ICI Radio-Canada Télé

ICI Radio-Canada Télé
Obraz poglądowy artykułu ICI Radio-Canada Télé
Siedziba ICI Radio-Canada Télé w Montrealu
Rodzaj Sieć telewizyjna
Włącz powietrze 1953
Kraj Kanada
Dostępność Kanada (dostępna w północnych Stanach Zjednoczonych przez kabel lub antenę )
Hasło reklamowe „TU TV WSZYSTKO RAZEM”
Siedzenie Montreal
Właściciel Société Radio-Kanada
Kluczowe dane Louise Lantagne , dyrektor wykonawczy
Uruchomić 6 września 1952
Stare imiona Radio-Canada Television, SRC Television, Radio-Canada Television
Stronie internetowej ici.radio-canada.ca/tele

TUTAJ telewizja CBC (dawniej Radio-Kanada ) to sieć telewizji publicznej kanadyjski z języka francuskiego należącą do CBC . To nadaje całej Kanadzie , ale ze względu na stężenie frankojezycznych kraju w Quebec , zdecydowana większość swoich zasobów produkcyjnych i publiczności znajdują się w Quebecu. Jest identyfikowany na antenie i w mediach jako „SRC” lub po prostu „Radio-Canada”, aby odróżnić go od innego kanału telewizyjnego grupy, sieci informacyjnej (ICI RDI) i jej sieci równorzędnej w języku angielskim , telewizji CBC .

Sieć zmieniła nazwę na wrzesień 2013przyjąć Ici Radio-Canada Télé . Ta zmiana nazwy jest częścią pragnienia nadawcy publicznego, aby ujednolicić nazwy swoich platform nadawczych.

Historia

Od momentu powstania w latach 30. CBC, jako organizacja nadawcza, interesowała się postępem technologicznym w telewizji w Europie i Stanach Zjednoczonych. Gdy to nowe medium pojawiło się w Stanach Zjednoczonych od 1945 r., stało się jasne, że zainteresowanie Kanadyjczyków telewizją miało tylko wzrosnąć, a Królewska Komisja ds. Postępu Sztuki, Literatury i Nauki w Kanadzie (w reżyserii Vincenta Masseya ) sformułowała w zaleceniach z 1949 r., które doprowadziłyby do ustanowienia pierwszego systemu nadawania telewizyjnego w Kanadzie w 1952 r. Aby uniknąć tych samych trudności znanych na początku nadawania, rząd decyduje się zatem zezwolić na nadawanie tylko jednej stacji na dany obszar geograficzny.

Historia telewizji Radio-Canada zaczyna się w dniu 6 września 1952, wraz z otwarciem montrealskiej stacji CBFT-TV, nadającej programy w języku francuskim i angielskim. Kolejna stacja CBLT otwiera się w Toronto dwa dni później. Pierwsza prywatna stacja telewizyjna związana z CBC było CKSO, znajduje się w Sudbury , Ontario , rozpoczętej w październiku 1953 roku .

Po 16 miesiącach kohabitacji językowej, krytykowanej zarówno przez anglojęzycznych, jak i frankofońskich w Montrealu, stacja CBFT Montreal staje się po otwarciu wyłącznie francuskojęzyczna,10 stycznia 1954ze stacji CBMT , która obecnie nadaje w języku angielskim. Dopóki CBOFT nie wszedł na fale radiowe w Ottawie,Czerwiec 1955, francuska sieć Radio-Canada nadaje tylko w Quebecu w pierwszych latach swojego istnienia. Oprócz szefa sieci montrealskiej prywatne afiliowane stacje retransmitują programy CBFT-TV w Quebec City ( CFCM-TV ,lipiec 1954), w Rimouskim ( CJBR-TV ,Listopad 1954), w Jonquière ( CKRS-TV ,grudzień 1955) oraz w Sherbrooke ( CHLT-TV ,Sierpień 1956). W 1957 r. stacje sieciowe dotarły do ​​80% populacji Quebecu.

Ogólnie rzecz biorąc, programowanie stacji we francuskiej sieci charakteryzuje się przewagą stacji w Montrealu. Do 1957 roku w regionalnych ośrodkach produkowano tylko trzy krótkie serie. Ten centralizm jest wielokrotnie krytykowany w regionach poza Montrealem. Mimo wszystko specjalny program podkreśla1 st lipca 1958inauguracja sieci bezprzewodowej łączącej kraj ze wschodu na zachód (rok później zostanie podłączona Nowa Fundlandia). Główne miasta kraju będą miały prawo do dodatkowej stacji, a od 1960 r. będzie tak samo wszędzie.

Telewizor włącza kolor 1 st Wrzesień 1966a pełna usługa kolorowa rozpoczęła się w 1974 roku . Radio-Canada jest gospodarzem Expo 67 w Montrealu .

