Josip Broz Tito Јосип Броз Тито | ||
Josipa Broz Tito w 1961 roku. | ||
Funkcje | ||
---|---|---|
Prezydent Socjalistycznej Federalnej Republiki Jugosławii | ||
14 stycznia 1953 - 4 maja 1980 ( 27 lat, 3 miesiące i 20 dni ) |
||
Przewodniczący Rady |
Sam Petar Stambolić Mika Špiljak Mitja Ribičič Džemal Bijedić Veselin Đuranović |
|
Poprzednik |
Ivan Ribar (przewodniczący Prezydium Zgromadzenia Ludowego) |
|
Następca | Lazar Koliševski (przewodniczący prezydencji) | |
Przewodniczący Federalnej Rady Wykonawczej Jugosławii | ||
29 listopada 1945 - 29 czerwca 1963 ( 17 lat i 7 miesięcy ) |
||
Prezydent |
Sam Iwan Ribar |
|
Następca | Petar Stambolić | |
Prezydent Ligi Komunistów Jugosławii | ||
Listopad 1936 - 4 maja 1980 ( 43 lata i 5 miesięcy ) |
||
Poprzednik | Milan Gorkić (pl) | |
Następca | Branko Mikulić | |
Sekretarz Federalny ds. Obrony Ludowej | ||
29 listopada 1945 - 14 stycznia 1953 ( 7 lat, 1 miesiąc i 16 dni ) |
||
Premier | samego siebie | |
Poprzednik | Utworzono funkcję | |
Następca | Ivan Gošnjak (pl) | |
Sekretarz Generalny Ruchu Państw Niezaangażowanych | ||
1 st Wrzesień +1.961 - 10 października 1964 ( 3 lata, 1 miesiąc i 9 dni ) |
||
Poprzednik | Utworzono funkcję | |
Następca | Gamal Abdel Nasser | |
Biografia | ||
Imię urodzenia | Josip Broz | |
Data urodzenia | 7 maja 1892 r | |
Miejsce urodzenia |
Kumrovec ( Królestwo Chorwacji-Slawonii , Austro-Węgry ; dzisiejsza Chorwacja ) |
|
Data śmierci | 4 maja 1980 | |
Miejsce śmierci |
Lublana ( Socjalistyczna Republika Słowenii , Jugosławia ) |
|
Natura śmierci | Zakrzepica | |
Narodowość | Jugosłowiańska | |
Partia polityczna | Liga Komunistów Jugosławii | |
Małżonka |
Pelagija Belousova (ru) (1919-1939) Lucia Bauer (rozwiedziona) Herta Haas (w) (1940-1943) Jovanka Budisavljević (1953-1980) |
|
Zawód |
Maszynista , a następnie wojskowy |
|
Przewodniczący Rady Wykonawczej Socjalistycznej Federalnej Republiki Jugosławii Prezydenci Socjalistycznej Federalnej Republiki Jugosławii |
||
Josip Broz Tito (w cyrylicy , Иосип Броз Тито [ j ǒ s i s b r ô ː oo t Î T O ] ), urodzony josip Broz7 maja 1892 roficjalnie w Kumrovcu ( Austro-Węgry , obecnie Chorwacja ) i zmarł dnia4 maja 1980w Lublanie ( RS Słowenii ), powszechnie znany jako marszałek Tito , jest jugosłowiańskim mężem stanu .
Josip Broz uczestniczył w latach międzywojennych w podziemnej Jugosłowiańskiej Partii Komunistycznej , następnie kierował różnymi misjami w Europie z ramienia Kominternu . W tym okresie używał wojennych nazwisk „Walter” , potem „Tito” . Po powrocie do Jugosławii pod koniec lat 30. kierował Partią Komunistyczną. W czasie II wojny światowej przewodził komunistycznemu ruchowi oporu w Jugosławii i po czterech latach krwawego konfliktu udało mu się zatriumfować nad wszystkimi przeciwnikami i ponownie zjednoczyć pod swoim sztandarem Jugosławię, która została rozczłonkowana po inwazji w 1941 roku .
