Kościół św. Eustachego w Paryżu | |||
Przegląd. | |||
Prezentacja | |||
---|---|---|---|
Kult | rzymskokatolicki | ||
Rodzaj | Kościół parafialny | ||
przywiązanie | Archidiecezja Paryska | ||
Rozpoczęcie budowy | 1532 | ||
Koniec prac | 1633 | ||
Dominujący styl |
Gotyk (struktura), renesans (szczegół) |
||
Ochrona | Sklasyfikowane MH ( 1862 ) | ||
Stronie internetowej | www.saint-eustache.org | ||
Geografia | |||
Kraj | Francja | ||
Region | Ile-de-France | ||
Departament | Paryż | ||
Miasto | Paryż | ||
Informacje kontaktowe | 48 ° 51 ′ 47,8 ″ północ, 2 ° 20 ′ 42,2 ″ wschód | ||
Geolokalizacja na mapie: Paryż
| |||
Kościół Saint-Eustache to kościół w Paryżu . Znajduje się on 146, rue Rambuteau w 1 st dzielnicy , w samym sercu Les Halles .
Początki kościoła Saint-Eustache początków XIII th wieku. Jako pierwszy wybudowano kaplicę pod wezwaniem św. Agnieszki . Od strony wschodniej do kościoła przylega krypta o tej nazwie. Ta kaplica byłaby darem mieszczanina Paryża, Jeana Alaisa, który zbudował ją z wdzięczności za prawo, które dał mu król Filip August, do zabierania denara z każdego koszyka ryb, który przybył do Les Halles.
Od 1223 r. Sainte-Agnès została założona jako parafia i przyjęła nazwę Saint-Eustache. Najbardziej prawdopodobnym powodem nowej nazwy byłoby przeniesienie do nowego kościoła relikwii męczennika św. Eustachego , będącej do tej pory w posiadaniu opactwa Saint-Denis . Kościół był kilkakrotnie przebudowywany i powiększany wraz ze wzrostem liczby mieszkańców dzielnicy.
W XIV -tego wieku, król Filip VI dotrzymał królewską ochronę, zwłaszcza dla wspólnot Madeleine, który zapewnił masę. Tuż przed śmiercią, wSierpień 1483, Louis XI potwierdził według dokumentu patentowego.
Kościół od 1532 do 1637W 1532 roku podjęto ostatecznie decyzję o budowie kościoła godnego serca Paryża. Położono pierwszy kamień obecnego budynku19 sierpniaprzez Jean de la Barre , przełożony kupców. Pracę powierzono kolejno Boccadorowi , Nicolasowi Le Mercierowi i Charlesowi Davidowi, poprzedniemu zięciowi. Zbudowany w stylu gotyckim w okresie renesansu , kościół emanuje harmonijnym charakterem architektonicznym, w którym starożytne greckie i rzymskie kolumny ścierają się z liniami nadal obecnymi w średniowieczu. Celem było wykonanie gotyku z łukiem półkolistym . Kościół ma więc elewację w stylu gotyckim, krzywizny romańskie i ornamentykę renesansową; wszystkie te cechy razem nadają budynkowi niepowtarzalny charakter.
Jego budowę spowalniały częste trudności finansowe. Mogliśmy opowiedzieć o sześciu kampaniach budowlanych.
René Benoist , proboszcz kościoła św. Eustachego w 1569 r., wywarł na parafiach taki wpływ, że zyskał przydomek „papieża Les Halles”. W 1578 r. wydrukował prośbę o pomoc w dokończeniu budowy swojego kościoła. Rozpoczęty w 1532 roku nie mógł być ukończony, a sam Benoist nie podjął jeszcze pracy, pomimo „większego napływu ludzi niż w jakimkolwiek kościele parafialnym we Francji i przygód chrześcijaństwa” . List niewątpliwie zarobił pewną sumę pieniędzy, gdyż zbudowano wówczas kilka filarów nawy i kilka innych okien.
Kościół św. Eustachego na mapie Truschet i Hoyau (1550).
Kościół przed 1739 r. na mapie Turgota .
Po wielu przerwach kościół ukończono w 1633 r. i konsekrowano dnia 26 kwietnia 1637przez prałata de Gondi , arcybiskupa Paryża .
