Anne Hilarion autorstwa Costentina hrabiego de Tourville | ||
Portret hrabiego Tourville | ||
Przezwisko | „Marszałek Tourville” | |
---|---|---|
Narodziny |
24 listopada 1642 r w Paryżu |
|
Śmierć |
23 maja 1701(58 lat) w Paryżu |
|
Pochodzenie | Francuski | |
Wierność | Królestwo Francji | |
Uzbrojony | Francuska Królewska Marynarka Wojenna | |
Stopień |
Wiceadmirał Marszałek Francji |
|
Lata służby | 1666 - 1693 | |
Przykazanie | Flota Lewantu | |
Konflikty |
Wojna Holandii Wojna Ligi Augsburskiej Wojny Wyścigowej |
|
Wyczyny broni | 1690: Bitwa pod przylądkiem Béveziers 1691: Kampania na morzu 1692: Bitwa pod Barfleur 1693: Bitwa pod Lagos |
|
Nagrody | Rycerz św. Michała | |
Hołdy | Kilka statków francuskiej Narodowej Marynarki Wojennej Avenue de Tourville Statuetki, znaczki |
|
Rodzina | Rodzina Costentin de Tourville | |
Anne de Costentin Hilarion (lub Cotentin), hrabia z Tourville , jest wiceadmirał i marszałek Francji , urodzony24 listopada 1642 r w Paryżu i zmarł dnia 23 maja 1701w Paryżu . Przedstawiony w wieku czterech lat w Zakonie św. Jana z Jerozolimy na Malcie , w bardzo młodym wieku prowadził kilka kampanii na Morzu Śródziemnym przeciwko Barbarzyńcom i Turkom . W 1666 wstąpił do Royal Navy, a rok później został kapitanem . To właśnie podczas wojny holenderskiej Tourville po raz pierwszy wyróżnił się podczas kampanii na Sycylii, w bitwach pod Alicudi , Agosta i Palermo w 1676 roku. generał-lejtnant wojsk morskich w 1682 r., w 1689 r. został mianowany wiceadmirałem Lewantu , rok po śmierci „ Wielkiego Księcia ”. Podczas wojny Ligi Augsburskiej ponownie wyróżnił się w bitwie pod przylądkiem Béveziers w 1690 r. iw bitwie pod Lagos w 1693 r. Został marszałkiem Francji , przeszedł na emeryturę pod koniec wojny. Zmarł w Paryżu w 1701 roku w wieku 59 lat.
Tourville pochodzi ze starożytnej szlacheckiej rodziny o rycerskim pochodzeniu, pochodzącej z Dolnej Normandii . Jego dziadek Louis-Guillaume de Cotentin, lord Tourville, towarzyszył Saint-Louis podczas jego krucjaty w Ziemi Świętej , mając zasłużoną rangę w swojej armii. Dom Costentin de Tourville dostarczył dużą liczbę żołnierzy do królestwa Francji .
Jego ojciec César de Cotentin, hrabiego Tourville i Fismes , był pan na księcia Saint-Simona , ojciec słynnego memorialist następnie kapitan z zarządzeniem Company w 1632. Był wówczas pierwszy dżentelmen i szambelan na księcia Condé i towarzyszy mu we wszystkich wyprawach wojskowych. Ludwik XIII mianował go radcą stanu , powierzył mu dowództwo Normandii w 1640 roku i zlecił mu obronę Burgundii wspólnie z generałami-porucznikami , hrabiami Tavannes i Montrevel .
Jego matka, Lucie de La Rochefoucauld, jest córką Izaaka de La Rochefoucauld, barona de Montendre (oddział La Rochefoucauld-Doudeauville) (1574? -1625) i Hélène de Fonsèques de Surgères. Jest druhną księżnej Condé. Z ich związku rodzi się siedmioro dzieci, w tym trzech synów:
Urodził się w Paryżu lub na rodzinnym zamku Tourville, został ochrzczony dnia 24 listopada 1642 rw kościele Saint-Sauveur w Paryżu . Jego rodzina uczestniczyła we Frondzie . Jej ojciec złożył wniosek o przyjęcie do Zakonu Świętego Jana z Jerozolimy na Malcie od wielkiego mistrza Jean-Paul de Lascaris-Castellar , Anne Hilarion de Costentin została przyjęta jako mniejszość dnia11 kwietnia 1647, dzięki ośmiu ćwiartkom szlachty, w wieku czterech lat.
