Traktat z Czernomenu

Traktat Czernomen (1327) Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Bułgaria i Cesarstwo Bizantyjskie w 1307 roku. Kluczowe dane
Rodzaj umowy Umowa o wzajemnej obronie
Podpis 13 maja 1327
Miejsce podpisu Czernomen
Części Cesarstwo Bizantyjskie
Cesarstwo Bułgarskie
Zakończenie Renegocjowany w następnym roku

Traktat Chernomen (bułgarski: Черноменски договор) był traktat o wzajemnej obrony między imperium bułgarskiego i Bizancjum, prawdopodobnie podpisana w dniu13 maja 1327przez cesarzy Michaiła III Chichmana Asena z Bułgarii i Andronika III Paleologa z Bizancjum. Pomimo tego porozumienia, w październiku tego samego roku wznowiono działania wojenne między dwoma mocarstwami, a nowy traktat musiał zostać renegocjowany wPaździernik 1328.

Kontekst historyczny

Początek dekady 1320 r. upłynął pod znakiem wojny domowej, która rozpoczęła się w Konstantynopolu, kiedy młody Andronik III (1297-1341), koronowany w młodości na współcesarza, zbuntował się przeciwko swojemu dziadkowi Andronikowi II (1282-1328). ). Miało to skutkowaćlipiec 1321podział władzy: Andronik III będzie panował nad Tracją ze stolicą w Adrianopolu , podczas gdy Andronik II będzie nadal rządził w Konstantynopolu i teoretycznie odpowiadałby za politykę zagraniczną. Pomimo tego układu Andronicus II nie miał żadnych skrupułów w negocjacjach ze swoimi bułgarskimi i serbskimi sąsiadami. Rozejm miał trwać tylko kilka miesięcy i odgrudzień 1321wznowiono działania wojenne między Andronikiem II a jego wnukiem. Korzystając z tej kłótni, bułgarski car Jerzy II Terter (r. 1322-1323) wkroczył do Tracji, zajmując Filippopolis .

W lipiec 1322nowy rozejm został zawarty między Andronikusem II i Andronikusem III, a wkrótce po śmierci Jerzego Tertera, ostatniego z jego linii, rozpoczął kryzys sukcesji w Bułgarii. Podczas bezkrólewia Bizancjum zaanektowało długi pas ziemi w południowej Bułgarii między Sliwenem a Messembrią , w dużej mierze zamieszkaną przez Greków. W obliczu niebezpieczeństwa ekspansji Bizancjum, bułgarscy bojarzy, z których niektórzy posiadali ziemie w regionie, wybrali na swojego nowego cara Michaiła (Michela) III Chichmana Asena (r. 1323 - 1330), despotę Widinu i zwolennika Andronika III. Po intronizacji wypowiedział wojnę Bizancjum i odzyskał znaczną część utraconego terytorium.

Trzecim bohaterem był król Serbii Stefan Urosz III Deczański (r. 1321-1331), zwolennik Andronika II i szwagier Michała III Chichmana, który w czasie swojego życia poślubił swoją siostrę Annę Nedę. despota Widin. W trakcie negocjacji, które miały miejsce w 1323 lub 1324 roku, Stefan Urosz III był przekonany, po śmierci swojej żony Teodory z Bułgarii, do poślubienia Marii Palaiologina, siostrzenicy cesarza Andronika II. Serbia w ten sposób oddaliła się od Bułgarii, obu krajów, z których każdy wspierał jeden z przeciwnych klanów w wojnie domowej w Konstantynopolu.

Traktat

Źródła różnią się co do miejsca podpisania traktatu. Jean Cantacuzène wspomina Tchernomen (dziś Orménio w Grecji ), podczas gdy Nicefor Grégoras wspomina Didymotique (miasto Tracji w północno-wschodniej Grecji). Jednak Kantakuz, biorąc udział w rozmowach między dwoma cesarzami, jest prawdopodobnie najbardziej wiarygodnym źródłem. Żaden jednak nie podaje dokładnej daty; jest to jednak wspomniane w innej kolumnie.

Michał III Chichman i Andronicus III spotkali się w Czernomen na granicy bizantyńsko-bułgarskiej w maj 1327. Chcąc chronić swoje negocjacje przed informatorami Andronika II, przyjęli jako pretekst zjazd rodzinny, bizantyjską cesarzową Ritę z Armenii, pragnącą odnaleźć swoją córkę, Marię Palaiologinę, której nie widziała od dwudziestu lat. równe pragnienie ponownego zobaczenia swojej siostry. W swojej relacji z tego rodzinnego spotkania, Jean Cantacuzène, obecny podczas wywiadów, starał się nie wspominać o ich prawdziwym celu ich istnienia, zadowalając się opisem ośmiu dni celebracji i uroczystości, które wywołały.