Charles de la Fosse był odpowiedzialny za dekorację Kaplicy Ślubów i namalował Adama i Ewę oraz Wesele Dziewicy (1667-1670). Prace te były odpowiednikiem prac jego rywala Mignarda w kaplicy chrztu. Obrazy te uległy zniszczeniu podczas budowy nowego portalu.
Stare fasada XVI -tego wieku.
Stara zachodnia fasada Saint-Eustache.
Stara fasada zachodnia, której wieże pozostały niedokończone, została osłabiona przez budowę dwóch kaplic, zleconych w 1665 r. przez Colberta, parafianina i pierwszego naczelnika kościoła Saint-Eustache. W ramach wznowienia podjęto decyzję o odbudowie fasady po jej wyburzeniu oraz pierwszego przęsła nawy głównej i naw bocznych. Nowy projekt zaprojektował Louis Le Vau, który miał sfinansować Colbert.
Projekt fasada zaprojektowany przez Louisa Le Vau w XVII -tego wieku .
Projekt zagospodarowania placu Saint-Eustache autorstwa Jean Hardouin-Mansart de Jouy (1754).
Jednak było to tylko 22 maja 1754że książę Chartres położył pierwszy kamień. Jej architektem został Jean Hardouin-Mansart de Jouy . Jego budowa przeciągała się z braku środków, a pierwotny projekt, który obejmował dwie dwukondygnacyjne wieże połączone ze sobą galerią, został przekształcony przez ciężki fronton, który miażdży fasadę. W latach 1772-1788 prace wznowił architekt Louis-Pierre Moreau, który pozostawił wieżę południową niedokończoną, w stanie, w jakim widzimy ją do dziś.
Już i tak duży kościół osiągnąłby prawdopodobnie imponujące rozmiary i wysokość, gdyby trudności napotykane przy jego budowie były mniejsze.
W 1790 r. Saint-Eustache była jedną z 51 parafii miejskich diecezji paryskiej .
W ciągu trzech chwalebnych lat okolica była areną starć powstańców z wojskiem .
Kościół ok. 1810-1820 (fasada jest taka, jak powinna wyglądać po ukończeniu ).
Absyda kościoła w 1866 r., za pierwszym pawilonem Halles wybudowanym w 1851 r. i zniszczonym w 1866 r.
Obecna fasada z niedokończoną wieżą południową.
W pobliżu kościoła znajdował się pierwszy cmentarz, który został usunięty przed budową obecnego kościoła. Wskazanie Guillot de Paris w Le Dit des rue de Paris (ok. 1280-1300) pozwala nam przybliżyć lokalizację tego cmentarza:
Na rue Raoul Menuicet ,
Znalazłem mężczyznę, który mucet
Kobietę na ziemi iw siecie. Rue des Estuves pl près siet
En près jest rue du Four.
Według tekstu cmentarz znajdował się więc pomiędzy rue des Vieilles-Étuves-Saint-Honoré ( obecna rue Sauval ) a rue Vauvilliers .
Po usunięciu poprzedniego cmentarza otwarto nowy cmentarz między rue du Bouloi a rue Croix-des-Petits-Champs . To jest usuwany w początkach XVII -tego wieku i zastąpiona przez cmentarzu St. Joseph , który był między ulicy Crescent , na Rue Montmartre i Rue Saint-Joseph .
Wzrost populacji wokół Les Halles i parafii Saint-Eustache zmuszony otwarcie innego cmentarza znajduje się na obrzeżach Paryża, w Faubourg Montmartre ( nr . 60 do 68 i nn . 1-2 rue de Maubeuge ), która urodziła nazwę cmentarz Porcherons .
W 1862 r. kościół został uznany za zabytek historyczny .
W latach 80. odrestaurowano dach, dach nad nawą. Na początku XXI wieku odrestaurowano elewację południową, rozpiętość po przęśle.
W październik 2016, zamontowano rusztowanie w celu przywrócenia szczytu południowego transeptu i zmechanizowania drzwi, parafia chciała otworzyć główne wejście na ogród i ułatwić dostęp osobom o ograniczonej sprawności ruchowej. Prace, trwające 18 miesięcy i kosztujące 2,7 miliona euro, będą wspierane przez miasto Paryż i państwo, a także reklama w wysokości 750 000 euro z umieszczeniem na plandekach rusztowań dla jednego reklamodawcy miesięcznie przez JCDecaux Firma .