Nowa ustawa o radiofonii i telewizji z 1968 r. potwierdziła mandat Radio-Canada jako nadawcy ogólnokanadyjskiego i utworzyła Kanadyjską Komisję Radiotelewizji i Telekomunikacji (CRTC) odpowiedzialną za regulację i przyznawanie licencji na nadawanie. W 1970 roku CRTC zażądało 60% kanadyjskich treści w telewizji publicznej i prywatnej. Ze względu na różnicę czasu w prowincjach nadmorskich ustanowiona jest zaawansowana transmisja programów.

W 1973 roku Radio-Canada zainaugurowało swój Maison w Montrealu, aw następnym roku przyjęło nowy emblemat reprezentujący „C” słowa Kanada . W 1978 roku stał się pierwszym nadawcą na świecie, który wykorzystał satelitę do nadawania swoich programów telewizyjnych, obejmujących Kanadę od wschodu do zachodu.

W 1985 roku Société Radio-Canada połączyło się z innymi kanadyjskimi nadawcami ze światowym francuskojęzycznym serwisem telewizyjnym TV5 .

1 st styczeń +1.995, Radio-Canada uruchamia swój 24-godzinny francuskojęzyczny kanał informacyjny, Sieć Informacyjną (ICI RDI). Centrum Informacyjne w Montrealu , ultranowoczesny kompleks przeznaczony do zbierania wiadomości i produkcji programów informacyjnych dla Telewizji Radiowej Kanady i ICI RDI, zostało otwarte w 2001 roku .

Po ogłoszeniu budżetu federalnego Kanady w dniu29 marca 2012 który obniżył 115 mln (ok. 10%) z budżetu Société Radio-Canada w latach 2014-2015, w tym 27,8 mln w 2012 i 41,8 mln w 2013, Société przygotowało plan 4 kwietnia 2012który planuje zlikwidować 650 miejsc pracy, telewizja i radio zostaną scentralizowane w Toronto i Montrealu, nastąpi redukcja liczby oryginalnych kanadyjskich seriali, śmiały kanał specjalny zostanie sprzedany, reklamy zostaną dodane w CBC Radio 2 i Espace Musique, krótkofalowy serwis radiowy Radio Canada International, zostanie zamknięty, podobnie jak masowe wyłączenie 620 nadajników telewizji analogowej dla31 lipca 2012 że CRTC zatwierdziło 17 lipca 2012.

Tożsamość zbiorowa

Nazwisko

W czerwiec 2013, francuskojęzyczny zarząd ogłasza modernizację tożsamości swoich platform medialnych, które będą zgrupowane pod nazwą „ICI”: ICI Première, ICI Télé, ICI ARTV itp., w odniesieniu do głównych prezenterów, zwłaszcza na radio, które ma tradycję kończenia swoich wystąpień deklaracją „Ici Radio-Canada”. Nadawca przekonywał m.in., że nazwa „Radio-Canada” została uznana za zbyt konserwatywną i że opinia publiczna niekoniecznie kojarzyła jej komponenty, takie jak ARTV czy Explora, z kanadyjską marką radiową. W obliczu kontrowersji (do której doszło nawet w Izbie Gmin w Ottawie) CBC, na którego nazwę ta zmiana nie wpłynęła, koryguje sytuację i idzie na kompromis, nazywając ostatecznie swoje platformy Ici Radio-Canada ( Première, Télé itp.). .) ”, ale z zachowaniem początkowej koncepcji na logo. Ostatecznie operacja będzie kosztować co najmniej 700 000  USD w kosztach wewnętrznych i fakturach konsultantów .

Slogany

Organizacja

ICI Radio-Canada Télé jest w 100% własnością Société Radio-Canada . Jej główna siedziba na całą Kanadę , Maison de Radio-Canada , znajduje się w Montrealu (przy bulwarze René-Lévesque Est 1400 ), Quebec .

Kierunek

Wiceprzewodniczący telewizji francuskiej Dyrekcja Programów

Programowanie

Sieć zawsze była uważana za bardziej popularną niż jej anglojęzyczny odpowiednik, CBC Television , ponieważ nie ma do czynienia z ogromną konkurencją ze strony sieci amerykańskich . Mimo to, przez większość ostatnich 30 lat sieć przewyższała TVA w rankingach . Dopiero niedawno telewizja Radio-Canada zbliżyła się do swojego konkurenta, z zupełnie nowym programem obejmującym sitcomy i talk show Tout le monde en parle .

1950

W pierwszych latach istnienia telewizja Radio-Canada produkowała prawie wszystkie nadawane przez siebie programy, najczęściej na żywo. Historyk komunikacji Gérard Laurence z Uniwersytetu Laval wyjaśnia, że ​​ta nieco wymuszona „autarkia” nakłada na programy bardzo szczególny projekt:

„Powolny rytm, wręcz monotonny, ze względu na wydłużanie się ujęć, których zasięg jest zresztą bardzo mały, obrazy bez dźwięku w tle, a przede wszystkim niedoskonała faktura z całą masą incydentów, które dziś wpisują się w mitologię telewizyjną. "

- Gerard Laurence, 1990

Nawet jeśli ograniczenia techniczne (język programu, brak post-synchronizacji) odegrały rolę w rozwoju oryginalnej telewizji, unikalnej dla Quebecu, ta różnica wydawała się być wspierana przez kierownictwo w latach pięćdziesiątych , dodaje profesor Laurence. W ten sposób urzędnicy zabraniają nowo zatrudnionym dyrektorom wyjazdów do Stanów Zjednoczonych , aby nie inspirowali się amerykańskimi metodami.