Kiedy osiąga pełnoletność, buduje swoje karawany, w których szybko pokazuje swoją odwagę w obliczu piratów berberyjskich . Wyróżniał się kilkakrotnie, m.in. podczas walki z turecką galerą w 1661 roku, której udało mu się zostać mistrzem. W następnym roku, w wieku 20 lat, przejął cztery tureckie statki w pobliżu Zakynthos i zatopił piąty. Następnie uzbraja statek na wyścig , w towarzystwie Chevalier d'Hocquincourt , z którym strzela. W 1665 r. zmusili do ucieczki sześć statków z Algieru i po dziewięciogodzinnej walce zmusili trzydzieści sześć galer do odwrotu w pobliżu Port-Dauphin na wyspie Chio na Morzu Śródziemnym , po tym jak te galery straciły więcej niż pięciuset ludzi. Ale zbyt uszkodzony, statek Hocquincourta zatonął, a ten ostatni utonął. Tourville, jak pisał później, uciekł tylko cudem. Wspomniany przez rodzinę, Tourville wrócił do Francji wwrzesień 1666mimo karawan nigdy nie złoży ślubów rycerskich Zakonu, co pozwoli mu na ślub w 1690 r.
Po drodze przejeżdżał przez Wenecję, gdzie Republika wręczyła mu złoty medal i certyfikat „niezwyciężonego obrońcy handlu morskiego, ku terrorowi Turków” i spędził trzy miesiące w Lyonie .
Nazywany „Adonis”, wredne języki posuwają się tak daleko, że twierdzą, że „z mężczyznami odnosił większe sukcesy niż z siostrami”, co często jest wyrzutem skierowanym do żeglarzy wychowanych między sobą, bez kobiety.
W Paryżu jego matka bez trudu wprowadziła go do Królewskiej Marynarki Wojennej : Colbert nigdy nie przestał narzekać na „brak kadry kierowniczej”; lub Tourville ma 24 lata i ma już czteroletnie doświadczenie na Morzu Śródziemnym. 4 grudnia 1666 r, książę Beaufort , wielki mistrz żeglugi daje Tourville komisję kapitana . To prawdziwy przywilej, biorąc pod uwagę jego młody wiek, dyplom porucznika z pewnością zostałby mu przyznany, gdyby hrabina wdowa Tourville, jego matka, z domu La Rochefoucauld, również nie opowiadała się za dziedzińcem.
Kapitan w 1667 roku objął pierwsze dowództwo w 1668 roku, okrętem linii Le Courtisan . Tym statkiem w marcu kierował komisarzem królewskim odpowiedzialnym za żądanie w Algierze wykonania traktatu zawartego niedawno między królem a Deyem. Na początku 1669 otrzymał drugie dowództwo okrętu Le Croissant . Następnie przeprawił się przez Morze Śródziemne i wziął udział w ekspedycji Candia pod rozkazami księcia Beaufort, w ramach floty, która opuściła Tulon na5 czerwca 1669 r. Po powrocie, wListopad 1669, zostaje potwierdzony przez króla w randze kapitana. W 1670 udał się na dwór wersalski, gdzie pozostał przez rok (jednak 15 czerwca 1670 na pokładzie Herkulesa wszedł do portu w Lizbonie, gdzie spotkał pana Foranta na Triumfie, wyjeżdżając do Indii Wschodnich, zd. historia), towarzyszy królowi do Flandrii. Wreszcie chroni francuski handel i przeciwstawia się Turkom na pokładzie Herkulesa . Wysłany do Zatoki Weneckiej , na czele trzech statków, podpalił przed Barletem statek Ragusois , odpowiedzialny za zaopatrzenie wojsk osmańskich, następnie kanonizuje miasto. Wziął 50-działowy statek załadowany pszenicą i innym prowiantem, który przewiózł do Mesyny . Przechwytuje inne statki u wybrzeży Brindisi . Po powrocie do Mesyny zbombardował Reggio , gdzie eskortował ostrzał, który podpalił okręt wojenny i czternaście statków zakotwiczonych w tym porcie. Książę Beaufort zaliczał go wówczas do swoich najlepszych kapitanów.
