Traktat moskiewski (1940)

Traktat moskiewski Fińskie koncesje terytorialne na rzecz ZSRR. Moskiewski traktat pokojowy

Rodzaj traktatu	Traktat pokojowy
Język	Rosyjski

Kluczowe dane

Wersja robocza	29 stycznia 1940
Znak	12 marca 1940 r Moskwa
Efekt	13 marca 1940 r (zawieszenie broni)

Części

Części	Zwycięzca	Pokonany
Sygnatariusze	związek Radziecki	Finlandia
Ratyfikatory		Risto ryti

Traktatu pokojowego w Moskwie został podpisany przez Finlandię i ZSRR na12 marca 1940 r. Oznacza to koniec Wojny Zimowej i początek Wielkiego Rozejmu .

Elementy kontekstowe

Plik 29 stycznia 1940podczas wojny zimowej , kiedy ugrzęzł konflikt rosyjsko-fiński, rząd fiński otrzymał od Związku Radzieckiego pierwszą formę propozycji traktatu pokojowego z warunkami kompensacyjnymi . ZSRR skorzystał przy tej okazji z interwencji dyplomatycznej Szwecji . Do tego czasu Armia Czerwona walczyła o zajęcie całej Finlandii. Ale w momencie, gdy sytuacja militarna osiągnęła, Sowieci byli gotowi stłumić ich zapał. Żądania Moskwy ograniczały się wówczas do cesji Przesmyku Karelskiego (w tym miasta Viipuri ) oraz fińskiego brzegu jeziora Ładoga . ZSRR chciał też wydzierżawić półwysep Hanko na trzydzieści lat , aby stworzyć tam bazę morską .

Finlandia odrzuciła te warunki i zintensyfikowała swoje prośby do Szwecji , Francji i Wielkiej Brytanii o wysłanie posiłków, tym razem składających się z regularnych wojsk. Chociaż na dłuższą metę Finlandia nie miała szans w starciu z ogromnie większym i potężnym krajem, raporty z frontu wciąż sprawiały, że Finowie wierzyli w cud. Czekali jednak na interwencję Ligi Narodów . Rzeczywiście, zachęcające oznaki, choć niestałe, nadeszły z Francji i Anglii , a także bardziej realistyczne oczekiwanie na wysłanie wojsk ze Szwecji - z czym miały połączone plany i ćwiczenia w latach trzydziestych XX wieku - sprawiły, że Finlandia nie skakała. do rozmów pokojowych.

W Luty 1940fiński wódz naczelny marszałek Mannerheim wyraził swój pesymizm co do ewolucji sytuacji wojskowej, prosząc 29 lutego o rozpoczęcie negocjacji pokojowych. Ten dzień odpowiadał rozpoczęciu radzieckiej ofensywy na Viipuri.

Trudne warunki

6 marca do Moskwy przybyła delegacja fińska z premierem Risto Rytim na czele . W czasie negocjacji Armii Czerwonej udało się przełamać linię frontu w sektorze Tali i przygotowywała się do otoczenia Viipuri.

Zgoda pokojowy został podpisany w wieczór 12 marca , czas Helsinki , lub w jednym rankiem 13 marca czasu rosyjskiego. Walki ustały o godzinie 11 czasu fińskiego.

Finlandia została zmuszona przez traktat do scedowania na ZSRR prawie całej fińskiej Karelii (stanowiącej wówczas przemysłowe serce Finlandii, w tym Viipuri , drugiego co do wielkości miasta w kraju; w sumie prawie 10% terytorium kraju), chociaż zdecydowana większość nadal znajdowała się pod kontrolą armii fińskiej w momencie podpisania. 422 000 Karelów, czyli 12% ludności Finlandii, zostało w ten sposób wywłaszczonych ze swoich domów. Żołnierze i cywile stacjonujący na tym terenie w czasie zawieszenia broni zostali pospiesznie repatriowani w obrębie nowej granicy.

W przeciwieństwie do tego, co zaskakujące, region Petsamo , który podbili Sowieci, pozostał w fińskiej owczarni. Jednak traktat pokojowy przewidywał, że Finlandia powinna zagwarantować swobodę przepływu rosyjskiej ludności cywilnej przez to terytorium do Norwegii.

Finlandia musiała przyznać część regionu otaczającego Salla , fińską część półwyspu Kalastajansaarento ( półwysep Rybatchi ) na Morzu Barentsa , a także wyspy Suursaari , Tytärsaari  (en) , Lavansaari  (en) i Seiskari w Zatoce Finlandia . Wreszcie półwysep Hanko musiał zostać wydzierżawiony Związkowi Radzieckiemu na trzydzieści lat, aby mógł tam założyć bazę morską .