Telewizja Radio-Canada odegrała ważną rolę w rozwoju telenoweli , gatunku dramatycznego zbliżonego do telewizyjnej opery mydlanej , ale mającej specyficzne cechy charakterystyczne dla Quebecu. Według antropologa Jean-Pierre Desaulniers z University of Quebec w Montrealu , gatunek stał zakotwiczony w Quebec kultury od La Famille Plouffe - pierwszej popularnej telenoweli audycji w Radio-Canada - od 1953 roku w 1957 roku .

Desaulniers wylicza dwie wielkie stałe w gatunku, które swoje początki czerpią z utworów dramatycznych emitowanych w telewizji Radio-Canada w pierwszych latach jej istnienia: jest pierwsza „identyfikacja”, bo bohaterowie mają znajome imiona, ich życie i zajęcia przypominają tamte. publiczności. Następnie wiele dramatów, takich jak Survenant – emitowane w latach 1954-1960 – wykorzystuje wątek nomady, który nie potrafi się ustatkować .

Emisja transmisji sportowych szybko znajduje miejsce w harmonogramie. 13 października 1952 r, René Lecavalier opisano po raz pierwszy w telewizji trzeci okres hokejowego meczu pomiędzy Montreal Canadiens i Detroit Red Wings żywo z Montrealu Forum . The Hockey Night i Wrestling Night , prowadzone przez konferansjera Michela Normandina , były jednymi z najpopularniejszych programów w tamtym czasie i znacznie zwiększyły sprzedaż telewizyjną w Montrealu.

Mimo że w ciągu pierwszych kilku lat stanowiły one tylko 5% programów, programowanie spraw publicznych będzie zyskiwać na znaczeniu w programowaniu. Pierwszym tego typu pokazem jest Konferencja Prasowa , która po raz pierwszy została wyemitowana w12 lutego 1953, a następnie Dno twojej myśli w 1954 roku. Jednak to dzięki programowi Carrefour , rozpowszechnianemu od poniedziałku do piątku o 18:45, format magazynu przybiera bardziej telewizyjną formę. Trzy do sześciu tematów jest omawianych każdego wieczoru poprzez reportaże filmowe lub wywiady w studiu. Spektakl został okrzyknięty przez krytyków i wiosną 1956 roku przyciągnął 56% gospodarstw domowych wyposażonych w telewizję.

Relacja z najważniejszych zagadnień międzynarodowych znajdzie miejsce w harmonogramie od 28 października 1956z pierwszym nakładem magazynu Point de mire , którego gospodarzem był René Lévesque . Wietrzenie niedzielny wieczór na 23  h  15 , show ma formę prezentacji dydaktycznej z tablicy i kredy, wywiad nakręcony film dokumentalny lub ich kombinacji, w której gospodarz stara się popularyzować danej kwestii. Spektakl będzie nadawany do 1959 roku i upamiętni poświęcenie Lévesque.

W innym rejestrze telewizja Radio-Canada rozpoczyna 10 sierpnia 1952 r.produkcja seriali telewizyjnych dla młodzieży z Pépinot i Capucine , tworząca wyimaginowaną przestrzeń specjalnie dla dzieci w Quebecu, która od 1956 roku wzbogaca i znacznie powiększa La Boîte à Surprise i jego wylęgarnię dla błazen, szaleńców i poetów języka : Wycieraczka, Fanfreluche, Picolo, Sol ...

1960 1960

Dwa wydarzenia zaburzyły rutynę ustaloną w latach pięćdziesiątych. 29 grudnia 1958, 74 dyrektorów zatrudnionych przez francuską sieć wycofało się, aby uzyskać uznanie ich prawa do uzwiązkowienia tej grupy dyrektorów. Trzymiesięczny konflikt wzbudził obojętność Anglofonów, ale połączył różne nurty polityczne w społeczeństwie Quebecu i zapoczątkował kariery polityczne kilku osobistości.

Po tym sporze pracowniczym "bardzo poobijanym" telewizja publiczna przeszła nowy wstrząs. 19 lutego 1961, z wejściem na antenę prywatnej stacji CFTM-TV w Montrealu. Przybycie zawodnika nie powoduje natychmiastowych zmian w ramówce Radia-Canada, które nadal nadaje takie seriale jak Les Belles Histoires des pays d'en haut , telewizyjna adaptacja powieści Un homme et son sin , teles. - teatry, koncerty symfoniczne w ramach programu L'Heure du concert (1953-1966) (który zostanie częściowo włączony do programu Les Beaux Dimanches , od 1967 do 2004).

