Zamindara ( „ziemski” w perskim ) była arystokratyczna członkiem organów wylądował szlachetność subkontynencie indyjskim . Kontrolował duże terytorium (zwane zamīndāri ) i zbierał podatki od chłopów. Jego rola bardzo ewoluowała w zależności od czasów i regionów.
Na początku imperium Mogołów zamindarowie byli zwykłymi poborcami podatkowymi i niekoniecznie posiadali ziemię. Byli wówczas pośrednikami między chłopami a rządem. Imperium Mogołów rozwinęło koncepcję Zamindara, aby doprowadzić do systemu quasi-feudalnego. Akbar , trzeci cesarz Mogołów, nadał im tytuły wojskowe ( Mansabdar ). Z biegiem czasu odkupili urząd, który stał się dziedziczny i był w stanie zgromadzić ziemię, często kilkaset kilometrów kwadratowych, niektóre rodziny posiadały nawet kilkadziesiąt tysięcy kilometrów kwadratowych. Jednak zamindarowie nie cieszyli się taką samą autonomią jak książęta, a dziedziczny charakter ich funkcji był nadzorowany przez władców Mogołów. Te ostatnie mogłyby w szczególności pozbawić ich statusu w przypadku buntu lub niemożności zapewnienia dochodów podatkowych.
Podczas podboju Indii przez Brytyjczyków niektórzy zamindarowie byli uważani za wielkich właścicieli ziemskich, obdarzonych szlacheckimi tytułami, takimi jak maharadża czy magnat, nadawanych pewnym ważnym zamindarom, utrwalając ten feudalny system.
System został zniesiony podczas reform rolniczych w latach po podziale Indii , w 1950 r. We wschodnim Pakistanie (obecnie Bangladesz), w 1951 r. W Indiach i wreszcie w 1959 r. W Zachodnim Pakistanie .
Niektóre zamindary odegrały ważną rolę w historii Indii. Konfederacja dwunastu zamindarów, na czele której stał Isa Khan , odparła na przykład kilka inwazji mogolskich w rejonie Bhati (Bengal).