W ciągu tych ośmiu dni obaj cesarze i ich delegacje odbyli kilka sesji negocjacyjnych. Miało to zaowocować traktatem o wzajemnej pomocy przeciwko ich wzajemnym wrogom: cesarz bułgarski miał pomagać swojemu bizantyńskiemu koledze, podczas gdy ten miał pomagać Bułgarowi w walce z Serbami. Uzgodniono również, że jeśli Andronik III zostanie jedynym cesarzem, to oprócz zapłaty sporej sumy w posagu odstąpi on Bułgarii kilka terytoriów przygranicznych. Obie strony znajdując swoją przewagę, traktat został zawarty bez trudności: Michał III Chichman chciał odbić Macedonię, natomiast Andronik III przygotowywał się do ostatecznej konfrontacji ze swoim dziadkiem.

Apartamenty

Pomimo tego traktatu działania wojenne wznowiono jesienią 1327 r., pozwalając Andronikowi III na podporządkowanie Macedonii i zdobycie Salonik , drugiego co do wielkości miasta imperium, wstyczeń 1328 13. Zaskoczony nagłym zwycięstwem swojego „sojusznika”, Michel Chichman zwrócił się do Andronika II w zamian za przekazanie wszystkich terenów przygranicznych i dużą sumę pieniędzy. Wysłał też staremu cesarzowi straż trzech tysięcy jeźdźców pod dowództwem Iwana Rosjanina, twierdzi, że go chroni, w rzeczywistości po to, by go schwytać i zostać panem Konstantynopola. Andronicus III jednak się o tym dowiedział; spisek się nie powiódł i oddział bułgarski musiał wrócić do swojego kraju.

Po licznych demonstracjach siły i oskarżeniach o łamanie traktatu obaj cesarze renegocjowali go w Październik 1328. Bułgarzy zobowiązali się nie zajmować terytoriów bizantyjskich i uzyskali dużą rekompensatę pieniężną. Gdy stosunki między Serbią a Bułgarią doszły do ​​punktu krytycznego, obaj cesarze zorganizowali nowe spotkanie w Krimni między Sozopolem a Anchialosem na początku 1329 roku i zawarli „ostateczny pokój i wieczny sojusz”. Zgodzili się wspólnie zaatakować Serbię, a ich dwie armie połączyć w Macedonii. Ale Serbom udało się przechwycić armię bułgarską, zanim zdołała ona doprowadzić do połączenia, a Bułgaria została pokonana w bitwie pod Velbajd na28 lipca 1330podczas którego Michał III został śmiertelnie ranny. Dowiedziawszy się o tym, Andronik III postanowił porzucić kampanię przeciwko Serbii i zwrócił się przeciwko Bułgarii.

Widząc niebezpieczeństwo, nowy cesarz Bułgarii Iwan Aleksander Asen postanowił zbliżyć się do Serbów. W 1332 roku zawarł z nimi traktat pokojowy, potwierdzony małżeństwem serbskiego króla Stefana Uroša IV Dušana z cesarską siostrą Eleną. Latem tego samego roku Bizantyjczycy zebrali armię i posuwali się przez Bułgarię. Mieli jednak zostać pokonani w bitwie pod Rusokastro ,18 lipca 1332 r.

Miała to być ostatnia bitwa pomiędzy Cesarstwem Bułgarskim a Cesarstwem Bizantyńskim. Bułgarzy odzyskują utracone w Tracji terytoria, jednocześnie wzmacniając swoją pozycję międzynarodową. Następca 18-letniego bułgarskiego cesarza Michaela Assena poślubił Marię, córkę bizantyjskiego cesarza Andronika III, umacniając w ten sposób pokój między obydwoma państwami.

Bibliografia

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Był współcesarzem od 2 lutego 1325 do 23 maja 1328 i jedynym cesarzem od 23 maja 1328 do 15 czerwca 1341.

Bibliografia

  1. Dobra (1987) s.  250-251
  2. Dobra (1987) s.  269-279
  3. Dobra (1987) s.  270
  4. Bozhilo, Gyuzelev (1999) s.  565
  5. Andreev (1996) s.  259
  6. Bozhilov, Gyuzelev (1999) s.  566
  7. GIBI (1980) s.  235
  8. Fine (1987), str.  252
  9. Andreev (1996) s.  256-260
  10. GIBI (1980) s.  255-259
  11. Andreev (1996) s.  261
  12. Bożyłow (1999) s.  567-568
  13. Bożyłow (1999) s.  568
  14. Andreev (1996) s.  263-264
  15. Andreev (1996) s.  269
  16. Rogers 2010, s.  288

Zobacz również

Linki wewnętrzne