Sukces Cré Basile , emitowanego w prywatnej telewizji od 1965 roku, zmusił jednak Radio-Canada do większego skupienia się na oglądalności. Niektórzy twórcy nakłaniają nadawcę publicznego, aby nabrał tempa. „To, co z całą pewnością odróżnia kanał 10 od kanału 2, prywatnego przedsiębiorstwa państwowego, to to, że pieniądze szybciej przywiodły ten pierwszy do wulgarnego niż ten drugi” – napisał Jacques Godbout w 1966 roku.

Radio-Canada stopniowo dostosowuje się do nowych realiów i uruchamia programy mające na celu dotarcie do bardziej współczesnych trosk swoich odbiorców. W latach 1966-1971 lekki sitcom Me and the Other wzniósł się w powietrze, a następnie w 1969 Quelle famille! . Ten rozwój będzie kontynuowany w dramacie telewizyjnym Rue des Pignons , autorstwa Mii Riddez i Louisa Morrisseta, który przez jedenaście lat, od 1966 do 1977, będzie relacjonował codzienne życie rodzin Jarry, Marsouin i Milot.

Od 1966 r. program kulturalny Radio-Canada znalazł nowy przedział czasowy w programie Les Beaux Dimanches , prowadzonym do 1983 r. przez Henri Bergerona . Od blisko 40 lat (od 1966 do lata 2004 ) w programie odbywają się koncerty taneczne , operowe , teatralne i rozrywkowe , koncerty muzyki symfonicznej i rozrywkowej oraz filmy dokumentalne .

Ponadto telewizja państwowa pobudza wyobraźnię tysięcy dzieci z Quebecu produkcją licznych programów młodzieżowych, których główni bohaterowie, prawie wszyscy z wylęgarni La Boîte à Surprise , w drugiej połowie roku latają w niezależnych serialach telewizyjnych. dekada: Fanfreluche , Picolo , Grujot et Délicat , La Ribouldingue , Le Pirate Maboule , Sol et Gobelet ...

lata 70.

lata 80

1990

Od 2000 roku

Informacja

Wszystkie Radio-Canada telewizyjnych wiadomości audycje nadawane są pod nazwą Le Téléjournal . Główny serwis w sieci, w Le Téléjournal 22 h , jest nadawany codziennie wieczorem na 10  P.M. (czasu lokalnego), i jest nadawany w 11  P.M. na swoim kanale siostrzanym ICI RDI , a także z różnicą czasu na międzynarodowym kanale francuskojęzycznej . TV5 . Telewizja Radio-Canada ma kilku korespondentów za granicą, m.in. Joyce Napier w Waszyngtonie i Catherine Mercier w Pekinie.

Wiadomości lokalne i regionalne również używają nazwy Le Téléjournal , po której następuje nazwa miasta, regionu lub prowincji; lub w zależności od pory dnia (na przykład: Le Téléjournal Grand Montréal 18:00 , Le Téléjournal Midi ). CBVT Quebec , CBLFT i CBOFT Ontario , a także CBAFT w prowincjach atlantyckich produkować lokalnych biuletynów południe, podczas gdy wszystkie filie produkować kolacji czasu biuletyny ( 6  po południu ), które działają od poniedziałku do piątku w wyjątkiem CBVT , CBOFT i CBAFT nadających biuletyn 7 dni w tygodniu.

Sprawy bieżące

Sieć prowadzi tygodnik śledczy Enquête . W ostatnich audycjach testowano poziom bezpieczeństwa taserów impulsów elektrycznych, po tym jak pojawiły się obawy, że polski imigrant zginął w wyniku użycia tego typu broni przez RCMP na lotnisku Vancouver International . Inne programy, takie jak Discovery , podniosły pytania dotyczące bezpieczeństwa transportu lotniczego w Montrealu po zawaleniu się mostu w 2007 roku.

Istnieje również cotygodniowy program dotyczący spraw politycznych dotyczących Zgromadzenia Narodowego Quebecu i Izby Gmin Kanady , Les Coulisses duouvoir . Kwestie nauki i technologii są omawiane w Odkryciu oraz tematach wiejskich i rolniczych w Zielonym Tygodniu . Obawy konsumentów są analizowane w L'Épicerie i La Facture .

Wiadomości międzynarodowe zajmują duże miejsce w misji nadawcy publicznego.

Sporty

Od 1952 do 2004 roku sieć była francuskojęzycznym nadawcą cotygodniowych meczów hokeja na lodzie z udziałem Montreal Canadiens , w ramach programu La Soirée du hockey . Program został odwołany, gdy prawa do transmisji powróciły do RDS . Widzowie spoza Quebecu mogli oglądać mecze w stacjach Radio-Canada do 2006 roku, kiedy to RDS stał się wyłącznym francuskojęzycznym nadawcą. Radio-Canada było także głównym nadawcą programu Montreal Alouettes , zanim prawa powróciły również do RDS.

W 2011 roku Radio-Canada było nadawcą Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej Kobiet 2011 , transmitując 32 mecze w swojej sieci oraz na swojej stronie internetowej. Sieć jest również nadawcą meczów weekendowych (ćwierćfinałów, półfinałów i finałów) Rogers Cup i zachowuje do nich prawa co najmniej do 2015 roku.