Po zapewnieniu sobie monopolu władzy w 1945 r. założył po wojnie jugosłowiański reżim komunistyczny , którego głównym przywódcą pozostał do śmierci w 1980 r. , z oficjalnymi tytułami przewodniczącego Rady Wykonawczej (szefa rządu), następnie prezydenta Republiki ( dożywotni prezydent od 1974 ). Był także „marszałkiem Jugosławii” (od29 listopada 1943po jego śmierci w 1980 r.), najwyższy stopień w armii tego kraju, którego był jedynym posiadaczem. Jako głowa rządu, a następnie głowa państwa, Tito oficjalnie używał imienia Josip Broz Tito (czasami pisanego Josip Broz-Tito ), dołączając do swojego nazwiska urodzenia swój pseudonim.
Jugosławia po zerwaniu z ZSRR w 1948 r. Tito opowiedział się następnie, podczas zimnej wojny , za polityką neutralności i dobrych stosunków z Zachodem. Jako taki był jednym z założycieli ruchu niezaangażowanych .
Josip Broz urodził się dnia 7 maja 1892 rw Kumrovcu w Zagorju w Chorwacji-Slawonii , część Transleithany . Jest to 7 th dziecko w rodzinie Franjo i Marija Broz. Jej ojciec, Franjo Broz, był Chorwatem, a matka, z domu Marija Javeršek, była Słowenką .
Po spędzeniu części dzieciństwa z dziadkiem ze strony matki w Podsredzie , wstąpił do szkoły podstawowej w Kumrovcu, którą opuścił w 1905 roku .
W 1907 został zatrudniony jako mechanik w Sisak .
Uwrażliwiony na ruch robotniczy , po raz pierwszy obchodzi Święto Pracy . W roku 1910 wstąpił do Związku Robotników metali, a w tym samym czasie, Partia Socjaldemokratyczna z Królestwa Chorwacji-Slawonii . W latach 1911 i 1913 pracował krótkie okresy w Kamnik , Čenkov w Cisleithanie , Monachium i Mannheim w Rzeszy , gdzie został zatrudniony przez producenta samochodu Benz . Następnie wyjeżdża do Wiener Neustadt , gdzie pracuje dla Daimlera jako kierowca testowy. Tam też nauczył się biegle mówić po niemiecku .
Pod koniec 1913 r. Josip Broz został zmobilizowany i służył w armii Austro-Węgier. Wmaj 1914zdobył srebrny medal w zawodach szermierczych armii austro-węgierskiej w Budapeszcie . Został wysłany do Rumy ( Wojwodiny ). Aresztowany za propagandę antywojenną, zostaje uwięziony w twierdzy Petrovaradin niedaleko Nowego Sadu . W 1915 został wysłany do Galicji na froncie wschodnim do walki z Rosją . Na Bukowinie został poważnie ranny odłamkiem. W kwietniu cały batalion dostał się do niewoli rosyjskiej.
Po kilkumiesięcznym pobycie w szpitalu Broz trafił pod koniec 1916 roku do obozu na Uralu . WKwiecień 1917został aresztowany za organizowanie demonstracji jeńców wojennych. Ucieka i przyłącza się do demonstracji w Piotrogrodzie ( Sankt Petersburg ) XVI i17 lipca 1917. Planuje uciec do Finlandii, aby uciec przed policją, ale zostaje aresztowany i zamknięty na trzy tygodnie w Twierdzy Piotra i Pawła w Petersburgu. Po przeniesieniu do Koungour (dziś w Kraju Permskim ) ucieka z pociągu. W listopadzie zaciągnął się do Armii Czerwonej w Omsku ( Syberia ). W 1918 wstąpił do Rosyjskiej Partii Komunistycznej .
W 1920 został członkiem Komunistycznej Partii Jugosławii, która wkrótce miała zostać zdelegalizowana.
Josip Broz staje środek podziemną partii w ojczyzny (między 1923 i 1928 ), działania, które go zarobione być więziony przez 5 lat (między 1928 i 1934 ).
W 1935 roku pracował przez rok w Bałkany sekcji z Kominternu i był uczniem na Lenina International School . Był członkiem sowieckiej partii komunistycznej i NKWD , sowieckiej tajnej policji, przodkiem KGB . W 1936 roku Komintern wysłał towarzysza Waltera (pseudonim Tito) do Jugosławii w celu oczyszczenia partii. W 1937 roku , Stalin miał sekretarzem generalnym Komunistycznej Partii Jugosławii , Milan Gorkić (w) , wykonany w Moskwie . Tito jest mianowany przez Stalina sekretarza generalnego Komunistycznej Partii Jugosławii, wciąż zakazanej. Według historyka Jean-Jacquesa Marie ( Stalin , Fayard, 2001) w Moskwie mówiono też o likwidacji Tito, ale Stalin sprzeciwił się temu i pozwolił mu opuścić ZSRR.