Wbrew powszechnej opinii traktat pokojowy początkowo nie gwarantował Sowietom transportu wojsk koleją do bazy Hanko. Został zgłoszony tylko na9 lipca 1941, kiedy Szwecja ogłosiła, że ​​udziela wojskom niemieckim prawa tranzytu kolejowego do okupowanej Norwegii.

Kolejna klauzula traktatu wymagała, aby wszystkie materiały znajdujące się na scedowanych terytoriach stały się własnością państwa radzieckiego. W ten sposób Finlandia dostarczyła jej ze szkodą 75 lokomotyw , 2000 wagonów , a także wiele pojazdów, samochodów, ciężarówek i łodzi. Region przemysłowy Enso , wyraźnie położony po fińskiej stronie granicy określonej w traktacie, został następnie dodany do strat terytorialnych Finlandii.

Nowa linia granicy nie była arbitralna z sowieckiego punktu widzenia.

• Przed wojną Finlandia była głównym producentem wysokiej jakości pulpy , która jest ważnym surowcem do produkcji materiałów wybuchowych. Włączając fabryki Enso na swoim terytorium, Związek Radziecki pozbawił Finlandię 80% jej zdolności produkcyjnej.
• Finlandia miała również zbyć jedną trzecią swojej produkcji z energii wodnej , głównie z elektrowni wodnych zlokalizowanych na Vuoksi , ważnym źródle energii dla Leningradu, gdzie fabryki cierpiały z powodu powtarzających się awarii.
• Nowa granica odpowiadała sowieckiemu punktowi doktrynerskiemu w kwestiach obronnych, który przewidywał maksymalne wykorzystanie walki na terytorium wroga za pomocą szybkich kontrataków i dogłębnych uderzeń wyprzedzających . Zgodnie z tą doktryną najlepiej byłoby, gdyby granica nie pozwalała wrogowi na schronienie się za naturalną obroną; więc zamiast przekraczać nową linię demarkacyjną nad naturalną granicą, taką jak Zatoka Viipuri lub bagnisty region przesmyku między jeziorem Saimaa a jeziorem Ładoga , nowa trasa przebiegała daleko na zachód od tych przeszkód. Ale takie pozycje były również bardzo łatwo otoczone i ledwo zaopatrywane. Armia Czerwona szybko się tego nauczy na własnej skórze.

Finowie byli zdumieni warunkami tego drogo opłaconego pokoju. Wydawało im się, że pokój spowodował, że stracili więcej terytorium niż wojna, a utracone obszary odpowiadały mniej więcej bogatszym częściom Finlandii:

• Znaczna część najbardziej zaludnionego obszaru tego, co pozostało z Finlandii, była połączona z resztą świata kanałem Saimaa . Ale teraz ta linia komunikacyjna została odcięta w Wyborgu, skąd miała prowadzić do Zatoki Fińskiej.
• Południowa część Zaginionych Stref odpowiadała przemysłowemu sercu Finlandii.
• Karelia uważana jest za kolebkę kultury fińskiej. Przed wojną zimową suwerenność ZSRR nad wschodnią Karelią, a także okrucieństwa zorganizowane tam przez reżim stalinowski były głównym źródłem niechęci Finlandii do Sowietów. Na mocy traktatu pokojowego reszta Karelii uciekła z Finlandii. Tak zaczęła się kwestia karelska, która zatruwała stosunki między oboma krajami przez długi czas.

Dlatego współczucie reszty świata niewiele pomoże Finlandii. W rezultacie wielu Finów zaczęło odnosić się do innych narodów z gorzkim rozczarowaniem, zwłaszcza w odniesieniu do Szwedów, którzy wygłosili pełne wyrazy współczucia, ale nie wypełnili żadnego ze swoich zobowiązań, aby konkretnie wesprzeć Finlandię w wojnie.

Na dobre i na złe warunki traktatu pokojowego skłoniły Finów do szukania pomocy ze strony niemieckiej, a wielu uważało zemstę za uzasadnioną i konieczną. Wreszcie, może być postrzegane jako niezbędny warunek przetrwania Finlandii w II wojnie światowej jako niezależnego narodu.

Rok później, w czerwcu 1941 r. , Działania wojenne zostały wznowione podczas wojny kontynuacyjnej , po Wielkim Rozejmie .

Link zewnętrzny

(fr) Tekst traktatu moskiewskiego .