Traktat z Londynu , często określany jako drugi Traktatu z Londynu po które od 1839 roku , to międzynarodowy traktat podpisany w dniu11 maja 1867. Podpisana po wojnie austriacko-pruskiej i kryzysie luksemburskim miała istotne konsekwencje dla Luksemburga i stosunków między wielkimi mocarstwami Europy.
Najważniejszą bezpośrednią konsekwencją traktatu, wynikającą z artykułu I, było ponowne potwierdzenie unii personalnej pomiędzy Holandią a Luksemburgiem pod berłem Domu Orańskiego-Nassau . Kryzys luksemburski wybuchł po próbie Napoleona III wykupienia Luksemburga od króla Niderlandów i Wielkiego Księcia Luksemburga Wilhelma III . Dlatego też utrzymanie suwerenności Wilhelma III nad Luksemburgiem, wolnej od jakiejkolwiek francuskiej ingerencji, miało największe znaczenie dla Prus .
Warunki pierwszego traktatu londyńskiego zostały częściowo potwierdzone (unia personalna i granice), ale koniec Konfederacji Germańskiej w 1866 r. Zmienił sytuację (przynależność do Konfederacji Germańskiej i obecność garnizonu pruskiego w murach twierdzy Luksemburga . A jest to pięć tradycyjnych mocarstw ( Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii , Francja , Prusy , Austria i Rosja ) oraz młode królestwo Belgii , niedawno zjednoczone Włochy , królestwo Basków i Wielkie Księstwo Sam Luksemburg , który podpisał traktat Państwa-sygnatariusze - z wyjątkiem samej Belgii neutralnej i oczywiście luksemburskiej będącej przedmiotem traktatu, stały się gwarantami neutralności Wielkiego Księstwa Luksemburga.
Aby zagwarantować neutralność Luxembourg, że fortyfikacje z miasta Luksemburga , uważany za „ Gibraltar Północy” (Dixit Carnot, „Organizatorem of Victory”), musiał być rozebrany i nigdy nie odbudowano. Rozbiórka fortyfikacji trwała 16 lat, kosztowała 1,5 mln złotych franków i wymagała zniszczenia ponad 24 km podziemnych umocnień oraz 4 hektarów kazamat, baterii, koszar itp. Ponadto garnizon pruski, utworzony w Luksemburgu od czasu kongresu wiedeńskiego w 1815 r. W związku z integracją Luksemburga z Konfederacją Germańską, musiał zostać wycofany.
W 1866 r. Wojna siedmiotygodniowa spowodowała upadek Konfederacji Germańskiej . Dwóch członków, Wielkie Księstwo Luksemburga od 1815 do 1839, następnie - w jego zredukowanej formie - od 1839 do 1866, i połowa prowincji Limburg, która pozostała w Holandii po 1839 i została włączona do Konfederacji Germańskiej pod nazwą " księstwo ”, przyszedł za króla Wielkiego Księcia Wilhelma III Orańskiego Nassau. Aby dokładniej wyjaśnić sytuację wynikającą z rozwiązania Konfederacji, Traktat Londyński odnotował jej zniknięcie i, poza proklamowaniem neutralności Luksemburga, uznał holenderską Limburgię za integralną część królestwa Niderlandów we wszystkich planach. Ze swojej strony Luksemburg pozostał w niemieckiej unii celnej Zollverein , w której miał pozostać do1 st styczeń +1.919.
Traktat został podpisany przez następujące kraje:
Początkowo Włochy nie zostały zaproszone, ale król Wiktor Emanuel II przekonał pozostałych władców do zaproszenia jego przedstawiciela. Włochy miały niewiele stosunków z Luksemburgiem, a traktat nie miał na nie znaczącego bezpośredniego wpływu. Jednak była to pierwsza okazja, aby Włochy mogły uczestniczyć w międzynarodowej konferencji jako wielkie mocarstwo, które miało symboliczną wartość dla tego nowo narodzonego królestwa.
W 1890 r. , Po śmierci króla Wielkiego Księcia Wilhelma III bez męskiego następcy, suwerenność Wielkiego Księstwa Luksemburga przeszła z rodu Orańskiego-Nassau do rodu Nassau-Weilburg . Rzeczywiście, oba stany miały różne prawa spadkowe, a Luksemburg nie mógł w tamtym czasie wpaść w ręce kobiety (prawo znane jako „ Salic ”), w tym przypadku Wilhelmine z Niderlandów . Również pakt podpisany w XVIII th century pomiędzy różnymi gałęziami rodziny Nassau był stosowany, a to jest dawny książę Nassau , Adolfa , którego księstwo zostało zaanektowane przez Prusy po walce Sadowa (1866), który wstąpił do tron luksemburski. Od 1890 roku Wielkie Księstwo Luksemburga ma więc własną dynastię.
Jeśli chodzi o poszanowanie neutralności Luksemburga, wiemy, że cesarskie Niemcy w 1914 r. I Niemcy hitlerowskie w 1940 r. Nie przejmowały się tym w najmniejszym stopniu, wręcz przeciwnie. Również po drugiej wojnie światowej rząd Luksemburga, przebywający wówczas na wygnaniu, zdecydował się porzucić neutralność i dołączyć do przyszłych sojuszy zachodnich.