Znany jako | Theodericus |
---|---|
Narodziny |
1205 Lucca , Włochy |
Śmierć |
1298 Bolonia |
Kraj zamieszkania | Bolonia |
Zawód | Zakon Kaznodziejów (Dominikanów) |
Podstawowa działalność | biskup |
Inne działania | chirurg |
Teodoryk Borgognoni lub Teodorico de „Borgognoni lub Thierry Lucca lub Teodoryka , urodzony w Lucca w Toskanii (Włochy) w 1205 roku , zmarł w Bolonii w 1298 roku , jest dominikański mnich , który został biskupem, a chirurg znane za wprowadzone ćwiczyć podstawowe środki antyseptyczne i stosowanie znieczulenia.
Théodoric Borgognoni jest synem chirurga z Lucca (Lucca), Hugo Borgognoni. W 1214 r. Jego rodzina przeniosła się do Bolonii, gdzie jego ojciec praktykował medycynę od 1214 r. Do śmierci w 1250 r. Tam studiował medycynę na uniwersytecie i chirurgię u ojca. Wcześnie wstąpił do zakonu dominikanów (ok. 1230-1231).
W 1240 r. Służył papieżowi Innocentemu IV jako penitentiarus minor (spowiednik) penitencjarii apostolskiej zależnej od Kurii Rzymskiej . Później papież mianował go biskupem Bitonto (od 1262 do 1266), a następnie Cervii , miasta Romagna (od 1270 do 1298) z ważnymi warzelniami, których pożądała Wenecja . Najwyraźniej nie przebywał w swoich diecezjach. W pierwszym okresie mamy dokumenty wskazujące, że miał dom w Lukce, w którym pisał do niego Papież. Po powołaniu do Cervii mieszka w uniwersyteckim mieście Bolonia, gdzie był właścicielem dużej posiadłości.
W 1290 r. Papież Mikołaj IV, który miał monopol na produkcję soli z Cervii, zagwarantował mu dochód z warzelni. Po sporządzeniu testamentuPaździernik 1298Teodoryk zmarł 24 grudnia tego samego roku, w wieku 93 lat.
Teodoryk Borgognoni jest dobrym przykładem przedstawiciela wysokiego duchowieństwa, który zainteresował się filozofią przyrody i medycyną. Przeprowadził operację w swoim klasztorze i poza nim (który?)
Będąc członkiem Penitencjarii Apostolskiej napisał (po 1243 r.) Krótki traktat o sztuce leczenia ran. Następnie zajmie około dwudziestu lat, zanim opracowana wersja będzie zawierała najnowszą wiedzę zdobytą w tej dziedzinie lub zaczerpniętą z jego lektur alchemicznych. Dzieło, Cyrurgia seu Filia princippis , prawdopodobnie wyprodukowane w latach 60.XII wieku, składa się z czterech części:
Dotarło do nas kilka łacińskich rękopisów Chirurgii , co pozwoliło nam zrekonstruować różne wersje traktatu. Rękopisy były wglądane do czasu druku.
Z uwagi na zainteresowanie, jakie wzbudziła jego twórczość, traktat został przetłumaczony z łaciny na kilka współczesnych języków europejskich: kastylijski, francuski, włoski, angielski, niemiecki i hebrajski.
Chirurgia jest jednym z najważniejszych traktatów „nowej operacji” ukazał się w drugiej połowie XIII th wieku w szkołach medycznych północnych Włoszech. Ruch ten starał się zintegrować praktykę chirurgiczną, wciąż bardzo rzemieślniczą, w prestiżowe ramy koncepcyjne galenizmu , doktryny Galena , poprawionej i uproszczonej przez lekarzy języka arabskiego, Rhazèsa lub Awicenny . Ponieważ po upadku Cesarstwa Rzymskiego, grecko-rzymskiego dowiedział lek został niemal całkowicie zapomniany w Europie Zachodniej przez około siedem wieków przed powrotem poprzez tłumaczenia z arabskiego na łacinę w XI TH i XII th stulecia.
Theodericus był pod wpływem traktatu paduańskiego chirurga Bruno da Longobucco , Cyrurgia magna (1252), pierwszej pracy oznaczającej głębokie odnowienie wiedzy z tego okresu. Wprowadził rozwój, niemal dosłownie zaczerpnięte z tego tekstu, do nowych wersji swojego traktatu. Kwestionując związek między praktyką chirurgiczną a wyuczoną medycyną i farmakopeą, badacze Nowej Chirurgii dokonali radykalnej zmiany w swojej dyscyplinie.
Theodericus próbował połączyć informacje z bardzo różnych źródeł, pochodzące od Bruno da Longobucco, starożytnych autorów (jak Galen , Avicenna czy Abu Al-Qasim ), nauki swojego ojca i własnego doświadczenia.
W swoim wkładzie musimy podkreślić, że zalecał mycie ran winem, a następnie bandażowanie ich bez zakładania okładów. Użycie wina jako środka dezynfekującego, kompletny szew i suchy bandaż, pochodzi od jego ojca, a nie z podejścia galenowego, bronionego przez szkołę w Salerno , a później Guy de Chauliac , który zalecał ropienie (ropie bonum i laudabile ) .
Teoderyk zalecał również, aby rekonwalescenty stosowali dietę bogatą w pokarmy krwiopochodne, takie jak mięso i wino, ponownie zgodnie z własnym doświadczeniem i doświadczeniem jego ojca oraz wbrew tradycji oszczędnego pożywienia rannych.
Theodericus był zwolennikiem starożytnej metody znieczulenia , spongia somnifera (gąbka nasenna ), mającej na celu złagodzenie bólu pacjentów podczas operacji. Pod nosem pacjenta umieszczono gąbkę nasączoną opiatami i ekstraktami roślinnymi. Pod koniec operacji gąbka nasączona octem pomogła mu odzyskać przytomność.
Theodericus jest także autorem pracy o medycynie weterynaryjnej Mulomedicina (znanej również jako Practica equorum lub De medela equorum ) poświęconej papieżowi Honoriuszowi IV .
W młodości Teodericus studiował alchemię, a nawet napisał dwa zaginione dzieła alchemiczne ( De sublimatione arsenici i De aluminibus et salibus ). Z pewnością znał technikę destylacji wody różanej i innych wód aromatycznych, dobrze znaną arabskim alchemikom . Jednak traktaty o eaux-de-vie (De aqua vite), które mu przypisywano, nie zawierają żadnych odniesień do Galena ani arabskich mistrzów, którzy byli jego przewodnikami po Cirurgii . Według Anne Wilson ani on, ani jego współczesny Tadeusz z Florencji , taki jak on w Bolonii lekarz, nie byliby autorami pierwszych łacińskich tekstów wprost opisujących technikę destylacji eaux-de-vie .
Z drugiej strony McVaugh uważa, że wprowadzenie wydajnego systemu chłodzenia (wykorzystującego wężownicę przepływającą przez świeżą wodę) zostałoby wdrożone w Bolonii Theodoryka w latach 1275-1285, aby po raz pierwszy wyprodukować Eau-de-vie. Od tego momentu wiele traktatów potwierdza tę innowację, jak ma to miejsce w przypadku De aqua vite Teodoryka Borgognoniego.