W tym okresie Tito podążał za polityką Kominternu i wspierał Stalina, krytykując zachodnie demokracje , faszystowskie Włochy i nazistowskie Niemcy . W czasie hiszpańskiej wojny domowej , brał udział w rekrutacji i organizacji batalionu Dimitrov , o bałkańskiej jednostki z Brygad Międzynarodowych .
Po inwazji niemieckich sił zbrojnych na Jugosławię w kwietniu 1941 roku komuniści byli jednymi z pierwszych, którzy zorganizowali ruch oporu . 10 kwietnia biuro polityczne Komunistycznej Partii Jugosławii spotyka się w Zagrzebiu i postanawia rozpocząć ruch oporu, mianując Tito szefem komitetu wojskowego. Tito okazuje się potężnym przywódcą politycznym i wojskowym.
Pierwsze akcje antyfaszystowskie w okupowanej Europie rozpoczęły się 22 czerwca pod Sisakiem atakiem grupy 49 żołnierzy na niemiecki pociąg rezerwowy. 4 lipca Tito, jako naczelny dowódca partyzantów , drukuje i publicznie rozpowszechnia apel o zbrojny opór przeciwko okupacji hitlerowskiej . Jego oddziały, znane jako Partyzanci , są bohaterami dużej i energicznej kampanii partyzanckiej i zaczynają wyzwalać część terytorium. Tworzą zgromadzenie, Antyfaszystowską Radę Wyzwolenia Narodowego Jugosławii, która na swojej drugiej sesji29 listopada 1943ogłasza zamiar odbudowy Jugosławii na bazie federalnej i proklamuje rząd tymczasowy , Narodowy Komitet Wyzwolenia Jugosławii , którego premierem jest Tito . Przeciwnicy są liczni: Niemcy , Włosi , ustaszy (chorwaccy faszyści), Bułgarzy i Węgrzy . Partyzanci wchodzą również w otwarty konflikt z innym głównym ruchem oporu, czetnikami ( serbskimi monarchistami ) Dražy Mihailović , z powodu ich różnic ideologicznych, ale także z powodu międzyetnicznych masakr Chorwatów i bośniackich muzułmanów . Pod koniec 1943 r. partyzanci otrzymali materialne wsparcie aliantów , kosztem czetników. Postępowanie z partyzantów jako cywile jak walka - co oni oprzeć się zwycięsko 6 ofensywa na Osi - uczynić je bardzo popularne wśród ludności cywilnej.
Po wypędzeniu Niemców z Serbii ( Belgrad został wyzwolony przy pomocy Armii Czerwonej w październiku 1944 r. ) Tito po raz pierwszy został szefem rządu tymczasowego na7 marca 1945, z przedstawicielem monarchy Ivanem Šubašiciem w ramach Frontu Narodowego (en), który skupia wszystkie antyfaszystowskie tendencje polityczne: komunistów, demokratów, przedstawicieli królewskiego rządu na uchodźstwie. Ten koalicyjny rząd zgadza się na przeprowadzenie wyborów wlistopad 1945 decydować o formie rządu.
Wybory z listopada 1945 r.28 września 1944Tito podpisał umowę ze Związkiem Radzieckim zezwalającą na „czasowe wkroczenie wojsk sowieckich na terytorium Jugosławii”.
Obecność Armii Czerwonej pozwala jej wygrać z monarchistami, a wybory 11 listopada 1945mają miejsce, podczas gdy Komunistyczna Partia Jugosławii (CPY) już dominuje we wszystkich trybach życia publicznego i może wywierać wszelkie konieczne naciski. Przedstawiciel Demokratów Milan Grol opuścił wtedy Front Narodowy i jego gazeta została zdelegalizowana. System sfałszowanych urn wyborczych umożliwia poznanie wyborców spoza Frontu Narodowego, którzy niedługo potem trafiają do więzienia. Front Narodowy, składający się wówczas wyłącznie z PKW, uzyskał 91% głosów.