Wreszcie, oprócz segmentów sportowych nadawanych w Téléjournal Midi i Téléjournal 18:00 (nadawanie w regionie Wielkiego Montrealu), Radio-Canada wydaje codziennie piętnastominutowy serwis informacyjny Les nouvelles du sport , nadawany po Le Téléjournal 22. h (przy 22  godz  47 , od poniedziałku do piątku oraz 22  godz  27 w niedzielę). W sobotę sieć emituje magazyn sportowy przez pół godziny do 22  h  39 , So Sport .

Zabawa

Najpopularniejszymi programami rozrywkowymi w sieci są programy rozrywkowe, takie jak Tout le monde en parle , Les Chefs! , a także komedie takie jak Les Parent .

Chociaż większość programów nadawanych w prime time jest produkowana w Quebecu , niektóre programy amerykańskie są również w prime time, takie jak Desperate Beauties , Desert Command , Perdus czy Chère Betty .

Pod koniec ostatniego wieczoru każdego roku Radio-Canada prezentuje specjalną komedię, Bye Bye , w której występują muzycy i aktorzy, którzy śmieją się z niektórych najważniejszych wydarzeń lub postaci z ubiegłego roku.

Publiczność

Rynek frankofoński w Montrealu (1988-2013)

Udział w
widowni ICI Radio-Canada Télé w Montrealu (publiczność francuskojęzyczna) przez cały dzień
Pora roku 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995
Wiosna 21% 22% 18% 26% 25% 26% 24% 25%
Lato NC NC 23% 20% NC 23% 21% 21%
spadek NC 18% 26% 24% 21% 24% 22% 24%
Pora roku 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003
Wiosna 22% 22% 21,3% 20,6% 19,8% 18,2% 17,0% 15,4%
Lato NC NC 17% 15% 12,5% 13,1% 14,0% NC
spadek 23% 20% 23% 20,7% 18,2% 19,1% 15,8% 12,5%
Pora roku 2004 2005 2006 2007 2010 2011 2012 2013
Wiosna 15,4% 16% NC 14% NC 14,4% 12,4% 15,1%
spadek NC NC 16,4% NC 13,2% NC NC 19,3%

W całym województwie (od 2014)

Udział w widowni ICI Radio-Canada Télé w całej prowincji
(publiczność francuskojęzyczna) w ciągu całego dnia
Pora roku 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020
1 st kwartał 15,5% 13,5% 14,0% 14,2% 16,6% 14,9% 15,0%
2 th kwartał 11,6% 10,9% 11,1% 11,1% 11,5% 10,3% 12,1%
3 th kwartał 11,4% 11,2% 13,4% 11,7% 10,8% 11,1% 11,6%
4 th kwartał 13,3% 13,0% 13,4% 14,5% 13,9% 13,8% Wymyślić
Cały rok 13,0% 12,2% 13,0% 13,0% 13,4% 12,6% Wymyślić
Źródło: Raporty kwartalne z Grupy TVA według numeris

Dyfuzja

Posiadane i obsługiwane stacje

Société Radio-Canada jest właścicielem i operatorem kilku lokalnych stacji telewizyjnych:

W latach 70. XX wieku, po zobowiązaniu rządu federalnego do stosowania dwujęzyczności i ustawie o językach urzędowych , Télévision de Radio-Canada rozszerzył swój zasięg na całą Kanadę, ponieważ był transmitowany przez każdą z angielskich lokalnych stacji telewizyjnych CBC lub przez nadawców w każdą prowincję do dystrybucji swojego sygnału. Jest to jedyna francuskojęzyczna sieć krajowa w Kanadzie . Więc :

Trzy regionalne stacje w Quebecu , należące wówczas do Cogeco , od dawna były powiązane z Radio-Canada. Société Radio-Canada nabywa licencje na1 st wrzesień 2008i przejmuje 100% kontroli, aby zintegrować je ze swoją siecią stacji regionalnych. To są :

Powiązane stacje prywatne

Stacje należące do prywatnych interesów retransmitują programy telewizyjne Radio-Canada w regionach Quebecu. W przeciwieństwie do prywatnych stacji powiązanych z telewizją CBC , które często nadają programy z kilku źródeł, stacje Telewizji Radiowej Kanady są zmuszone do redystrybucji sygnału CBFT tak, jak to jest w ciągu dnia, z wyłączeniem nielicznych programów lokalnych lub regionalnych oraz reklamy. Więc :