W 1671 dowódca Le Duc dokonał brawurowego zamachu stanu przeciwko tunezyjskim statkom stacjonującym w porcie Sousse . Po powrocie do Rochefort dowiedział się o śmierci matki, która miała miejsce wMarzec 1671i na pogrzebie, na który nie mógł uczestniczyć.
Wojna holenderska (1672-1678)Kiedy holenderski Wojna wybuchła w 1672 roku dołączył do Ponant Fleet i eskadrę z hrabia d'Estrees i daną komendę z Sage . W tym samym roku pozwala swojemu bratankowi, markizowi de Châteaemorand, wstąpić do marynarki wojennej. Świeci w bitwie pod Solebay ,7 czerwca, przed wzięciem udziału w trzech bitwachlato 1673przeciwko holenderskiemu admirałowi Michielowi de Ruyter - Schooneveld , Walcheren i Texel - na pokładzie Le Sans-Pareil . W 1674 zamontował L'Excellent , 56 dział, z którymi osiadł na mieliźnie. Wrócił do Lewantu w 1675 r., by stoczyć wojnę wyścigową i wystrzelić Reggio the30 lipca 1675 r. Został mianowany dowódcą eskadry Guyenne na30 października 1675 r, awans, który wynagradza jego czyny, ale wynika również z ochrony, jaką Tourville cieszył się na dworze.
Bitwa pod Agostą, 22 kwietnia 1676Jego statek, będąc na czele floty francuskiej, jako pierwszy wszedł do portu Agosta , gdzie zajął Fort d'Aroley, po czym inne forty i miasto poddały się. Dowodząc statkiem Le Duc i w drodze na Maltę, aby zatankować wodę, dowiedział się o obecności siedemnastu wrogich statków w porcie Susa , wszedł do portu, zdobył tam polakrę i postawił ją. w ogniu po wrzuceniu Osmanów do morza.
Bitwa pod Palermo, 2 czerwca 1676Dowodził Le Sceptre , 80 armatami, pod rozkazami marszałka de Vivonne , podczas bitwy pod Palermo (2 czerwca 1676 r) przeciwko flocie holenderskiego admirała de Ruytera . Podczas tej bitwy demonstruje swoje umiejętności jako watażka. Jego plan ataku pozwala na zwycięstwo eskadry dowodzonej przez Abrahama Duquesne nad eskadrą hiszpańsko-holenderską, która schroniła się w porcie sycylijskim. Żniwo dla sojuszników i Zjednoczonych Prowincji było wysokie, a hiszpańska monarchia katolicka straciła osiem statków i czterech admirałów .
Tourville wyróżnił się w całej kampanii sycylijskiej przeciwko de Ruyterowi pod rozkazami księcia Vivonne i Abrahama Duquesne'a . Dzień po bitwie pod Palermo The Chevalier de Coëtlogon napisał do Ministrów,3 czerwca 1676 r :
„ Monsignore, nie podejmie, aby dać Ci uwagę to, co wydarzyło się w Palermo; nic większego ani szczęśliwszego nigdy nie zostało zrobione na morzu i nic nie może być dodane do chwały, jaką flota Roya zyskała w tej ostatniej sprawie. Wszyscy kapitanowie dokonali tam cudów; ale tak naprawdę największą część tego dobrego sukcesu zawdzięczamy odwadze i umiejętnościom kawalera de Tourville; nie przegapił ani chwili ani okazji i rozpoznawszy przed walką sytuację wrogów, przewidział wszystko, co się wydarzyło i przedstawił tak poprawny plan sposobu przeprowadzenia ataku, że jesteśmy bardzo dobrzy podążać za nim . "
Dowodził Le Monarque w 1677 roku w eskadrze wielkiego Duquesne .
Awanse i reorganizacja La RoyaleUkoronowany tym zwycięstwem został mianowany dowódcą eskadry wPaździernik 1679, w wieku 37 lat.
W 1679 minister marynarki Seignelay wysłał go do Tulonu, aby uzbroił eskadrę. Seignelay pisze, że19 lutego 1679, do dyrektora trenerów Lyonu , aby zrobić wszystko, aby ułatwić mu przejazd.