Kościół św. Eustachego był miejscem wielu chrztów, ślubów i pochówków wielkich osobistości.
Richelieu (1585), Molier (1622), Jean-François Regnard (1655), książę Eugène de Savoie-Carignan (1668), Louis Armand de Brichanteau (1683) i Madame de Pompadour (1721) zostali tam ochrzczeni.
Ludwik XIV złożył tam pierwszą komunię około 1649 roku.
Sully (1583) z Anną de Courtenay, Pomponne (1660) z Katarzyną Ladvocat i Lully (1662) z Madeleine Lambertet pobrali się tam .
Ciało Mirabeau zostało złożone w kościele dzień po jego śmierci, dnia3 kwietnia 1791, gdzie Joseph-Antoine Cerutti wygłasza swoją mowę pogrzebową, zanim szczątki zostaną przeniesione do Panteonu .
Pochowany Car (1648), Vaugelas (1650), M gr Pierre Fenouillet (1652), Colbert (1683), Scaramouche (1694), Admirał de Tourville (1701), M me de Tencin (1749), Marivaux (1763) , Rameau (1764), François de Chevert (1769). Odbywały się tam pogrzeby La Fontaine (1695), Anny Marii Pertl , matki Mozarta (1778) i Mirabeau (1791), a także Marie Laforêt ,7 listopada 2019 r..
Orację pogrzebową Turenne wygłosił tam w 1676 roku Fléchier . To także w Saint-Eustache Massillon wygłosił kazanie O małej liczbie wybranych w 1704 roku. Cechy François-Robert Secousse (1696-1771), proboszcza parafii Saint-Eustache, są nam znane dzięki portretowi, który ' grawerował Jean Audran według Hyacinthe Rigaud . Berlioz dyrygował tam później prawykonaniem swojego Te Deum le30 kwietnia 1855i Liszt , że z jego uroczystej Mszy ,15 marca 1856 r. 18 grudnia 2012, piosenkarz Laurent Voulzy dał wyjątkowy koncert w tym kościele w ramach swojej trasy „Lys & Love Tour”.
Po pożarze w katedrze Notre-Dame w dniu15 kwietnia 2019 r., w kościele św. Eustachego odbywają się ważne wydarzenia religijne, takie jak msze wielkanocne 2019 lub bożonarodzeniowe 2019, podczas prac restauracyjnych w Notre-Dame.
Kościół Saint-Eustache zbudowany jest wokół nawy z pięcioma nawami i nie wystającym transeptem. Flankuje ją podwójne nawy boczne , chór otoczony podwójnym obejściem oraz 24 kaplice. Kaplice w nawie południowej mają tę szczególną cechę, że mają coraz większą głębokość, aby respektować układ starej rue Trainée, dziś Place René-Cassin .
Wymiary nowego kościoła przypominają wymiary katedry Notre-Dame ; budynek jest jednak krótszy i węższy, ale ma górne sklepienie.
Hybrydowa architektura kościoła Saint-Eustache została szybko skrytykowana.
„Architekt sprawił, że pojawiło się tam straszne pomieszanie gotyku i starożytności i tak skorumpowane i zmasakrowane, że tak powiem, że nic nie można odróżnić od zwykłego i znośnego; co oznacza, że musimy słusznie żałować wielkiego wydatku, jaki ponieśliśmy w tej Fabryce pod okiem nędznego murarza, który dał rysunki. "
- G. Brice, Nowy opis miasta Paryża , 5 th edycji 1706.
„Chcieliśmy zastosować formy starożytnej architektury rzymskiej, o których niewiele wiedzieliśmy, do systemu budowy kościołów ostrołukowych, którymi pogardzaliśmy, nie rozumiejąc ich. To właśnie pod tym niezdecydowanym natchnieniem rozpoczęto i ukończono wielki kościół św. Eustachego w Paryżu, źle pomyślany, źle zbudowany pomnik, pomieszany stos gruzu pożyczonego ze wszystkich stron, bez połączenia i bez harmonii; rodzaj gotyckiego szkieletu pokrytego rzymskimi szmatami zszytymi jak kawałki arlekina. "
- Viollet-le-Duc , słownik francuskiej architektury z XI TH do XVI -tego wieku , od 1854 do 1868 roku.