Uwagi i referencje

  1. "  oficjalna strona  " , w Radio-Canada ,5 czerwca 2013 r.
  2. Société Radio-Canada, Krótka historia Société Radio-Canada , Ottawa,1968, s.  23.
  3. „Początki telewizji kanadyjskiej” , 30 dni, które stworzyły Quebec , Eureka! Produkcje , 47 minut, 2000.
  4. Laurence 1990 , s.  24
  5. “  Kto wynalazł telewizję? Oś czasu  " Cap aux Diamonds: The Journal of historii Quebecu , n o  68,zima 2002, s.  50-52 ( czytaj online )
  6. Laurence 1990 , s.  22
  7. Société Radio-Canada, s.  25
  8. CBC / Radio-Canada: okrojony budżet w wysokości 115 milionów dolarów
  9. Zlikwidowano 650 miejsc pracy w Radio-Canada
  10. Widzieć i słyszeć uciśnięcia
  11. Decyzja o nadaniu CRTC 2012-384
  12. "  Nazwa" Radio-Canada "uznana za zbyt konserwatywną  " , w La Presse ,5 czerwca 2013 r.(dostęp 5 października 2018 )
  13. „  Radio-Canada: zmiana nazwy budzi niezadowolenie  ” , w Le Devoir (dostęp 5 października 2018 )
  14. "  " TUTAJ "Radio-Canada: zmiana nazwy bardziej kosztowna niż zapowiadano  " , na La Presse ,7 września 2013 r.(dostęp 5 października 2018 )
  15. Louise Cousineau, „  Producent „Chambres en ville” zostaje wielkim szefem w Radio-Canada  ”, La Presse ,13 września 1994, B4 ( czytaj online , konsultacja 10.12.2019 )
  16. Powołanie Société Radio-Canada . 15 października 1994
  17. „  Raport roczny CBC/Radio-Canada 2005-2006  ” , CBC/Radio-Canada,2006(dostęp 14 sierpnia 2011 ) [PDF]
  18. "  Widzowie telewizyjni: największy udział w podatku VAT u Quebecers' szczepu '  ' , Digital Mosaic,16 czerwca 2009(dostęp 14 sierpnia 2011 )
  19. "  Lista programów - francuskojęzyczny Quebec od 5 do 11 października 2009  " , BBM ,2009(dostęp 15 sierpnia 2011 )
  20. Laurence 1990 , s.  23
  21. Beauregard 2002 , str.  40
  22. Beauchemin 2002 , s.  97
  23. Lahaie 1996 , s.  91
  24. Beauchemin 2002 , s.  96
  25. Garneau 1992 , s.  103-105
  26. Laurence 1982 , s.  214
  27. Laurence 1982 , s.  221
  28. Laurence 1982 , s.  222
  29. Laurence 1982 , s.  222-223
  30. Lafrance 1982 , s.  252
  31. Société Radio-Canada, „  Wszyscy o tym mówili: strajk dyrektorów Radio-Canada 1959  ” , w Société Radio-Canada ,2 czerwca 2001(dostęp 14 sierpnia 2011 )
  32. Couture 1989 , s.  76-92
  33. Beauregard 2002 , s.  42
  34. Beauchemin 2002 , s.  85
  35. Godbout 1966 , s.  155
  36. Beauchemin 2002 , s.  27
  37. Beauchemin 2002 , s.  33
  38. Eddie 1981 , s.  308
  39. Beauchemin 2002 , s.  84-87
  40. „  Harmonogram RDI  ” , na Radio-Canada.ca (dostęp 14 sierpnia 2011 )
  41. „  Harmonogram programu TV5MONDE  ” , w TV5MONDE (dostęp 14 sierpnia 2011 r. )
  42. „  Le Téléjournal / Québec  ” , na Radio-Canada.ca (dostęp 14 sierpnia 2011 )
  43. "  Le Téléjournal / Ontario  " , na Radio-Canada.ca (dostęp 14 sierpnia 2011 )
  44. „  Le Téléjournal / Acadie  ” , na Radio-Canada.ca (dostęp 14 sierpnia 2011 )
  45. „  Taser: Test szokowy  ” , na stronie programu Enquête (konsultacja 14 sierpnia 2011 r. )
  46. „  Wiadukt Zgody  ” , Discovery , na Dailymotion.com (dostęp 14 sierpnia 2011 )
  47. „  L' Épicerie  ” , na Radio-Canada.ca (dostęp 14 sierpnia 2011 )
  48. „  La Facture  ” , na Radio-Canada.ca (dostęp 14 sierpnia 2011 )
  49. Vincent Brousseau-Pouliot [link zewnętrzny został usunięty] , „  Le Canadien jeszcze rok w RDS  ” , na temat La Presse Affaires , Cyberpresse ,24 lutego 2011(dostęp 14 sierpnia 2011 )
  50. Paul Cauchon [link zewnętrzny został usunięty] , „  RDS, nowy duży konkurent kanałów ogólnych  ” , w Le Devoir ,30 listopada 2006(dostęp 14 sierpnia 2011 )
  51. "  CFL w RDS przez kolejne pięć lat  " , na RDS.ca , Réseau des sports ,20 grudnia 2006(dostęp 14 sierpnia 2011 )
  52. „  Mistrzostwa Świata Kobiet 2011  ” na Radio-Canada.ca (dostęp 14 sierpnia 2011 )
  53. Vincent Brousseau-Pouliot [link zewnętrzny został usunięty] , „  Coupe Rogers: à Radio-Canada do 2015  ” , na Cyberpresse ,12 sierpnia 2011(dostęp 14 sierpnia 2011 )
  54. „  Tellent Sport  ” , na Radio-Canada.ca (dostęp 14 sierpnia 2011 )
  55. (w) Rick Blue, „  Wszyscy mówią o  ” , The Gazette ,8 maja 2011(dostęp 14 sierpnia 2011 )
  56. "  Lista programów - frankofoński Quebec  " , BBM (dostęp 14 sierpnia 2011 )
  57. „  Desperate Beauties  ” na Radio-Canada.ca (dostęp 14 sierpnia 2011 )
  58. "  Perdus  " , na Radio-Canada.ca (dostęp 14 sierpnia 2011 )
  59. „  Dear Betty  ” na Radio-Canada.ca (dostęp 14 sierpnia 2011 )
  60. Louise Cousineau, „  Raport końcowy sezonu: Radio-Canada nadal wygrywa, a 10. do oderwania  ”, La Presse ,11 maja 1988, D7
  61. Raymond Bernatchez, „  R.-C., prime time TV  ”, La Presse ,5 maja 1989, C5
  62. The Canadian Press, „  Télé-Métropole wyraźnie do przodu  ”, La Presse ,4 maja 1990, C8