Nowe Zgromadzenie Ustawodawcze mianuje Tito premiera i ministra spraw zagranicznych, co pozwala mu kierować wewnętrzną i zewnętrzną polityką kraju. Tito tworzy tajną policję polityczną UDBA ( Uprava državne bezbednosti / sigurnosti / varnosti , Administracja Bezpieczeństwa Państwowego), której oficjalna rola polega na tropieniu kolaborantów nazistów. Pod pretekstem współpracy Tito miał (17 lipca 1946 r) jego rywal, odporny Draža Mihailović , dowódca czetników , lojalny wobec króla i stanowczo przeciwstawiający się faszystom i komunistom. Zamaskowany zamach na tego przeciwnika monarchistycznego posłuszeństwa pozostawia pole otwarte dla komunistycznych zwolenników Tity.
Król Piotr II z Jugosławii zostaje zdetronizowany29 listopada 1945a Tito może założyć Federalną Ludową Republikę Jugosławii , która jest proklamowana tego samego dnia.
Ustanowienie nowego reżimuW 1946 roku nowa Konstytucja, kopia ZSRR z 1936 roku, ustanowiła federalizm Jugosławii i władzę Tito. Rzeczywiście, obie izby ustawodawcze wspólnie wyznaczają swojego prezydenta, który zostanie głową państwa. Rząd federalny posiada realną władzę.
Podobnie jak Stalin w ZSRR, Tito zdecydował się pełnić funkcje premiera federalnego i lidera partii komunistycznej, a od 1953 roku prezydenta republiki. Opozycja została dotkliwie zneutralizowana i uznana za nielegalną.
Konstytucja ustanawia sześć „republik ludowych” (które stały się „republikami socjalistycznymi” w 1963 r.): Bośnię i Hercegowinę (ze stolicą w Sarajewie ), Chorwację (Zagrzeb), Macedonię ( Skopje ), Czarnogórę ( Titograd ), Serbię (Belgrad) i Słowenia (Lublana).
Idea federalizmu w Jugosławii sięgała czasów monarchii konstytucyjnej, ale nie znalazła żadnego zastosowania. W 1929 roku, po zabójstwie chorwackiego posła przez kolegi z Czarnogóry, król Aleksander ustanowił królewską dyktaturę. Z drugiej strony, dla Tito, federalizm jest środkiem zapewnienia sobie osobistej władzy, a zwłaszcza zapobieżenia bratobójczej wojnie, wynikającej z poczucia braku autonomii takiego czy innego narodu jugosłowiańskiego. Rzeczywiście, w 1941 roku Chorwaci i Słoweńcy z armii królewskiej dezerterowali masowo, nie chcąc umrzeć za reżim, który bardzo wyraźnie faworyzuje serbski element ludności jugosłowiańskiej.
Cel Tity podsumowuje jego zdanie: „Jugosławia ma sześć republik, pięć narodów, cztery języki, trzy religie, dwa alfabety i jedną partię”. Tito tworzy więc państwo, w którym uznaje się wszystkie różnice, z wyjątkiem różnic politycznych. Na poziomie politycznym chodzi o zbudowanie zjednoczonego państwa, a więc silniejszego i suwerennego: chodzi o uniknięcie rozdrobnienia regionu na miriady małych państw, które ucierpiałyby w grze wielkich mocarstw, jak to było sprawa od drugiej połowy XIX -go wieku na Bałkanach .
Od 1952 do końca lat 70. średni wzrost PKB w Jugosławii był o około 6%, wyższy niż w Związku Radzieckim czy krajach Europy Zachodniej.
Rozpoczęty jako walka o władzę w Jugosławii przerwa między Stalinem a Tito pozwoli Jugosławii na znaczący rozwój gospodarczy dzięki kredytom udzielonym przez Stany Zjednoczone , zainteresowane ideą utrzymania zerwania w bloku komunistycznym .
Przystąpienie Jugosławii Tito do Kominformu wymaga bezwzględnego posłuszeństwa wobec ustalonej przez Kreml linii Tito . Ale Tito pragnie pozostać niezależny od życzeń Stalina . Oblicza, że grając w rywalizacji dwóch gigantów, sowieckiego i amerykańskiego, może uzyskać niezależność. To pęknięcie następuje w kilku etapach.
Pierwsze inicjatywyZerwanie między dwoma mężczyznami jest nieuniknione, ponieważ Stalin, zirytowany prestiżem Tito, nie przewiduje dzielenia się władzą i obawia się, że jego duch niepodległości stanie się zaraźliwy w demokracjach ludowych .