Symbole św. Eustachego (splecione litery S i E, róg myśliwski, jeleń), świętego, który przed nawróceniem bardzo lubił polować, przywołano kilkakrotnie; znajdują się one np. na szczycie transeptów (północnego i południowego) lub na cokołach wewnątrz kościoła.
Zachodnia fasada.
Widok od strony południowo-zachodniej.
Widok od południa na ogród Les Halles.
Widok południowo-wschodni.
Narożnik południowo-wschodni.
Widok na chór.
Detal architektoniczny.
Północne wejście do kościoła, impas Saint-Eustache .
Posąg św Genevieve .
Posąg świętego Denisa .
Kościół Saint-Eustache ma zegar słoneczny i południk, oba umieszczone na południowej fasadzie. Znajdujący się na wysokości ponad 30 metrów na południowym transepcie zegar słoneczny jest nieco opuszczony i mierzy około 6,5 × 2,5 m . Rysik jest umieszczony nieco poniżej środka rozety w punkcie zbieżności wszystkich linii czasu. Natomiast południk znajduje się powyżej i na lewo od południowego portalu i ma 3 metry wysokości. Jego linie, wyryte w kamieniu, wskazują co kwadrans między godziną 11 a 13:00.
Zegar słoneczny.
Południk.
Kościół św. Eustachego jest stylistycznie ekstrawagancki w stylu gotyckim i renesansowym . Szczególnie imponuje zwiedzającym wysokością nawy (33 m ) większą niż Notre-Dame (29 m ).
Nawa i transeptyPięcioprzęsłowa nawa flankowana jest podwójnymi nawami bocznymi i kaplicami, dużym niewystającym na zewnątrz transeptem oraz chórem otoczonym podwójnym obejściem i rzędem kaplic. Wysokość sklepienia oraz imponujące pionowe bryły z ostrołukami i zwisającymi kluczami nawiązują do ekstrawaganckiego gotyku, natomiast zestawienie antycznych porządków, filarów flankowanych pilastrami i bogata dekoracja głowic przekładają się na więcej, jak na nich Styl renesansowy.
W nawie, na wysokości czwartego przęsła, znajduje się ławka wykonana ok. 1720 r. przez Pierre'a Lepautre'a według rysunków Cartauda. Naprzeciwko krzesło zaprojektowane przez Victora Baltarda .
Nad jedną z bram na fasadzie zachodniej, w dolnej części nawy północnej, pod płótnie przez Ménageot (1744-1816), Pokłon pasterzy , znajduje się duży obraz przez Simon Vouet , męczeństwo św Eustache .
ChórApsyda charakteryzuje się niezwykłymi witrażami Antoine Soulignac (1631), w liczbie dziewięciu, oraz dekoracjami w stylu Flamboyant Gothic, w szczególności wiszącym kluczem do chóru. Renesansowa dekoracja jest jednak widoczna w chórze i filarach nawy: głowy aniołów, liście itp. W chórze znajdują się również stalle, zainstalowane po Rewolucji, a także ołtarz główny zaprojektowany przez Victora Baltarda .
25 kaplic kościoła rozmieszczonych jest od wejścia, lewa strona, do wejścia, prawa strona, przez nawy boczne.
Kaplice lewej nawyObrazy Auguste Glaize Bartłomieja ( XIX th century).
Kaplica chrzcielnaChrzcielnica; malowanie Pokłon Trzech Króli , po Rubensa .
Kaplica chrzcielnicy.
Obrazy Léon Riesener ( XIX th century); figura Matki Boskiej Bolesnej .
Dziewica bólu .
Malowidła z XVII th century odrestaurowany w XIX th wieku: Zmartwychwstanie , Wniebowzięcie , zjawa na Madeleine , zjawa kobiet Święty i wyglądem do uczniów z Emaus . Te malowidła ścienne, przypisywane Simonowi Vouetowi , zostały odrestaurowane w 1850 roku przez pana Basseta.
