Andronik III Paleolog | |
Cesarz bizantyjski | |
---|---|
Andronik III Paleolog miniaturowy XIV th wieku . | |
Królować | |
Współimperator: 2 lutego 1325 - 23 maja 1328 Cesarz: 23 maja 1328 - 15 czerwca 1341 13 lat i 23 dni |
|
Kropka | Paleolog |
Poprzedzony | Andronik II Paleolog |
Śledzony przez | Jan V Paleolog |
Biografia | |
Narodziny | 25 marca 1297 |
Śmierć |
15 czerwca 1341(44 lata) ( Konstantynopol ) |
Tata | Michał IX Paleolog |
Matka | Rita z Armenii |
Żona |
Irène de Brunswick (z domu Adélaïde) Jeanne de Savoie |
Potomstwo | Irene Jean V Michel Théodore Marie |
Cesarz bizantyjski | |
Andronik III Paleolog ( grecki : Ανδρόνικος Γ Παλαιολόγος ), znany jako młodszy , był bizantyjski cesarz od 1328 do 1341 roku , urodził się25 marca 1297, i martwe 15 czerwca 1341, syn Michała IX Paléologa , cesarza stowarzyszonego i Rity z Armenii .
Historycy opisują go jako bardziej zamiłowania do walki niż do administracji, lubiącego prowadzić swoich ludzi do walki, a szczególnie upodobania do polowań i potyczek konnych, rozrywki przywożonej do Konstantynopola przez świta Joanny Sabaudzkiej .
Wspierany przez swego kuzyna Jeana Cantacuzène, długo walczył przeciwko swemu dziadkowi Andronikowi II Paleologowi , którego zmusił do abdykacji w 1328 roku . Będąc jedynym cesarzem, próbował podnieść imperium z pomocą Jana VI Kantakuzène'a , ale zajęty obroną swoich europejskich pozycji przed Bułgarami i serbskim królem Stefanem Uroszem III Deczańskim nie mógł przeciwstawić się Turkom w Azji. .
W 1329 roku Andronik III dokonuje rozległej reformy hierarchii sądowniczej. W ten sposób mianuje czterech najwyższych sędziów, dwóch świeckich i dwóch zakonników, „ Uniwersalnych Sędziów Rzymian ”, którym przyznaje się szerokie uprawnienia, w szczególności w celu zapewnienia wykonania prawa z skorumpowanymi urzędnikami.
Jednak ci czterej sędziowie sami są zamieszani w sprawy o korupcję; trzech z nich zostało następnie postawionych przed sądem w 1337 roku , a następnie zesłanych.
Na ich miejsce powołano jednak innych sędziów, a instytucja funkcjonowała do końca Cesarstwa Bizantyjskiego w 1453 roku . Założona w Konstantynopolu, została następnie rozszerzona na wszystkie prowincje Cesarstwa.
Na poziomie religijnym Andronik III nakreśla politykę unii religijnej, ale służy mu schizma hezychastyczna w latach 1333-1339: aby przezwyciężyć tę herezję, zwołuje sobór w sprawie10 czerwca 1341, w Konstantynopolu, ale kończy się to zwycięstwem Hezychastów.
Panowanie Andronika III naznaczone jest walką z Serbami, Bułgarami i Turkami.
W 1328 Bułgarzy najechali Trację i pomaszerowali aż do Adrianopola, ale car Bułgarski Michaił III Chichman Asen przed zreorganizowaną armią bizantyńską wolał negocjować i podpisać w 1330 traktat pokojowy, po którym Bułgarzy powstrzymali się od jakichkolwiek najazd wojskowy za panowania Andronika III .
W 1329 w Chios wybuchło powstanie przeciwko Martinowi Zaccaria dowodzonemu przez Leona Kalothétosa . Ten ostatni udaje się przejąć rząd wyspy, a Andronicus III wysyła mu flotę ratunkową. Zaccaria zostaje aresztowany, wzięty do niewoli w Konstantynopolu, podczas gdy Kalothetos zostaje powierzony rządowi wyspy, która stała się domeną cesarską.
W latach 1332-1333 Andronik III przejął kontrolę nad Tesalią , po śmierci Sébastokratora Étienne Gabrielopoulosa .