Kreml próbuje wtedy ostatniej deski ratunku, wnosząc sprawę do Kominformu. Ale Tito odmawia, czując się „nierówny w prawach” i „oceniany przez inne partie braterskie”. Kominform uważa ten czyn za zdradę.
Dyktatura charakteryzuje się brakiem pluralizmu politycznego i zmianą władzy: ponieważ tylko partia komunistyczna jest upoważniona, a Tito jest jej przywódcą, rządzi on bez przerwy od 1945 roku aż do śmierci w 1980 roku, w wieku 87 lat. Dziesięć lat po śmierci Jugosławia jest świadkiem krwawego odrodzenia napięć między grupami etnicznymi w kraju stworzonym na mocy traktatów po I wojnie światowej .
Przeciwnikami reżimu są monarchiści, separatyści różnych narodowości tworzących Jugosławię, stalinowscy komuniści, faszyści, w tym w szczególności wpływowa diaspora ustaszycka, która będzie nieustannie intrygować w celu zniszczenia federacji. Obozy Goli Otok i Sveti Grgur są miejscem przetrzymywania przeciwników reżimu. Warto pamiętać o kilku epizodach represji w historii Jugosławii:
Jednak rząd jest zobowiązany do reagowania w toku wydarzeń i 16 maja 1974 r, nowa konstytucja wzmacnia federalizm, scedując więcej praw narodom tworzącym Jugosławię, ale mianuje Tito, wówczas 82-letniego prezydentem dożywotnim , formalizując de facto sytuację z 1946 r.
Kolektywizacja ziemiW 1945 r. pierwsza ustawa uchwalona w ramach polityki odbudowy zobowiązuje chłopów do przekazywania państwu części swoich upraw. Do 20% upraw dla rolników o powierzchni od 2 do 3 hektarów, od 15 do 55% dla tych o powierzchni od 3 do 10 hektarów i do 85% dla tych o powierzchni do 10 hektarów. Ilości, które mają być dostarczone, są ustalane z góry i niekoniecznie odpowiadają temu, co chłopi mogą dostarczyć, zachowując przy tym możliwość życia. Środki te prowadzą do spadku wydajności rolnictwa; rząd mówi o sabotażu i po polityce zastraszania i przemocy, 30 000 chłopów zostało aresztowanych przez policję polityczną w 1948 roku, rozpoczęto kolektywizację ziemi poprzez utworzenie sowieckich spółdzielni rolniczych: chłopskich spółdzielni pracy (SRZ), których członkostwo jest oficjalnie dobrowolne, ale w rzeczywistości obowiązkowe, aby przetrwać, ponieważ te spółdzielnie mają narzędzia. Reforma nie rozwiązuje kryzysu rolnego, ale go pogłębia.
W 1952 r. zawieszono przymusową sprzedaż państwu, rok później zlikwidowano chłopskie spółdzielnie pracy (SRZ) pod pozorem reorganizacji systemu. Prawo kładzie kres przymusowej kolektywizacji, ale ogranicza własność chłopską.
Kult jednostkiSamozwańczy marszałek Jugosławii Tito trzyma się władzy aż do śmierci. Jugosłowiańskie gazety rutynowo publikują zdjęcia przedstawiające go we wszystkich jego działaniach publicznych, takich jak powitanie osobistości z całego świata (takich jak Elizabeth Taylor , Nehru , Neil Armstrong , Kirk Douglas , itp.), gminy muszą odsłonić posągi na jego podobizny , kilka miejscowości są nazwane jego imieniem. Tito sprawia, że jego urodziny pokrywają się ze świętem narodowym, aw 1974 r. nowa konstytucja deklaruje w artykule 333, że „z powodu jego historycznej roli w wyzwoleniu narodowym” Tito zostaje mianowany prezydentem na całe życie. Bezterminowo kumuluje mandaty.
W 1978 roku Tito zadeklarował, że jego sukcesja przyjmie formę kolektywnego przewodnictwa w partii, co sprawiło, że wydawał się niezastąpiony.
