Vécilon

Vécilon Obraz w Infobox. Funkcje
Arcybiskup Moguncji
1084-1088
Sigefroi I Ruthard
Katolicki arcybiskup
diecezji Moguncji
od 1084
Sigefroi I Ruthard
Biografia
Śmierć 1088 lub 6 sierpnia 1088
Pogrzeb Katedra św. Marcina w Moguncji
Czynność katolicki ksiądz
Inne informacje
Religia Kościół katolicki

Vécilon (przed 1050 † 1088), zwolennik cesarza podczas Kłótni w inwestycjach , był arcybiskupem Moguncji od 1084 do 1088. Jego posługa w Moguncji znana jest nam głównie z Kroniki Bertholda z Reichenau .

Biografia

Bercach rozmawia

Vécilon był urzędnikiem Halberstadt, który po odejściu ze swego biskupa wstąpił na dwór króla Henryka IV i wspierał swoje interesy przeciwko papieżowi Grzegorzowi VII podczas negocjacji z legatem papieskim w Niemczech, Eudes de Châtillon . Po śmierci arcybiskupa Sigefroi w 1083 r. Władca Salien przez łaskę nadał Vécilonowi tron ​​biskupi Moguncji. Następnie legat Eudes przybył do Saksonii, aby znaleźć pretendenta Hermanna de Salma (1035-1088) i21 stycznia 1085uczestniczył w konferencji w Bercach w Turyngii , między Sasami a partyzantami Henryka IV (który nie chciał w niej uczestniczyć). Tam dwóch prałatów zostało wybranych do zabrania głosu w imieniu wszystkich: byli to Gebhard z Salzburga w imieniu Sasów i Vécilon z Moguncji w imieniu cesarza Henryka. Gebhard argumentował, że Sasi powinni odrzucić Henryka jako ekskomunikowanego, papież Grzegorz poinformował ich listami o klątwie ogłoszonej na Soborze Rzymskim. Vécilon odpowiedział, że papież i książęta skrzywdzili Henryka: kiedy był w Canossie, aby odprawiać pokutę i już został przyjęty do komunii przez suwerennego papieża, Rudolf z Rheinfelden został wybrany na króla; że z tego powodu Papież nie mógł go ekskomunikować, ponieważ będąc ograbionym, nie mógł być ani wezwany, ani potępiony.

Gebhard w imieniu Sasów odpowiedział, że to nie do nich należy badanie wyroku Stolicy Apostolskiej, w którym nie byli obecni i któremu wystarczyło jedynie podporządkować się; że to raczej Papież musiał zająć się tą kwestią; że jednostka, która ma zostać pozbawiona swego majątku, nie była dla wszystkich zwolnionych od praw Bożych, a tym bardziej królem, którego państwo nie jest jego dziedzictwem, ale należy do Boga, który daje je, komu mu się podoba, tak jak jest powiedział w Daniel , IV, 22. I że przed utratą Saksonii, Henri, cytowany przez papieża Aleksandra II , a następnie przez Grzegorza VII, uniknął wyroku. Po czym każda ze stron oklaskiwała tego, kto za nią przemawiał, a drogi przedstawicieli rozstąpiły się.

Rada Quedlimburga

Zgodnie z tradycją Ottonów anty-król Hermann obchodził święto Wielkanocy 1085 r. W Quedlimburgu , aw tym samym tygodniu legat Eudes zwołał tam naradę z biskupami i opatami, którzy uznali papieża Grzegorza. Było tam dwóch arcybiskupów, Gebhard z Salzburga i Hartvig z Magdeburga ze swoimi sufrażystami oraz z Moguncji w Saksonii. Biskupi Würzburga, Worms, Augsburga i Konstancji byli obecni tylko przez swoich zastępców. Anty-król Herman był tam z lordami swego dworu.

Kiedy wszyscy usiedli zgodnie ze swoją rangą, wydano dekrety ojców dotyczące prymatu Stolicy Apostolskiej, aby przypomnieć, że orzeczenie Papieża nie podlega rewizji i nikt nie może sądzić po nim. Co cała rada zaaprobowała i potwierdziła wobec partyzantów Henryka, który podczas poprzedniej konferencji chciał zmusić Sasów do osądzenia wyroku papieża. Następnie duchowny z Bambergu imieniem Cunibert wkroczył w środek soboru, argumentując, że papieże przyznali sobie ten przywilej. Ale cały sobór wystąpił przeciwko niemu i został obalony głównie przez laika, który zarzucił ten fragment Ewangelii: sługa nie jest ponad panem .

Wtedy obecni prałaci uznali ważność związku Hermanna z jego kuzynem. Ogłosili nieważność wszystkich święceń ogłoszonych przez ekskomunikowanych, począwszy od biskupów Vécilon z Moguncji, Sigefroi z Augsburga i Norberta z Coire. Vécilon został następnie oskarżony o herezję za to, że utrzymywał, że osoby świeckie pozbawione ich własności są zwolnione od sądów kościelnych, a ekskomunikę można przyjąć bez rozgrzeszenia.

Synod w Moguncji

Trzy tygodnie później Vécilon na prośbę króla Henryka IV zwołał synod w Moguncji, w którym uczestniczyło 17 biskupów. Vécilon poprosił uczestników o podpisanie dokumentu, w którym uznali Klemensa III za jedynego papieża. Następnie ogłoszono depeszę papieża Grzegorza VII, który faktycznie właśnie uciekł z Rzymu; kilku biskupów zostało odwołanych (ci z Metzu i Würzburga), a rozejm Boga został potwierdzony. Grzegorz VII zmarł na wygnaniu w Salerno kilka tygodni później25 maja.

Następstwo Grzegorza VII

Jego sukcesja dała początek tragikomicznym scenom, kandydat Rzymian, mnich Didier du Mont-Cassin, został papieżem manu militari pod imieniem Wiktor III . Kiedy zmarł w 1087, to ostatecznie legat Eudes de Châtillon został wybrany na papieża pod imieniem Urbana II. Tymczasem pozycje Henryka IV w Niemczech rozdrobnionego: pokonany w bitwie pod Bleichfeld w 1086 roku, stracił Würzburg , potem książę Guelph I st Bawarii udało się przejąć Augsburg i ustanowiła nowy biskup, Vigold, sprzyjającego Urbana II. Następnie mieszkańcy Metz wypędzili biskupa Brunona; ze swej strony biskup Worms zrezygnował ze swego biskupstwa i w pokucie przeszedł na emeryturę do opactwa Hirsau  ; a chory Vécilon de Mainence zmarł kilka miesięcy później, w 1088 r., nadal ekskomunikowany.

Uwagi i odniesienia

Załączniki

Źródło

Bibliografia