7 MarcaTourville napisał do ministra z Tulonu, aby powiedzieć mu, że stawia się w sytuacji, by wykonać rozkazy, które zostały mu dane, a Seignelay odpowiedział mu 18 dnia:
„ Uważaj, aby nie było zwłoki, nie ma nic tak ważnego na początku, jak zawiadomić Jego Maja. że masz wszelką potrzebę, troskę i staranność niezbędne do wykonania wydanych Ci poleceń, a zwłaszcza w pierwszym poleceniu, które życzliwie Ci powierzyła . "
Zatonięcie Sans-Pareil , 21 października 1679Później Tourville opuścił Toulon, aby udać się do Ponant , z czterema statkami: Le Sans-Pareil , Le Content , Le Conquérant i L'Arc-en-Ciel . Arnoul, Intendent Tulonu, ogłasza to odejście w dniu2 maja 1679 r. Było to wtedy jego jedenaste dowództwo na morzu.Tourville po raz pierwszy żeglował bardzo dobrze z tą eskadrą, która musiała utrzymać morze, aby oczyścić je z korsarzy, którzy go zaatakowali, a pod koniec dobrego sezonu dotrzeć do portu w Brześciu, aby tam się rozbroić. W październiku dowódca eskadry pomyślał, że nadszedł czas, aby dotrzeć do portu; dlatego idzie drogą, która miała go zaprowadzić do Bretanii ; kiedy zostanie zaatakowany,21 października 1679 r, niedaleko Belle-Isle , przez gwałtowną burzę.
Być może zbyt pewny siebie, może zbyt pewny siebie, że statki króla są coraz lepsze, Tourville nie sprawdza wystarczająco swojego statku. Wszystkie cztery statki odczuwają straszliwy ból. Sans-Pareil , kiepsko wyremontowany , „otwiera się”. Kadłub „rozwiązuje”. Kabel, który służy jako uszczelnienie, staje się podmokły. Statek zaczyna tonąć.
Tourville postanowił ewakuować Sans Pareil i wysłać 70 swoich ludzi do L'Arc en Ciel za pomocą dużej łodzi wiosłowej, ale gdy byli bezpieczni, marynarze, którzy wsiedli na łódź, odmówili powrotu na statek. załogi; to w końcu czółno Arc en Ciel przyszło z pomocą ludziom pozostawionym na pokładzie statku Tourville, ale warunki morskie nie pozwoliły mu się zbliżyć; admirał rozkazuje ratować kto może. Marynarze wskakują do wody, ale ponieważ niewielu z nich potrafi pływać, wielu tonie i znika wraz z Le Sans Pareil ; z 400 mężczyzn przeżyło tylko 78 osób. W tym wraku Tourville traci 19-letniego syna.
Tourville i jego załoga zostają uratowani przez Coëtlogona, dowódca eskadry informuje o zatonięciu i działaniach Coëtlogona w liście do Seignelay kilka dni później.
List Tourville do Sekretarza Stanu ds. Marynarki Seignelay du 24 października 1679 Belle-Isle 24 października 1679.Mój Pan,Jestem w takim rozpaczy, że gdybym nie uważał za absolutnie konieczne, abyś nauczył się tego od siebie, pozostawiłbym komuś innemu poinformowanie cię o utracie Niezrównanego statku. Przybyła sto mil od Belle-Isle po demontażu wszystkich masztów. Bukszpryt opuścił maszt dwudziestego pierwszego dnia tego miesiąca i jak zwykle naciągnął przedni maszt. To zaburzenie spowodowało, że przód statku otworzył się i wytworzył dużo wody.Troska o to, żeby bezustannie pompować i robić wszystko, co w tej chwili, dała mi nadzieję, że uda mi się uratować, ale upadek grotmasztu, który przybył następnego dnia rano, spowodował tak duży otwór, że woda dziesięć stóp w niecałe trzy godziny, co spowodowało, że marynarze tonący w zęzach porzucili pracę.Wierząc, że nie ma już nadziei na uratowanie statku, wyruszyłem na ratunek załodze. W moim kajaku i łodzi wiosłowej wsadziłem osiemdziesięciu ludzi i zaprosiłem kilku oficerów do zaokrętowania. Ale okazało się, że morze jest tak duże, że pomyśleli, że muszą odłożyć kolejną okazję, aby się uratować.Wszyscy ci ludzie, z wyjątkiem kilku osób, szczęśliwie przybyli do Arc en Ciel, ale ich niewierność i niewdzięczność była tak wielka, że widząc, że są uratowani, puścili