FederalizmTito zawsze zwalczał lokalnych samorządów i co nazywa „secesyjnych próby”, ale wie, że Jugosławia jest państwem wieloetnicznym, tworem prawnym poprzemysłowych WWI traktatów zamiast wynikiem popularnych aspiracji. Zamiast temu przeciwdziałać, będzie starał się wykorzystać tę sytuację do wzmocnienia swojej mocy:
Konstytucja z 1963 r. ustanawia również:
Federalizm, tworząc wielość narodowości w sfederowanych republikach, uwydatnia wyjątkowość partii komunistycznej, której Tito jest liderem i stanowi bardziej narzędzie władzy dla Tito niż uznanie praw lokalnych (jak pokazały represje w 1967 roku). z chorwackiego wiosną , na przykład).
Polityka niezaangażowaniaJej polityka zerwania z ZSRR wzbudziła zainteresowanie państw zachodnich, które widziały w niej sposób na osłabienie świata komunistycznego.
Tito kwestionuje wyjątkowe przywództwo świata socjalistycznego przez ZSRR i otwiera drogę do idei narodowego socjalizmu. Wraz z destalinizacją rozpoczętą w ZSRR za namową Nikity Chruszczowa i chęcią przemyślenia przez niego stosunków narodowych, następuje normalizacja stosunków radziecko-jugosłowiańskich.
Po konferencji w Bandung w 1955 , Tito zbliżył się do Nehru (był pierwszym europejskim głową państwa, który odwiedził Indie po uzyskaniu niepodległości) i Nassera , którego spotkał ponownie na konferencji Brioni w 1956 roku . Staje się tym samym jednym z głównych przedstawicieli ruchu niezaangażowanego, utworzonego w 1961 roku na konferencji w Belgradzie . Ta polityka niezaangażowania wyraźnie pokazuje dążenie Jugosławii do powrotu do siebie modelu amerykańskiego i sowieckiego. Rzeczywiście, dla Tito bezaliansowani to grupa krajów, które nie miały nic do zyskania w konflikcie między Stanami Zjednoczonymi a ZSRR. Po raz pierwszy udał się do Stanów Zjednoczonych w październiku 1963, aby spotkać się w Białym Domu z prezydentem Johnem F. Kennedym . Innym razem, w październiku 1971, spotkał tam prezydenta Richarda Nixona . W latach 1955-1980 dyplomacja jugosłowiańska była bardzo aktywna, zwłaszcza wśród nowych krajów, aby zgromadzić jak najwięcej przywódców dla swojej sprawy. W ten sposób w Belgradzie organizowany jest pierwszy bezalgierski szczyt, w którym uczestniczy tymczasowy rząd Algierii i który Jugosławia oraz Ghana i Kambodża uznają de iure . Szczyt ten umacnia i tak już bardzo silną sławę marszałka Tito: będąc jednym z najzacieklejszych przeciwników Hitlera w okupowanej przez nazistów Europie, będąc człowiekiem, który odważył się powiedzieć „nie” Stalinowi, po 1950 r. Tito zajął pozycję człowieka, który chciał walczyć kolonializm i promowanie równości między krajami. Od 1970 roku, pod wpływem dyplomacji jugosłowiańskiej, miały zostać zinstytucjonalizowane szczyty państw niezaangażowanych: Lusaka 1970, Algier 1973, Kolombo 1976, Hawana 1979 dla tych za życia Tity. Jugosławia następnie użycza swojego know-how oraz sprzętu niezbędnego do sprawnego przebiegu konferencji. Ale o wiele więcej, kraj pozuje na orędownika obrońcy równości między narodami i politycznej równości między krajami. Jugosławia nie utrzymywała stosunków dyplomatycznych z takimi krajami jak Portugalia do 1974, Hiszpania do 1975 czy Republika Południowej Afryki z powodu reżimu apartheidu . W 1967 roku, podczas wojny sześciodniowej, wojny prewencyjnej, którą Izrael prowadził jednocześnie z kilkoma przeciwnikami, Tito zerwał stosunki dyplomatyczne z Tel Awiwem , z powodu przyjaźni w świecie arabskim . Łączy się tu z polityką państw Układu Warszawskiego - z wyjątkiem Rumunii .
1 st styczeń 1967, Jugosławia jest pierwszym krajem komunistycznym, który otworzył swoje granice dla wszystkich zagranicznych gości. Poza tym obywatele Jugosławii mają pełne prawo do podróżowania po całym kraju i na świecie, bez żadnych przeszkód. Tito ostro krytykuje inwazję wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację w 1968 roku, co poprawia jego wizerunek w krajach zachodnich. Jednak polityka porozumienia z ZSRR zainicjowana przez Chruszczowa w 1955 roku nie jest kwestionowana i Leonid Breżniew weźmie udział w pogrzebie marszałka w 1955 roku.maj 1980.