Kaplica św. EustachegoMalarstwo Alfonsa Hénaff ( XIX th century).
Kaplica św. LudwikaObrazy Félix Joseph Barrias ( XIX th century), z Saint Louis w modlitwie przed krzyżem .
Obrazy Augusta Pichon ( XIX p wiek) i Tobias i anioła na Santi Tytusa (1575).
W 1803 roku kaplica ta otrzymała imię św. Wincentego a Paulo na pamiątkę pobytu świętego na terenie parafii w latach 1613-1623, kiedy był guwernerem rodziny Gondi . Przedstawia, w depozycie z miastem Paryżu, dzieło Keith Haring , życia Chrystusa (około 1989), tryptyk z brązu z białego złota patyna. Jest ozdobiona malowidłami z XVII -tego wieku.
Kaplica św. MagdalenyObraz Rutilio Manettiego , L'Extase de la Madeleine , znajduje się w piątej kaplicy obejścia od 1933 roku. Kaplica ma także malowidła z XVII -tego wieku.
Kaplica św. Piotra EgzorcystyMalarstwo Pierre Claude François Delorme ( XIX th wieku).
Kaplica Saint-Louis-de-GonzagueTo właśnie w tej kaplicy na lewo od Lady Chapel, który jest arcydziełem barokowej rzeźby XVII -tego wieku: Grób Jean-Baptiste Colbert . Na podstawie rysunku Charlesa Le Bruna ten pomnik pogrzebowy wykonali Antoine Coysevox i Jean-Baptiste Tuby . Obrazy Jean-Louis Bézard ( XIX th century).
Kaplica Najświętszej Marii Panny została zbudowana w 1640 roku. Pierwotna dekoracja, składająca się z marmuru, stolarki i malarstwa, zniknęła i została splądrowana podczas Rewolucji . Odrestaurowany w latach 1801-1804 został zainaugurowany przez papieża Piusa VII dnia22 grudniaten ostatni rok, kiedy przybył do Paryża na koronację Napoleona I er . Stopniowo upiększana kaplica absydowa, ze sklepieniem żebrowym zaułek , obecnie mieści w swoim centrum rzeźbę Matki Boskiej z Dzieciątkiem autorstwa Jean-Baptiste Pigalle, którą malarz Thomas Couture podkreślił trzema dużymi freskami na temat Dziewica. Okna są z XIX -tego wieku i reprezentują szereg królów i świętych.
Kaplica Matki Boskiej.
Witraże z XIX -tego wieku.
Obrazy Emila Signol ( XIX th century).
Kaplica Charcutiers (dawniej kaplica Saint-André)Obrazy Izydora Pils , w tym męczeństwie świętego Andrzeja ( XIX th wieku); obecność witrażu z 1945 r. na temat pamięci upamiętniającego założonego w 1809 r. Société de la charcuterie française, za które w tej kaplicy co roku odprawiana jest msza.
Dwa panele autorstwa Johna Armledera (2000).
Malowidła z XVII -tego wieku.
Kaplica ta była w 1633 roku obiektem targu dekoracji między rodziną Val a malarzem Antoine Ricardem (1600-1652). Na fresku tej kaplicy pojawiają się członkowie rodziny Val, Charles du Val, jego żona Lucrèce de Montivilliers, jego syn Claude jako duchowny oraz jego zięciowie. Inskrypcja przypomina, że malowidła zostały w czasie Rewolucji pobielone , a następnie odrestaurowane pod przewodnictwem Baltarda w 1850 roku.
Malowanie przez Armand Cambon , aniołowie przynosząc modlitwy ludzi do Boga , wystawiony na Salonie 1866 roku.
Armand Cambon , Święci Aniołowie niosący modlitwy ludzi do Boga (1866).
Obrazy Hippolyte Lazerges ( XIX th wieku).
Obrazy Teofila Vauchelet ( XIX th century). Kopia Złożenia Chrystusa według Luca Giordano .
Złożenie Chrystusa według Luca Giordano .
Obrazy Charles-Philippe Lariviere ( XIX th wieku).
Ecce Homo (1856), płaskorzeźba autorstwa Antoine Étex . Obraz Przemienienia Pańskiego (1855) pędzla Alberta Magimela .