dryfującą łódź wiosłową i kajak, obawiając się, że będą musieli zrobić sekundę wyjazd. Ta łódź wiosłowa była jedyną nadzieją, jaką mi została; pogoda była tak zła, że kawaler de Coetlogon nie mógł się do mnie zbliżyć i zdemaskowałby się, gdyby podjął się wypłynięcia swojej łodzi na morze.W końcu, widząc, że nie może nam udzielić żadnej pomocy, zaryzykował swoją łódź z sześcioma mężczyznami, których zaokrętował dzięki groźbom i modlitwom, ale jeszcze bardziej siłą pieniędzy, które im obiecał. Towarzyszył im oficer i stanął w zasięgu strzału za rufą Sans-Pareil.Widząc, że był to jedyny środek, na jaki mogłem liczyć, namawiałem wszystkich oficerów, aby skorzystali z niego i wskoczyli do morza, aby dostać się do kajaka, tak jak zamierzałem spróbować.Widok morza tak wysokiego jak statek wydawał im się tak samo niebezpiecznym sposobem na ratunek, jak czekanie, aż opadną na dno, tak że byłem jedynym, który obrał ten kurs, który był śmiertelny dla niektórych strażników morskich i wielu marynarzom, którzy chcieli mnie śledzić. Ponad dwudziestu utonęło, tylko czterech było w stanie mnie dosięgnąć. Nie było to jedyne niebezpieczeństwo, na jakie natrafiłem, ponieważ przed dotarciem do Arc en Ciel uderzenie morskie wydawało się, że uszkodzi dwudziestokrotnie łódź, która dotarła na pokład tylko między dwoma wodami. Musiałem z kilkoma marynarzami przytulić nas, zachowując się jak grzbiet żółwia, aby rozbić morze.Wciąż widziałem ten biedny statek przez godzinę, aż do nocy, opadając bezwiednie na dno ze śmiertelnym niezadowoleniem, że nie mogę mu pomóc. Najwyraźniej zginął o zmroku, nie reagując na sygnały, które otrzymał od Tęczy. Nie pojawiał się już następnego dnia.Wreszcie Le Sans-Pareil i Le Conquérant toną, Le Content dowodzony przez rycerza z Imfreville myje się w rzece Morbihan; Wreszcie, Arc-en-Ciel , dowodzony przez kawalera de Coëtlogon , nowszy i bardziej solidny niż inne, może wrócić do Brestu, gdzie jest schronieniem.
Wieść o tym nieszczęściu dociera do Wersalu, gdzie wywołuje konsternację. Zginęło blisko 800 mężczyzn, a wśród nich wielu oficerów należących do ważnych rodzin. W Prowansji, skąd przybyły załogi, ogłasza się powszechną żałobę. Rodziny zmarłych są zmuszane do spłacania tego, co im się należało, jedynego pocieszenia, jakie możemy im dać. W Brześciu i Tulonie zleca się śledztwo; Arnoula, który został oskarżony o złą opiekę nad remontami , został zastąpiony w Tulonie przez Girardina de Vauvré; Brodart i Du Quesne są odpowiedzialni za zebranie zeznań mężczyzn, którzy uciekli z wraku i powrócili do Tulonu. Duquesne odpowiada, że14 listopada 1679 r, do Seignelay, który ósmego napisał do niego z Arles:
„Jest rzeczą powszechną, że zrzucenie na maszt bukszprytu Sans Pareil jest pierwszą przyczyną jego nieszczęścia, jego poprzednik (przedni maszt), po którym spadł i potrząsnął drugim (starym masztem) i stworzył strumienie wody do statku, którego znaczna część załogi była chora, co spowodowało utratę nadziei na wyczerpanie wody i jednoczesne sterowanie statkiem z rozmytymi żaglami. "
Bliski przyjaciel Seignelay , Tourville, od 1680 r. zauważył, że jego kariera nabrała tempa. Towarzyszył ministrowi w jego podróży inspekcyjnej do Bordeaux i Bayonne. WLuty 1680otrzymuje rentę w wysokości 4000 funtów z budżetu biskupstwa Verdun . Chevalier de Tourville został mianowany generałem porucznikiem armii morskiej listami datowanymi z Saint-Germain-en-Laye ,1 st styczeń 1682, zastępując niedawno zmarłego markiza de Martel . Miał wtedy 42 lata. Otrzymuje nową emeryturę w wysokości 3000 funtów. Te 7000 funtów dodaje się następnie do 12 000 funtów rocznej pensji generała porucznika.
