Szkoła imion


Szkoła nazw ( chiński  :名家 ; pinyin  : Mingjia ), czasami nazywane Szkoły form i Names ( chińskim  :形名家 ; pinyin  : Xíngmíngjiā  ; Wade  : Hsing 2 -ming 2 -chia 1 ) odnosi się do różnych środowisk myśl filozoficzna chińska wywodząca się z okresu Walczących Królestw i wywodząca się z Mohizmu

Te grupy myślicieli są znane ze swoich paradoksów, takich jak „biały koń nie jest koniem” lub „psa można uznać za owcę” i są określane jako bian zhe (dialektyki litː) w odniesieniu do ich sztuki kontrowersji .

Przegląd

Filozofia szkoły imion jest często uważana za podobną do filozofii sofistów . Joseph Needham zauważa, że ​​ich dzieła zostały utracone, z wyjątkiem częściowo zachowanego Gongsun Longzi , napisanego przez Gongsun Long, oraz Paradoksów z rozdziału 33. Zhuangzi . Needham uważa zniknięcie większości Gongsun Longzi za jedną z największych strat w zbiorze starożytnych chińskich ksiąg, ponieważ uważa się, że to, co pozostało, stanowi kulminację starożytnego chińskiego pisarstwa filozoficznego.

Wśród nielicznych pism tej szkoły, które przetrwały do ​​dnia dzisiejszego, znajdujemy „kij jednej stopy, który codziennie zabiera jej połowę, za niezliczone wieki się nie wyczerpuje”, przypomina paradoksy Zenona . Jednak niektóre z ich innych aforyzmów wydają się sprzeczne lub niejasne, gdy zostaną wyjęte z kontekstu, na przykład „Psy nie są psami myśliwskimi”.

Chociaż ta szkoła wywodzi się z Mohizmu, ostatni Mohiści walczyli z bian zhe z powodu swoich paradoksów.

Historia

Chociaż nie tworzą one szkoły we właściwym tego słowa znaczeniu, możemy odnieść się do nich różnych myślicieli z okresu Walczących Królestw, w tym Deng Xi , Yin Wen , Hui Shi i oczywiście Gongsun Long (325 - 250 pne). .

Przeczytaj także

Uwagi i odniesienia

  1. Needham 1956 str. 185
  2. (en) Chris Fraser, "  Szkoła nazw  " , na Stanford Encyclopedia of Philosophy ,23 listopada 2009(dostęp 25 grudnia 2014 )
  3. W chwili pisania tego tekstu Longzi zawierało 14 esejów. Tekst, który do nas dotarł, zawiera teraz tylko 6.
  4. Needham 1956 , s.  697
  5. Różne paradoksy
  6. Van Norden 2011 , s.  111

Bibliografia