Wesele Dziewicy , płaskorzeźba Henryka de Triqueti .
Wesele Dziewicy (1858), obraz Léona Brunela-Roque'a .
Léon Brunel-Roque , Wesele Dziewicy (1858).
Witraż z XIX -tego wieku na tle krzyża.
Kiedy budowano go w latach 30. XVII wieku, chór kościoła św. Eustachego został ozdobiony architektonicznym ołtarzem głównym, zgodnie z gustem tamtych czasów. Ufundowany przez Claude'a de Bullion , nadinspektora finansów, ten ołtarz główny jest jednym z największych w Paryżu. Do dekoracji jego centralnej części zamówiono u Simona Voueta dwa płótna : jedno przedstawiające Męczeństwo św. Eustachego, drugie Apoteoza św. Eustachego , drugie umieszczone nad pierwszym. Vouet, który wrócił z Rzymu w 1627 roku, był wówczas dominującą postacią w malarstwie paryskim. Jest także autorem obrazów zdobiących ołtarze główne kościołów Saint-Nicolas-des-Champs (1629), Saint Paul-Saint Louis (1639-1642) i Saint-Merri (ok. 1645).
Zmiana smaku ofiary, architekturę ołtarz kościoła została zniszczona w XVIII -tego wieku. Obrazy Voueta są jednak ponownie wykorzystywane w nowym ołtarzu i prawdopodobnie z tej okazji Le Martyre de Saint Eustache , pierwotnie prostokątny format, jest łukowaty. Po rewolucyjnych konfiskatach oba obrazy zostały rozdzielone: Apoteoza św. Eustachego została wysłana w 1809 r. do muzeum w Nantes, a Męczeństwo św. Eustachego sprzedano w 1810 r. kardynałowi Feschowi . Ten ostatni obraz został ostatecznie zakupiony przez prefekturę Sekwany w 1855 roku, aby powrócić do kościoła Saint-Eustache.
Męczeństwo św. Eustachego wisi teraz na dole nawy, nad drzwiami północnymi. Eustachy , rzymski generał nawrócony na chrześcijaństwo, jest tam przedstawiony, odwracając wzrok od pogańskiego boga, któremu cesarz Trajan kazał mu czcić. Cesarz następnie skazuje go na spalenie żywcem w mosiężnym byku wraz z żoną i dwoma synami, widocznymi w dymie uwalnianym przez ogień. Cherubinki niosące wieńce laurowe okazują boską wdzięczność i oczekują powitania Eustachego i jego rodziny w Bogu. Ten intensywnie dramatyczny obraz, utrzymany w zimnych i świetlistych barwach, wyznacza szczyt lirycznego stylu wypracowanego przez Voueta po powrocie z Rzymu.
MuraleGdy budowa kościoła została zakończona na początku XVII -tego wieku, sztuka kolorowe witraże w dużej mierze spadkiem Francji. Szklane dachy, które zdobią wysokie okna prezbiterium, należą do rzadkich kolorowych witraży tego okresu. Zostały wykonane w 1631 roku przez malarza na szkle Antoine Soulignac na tekturze przypisywanej Filipowi de Champaigne . Odrestaurował je po 1871 roku Prosper Lafaye .
Lista zadaszeń.
Grób ColbertaPo śmierci w 1683 roku Colbert został pochowany w kościele Saint-Eustache, którego był parafianem. Dwa lata później wdowa po nim, Marie Charron, zleciła rzeźbiarzom Antoine Coysevox i Jean-Baptiste Tuby wykonanie pomnika pogrzebowego, którego projekt dostarczył Charles Le Brun . Jako estetyczny przedstawiciel sztuki barokowej grobowiec ten znajdował się pod arkadą z widokiem na Kaplicę Marii Panny.