Jugosławia udziela głównej pomocy ruchom antykolonialistycznym w Trzecim Świecie. Delegacja jugosłowiańska jako pierwsza przedstawiła żądania algierskiego Frontu Wyzwolenia Narodowego do Organizacji Narodów Zjednoczonych. WStyczeń 1958, francuska marynarka wojenna weszła na pokład statku towarowego Slovenija u wybrzeży Oranu , którego ładownie były pełne broni dla powstańców. Dyplomata Danilo Milic wyjaśnia na ten temat, że „Tito i czołowy rdzeń Ligi Komunistów Jugosławii naprawdę widzieli w walkach wyzwoleńczych Trzeciego Świata replikę ich własnej walki z faszystowskimi okupantami. Wibrowały w rytm postępów lub odwrotów FLN lub Wietkongu . "
Tysiące jugosłowiańskich pomocników udało się do Gwinei po jej dekolonizacji i gdy rząd francuski próbował zdestabilizować kraj. Tito udziela również pomocy ruchom wyzwoleńczym portugalskich kolonii. W zabójstwie Patrice'a Lumumby w 1961 roku widzi „największą zbrodnię we współczesnej historii”. Szkoły wojskowe w kraju przyjmują aktywistów ze Swapo (Namibia) i Panafrykańskiego Kongresu w Azanii (RPA). Z drugiej strony jego stosunki są mniej przyjazne z AKN , bliższe Związkowi Radzieckiemu. W 1980 r. tajne służby RPA i Argentyny planują wylądować w Jugosławii 1500 antykomunistycznych partyzantów. Operacja ma na celu obalenie Tito i jest zaplanowana na okres igrzysk olimpijskich, aby Sowieci byli zbyt zajęci, by zareagować. Operacja została ostatecznie przerwana z powodu śmierci Tito, a przymusowe siły jugosłowiańskie podniosły poziom czujności.
W wieku 87 lat Tito musiał zostać hospitalizowany w centrum medycznym w Lublanie wstyczeń 1980z powodu zakrzepicy w lewej nodze, która spowodowała gangrenę . Amputacja nie wystarczy; on umiera?4 maja.
Tito zostaje uhonorowany państwowym pogrzebem, w którym uczestniczy wielu koronowanych głów i polityków, m.in. Indira Gandhi , Margaret Thatcher , Willy Brandt i Leonid Breżniew , w którym bierze udział łącznie 209 delegacji ze 127 krajów, co jest wyjątkowym przypadkiem w historii . Jednak prezydent Stanów Zjednoczonych, Jimmy Carter , odmawia tam wyjazdu, mając jedynie na celu nie spotkanie ze swoim sowieckim odpowiednikiem, któremu nie wybaczył interwencji w Afganistanie w grudniu 1979 r. . Paradoks polega na tym, że Jimmy Carter utwierdzał się w przekonaniu, że po śmierci Tity ZSRR dokona inwazji na Jugosławię, gwarantując tym samym jej niepodległość kilka miesięcy wcześniej. Belgrad odpowiedział, gdy Jugosłowianie mogli sami się bronić. Nieobecności prezydenta Francji , Valéry Giscard d'Estaing , a przewodniczący kubańskiego , Fidel Castro , są również zauważyć.
Marszałek Tito jest obecnie pochowany w mauzoleum („ Kuća cveća ” lub „Dom Kwiatów”) znajdującym się na południowych przedmieściach Belgradu , obok Muzeum25 maja, gdzie wyświetlane są otrzymane przez niego prezenty. Do dziś jest to najczęściej odwiedzane miejsce w Serbii przez turystów z całego świata.
Josip Broz Tito poślubił Jovankę Budisavljević w 1952 roku , która była de facto Pierwszą Damą Jugosławii do 1980 roku .
Jego wnuk Josip Joška Broz jest obecnym liderem Serbskiej Partii Komunistycznej .
Vladimir Nazor i Oskar Danon (en) wykonują słynną piosenkę o Tito zatytułowaną „ Uz Maršala Tita ” .