W 1333 r. stanął w obliczu buntu Syrgianesa Paleologa , jednego z jego dawnych zwolenników, którego mianował gubernatorem Salonik i którego lojalność wydawała mu się wątpliwa. Ten ostatni połączył siły ze Stefanem Urošem IV Dušanem , królem Serbii, który następnie najechał Bizantyjską Macedonię , powołując się na Syrgiańczyków . Zabójstwo tego przez oficera Andronika III , Sphrantzès Paleologa , pozwala cesarzowi bizantyńskiemu uzyskać od serbskiego króla podpis pod traktatem w sierpniu 1334 , na mocy którego Cesarstwo Bizantyjskie uznaje większość serbskich podbojów, ale odzyskało Kastorię .
W latach 1337 -1338 zaanektował despotat Epiru , następnie pod regencją jego krewnej Anne Paléologue Cantacuzène . Odrzucając jakikolwiek kompromis, cesarz domaga się całkowitego poddania się i ponownego przyłączenia Epiru do Imperium, podczas gdy Anna i jej dzieci zostają zaprowadzone do Salonik . Młody Nicéphore II Orsini , spadkobierca despotatu, udaje się jednak uciec i schronić w Taranto , u Katarzyny de Valois-Courtenay , tytularnej cesarzowej łaciny . Od 1339 r. wylądował w Thomokastronie (niedaleko Pargi ), gdzie próbował podnieść ludność przeciwko cesarzowi Andronikowi III . W 1340 roku Andronik III i Nicefor II Orsini zawarli porozumienie, na mocy którego ten ostatni otrzymał tytuł panhypersebastos oraz rękę Marii, córki Jana VI Kantakuzena .
Jego polityce ekspansji na Morzu Śródziemnym sprzeciwiali się jednak Latynowie (Rycerze Rodos , Królowie Cypru , Wenecjanie, Genueńczycy), którzy mieli interesy do obrony na Morzu Egejskim.
Jeśli w 1327 r. Wenecjanie przewidzieli utworzenie ligi państw chrześcijańskich obejmującej cesarza bizantyjskiego, to papież Jan XXII ją zorganizował i wykluczył Bizantyjczyków. Utworzona w Awinionie w 1334 r. liga antyturecka uznaje jednak zasadę uczestnictwa Bizancjum, ale pozostaje kierowana przez łacinników. Udział Bizantyjczyków w lidze podporządkowany jest, przez Jana XXII i jego następców, porzuceniu przez cesarza ortodoksji, czemu odmawia Andronik III , nie chcąc prześladować swoich poddanych, jak to czynił w przeszłości Michał VIII Paleolog .
W 1333 roku , Domenico Cattaneo , Genueńczyków panem Phocée , zaatakowany Lesbos . W odwecie Andronicus III z pomocą emirów Saruhana i Umur Bey zorganizował ekspedycję, która pozwoliła mu odzyskać Lesbos w 1336, a następnie Phocée w 1340.
Wewnętrzne podziały między łacinnikami i bizantyjczykami sprawiają, że ta liga jest nieaktywna, co pozwala Turkom na wznowienie operacji hakerskich.
Andronik III miał mniej szczęścia w walce z Osmanami: ci ostatni, po zdobyciu Brousse w 1326 roku i uczynieniu go swoją stolicą, wysłał w maju 1329 armię liczącą 8000 ludzi wzdłuż Bosforu . Andronik III i Jan VI Kantakuz zdołali uzbroić 2000 najemników, pokonali11 czerwca 1329w bitwie pod Pélékanon . Andronik III musi postanowić, że zaoferuje Orhanowi podpisanie w 1333 r. traktatu, na mocy którego musi on płacić sułtanowi roczną daninę w wysokości 12 000 hiperperionów, aby móc zachować ostatnie bizantyńskie ziemie Bitynii .
Andronik III żeni się:
Bayalun, nieślubna córka Andronika III, jak donosi Mihail-Dimitri Sturdza, przeszła na islam i byłaby jedną z żon Özbeg , chana Złotej Ordy . Ibn Battuta opowiada o swoim spotkaniu z nią w swojej książce Rihla .