Ġgantija | ||
Świątynia Ġgantija. | ||
Prezentacja | ||
---|---|---|
Chronologia | 3600-3000 pne. J.-C. | |
Rodzaj | Świątynia megalityczna | |
Facje kulturowe | Megalityzm maltański | |
Szukaj | 1827 | |
Ochrona | Światowe dziedzictwo ( 1992 , Megalithic Temples of Malta ) | |
Charakterystyka | ||
Materiały | Wapień | |
Geografia | ||
Informacje kontaktowe | 36 ° 03 ′ szerokości geograficznej północnej, 14 ° 16 ′ długości geograficznej wschodniej | |
Kraj | Malta | |
Gmina | Xagħra na wyspie Gozo | |
Geolokalizacja na mapie: Malta
| ||
Ġgantija („wieża olbrzymów” w języku maltańskim) to nazwa zespołu dwóch megalitycznych świątyń na Malcie położonych w centrum wyspy Gozo w pobliżu miasta Xagħra . Ta strona jest znana od bardzo dawna. Został on oznaczony jako starożytnego miejscu w 1770 roku podczas Jean-Pierre Houël w pierwszej podróży do Malty . „Ta wieża gigantów to tylko pozostałość po budynku, który uważam za najdawniejszy ze starożytności. Z pewnością poprzedza budynki, które Grecy zbudowali na tej wyspie. "
W rzeczywistości ta świątynia jest częścią serii, której najstarsze ślady sięgają około 5000 lat pne. AD, co czyni go najstarszą budowlą monumentalną na świecie , poprzedzające przez 300 lat pierwszą megalityczną konstrukcję kontynentalną, kopiec Barnenez w Finistère (od 4700 do 4300 pne ), o 1000 lat wyrównanie Carnac (4000 pne). C. ), 2200 lat krąg Stonehenge (od 2800 do 1100 pne ) i 2400 lat piramidy Egiptu (2600 do 2400 pne ), nawet jeśli większość archeologów specjalizujących się w megalitizmie , takich jak Jean Guilaine czy Roger Joussaume, uważa, że pochodzenia megalityzmu należy szukać w Atlantyku , w przeciwieństwie do „ teorie dyfuzjonistyczne ”P. Laviosa-Zambottiego, który postrzegał Maltę jako jedną z tych„ trampolin cywilizacji ”lub Luigiego Bernabò Brea (1910-1999), który nie wahał się zobaczyć na Malcie„ podstawowego pasa transmisyjnego technik megalitycznych, rzekomo urodzony na Wschodzie , który, przenoszony przez odważnych nawigatorów, dotarłby do zachodniego basenu, by rozkwitnąć szeroko w całej Europie Atlantyku ”.
To właśnie ta świątynia jest początkiem trzeciej fazy (3600-3000 pne) okresu Świątyni (4100-2,500 pne). Pierwsze wykopaliska przeprowadzono w 1827 r., A miejsce to zostało ogrodzone dopiero w 1956 r. W 1980 r. UNESCO wpisało świątynię Ġgantija na listę światowego dziedzictwa .
Miejsce to imponuje swoją powierzchnią (50 × 35 m) i wielkością niektórych kamieni ogrodzeniowych (największy o wymiarach 5,70 × 3,80 m dla szacunkowej wagi 50 ton) w układzie naprzemiennym, płyta czołowa - płyta stojąca, dla lepszego muru siła. Ta sama ściana ogrodzeniowa obejmuje dwie świątynie od strony południowo-wschodniej / północno-zachodniej z wyraźnymi fasadami .
Świątynia południowa (28 × 24 m) jest trójlistna (być może 4100 pne w formie prymitywnej) poprzedzona podwójną apsydą (3600 pne). Świątynia północna (20 × 18 m) to ciąg dwóch pomieszczeń z podwójną absydą (po 3600 pne). Na zapleczu zamiast tradycyjnej apsydy frontowej znajduje się nisza . Witryna jest używana między 4100 a 3000 pne. J.-C.
W południowej świątyni absyda po prawej stronie przy wejściu wydaje się mieć szczególne znaczenie dla kultu . Tył apsydy wyznacza kamienny ekran poprzedzony kominkiem . Znajdują się tam dwa niskie ołtarze wyrzeźbione w spirale , ustawione na stopniach tworzących platformę. Powyżej znajduje się nisza, w której miał się znajdować stożkowy kamień (1 m wysokości), doskonale wypolerowany, który jest dziś eksponowany w Narodowym Muzeum Archeologicznym. W lewej absydzie podczas wykopalisk odsłonięto powłokę z gliny pokrytą tynkiem ozdobionym czerwienią ochry . Korytarz prowadzący do apsyd z tyłu składa się ze stojących kamieni ozdobionych małymi wklęsłami. W absydzie po lewej stronie znajdują się trzy nisze zbudowane z idealnie kwadratowych bloków, w których nadal widać ślady narzędzi, być może metalowych.
Świątynia północna, obecnie w dość złym stanie, podczas wykopalisk miała dość dobrze zachowane nisze. W absydzie z tyłu po prawej stronie wykopaliska ujawniły bardzo dużą ilość kości zwierzęcych i resztek ceramiki pod warstwą popiołu.