  63. Louise Cousineau, „  BBM/TM to numer 1, Sylvie bije matkę, a Réjean się broni  ”, La Presse ,3 maja 1991, C3
  64. Louise Cousineau, „  BBM-Spring Polls in Montreal: Scoop Triumphs, Humor Reports and RC News in Tear  ”, La Presse ,8 maja 1992 r., C3
  65. Paule des Rivières, „  Poll BBM: TVA exults  ”, Le Devoir ,6 maja 1994, A4
  66. Paule des Rivières, „  SRC mocne wieczorem, ale słabe w informacjach  ”, Le Devoir ,5 maja 1995 r., B10
  67. Louise Cousineau, „  Tego lata telewizja działała dzięki filmom: stary Columbo still„ pogne ”I informacje z Télé-Métropole szybują  ”, La Presse ,16 sierpnia 1991, C3
  68. Paule des Rivières, „  Sondaż BBM: Informacja nie cierpi z powodu upałów  ”, Le Devoir ,23 sierpnia 1994, B8
  69. Francis Vailles, „Wydłużyły się  godziny oglądania telewizji tego lata  ”, L'actualité ,23 września 1995, s.  38. Wskazany udział w widowni dotyczy całego Quebecu (audiencja francuskojęzyczna)
  70. Louise Cousineau, „  TQS we łzach, TM jest solidny, ale Radio-Canada ma złe niedziele  ”, La Presse ,21 grudnia 1990, C12
  71. Louise Cousineau, „  BBM/Wiadomości z Radia Kanada  ”, La Presse ,20 grudnia 1991, C2
  72. Paule des Rivières, „  BBM: Radio-Canada wraca do informacji, ale wycofuje się gdzie indziej  ”, Le Devoir ,6 listopada 1992 r., B4
  73. Paule des Rivières, „  Ankieta BBM: TVA wychodzi wielkim zwycięzcą: katastrofalny upadek dla CBC. La Petite Vie umożliwia oszczędzanie mebli  ”, Le Devoir ,6 stycznia 1995, A3
  74. Louise Cousineau, „  TM:” Radio-Canada wymusiło humor, by wygrać bitwę wieczoru  ”, La Presse ,5 stycznia 1996 r., B4
  75. Louise Cousineau, „  Informacja: TVA bije Radio-Canada  ”, La Presse ,9 maja 1996, D7
  76. Louise Cousineau, „  Wielki zwycięzca TVA, Radio-Canada pociesza się swoim starym Serafinem  ”, La Presse ,1 st maja 1997, D11
  77. Paul Cauchon, „  BBM Polls: TVA Shines: American Films Improve TQS Weekend Performance  ”, Le Devoir ,5 stycznia 1999 r., B7
  78. „  Spring BBM: drop in listening in Quebec  ”, Infopresse ,4 maja 2000
  79. Olivier Schmouker, „  Wyniki badań BBM z wiosny 2001  ”, Infopresse ,4 maja 2001
  80. The Canadian Press, „  TVA pozostaje liderem w ujawnianiu wiosennych sondaży  ”, The Canadian Press ,8 maja 2002
  81. Olivier Schmouker, „  Wiosenne BBM wieńczy TVA  ”, Infopresse ,13 maja 2003 r.
  82. Paul Cauchon, „  TVA wciąż pierwsza tego lata: sieć nadal dominuje, ale mniej wyraźnie, podczas gdy Radio-Canada ma się dobrze  ”, Le Devoir ,1 st wrzesień 1998, B8
  83. Paul Cauchon, „  Lato to sukces w TVA  ”, Le Devoir ,27 sierpnia 1999 r., B8
  84. Olivier Schmouker "  Wyniki latem 2001 BBMs  ", Infopresse ,10 września 2001
  85. Olivier Schmouker, „  Wyniki BBM na lato  ”, Infopresse ,9 września 2002 r.
  86. Paul Cauchon, „  Jesień BBM: TVA rozbija swój „sufit  ”, Le Devoir ,17 stycznia 1997 r., A9
  87. The Canadian Press, „  Najnowsze sondaże BBM: Radio-Canada wypiera TVA wieczorem  ”, Le Droit ,5 stycznia 1999 r., s.  2
  88. Paul Cauchon, „  Kanały specjalne są popularne  ”, Le Devoir ,17 listopada 1999, B10
  89. Olivier Schmouker, „  Wyniki BBM z jesieni 2000  ”, Infopresse ,8 stycznia 2001
  90. Isabel Charbonneau, „  Upadek BBM: wyniki  ”, Infopresse ,8 stycznia 2002 r.
  91. Louise Cousineau, „  Sondaże BBM: Radio-Kanada w tarapatach, ale mogło być gorzej  ”, La Presse ,7 stycznia 2003 r.
  92. Radio-Canada, „  BBM: TVA potwierdza swoją dominację  ” na Radio-Canada.ca (dostęp 17 października 2020 r. )
  93. Olivier Schmouker, „  Wiosenne BBM w Montrealu  ”, Infopresse ,11 maja 2004 r.
  94. Paul Cauchon, „  TVA nadal dominuje oglądanie telewizji w Quebecu  ”, Le Devoir ,1 st czerwiec 2005, C7
  95. Paul Cauchon, „  Sondaże BBM: TVA nadal dominuje w oglądaniu telewizji  ”, Le Devoir ,29 czerwca 2007 r., C7
  96. „  Udział w oglądalności telewizji w Quebecu  ”, roczny przewodnik medialny 2012 ,1 st styczeń 2012, s.  34
  97. Stéphane Baillargeon, „  Kto co ogląda?  ", Le Devoir ,24 maja 2016
  98. „  Udziały w oglądalności telewizji na innych rynkach Quebecu  ”, Roczny przewodnik medialny 2014 ,1 st styczeń 2014
  99. Grupa TVA, „  BBM Télévision jesień 2010  ” ,11 stycznia 2011(dostęp 17 października 2020 )
  100. Yves Leclerc, „  TVA dominuje na listach przebojów telewizyjnych  ”, Le Journal de Québec ,13 stycznia 2015( przeczytaj online , konsultacja 16 października 2020 r. )
  101. Olivier Bourque , „  Trudności w TQS: Cogeco obwinia Radio-Canada  ”, La Presse ,18 grudnia 2007( przeczytaj online )
  102. Société Radio-Canada, „  Od 1 września CKSH Sherbrooke, CKTM Trois-Rivières i CKTV Saguenay staną się regionalnymi stacjami Radio-Canada  ” , na CNW-Telbec ,25 czerwca 2008(dostęp 12 sierpnia 2011 )