Na sarkofagu z czarnego marmuru spoczywa figura modlącego się Colberta , klęczącego ze złożonymi rękami, ubranego w płaszcz rycerza zakonu Ducha Świętego . Sarkofag wsparty jest na dwóch wysokich konsolach umieszczonych na dużym cokole otoczonym siedzącymi posągami Wierności (po lewej stronie Coysevox) i Wiary lub Obfitości (po prawej stronie Tuby). Rysunek Le Bruna przewidywał anioła schodzącego z arkady, trzymającego otwartą Biblię, którą czytał Colbert. Anioł ten zniknął podczas rewolucji, kiedy grób Colberta został rozebrany, a jego główne elementy skonfiskowane, a następnie wystawione w Musée des Monuments Français . W 1817 roku główne elementy nagrobka zwrócono do kościoła Saint-Eustache i zainstalowano w nowym miejscu, w kaplicy Saint-Louis-de-Gonzague, gdzie nadal się znajdują.
Przegląd.
Lojalność .
Szczegół posągu Colberta przedstawionego jako przywódca modlitewny .
Wiara lub Obfitość .
W nawie kościoła, pomiędzy dwoma filarami na poziomie czwartego przęsła, stoi monumentalny i bogato zdobiony stół warsztatowy .
Wykonana przez Pierre'a Lepautre'a w 1720 roku, według rysunków Jeana-Sylvaina Cartauda , jest jedną z nielicznych ławek pochodzących z Ancien Régime, które wciąż są widoczne w Paryżu. Ma kształt portyku, z którego zawieszony jest duży medalion trzymany przez anioły i ozdobiony Chrystusem na krzyżu. Sklepienie wsparte na czterech jońskich kolumnach żłobkowanych wieńczy apoteoza św . Agnieszki .
Przegląd.
W kościele znajdują się również dwa obrazy malarzy włoskich, które są stosunkowo rzadkie w zbiorach francuskich: Santi di Tito i Rutilio Manetti .
Rutilio Manetti , L'Extase de la Madeleine .
Wśród innych obrazów czy rzeźb możemy wymienić:
Pielgrzymi do Emaus , dawniej przypisywana Rubensowi .
Złożenie Chrystusa , studyjna kopia dzieła Luki Giordano .
Święty Jan Chrzciciel – François Lemoyne .
Od 1842 do 1860 r. odbudowę kościoła nadzorował architekt Victor Baltard . W 1842 zlecono mu zaprojektowanie nowego ołtarza głównego. Po pożarze z 1844 r., który zniszczył pierwsze trzy przęsła kościoła, Baltard zaprojektował futerał na nowe organy i nową ambonę.
Ambona do głoszenia została wyrzeźbiona przez Victora Pyaneta na tekturze przez Victora Baltarda. Jej zbiornik zdobią płaskorzeźby medalionowe przedstawiające cnoty teologiczne (Wiary, Nadziei i Miłosierdzia).
Krzesło zaprojektowane przez Victora Baltarda i wyrzeźbione przez Victora Pyaneta.
Wsparcie czołgu.
Zbiornik i klatka schodowa.
Szczegół rzeźby klatki schodowej.
W 1850 roku podjęto szeroki program dekoracji kaplic bocznych. Uczestniczy w nim wielu uznanych artystów, często byłych laureatów Prix de Rome . Kościół Saint-Eustache oferuje zatem niezwykłą panoramę malarstwa religijnego z połowy XIX -go wieku.
Isidore Pils , Męczeństwo św . Andrzeja .
Kaplica Świętych-Niewinnych, Henryka de Triqueti , Wesele Matki Boskiej .
Dekorację Kaplicy Dziewicy powierzono Thomasowi Couture .
Lewy panel: Dziewica, Gwiazda Żeglarzy .
Panel centralny: Triumfalna Dziewica adorowana przez Anioły .
Prawy panel: Dziewica pocieszająca cierpiących .
Wysoka ulga, Dawid prorok król (1850).
Wysoka ulga , Cecylia z Rzymu męczennikiem .
Louis-Eugène Bion , papież Aleksander II wprowadzający użycie wody święconej (1834), gipsowe kropielnice.
Popiersie Pierre'a de Bérulle .
Współczesne dzieła obecne w Saint-Eustache:
Witraż Pamiątka Francuskiego Towarzystwa Wędliniarskiego (1945).
