William Whiston

William Whiston (1667-1752) Obraz w Infobox. Portret W. Whistona - Benjamin Wilson , 1753 Biografia
Narodziny 9 grudnia 1667
Norton-juxta-Twycross ( Leicestershire )
Śmierć 22 sierpnia 1752
Lyndon Hall ( Rutland )
Narodowość język angielski
Trening Clare College
University of Cambridge
Zajęcia Matematyk , fizyk , historyk , profesor uniwersytetu , filozof , teolog
Dziecko John Whiston ( d )
Inne informacje
Pracował dla Uniwersytet Cambridge
Pole Matematyk
Mistrz Izaak Newton
Wpływem David Gregory
podpis Williama Whistona (1667-1752) podpis

William Whiston (9 grudnia 1667 - 22 sierpnia 1752) Jest teologiem , historykiem i matematykiem angielskim . Jest to prawdopodobnie spowodowane tłumaczeniem dzieł Józefa Flawiusza jako Żydowskich Starożytności , książką A New Theory of the Earth  (in) ( Nowa teoria Ziemi ) i arianizmem .

Młodość i wczesna kariera

William Whiston urodził się w Norton-juxta-Twycross , Leicestershire . Jej ojciec, Josiah, jest rektorem tej wioski, a jej matka, Katherine Rosse, córka poprzedniego pastora. Czwarty spośród dziewięciorga dzieci nie chodzi do szkoły publicznej ze względu na delikatny stan zdrowia, a także dlatego, że służy jako kopista dla swojego ojca, który stracił wzrok. To właśnie ten ostatni zapewnił mu edukację, dopóki nie wstąpił do Tamworth High School w wieku 17 lat. Jej ojciec wkrótce potem zmarł. Dwa lata później, w 1686 r., Wstąpił do Clare College w Cambridge jako „sizar”, to znaczy zwolniony z pewnej części kosztów rejestracyjnych i operacyjnych ze względu na jego niepewną sytuację finansową. Zapisał się na matematykę, tytuł licencjata uzyskał w 1690 r., Tytuł magistra w 1695 r., Aw 1691 i 1693 r. Został wybrany „Fellow”, czyli wykładowcą, ale jego słaby stan zdrowia wkrótce zmusił go do rezygnacji z zajęć dydaktycznych.

Zgodnie z życzeniem swojego ojca, który chciał, aby wstąpił do zakonów , został wyświęcony na prezbiterianina przez Williama Lloyda w Lichfield w 1695 roku i został kapelanem Johna Moore'a, biskupa Norwich . W następnym roku opublikował swoje główne dzieło: Nowa teoria Ziemi od jej oryginału do spełnienia wszystkich rzeczy , przetłumaczona na język francuski pod tytułem Nouvelle Théorie de la Terre, od stworzenia do konsumpcji wszystkich rzeczy . Próbuje udowodnić, że stworzenie świata w sześć dni, jak uczy Biblia , jest doskonale zgodne z rozumem i filozofią. Opiera się na fizyce Newtona i najnowszych osiągnięciach w geologii, aby potwierdzić relację biblijną. Gratulacje otrzymuje od Newtona, któremu książka jest dedykowana, oraz od Locke'a , który zalicza autora do „tych, którzy jeśli nic nie wnoszą do naszej wiedzy, to przynajmniej wnoszą nowy materiał do naszej refleksji”.

Wraz z Edmondem Halleyem staje się jednym z pierwszych zwolenników okresowości komet , kiedy argumentuje, że to kometa z 1680 roku spowodowała potop podczas przelotu tuż nad Ziemią. To pozwala mu datować to wydarzenie dokładnie na 18 listopada 2349 roku pne. Utrzymuje, że komety są odpowiedzialne za katastrofy, które Ziemia zna w swojej historii, i że kieruje nimi wola Boża. Ta praca była wielkim sukcesem; miał sześć wydań, został przetłumaczony na francuski i niemiecki i miał mniej lub bardziej bezpośredni wpływ na ówczesnych naukowców, takich jak Buffon . Whiston mógł być zainspirowany książką Thomasa Burneta Sacred Theory of the Earth, która ukazała się cztery lata wcześniej.

W 1698 roku otrzymał wikariat w Lowestoft i został zastąpiony przez biskupa Norwich Samuela Clarke . W następnym roku poślubił Ruth Antrobus, córkę dyrektora Tamworth High School, która dała mu ośmioro dzieci. W lutym 1701 zrezygnował ze swojego wikariatu, aby zostać asystentem Newtona w Cambridge, aw maju 1702 zastąpił go na stanowisku profesora matematyki Lucasa . Wciąż zajmując się zarówno teologią, jak i matematyką, opublikował w tym roku Exposé de la chronologie de l ' Vieux Testament, et de l'harmonie des quatre évangélistes , a następnie w następnym roku Nowe wydanie Euklidesa, z wyborem twierdzeń Archimedesa i wnioski dla studentów Cambridge. Prowadził badania ze swoim młodym kolegą Rogerem Cotesem , mianowanym w 1706 roku pierwszym profesorem Plumii dzięki rekomendacji Whistona . To oni wprowadzili pierwsze kursy z fizyki eksperymentalnej w Cambridge.