Bibliografia

Pracuje

  • Jean-François Beauchemin , Ici Radio-Canada: 50 lat telewizji francuskiej , Montreal, Éditions de l'Homme,2002, 255  pkt. ( ISBN  2-7619-1736-7 )
  • (en) André Michel Couture , Elementy historii społecznej telewizji: Radio-Canada and Quebec Society 1952-1960 [praca magisterska] , Montreal, McGill University,1989, 127  s. ( przeczytaj online )
  • Jean-Pierre Desaulniers , Od rodziny Plouffe do La petite vie: Quebecers i ich opery mydlane , Musée de la civilisation du Québec/Fides,1996, 120  pkt. ( ISBN  2-7621-1937-5 )
  • Richard Garneau , Tobie Richard ... , Montreal, Stanké,1992, 492  s. ( ISBN  2-7604-0400-5 )
  • Jean-Paul Lafrance , Telewizja, media w kryzysie , Montreal, Quebec / Ameryka ,1982, 313  s. ( ISBN  2-89037-084-4 )

Artykuły

  • Yves Beauregard "  Oddzielna firma ... jego oper mydlanych: Rozmowa z Jean-Pierre Desaulniers  " Cap-aux-Diamonds: The Journal of historii Quebecu , n o  68,2002, s.  40 ( przeczytaj online )
  • Christine Eddie , „  Opera mydlana: gatunek wrażliwy na przemiany społeczne? Analiza Rue des Pignons  ”, Studia Literackie , t.  14 N O  2Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden, s.  307-332 ( czytaj online )
  • Jacques Godbout , „  Telewizja jest niemoralna  ”, Liberté , tom.  8, n kości  5-61966, s.  152-156 ( czytaj online )
  • Christiane Lahaie "  CBC Klasyczne TV: stary i nowy  " Quebec francuski , n o  100,1996, s.  91-93 ( czytaj online )
  • Gérard Laurence , „  Początek Spraw Publicznych w Telewizji Quebec 1952-1957  ”, Revue d'histoire de d'Amerique française , tom.  36 N O  21982, s.  213-239 ( czytaj online )
  • Gérard Laurence "  telewizja Quebec w dniach" Indian "  " Cap-aux-Diamants: La Revue d'histoire du Québec , n o  23,1990, s.  22-25 ( czytaj online )

Załącznik

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne