Wiadukt Mirville | ||||
![]() Widok panoramiczny na wiadukt. | ||||
Geografia | ||||
---|---|---|---|---|
Kraj | Francja | |||
Region | Normandia | |||
Departament | Seine-Maritime | |||
Gmina | Mirville | |||
Współrzędne geograficzne | 49 ° 36 ′ 26 ″ N, 0 ° 26 ′ 53 ″ E | |||
Funkcjonować | ||||
Krzyże | Dolina ru de Bolbec | |||
Funkcjonować | kolej żelazna | |||
Charakterystyka techniczna | ||||
Rodzaj | Wiadukt | |||
Długość | 530 m | |||
Główny personel | 9,20 m | |||
Szerokość | 7,40 m | |||
Wysokość | 32 m | |||
Materiały) | Cegła | |||
Budowa | ||||
Budowa | 1844-1846 (budowa) | |||
Inauguracja | 20 marca 1847 | |||
Uruchomienie | 22 marca 1847 | |||
Projektant |
Joseph Locke (główny inżynier) |
|||
Inżynier (y) | MG Neuman (starszy inżynier-rezydent) |
|||
Firmy | Mackensie i Brassey | |||
Geolokalizacja na mapie: Francja
| ||||
Mirville wiadukt jest dzieło sztuki szyny na linii Paryż-Saint-Lazare Havre , umożliwiając przejazd przez dolinę Bolbec ru na terenie miasta Mirville , w departamencie Seine-Maritime w Normandii .
Jest to zakrzywiony wiadukt z czerwonej cegły , złożony z 48 łuków o długości 530 metrów i maksymalnej wysokości 32 metrów. Został zbudowany pod kierownictwem głównego inżyniera Josepha Locke'a przez wykonawców Mackensie i Brassey na zlecenie Compagnie du chemin de fer de Rouen w Le Havre, który oddał go do użytku w 1847 roku, kiedy został otwarty dla obsługi kolei o tej samej nazwie. linia. Podczas wojny francusko-niemieckiej 1870 r. I pod koniec II wojny światowej w 1944 r. Doznał stosunkowo niewielkich zniszczeń, co spowodowało przerwanie ruchu kolejowego, ale pozwoliło na szybką odbudowę po zakończeniu konfliktów.
Własność Réseau Ferré de France , służy głównie do ruchu pociągów pasażerskich i towarowych Francuskich Kolei Państwowych (SNCF).
Wiadukt Mirville znajduje się w kilometrowym punkcie (PK) 200.126 linii Paris-Saint-Lazare w Le Havre , pomiędzy stacjami Bolbec - Nointot i Bréauté - Beuzeville . Jest oddzielony od tego ostatniego odgałęzieniami linii od Bréauté - Beuzeville do Gravenchon-Port-Jérôme i od Bréauté - Beuzeville do Fécamp .
Wiadukt znajduje się na trasie kolejowej z Rouen do Le Havre, udzielonej w dniu 11 czerwca 1842 roku do MM. Charles Laffitte , Edward Blount i C ie jako przedłużenie linii kolejowej z Paryża do Rouen. Compagnie du Chemin de fer de Rouen w Le Havre został upoważniony na 29 stycznia 1843 roku i pierwszych stron poza Rouen zostało otwarte w styczniu 1844 roku przez angielskiego przedsiębiorców William Mackenzie (Wykonawca ) i Thomas Brassey .
Cegła, która sprawdziła się w Anglii , jest wybierana jako materiał konstrukcyjny do konstrukcji i budynków. Kosztuje trochę więcej niż kamień, ale angielscy robotnicy, którzy licznie przyjeżdżają do pracy na linii, dobrze sobie z nim radzą. Chociaż jest szeroko stosowany w poprzek kanału La Manche w konstrukcjach kolejowych, materiał ten nie jest doceniany przez francuskich inżynierów mostowych i drogowych , którzy narzucą wzmocnienia i dodatkowe testy konstrukcji. Niemniej jednak, pod kierownictwem głównego inżyniera Josepha Locke'a , prace nad wiaduktem w Mirville, rozpoczęte w 1844 roku, dobiegały końca w 1845 roku, a oddanie do eksploatacji zaplanowano na czerwiec 1846 roku .