Walka z korsarzami i bombardowaniami na Morzu Śródziemnym (1682-1685)W tym samym roku objął dowództwo statku Le Vigilant we flocie Duquesne wysłanej do bombardowania Algieru (lipiec-wrzesień), a w 1683 dowodził Le Ferme , nadal pod rozkazami tego samego generała porucznika. Kampania zaczęła się źle, wichura zmusiła eskadrę do powrotu na wyspy Hyères. Brał również udział w operacjach na Morzu Śródziemnym i odniósł tam wiele sukcesów: zbombardowanie Genui w 1684 r., zbombardowanie Trypolisu na Przyjemnym ,lato 1685.
Tourville był nie tylko wodzem, był zainteresowany i ściśle zaangażowany w zarządzanie marynarką wojenną. Zajmuje się budową i architekturą marynarki, logistyką oraz szkoleniem marynarzy i oficerów marynarki. W szczególności proponuje wykorzystanie do szkolenia modeli statków. Colbert potajemnie konsultował się z nim we wszystkich aspektach marynarki, w tym awansach oficerskich. Nie przestawał doradzać ministrowi awansowania marynarzy, ale to z wojną Ligi Augsburskiej zapisał najpiękniejsze karty swojej kariery.
„Tourville posiadał w perfekcji wszystkie części marynarki wojennej, od stolarza do doskonałego admirała”
Wojna Ligi Augsburskiej (1688-1697)W 1688 r. w Kanale La Manche zdobył pięć statków holenderskich. 2 czerwcaw tym samym roku Tourville był na morzu z eskadrą, kiedy spotkał eskadrę hiszpańską, dowodzoną przez admirała Papachina , poprosił go o salutowanie francuskiej flagi z armaty, czego Hiszpan odmówił. Tourville atakuje go i poprzez zaciekłą walkę zmusza go do oddania salutu. Ta akcja wywołała poruszenie w Wersalu i L'Escurial .
W 1688 r. Duquesne zmarł, a wiceadmiralicja Lewantu , której król Ludwik XIV zawsze odmawiał mu z powodu braku konwersji na katolicyzm, była teraz nieobsadzona. Król powierza to oskarżenie Tourville, listami z:1 st listopad 1689. Był wtedy faktycznie wiceadmirałem i dowódcą francuskiej marynarki wojennej, z Estrées już nie wypływających na morze.
W 1690 został rycerzem zakonu św. Łazarza z Jerozolimy.
10 lipca 1690 ra w następnych dniach Tourville dowodzi francuską armią morską, która rozprasza flotę anglo-holenderską na przylądku Béveziers (zwanym przez Anglików Beachy Head , w południowo-zachodniej Anglii). Ta bitwa to najwspanialsze zwycięstwo w historii francuskiej marynarki wojennej nad Anglią, a nawet jedyne w Kanale La Manche. Po zadaniu sojusznikom ciężkich strat, Tourville mógł następnie zająć morze i chronić francuskie wybrzeża. To właśnie zrobi25 czerwca w 14 sierpnia 1691 rpodczas „ Kampania Offshore ”, podczas której przez pięćdziesiąt dni zdołał oszukać czujność i udaremnić ataki floty angielskiej, wystrzeliwanej w pościg za nim na Kanale La Manche, a następnie na Oceanie Atlantyckim . Jednak Ludwik XIV jest zawiedziony, bo Tourville w żaden sposób nie wykorzystuje swojego sukcesu (miał wesprzeć lądowanie pretendenta Jacquesa II w Irlandii, które zostaje pokonane) i według niektórych historyków , to nieudane zwycięstwo odwraca Ludwika XIV od dalszego inwestowania w swoją marynarkę wojenną.