Arianizm i reszta jego kariery

W 1707 r. Wykładał Roberta Boyle'a i przez kilka lat z wielkim powodzeniem pisał, nauczał, nauczał matematyki i teologii. Jednak studium Konstytucji Apostolskich przekonało go, że arianizm był wiarą pierwotnego Kościoła. Dla Whistona formułowanie opinii i publikowanie jej to niemal równoczesne procesy; publikuje Kazania i eseje na różne tematy , gdzie eksponuje swoją opinię heterodoksyjnych na dogmat o Trójcy , a także twierdząc, że Jezus Chrystus rzeczywiście miał braci i siostry. Clarke na próżno radzi mu, aby milczał w tych delikatnych sprawach. Jego heterodoksja staje się znana i szybko staje się przedmiotem skandalu dla większości swoich kolegów. 30 października 1710 r., W obliczu odmowy przyznania się do błędu, odebrano mu profesurę i uroczyście ogłoszono wydalenie z uniwersytetu. Następnie uważa się za ofiarę nietolerancji religijnej i tym chętniej okazuje się, że chce pochwalić się swoimi opiniami. Resztę życia spędzi na nieustannych polemikach, teologicznych, matematycznych, chronologicznych i innych. Jego arianizm uniemożliwił mu zostanie członkiem Towarzystwa Królewskiego , prawdopodobnie z powodu sprzeciwu ze strony Newtona, który był wówczas jego prezesem. Mimo to pozwolono mu na częste wykłady.

W swoim Przywróceniu prymitywnego chrześcijaństwa (5 tomów 1711-1712) uzasadnia swoją opinię na temat Konstytucji Apostolskich i ariańskiego punktu widzenia, który od nich przejął. W 1713 r. Ustanowił liturgię reformowaną, aw 1715 r. Założył Towarzystwo Krzewienia Chrześcijaństwa Prymitywnego. Wykłada na rzecz swoich teorii w korytarzach i kawiarniach w Londynie , Bath i Tunbridge Wells , a także w swoim londyńskim domu. W 1714 r. Brał udział w tworzeniu Komisji Długości Geograficznej iw ciągu następnych czterdziestu lat będzie usiłował wytrwale rozwiązać problem długości geograficznej . Kwotę 20 000 funtów, znaczną jak na ten czas, zaoferowano każdemu, kto poda prostą metodę określenia długości geograficznej statku na morzu. Nie szczędząc ani czasu, ani pieniędzy, Whiston zaproponował kilka rozwiązań, ale żadne z nich nie zrobi tego. nie zostaną zatrzymane. Aby poprawić swoją sytuację finansową, połączył siły z Francisem Hauksbee , którzy prowadzili kursy z mechaniki , hydrostatyki , pneumatyki i optyki . Będą jednymi z pierwszych, którzy przeprowadzą eksperymentalne demonstracje podczas swoich wykładów. W latach 1719-1721 wykonał jedną z pierwszych map izoklin południowej Anglii , będącą produktem ubocznym jego badań nad problemem długości geograficznej. W 1730 roku opublikował Mémoire sur la vie de Samuel Clarke , który zmarł rok wcześniej.

Chociaż pod wieloma względami uważany jest za heretyka , mocno wierzy w chrześcijańskie nadprzyrodzone nadprzyrodzone i często opowiada się za proroctwami i cudami , w tym namaszczenie przez króla chorych i uzdrowienie skrofów . Jego niechęć do racjonalizmu w religii uczyniła go jednym z wielu przeciwników Benjamina Hoadly i jego pracy Plain Account of the Nature and End of the Sacrament of the Supper (1735), przetłumaczonej na język francuski pod tytułem Exposé du sacrament de la Last supper . Rzucił się w spory religijne, argumentując, że Pieśń nad pieśniami jest apokryficzna, a Księga Barucha nie, kwestionując naukę Atanazego z Aleksandrii z taką samą zjadliwością, jaką ortodoksi potraktowali Ariusza , skutecznie kwestionując biblijną chronologię Newtona i stanowczo broniąc dyscypliny i organizacji Kościoła, wywodzącej się z Konstytucji Apostolskich , przed władzami kościelnymi, zdziwił się, że nie widzą tego tak samo jak on. W 1736 roku wywołał strach w całym Londynie, kiedy ogłosił, że koniec świata nastąpi 16 października tego roku, ponieważ kometa uderzy w Ziemię. William Wake, arcybiskup Canterbury , sam musi zaprzeczyć tej przepowiedni, aby uspokoić ludność.

Ze wszystkich jego pojedynczych opinii, najbardziej znanym jest popieranie monogamii kleryków, uwiecznione w The Vicar of Wakefield przez Olivera Goldsmitha  ; ze wszystkich jego prac najbardziej użyteczne jest tłumaczenie dzieł Flawiusza Flawiusza z notatkami, mapami i komentarzami, często wznawianymi do dziś. Jego ostatnim „słynnym odkryciem”, a raczej jego okładką Gilesa Fletchera Starszego, o którym wspomina z nieskończonym samozadowoleniem w swojej autobiografii, jest identyfikacja Tatarów z Zaginionymi Plemionami Izraela . W 1745 roku opublikował swój wczesny Nowy Testament . Pomimo tych nieskończenie odnawiających się przejawów jego heterodoksyjnych doktryn, nadal był częścią Kościoła anglikańskiego, kiedy w 1747 roku, w wieku 80 lat, opuścił ten kościół zarówno dosłownie, jak iw przenośni, ponieważ opuszcza kościół tak, jak recytuje pastor. symbolem Atanazego , a on idzie do anabaptystów, aby złożyć wyznanie wiary.

Na krótko przed śmiercią zapowiada nową przepowiednię: według kilku fragmentów Pisma Świętego , że Żydzi wrócą do swojego kraju i odbudować świątynię w roku 1766. Nie będzie mógł zobaczyć jego przewidywania zaprzecza, bo umiera 22 sierpnia 1752 roku w domu swojego pasierba w Lyndon Hall. Pozostawił własne Pamiętniki w 3 tomach, które zasługują na więcej uwagi niż otrzymały, zarówno ze względu na ich szczególny styl, jak i ciekawe anegdoty oraz ilustracje tendencji moralnych i religijnych tamtego czasu.

Pracuje

Uwagi i odniesienia

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne