca 1946, Enrico De Nicola zostaje wybrany tymczasowym głową państwa w pierwszej turze 396 głosami z 501. Oprócz cech osobistych, wybór mężczyzny urodzonego w Neapolu i od dawna monarchisty jest oznaką ustępstw i zjednoczenia wobec ludność południowych Włoch w tym przyspieszającym przejściu do Republiki. Jest tylko tymczasową głową państwa, a nie prezydentem Republiki Włoskiej, która nie ma jeszcze konstytucji . Rząd De Gasperi rezygnuje z niego. Został on formalnie przyjęty, zanim Enrico De Nicola ponownie wezwał De Gasperiego do utworzenia pierwszego rządu Republiki Włoskiej.
Decydujący był rok 1947. W lutym zostaje podpisany traktat paryski . To bolesny moment dla antyfaszystowskich weteranów, którzy muszą ponieść konsekwencje sojuszu między włoskim reżimem faszystowskim a nazistowskimi Niemcami . Liberalny filozof i polityk Benedetto Croce pisze z goryczą: „My, Włosi, przegraliśmy wojnę i straciliśmy wszystko, łącznie z tymi, którzy z całych sił się jej sprzeciwiali, a nawet tych, którzy byli prześladowani przez reżim, który ją ogłosił, jak ci który zginął w opozycji do tego reżimu ” . Traktat ten prowizorycznie reguluje sytuację terytoriów północno-wschodnich Triestu , Gorizii , Poli , Fiume i Zary , położonych od wieków na pograniczu światów łacińskich i słowiańskich. Północna strefa Wolnego Terytorium Triestu nie jest połączona z Republiką, chociaż zamieszkują ją głównie Włosi i ludność włoska z Istrii , która stała się częścią Jugosławii . To powoduje exodus 250 000 ludzi, którzy uciekają, po wielu okrucieństwach między społecznościami. WCzerwiec 1947, w kontekście międzynarodowym naznaczonym początkiem zimnej wojny , biuro wykonawcze Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej upoważniło Alcide de Gasperi do powołania gabinetu bez komunistów i socjalistów lewicy. To koniec unii sił antyfaszystowskich i antymonarchistycznych oraz powrót do bardziej tradycyjnej gry politycznej. Alcide De Gasperi wzywa również techników, takich jak ekonomista Luigi Einaudi, do swojego zespołu rządowego .
Nowy minister spraw wewnętrznych Alcide De Gasperi, Mario Scelba , pracuje nad standaryzacją zarządzania administracyjnego i zapewnieniem swojej władzy na całym terytorium. Zastępuje ostatnich prefektów wyznaczonych przez CLN . W ten sposób on wywołał powstanie w Mediolanie ,28 listopada 1947. Siedzibę prefektury zajmują byli partyzanci antyfaszystowscy. Obecni są wszyscy byli dowódcy brygad komunistycznego ruchu oporu. Pistolety i pistolety maszynowe, które nie zostały zwrócone władzom, pojawiają się ponownie. Barykady izolują okolicę. CGIL rozpoczyna strajk generalny w kapitale Lombard. W gabinecie prefekta, który przejął, miejscowy szef partii komunistycznej dzwoni do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Mario Scelby i śmieje się z sytuacji: „Teraz masz o jedną prefekturę mniej” - powiedział dzielnie. Następnie dołączył, zawsze triumfalnie, do sekretarza generalnego partii komunistycznej Palmiro Togliattiego : „Mamy prefekturę Mediolanu. „ Odpowiedź zasypuje jego entuzjazmem: „ A co zamierzasz zrobić? „ Palmiro Togliatti i strażnik zrezygnowali, uspokajają umysł i zatrzymują ruch. W tym kluczowym okresie, kiedy państwo republikańskie musi się bronić, Palmiro Togliatti waży cały swój ciężar na swojej podstawie, odrzucając przygody i idee rewolucji, aby postawić na legalne zdobycie władzy w ramach instytucji. Jej wpływ decyduje o przebiegu wydarzeń.
Plik 1 st styczeń 1.948, wchodzi w życie konstytucja republikańska , której treść była przedmiotem debaty w Zgromadzeniu Ustawodawczym. W szczególności głosi, że „Włochy są republiką demokratyczną opartą na pracy” oraz że „starym królom z rodu Sabaudii , ich żonom i potomkom płci męskiej zabrania się wjazdu i pobytu na terytorium kraju ” . Enrico De Nicola ostatecznie otrzymuje tytuł Prezydenta Republiki .
Klasyfikacja według daty publikacji.
Klasyfikacja według daty publikacji. W tym miejscu wymieniono tylko artykuły użyte w tekście.