Bitwa pod La Hougue, 22 maja 1692 r.W celu pokrycia lądowanie wojsk Jacques II , Louis XIV ponownie powierzył mu w 1691 roku, z dowództwem marynarki. „Kampania na morzu” nie była okazją do żadnej większej bitwy morskiej, ale Tourville zdołał przejąć jedenaście statków handlowych i ich eskortę. Na tę wiadomość admirał Russel dowodzący flotą 84 statków rusza w pościg. Grając w kotka i myszkę, wykorzystując wiatr, Tourville ucieka przed nim i schroni się w pobliżu wybrzeża, podczas gdy Russel traci cztery statki i 1500 członków załogi podczas gwałtownej burzy.
29 maja 1692 rw bitwie pod Barfleur , jeden na dwóch, eskadra Lewantu dowodzona przez d'Estrées nie jest w stanie dołączyć do eskadry Ponant na czas , jest na równi z flotą koalicji i odbywa się kosztem zaciekłych walk i umiejętnych manewrów, aby nie stracić jakikolwiek budynek. Jednak w ich odwrocie uszkodzone statki zostały spowolnione, ofiary odwrócenia prądu i musiały schronić się w Cherbourgu i Saint-Vaast-la-Hougue . Podczas bitwy pod La Hougue Tourville nie zdołał zapobiec zniszczeniu 15 okrętów, w tym okrętu flagowego Soleil Royal , najpiękniejszego i najsłynniejszego ze wszystkich okrętów floty Ludwika XIV.
Po tym wydarzeniu Sąd przyszedł z pomocą Tourville. Między innymi Saint-Simon na długi czas uratował reputację Tourville, którego ojciec służył jego. On pisze :
„Król miał armię morską na morzu dowodzoną przez słynnego wiceadmirała Tourville. A Anglik drugi, dołączył do Holendra, prawie podwójny przełożony. Byli w Manche […] Tourville, tak znanym ze swojej wartości i zdolności […] dokonywał cudów. Tourville był przytłoczony liczbami i chociaż uratował więcej statków, niż można było się spodziewać, prawie wszystkie zostały utracone lub spalone po bitwie pod La Hogue. "
Pochwalony przez największego ówczesnego memoriarza, pogratulowany przez króla, który powitał go w Wersalu tymi słowami: „Monsieur, zostaliśmy pobici, ale ty zdobyłeś chwałę dla siebie i dla narodu. »W piątek został podniesiony do godności marszałka Francji27 marca 1693 r., tego samego dnia co Catinat , Choiseul , Villeroy , Joyeuse , Noailles i Boufflers .
Sam Tourville jest zdumiony tym awansem, tym bardziej, że Seignelay – jego protektor – nie żył od 1690 roku. „Tourville był tym bardziej przeniesiony, że jego prawdziwa skromność skrywała własną reputację i nie wyobrażał sobie nawet bycia marszałkiem Francji, jeśli tak, chociaż zasłużył na to tak samo jak każdy z nich. "
Bitwa pod Lagos, 27 czerwca 1693W 1693 zdołał pomścić klęskę La Hougue , przejmując „konwój Smyrna” w pobliżu Lagos . Przechwytuje lub niszczy 80 statków handlowych i powoduje stratę 30 milionów funtów na koalicji. Tourville znalazł się na czele armii morskiej składającej się z 93 okrętów. W 1694 brał udział w swojej ostatniej kampanii morskiej na Morzu Śródziemnym, podczas oblężenia Palamós i Livorno . Swoje ostatnie lata podzielił między Prowansję , Saintonge i Aunis, gdzie został mianowany dowódcą wojskowym i gdzie zorganizował obronę francuskich wybrzeży.
W Brześciu w 1695 r. nadal działa w trudnych godzinach po wielkiej zimie i angielskich bombardowaniach poprzedniego roku (Saint-Malo, Dieppe, Le Havre). 2 listopada 1695 r, otrzymuje swojego siostrzeńca Châteaumorand w Zakonie Saint-Louis. Jednak jego serca już nie ma, nudzi się, czuje się nieswojo w hotelu, w którym mieszka jego żona i woli mieszkać samotnie w małym mieszkaniu w faubourg Montmartre . Czasem odbiera przyjaciół morskich z którą przywołuje rozkwitu francuskiej marynarki wojennej na przełomie XVII -tego wieku.