Potomstwo pozostawione przez Tito jest dość ważne. Jugosławia w pełni korzystała ze swojej suwerenności (przykład: zarówno okręty i samoloty wojskowe Układu Warszawskiego, jak i NATO musiały ubiegać się o specjalne zezwolenie na wejście na Adriatyk ); i cieszył się dużym prestiżem, zwłaszcza w krajach Trzeciego Świata, gdzie polityka państw bez sojuszu po raz pierwszy ujawniła traktowanie dyplomatyczne i gospodarcze na równi z krajami Trzeciego Świata. Tito, jako symbol walki z nazizmem i faszyzmem, cieszył się wielkim osobistym prestiżem.
Kiedy Tito zmarł, zgodnie z konstytucją z 1963 r., Jugosławią rządziła coroczna rotacyjna prezydencja, podczas gdy zanim spójność Jugosławii przeszła przez Partię Komunistyczną, a tym samym Tito: ciągłość władzy centralnej została zatem osłabiona; ponadto, ponieważ ta rotacyjna prezydencja działa pomiędzy prezydentami federacyjnych republik jugosłowiańskich, podlega, by nie powiedzieć, że jest rozdarta przez lokalne interesy. Walka etnicznych elit politycznych o spuściznę polityczną Tito rozpoczęła się w latach 60. XX wieku , kiedy zaczęła pojawiać się kwestia sukcesji Tito i dlatego charakteryzowała się „nieustannymi starciami między elitami etnicznymi, które opierają się na federacyjnych jednostkach walczących o władzę. Ponieważ pragnienie władzy etnicznych elit komunistycznych ma tendencję do pogłębiania się, wciąż wzywają do decentralizacji ”( Dragoljub Popović (en) , sędzia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dla Serbii). Chociaż dyktatura komunistyczna wydawała się być w stanie rozwiązać napięcia etniczne, nigdy nie była w stanie zapewnić im prawowitego i trwałego rozwiązania.
Lata osiemdziesiąte były naznaczone nowym wzrostem nacjonalizmu , który w kontekście upadku komunizmu europejskiego spowodował rozpad Jugosławii jako państwa . W czasie wojen domowych w latach 90. dziedzictwo polityczne Tity zostało zakwestionowane przez separatystów, w szczególności przez serbskich nacjonalistów, którzy oskarżali go o podzielenie narodu serbskiego sztucznymi granicami. Chociaż Tito nadal kojarzy się z Jugosławią, jego brązowy posąg został odsłonięty w stolicy Czarnogóry Podgoricy wgrudzień 2018aby „upamiętnić [r] 'antyfaszyzm'” .
Po upadku kraju szybko rozwinęło się poczucie „yougonostalgii”. W XXI th century, większość ludzi, którzy żyli w kraju są nostalgiczne dla stabilności społecznej, możliwość swobodnego podróżowania, poziomu edukacji i systemu ochrony socjalnej, które istniały w Jugosławii.
Josip Broz Tito otrzymał w 1965 roku Gwiazdę Przyjaźni Narodów , jedno z najważniejszych odznaczeń w NRD . Co bardziej zaskakujące, podczas swojej oficjalnej wizyty w Japonii w 1968 roku był jednym z nielicznych uprzywilejowanych, którzy otrzymali przemówienie powitalne od cesarza Hirohito .
Josip Broz przyjął imię Tito w 1934 roku , kiedy był członkiem biura politycznego partii, następnie w Wiedniu , Austria .
Popularne, ale nieudowodnione wyjaśnienie mówi, że nazwa pochodzi od połączenia dwóch chorwackich lub bośniackich słów ti (tj. ty) i to (tj. to). Użyłby tych słów, by wydawać polecenia, wskazując osobę, a następnie zadanie do wykonania. Tito to także stare chorwackie imię odpowiadające Tytusowi . Biograf Tito, Vladimir Dedijer (w) twierdził, że jego nazwisko pochodzi od chorwackiego pisarza Titusa Brezovačkiego (w) .
W tomie 3 komiksu D - Day (Czerwony Wrzesień) Josip Broz Tito jest dezerterem z armii austro-węgierskiej, włączonej do francuskiej Legii Cudzoziemskiej pod rozkazami Georgesa Clemenceau . W tym tomie jest częścią komanda odpowiedzialnego za uwolnienie Julesa Bonnota , słynnego anarchisty, uważanego za zmarłego i uwięzionego w Château d'If .