W Styczeń 1846The wiadukt Barentin załamał, kiedy został prawie zakończony. Wzmacnia to wątpliwości francuskich inżynierów, którzy proszą o dodatkowe posiłki w stosunku do Mirville; test jest długi i trudny. W przypadku dużego wiaduktu, takiego jak w Mirville, polega to na podtrzymywaniu przez kilka tygodni nasypu o wysokości od dwóch do trzech metrów, a następnie przejazdu dwóch silnie obciążonych konwojów, z których każdy jest ciągnięty przez dwie lokomotywy, które będą przecinać sto razy, idąc od czoła. Prace pomyślnie przeszły wszystkie testy, a linia została uznana za zdatną do użytku w marcu 1847 r. , Czyli dziewięć miesięcy spóźniona.
Linia została otwarta 20 marca 1847 roku . Pociąg inauguracyjny, składający się z ośmiu wagonów pierwszej klasy z członkami firmy, inżynierami i gośćmi, odjeżdża z Paryża , zatrzymuje się w Rouen na śniadanie, a następnie odjeżdża do Le Havre , zatrzymując się przy niektórych dziełach sztuki, w szczególności na wiadukcie Mirville. Rozruch odbywa się 22 marca dla pociągów pasażerskich i 31 marca dla pociągów towarowych.
Podczas wojny francusko-niemieckiej 1870 roku wiadukt znalazł się między obroną Hawru a wojskami niemieckimi. WStyczeń 1870, niemiecki generał Bentheim wysyła oddział dowodzony przez kapitana kawalerii Frantziusa, aby wysadzić wiadukt w celu przerwania linii kolejowej w pobliżu sił obrony Le Havre. 14 stycznia ekipa pionierów została wysłana do wydobycia wiaduktu, ale załadowani przez tuzin jeźdźców wyszkolonych przez kapitana de la Villeurnoy, Niemcy wycofali się. Następnego dnia więcej z nich wróciło na wiadukt, podczas gdy na Saint-Romain-de-Colbosc miała miejsce dywersyjna operacja . Po południu udaje im się zdetonować swoje ładunki, całkowicie niszcząc pierwszy łuk po stronie Rouen i uszkadzając dwa kolejne.
Po zakończeniu konfliktu miejsce ostatecznej odbudowy trzech łuków ukończono w 1871 roku.
W 1923 r. Naprawiono mur (sklepienia i tympanony), a murowane attyki zastąpiono żelbetowymi balustradami. Dodano również nowe włazy i haki do liftingu.
Podczas II wojny światowej w 1944 roku wycofujące się wojska niemieckie wysadziły dwa łuki wiaduktu, powodując przecięcie linii. Pociągi zatrzymują się przed wiaduktem, a podróżni idą pięć kilometrów, aby kontynuować podróż innym pociągiem, którym wsiadają po drugiej stronie wiaduktu.
Wiadukt został zrehabilitowany i ponownie otwarty w 1945 roku.
Zbudowany z cegieł pod kierownictwem Josepha Locke , głównego inżyniera i pana G. Neumana, głównego inżyniera rezydenta, jest dwutorowym wiaduktem kolejowym dla przejazdu pociągów z linii Paris-Saint-Lazare do Le Havre .
Ma nachylenie 0,0033. Jest częściowo na łuku o promieniu 1000 metrów, ponad 340 m zabudowy. Jego całkowita długość to 530 metrów, w tym 513,45 m między końcowymi filarami . Obejmuje 48 łuków z otworem 9,20 m pomiędzy filarami 1,55 m . Maksymalna wysokość torów nad ziemią wynosi 32 metry, a szerokość między attykami 7,40 m .
Jego budowa wymagała objętości 18473 m 3 muru ceglanego ze zwykłą zaprawą, 443 m 3 muru z cegły cementowej, 66 m 3 płytek z kamienia wapiennego , 2694 m 3 betonu na fundamenty, 6 342 m 3 przekopów do wykopów fundamentów , 22865 m 3 podsadzania wbity wokół tej mola. Wymagane modyfikacje doprowadziły do powstania we wnętrzu niektórych łuków przypór tworzących pale przyczółkowe. Ponadto na przypory trzeba było dodać 1 766 m 3 muru ceglanego i 3 631,64 m 3 muru ceglanego na wypełnienie ubytków.
Szacowane na 864.260 franków, całkowite wydatki, włączając modyfikacje wymagane przez administrację, osiągnęły 1.274.068 franków.