Saint-Eustache ma narząd z XVI -tego wieku , ale jest tylko bardzo niewiele informacji na temat stanu pierwotnego. Kościół został wyposażony w organy przed 1582 r., kiedy Mathieu de la Croix, jego pierwszy posiadacz, został pochowany „po jednej stronie, gdzie odprawiana jest msza o godzinie jedenastej” . Jego listonoszem był Antoine Joseline. Mathieu de la Croix był ojcem chrzestnym w 1572 roku Pierre'a Chabanceau de la Barre, przyszłego organisty króla. Ojciec dziecka, również o imieniu Pierre, na krótko przejął obowiązki Mathieu de la Croix.
Organ klasyczny styl z Saint-Germain-des-Prés jest następnie przydzielony ( XVIII th century ?).
Przeprojektowany w 1844 roku pod egidą Charlesa Spackmanna Barkera, ówczesnego brygadzisty fabryki Daublaine & Callinet , został przypadkowo zniszczony przez pożar, wkrótce po inauguracji, przez samego Barkera w ramach porozumienia w sprawie16 grudnia 1844. Został on przebudowany od 1849 do 1854 roku przez tego samego Barkera z pomocą Karola Verschneider w imieniu Pierre Alexandre Ducroquet który właśnie kupił dom Daublaine & Callinet. W następnym roku Hector Berlioz dyrygował tam prawykonaniem swojego Te Deum, aw 1866 r. Franciszek Liszt kazał zagrać tam swoją Messe de Gran .
Instrument, bardzo ucierpiały w wyniku wydarzeń miejskich , został przebudowany w 1879 roku przez Josepha Merklina , a następnie zmodyfikowany na prośbę organisty Josepha Bonneta w latach 20. i 30. XX wieku przez budowniczego organów Victora Gonzaleza .
Wielkie organy Saint-Eustache zostały prawie całkowicie przebudowane przez holenderskiego wytwórcę van den Heuvel w 1989 roku, z wyjątkiem obudowy, która jest oryginalna i kilku przystanków, w tym dużych piszczałek zegarka z 1854 roku. Saint-Eustache należą dziś do najbardziej prestiżowych na świecie, w dużej mierze dzięki wyjątkowej aurze jej posiadacza od 1963 do 2015 roku, Jeana Guillou . Były nawet przedmiotem wyjątkowej wizyty królowej Anglii Elżbiety II , po ich inauguracji przez Jacquesa Chiraca , ówczesnego burmistrza Paryża.
Z prawie 8000 piszczałek, organy Saint-Eustache są jednymi z największych organów we Francji, rywalizując o pierwsze miejsce z wielkimi organami katedry Notre-Dame de Paris (115 przystanków na 7952 piszczałki) i organami Saint-Sulpice kościół (102 gry na około 7500 fajek) i zdobycie tego pierwszego miejsca, także biorąc pod uwagę jego wymiary (10 metrów szerokości na 18 metrów wysokości).
Od 1989 roku organy są podłączone do dwóch identycznych konsol, pierwsza, klasyczna, znajduje się na poziomie organów, a druga, mobilna, pozwala organiście grać w nawie głównej pośrodku publiczności.
Konsole składają się z:
Organy zaprojektowane przez znawcę miasta Paryża Jean-Louisa Coigneta i Jeana Guillou posiadają dwie konsole: jedną z trakcją mechaniczną z maszynami Barkera , która znajduje się w galerii, oraz drugą z trakcją elektryczną, przeznaczoną do koncertów. który znajduje się w nawie.
Wśród rzadkich cech tego instrumentu zauważamy:
To także Jean Guillou wpadł na pomysł dodania sesquialterę do wielkich organów: ta gra daje wiele możliwości zarówno solo, jak i w połączeniu z miksturami .
Na szczególną uwagę zasługuje kontr-bombarda 32. Ten zestaw nie został przewidziany w oszacowaniu, ale biorąc pod uwagę, że istniejący puzon 32 (z drewnianymi rezonatorów o dość skromnych rozmiarów) nie był wystarczający dla organu tej wielkości, Van den braci Heuvel oferowane ten zestaw. Kontr-Bombard 32 do miasta Paryża. Organy Saint-Eustache są zatem jedynymi organami we Francji z trzema zestawami 32-stopowych stroików . Mosiężna tablica została umieszczona w 2007 roku w hołdzie temu dniu i nadzwyczajnemu spotkaniu inicjałów św. Eustachego.
|
|
|