Ma dopiero pięćdziesiąt dziewięć lat, ale gruźlica go podkopuje. Zmarł w Paryżu dnia23 maja 1701. Został pochowany w kościele Saint-Eustache w Paryżu, w pobliżu grobu Colberta, wykonanego przez Antoine'a Coysevoxa . W 1787 jego kości zostały przeniesione do katakumb paryskich .
W 1690 roku Anna Hilarion de Costentin de Tourville poślubiła Louise-Françoise d'Hymbercourt, córkę zamożnego generała rolnika i wdowę po kuzynie Colberta , małżeństwo to było jednak nieszczęśliwe.
Oni mają dwójkę dzieci:
Saint-Simon w swoich Pamiętnikach mówi o Tourville, że był największym marynarzem swojego stulecia.
„Francja straciła największego marynarza, według Anglików i Holendrów, który przez stulecie był i zarazem najskromniejszy. Był to marszałek de Tourville, który nie miał jeszcze sześćdziesięciu lat. Pozostawił tylko obiecującego syna, który zginął w swojej pierwszej kampanii, i bardzo młodą córkę. Tourville posiadał w perfekcji wszystkie części marynarki wojennej, od cieśli po doskonałego admirała. Jego uczciwość, jego łagodność, jego flegma, jego uprzejmość, schludność jego rozkazów, sygnałów i wiele innych bardzo użytecznych szczegółów, które sobie wyobraził, jego układ, jego poprawność, jego dalekowzroczność, wielka przenikliwa mądrość tego, co bardziej naturalne i o najspokojniejszej wartości wszystko przyczyniło się do pragnienia służenia pod nim i uczenia się tam. "
Biograf z XIX -tego wieku, Auguste Jal mówi o nim:
„Prawdziwy wielki marynarz, największy żeglarz swoich czasów, którego nie prześcignął; odważni jak najodważniejsi i bardziej zręczni niż ci, którzy zdobyli reputację zręczności w zarządzaniu dużymi flotami; odważny bez próżnej zuchwałości; ostrożny bez oznak słabości; na mocy nabytego przez długi czas doświadczenia i umiejętności posłuszeństwa, gdy służył jako podwładny lub gdy naczelny generał otrzymywał od króla rozkazy, których jego rozum nie aprobował; a z tym przystojny, sympatyczny, zarówno na środku dworu, jak i na swoim statku, wreszcie prawdziwy bohater powieści, jeśli żył w epoce rycerskości. "
Rycina przedstawiająca Tourville nad płonącymi francuskimi statkami pod koniec bitwy pod La Hougue .
Pełnowymiarowy portret hrabiego Tourville z batutą marszałka Francji, autorstwa Eugène'a Delacroix
Anonimowy portret z 1701 roku.
Monsieur le Comte de Tourville wiceadmirał i marszałek Francji , grawerowanie przez Antoine Trouvain (1696)
Anne Hilarion autorstwa Costentin de Tourville autorstwa Nicolasa Arnoulta .
Kilka okrętów francuskiej marynarki wojennej przewozi Tourville , w tym:
Trasy zostały nazwane na jego cześć:
Wystawa Souvenirs de Tourville: 250 -lecie SHM odbyła się w Narodowym Muzeum Morskim w Paryżu w 1951 roku.
Statua Tourville w ogrodzie roślin w Coutances .
Anne Hilarion przez Costentin de Tourville przez Émile Peynot , na fasadzie ratusza w Paryżu .
Drewniana statua przedstawiająca Tourville, Narodowe Muzeum Morskie w Tulonie.
Postać | Ozdobić herbem |
|
Gules, do Senestrochere Argent, trzymający miecz tego samego, zwieńczony hełmem taré z profilu, również Argent. |
„Mój ojciec cieszył się wieloma różnymi rodzajami służących, którzy dorobili się znacznych fortun. Tourville, który był jednym z jego dżentelmenów i tym, przez którego w dniu Dupesa wysłał, aby powiedział kardynałowi Richelieu, aby przyszedł na słowo, by znaleźć króla w Wersalu tego samego wieczoru, był bardzo mądrym i zasłużonym człowiekiem. . Kardynał Richelieu poślubiając swoją siostrzenicę ze słynnym księciem Enghien, książę poprosił go o dżentelmena wartościowego i pewnego siebie, który mógłby umieścić z jego synem. Dał mu Tourville […]. "
- Saint-Simon (1729), tom. 3 , s. 65.