Teofila Lenartowicza

Biografia

Narodziny	27 lutego 1822 r. Warszawa
Śmierć	3 lutego 1893 r.(w wieku 70 lat) Florencja
Narodowości	polski rosyjski
Trening	Uniwersytet Boloński
Zajęcia	Poeta , tłumacz , pisarz , rzeźbiarz
Rodzina	Lenartowicz-Pobóg ( d )
Małżonka	Sofia Szymanowska-Lenartowicza

Inne informacje

Członkiem	Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk PPTN ( w )

podpis

Teofil Aleksander Lenartowicz , herbu Pobóg ur27 lutego 1822 r.w Warszawie i zmarł dnia3 lutego 1893 r.we Florencji jest polskim rzeźbiarzem i poetą romantycznym , nazywanym kantorem Mazowsza . Działacz niepodległościowy Polski, członek honorowy Muzeum Polskiego w Rapperswilu .

Biografia

Ojciec Teofila Lenartowicza, mistrz murarski i były oficer Tadeusza Kościuszki zmarł, gdy Teofil był jeszcze małym dzieckiem. Swoją młodość spędził w Rawie Mazowieckiej , a następnie w Warszawie, gdzie na początku lat 40. zaprzyjaźnił się z lewicową, patriotyczną młodzieżą stołeczną oraz ze środowiskiem wyemancypowanych kobiet skupionych wokół Narcyzy Żmichowskiej . W tym czasie współredagował gazetę Dzwon Literacki , publikował swoje pierwsze wiersze.

Lenartowicz był pasjonatem folkloru swojego regionu Mazowsza i dzielił tę fascynację: etnograf Oskar Kolberg , poety Cypriana Kamila Norwida , malarza Wojciecha Gersona i kompozytora Ignacego Komorowskiego , z którym udał się do wsi i miast rezydencje znajdujące się pomiędzy. Wisłą i Bug studiować i opisywać popularną kulturę tego regionu. Jego przyjaźń z Norwidem, którego Lenartowicz często odwiedzał w swoim rodzinnym domu w Głuchach , przetrwała wiele lat.

Warszawskie młodzieżowe ekspedycje etnograficzne wiązały się prawdopodobnie z antyterrorystyczną działalnością konspiracyjną, gdyż grupa zakończyła się w 1843 r. serią aresztowań. Zagrożony aresztowaniem Lenartowicz schronił się następnie w Poznaniu , znajdującym się wówczas pod okupacją pruską. Tam nawiązał kontakt z działaczami lewicowymi, którzy później uczestniczyli w powstaniu wielkopolskim 1848 : Adolfem Malczewskim, Władysławem Euzebiuszem Kosińskim i Jędrzejem Moraczewskim. Zwrócił się także do gazety „ Tygodnik Literacki” , która stała się platformą myśli demokratycznej i polskich dążeń niepodległościowych, w której współpracowali m.in. Karol Libelt , Henryk Kamieński i Edward Dembowski .

Po kilku miesiącach Lenartowicz wrócił do Warszawy i wznowił pracę w sądownictwie, gdzie od 1840 r. pełnił funkcję sekretarza Sądu Najwyższego, a następnie podsekretarza w Komisji Rządowej Sprawiedliwości Królestwa Polskiego . W tym czasie dzięki Kornelowi Ujejskiemu nawiązał kontakty ze środowiskiem demokratycznym, literackim i naukowym Lwowa i tam publikował swoją poezję.

Lenartowicz przyłączył się do powstania 1848 roku iz tego powodu musiał udać się na emigrację najpierw w Wielkopolsce , potem w Dreźnie . Poeta przez całe życie pozostał wierny ideom Printemps des Peuples .

W 1852 po raz pierwszy osiadł w Paryżu, gdzie ponownie spotkał Norwida , spędził trochę czasu z Bohdanem Zaleskim w Fontainebleau , poznał Adama Mickiewicza, który zachęcił go do kontynuowania lirycznej twórczości. W 1855 roku opublikował zbiór poezji Lirenka (Mała lira), jak również wierszy oczarowanie ( Zachwycenie ) i La Bénie ( Błogosławiona ), który natychmiast nabytej sławy i zyskał trwałe miejsce w panteonie poetów polskiego romantyzmu. Głęboko inspirowane sztuką ludową, nie naśladując jej, wiersze te, z prostą i wdzięczną, nieco nostalgiczną melodią, idealizują cenioną okolicę dzieciństwa Lenartowicza.

W 1856 Lenartowicz wyjechał do Włoch, gdzie po pobycie w Rzymie ostatecznie osiadł od 1860 we Florencji. W 1861 ożenił się z malarką Zofią Szymanowską , przyrodnią siostrą Celiny , żony Adama Mickiewicza . Życie pary artystów we Florencji było ciężką walką z biedą i chorobami. Tam szybko zmarł ich jedyny syn Jan. Z nadzieją, że zamówienie obrazów poprawi ich sytuację, Zofia wyjechała do Wielkopolski, gdzie zmarła w 1870 r. Śmierć syna i jego żony pogrążyła artystę w depresji, pogłębionej przez nieprzychylny odbiór jej prac. Polscy krytycy emigracyjni.

To właśnie z powodu rozczarowania brakiem powodzenia swoich prac Lenartowicz zajął się rzeźbą. Zaczął ją studiować w 1860 r. najpierw u Henryka Stattlera w Rzymie, potem u Enrico Pazziego we Florencji. Był jednak przede wszystkim samoukiem, pod dużym wpływem włoskiej rzeźby renesansowej i manierystycznej. Jego grób drzwi na grobie Zofii Cieszkowska w Bazylice Santa Croce we Florencji , inspirowany przez Lorenz GHIBERTI za drzwi do nieba , jest najbardziej zauważalną jest rzeźba Lenartowicz.

W Polsce poezję Lenartowicza wydaną w Warszawie w 1858 r. entuzjastycznie powitał m.in. Józef Ignacy Kraszewski , który zapoczątkował trwałą przyjaźń obu artystów.

Ze swojego włoskiego wygnania Lenartowicz zareagował na patriotyczne manifestacje w Warszawie w 1861 roku i powstanie w 1863 roku wierszami popełnionymi. Dopiero w 1875 wyjechał do Polski, gdzie przez pewien czas przebywał w Krakowie . Mimo uroczystego przyjęcia, jakie spotkał, surowo ocenił konserwatyzm lokalnych elit.

W latach 1879-1883 Lenartowicz wygłaszał, bardzo cenione przez publiczność, wykłady z historii literatury słowiańskiej na Uniwersytecie Bolońskim , za co uzyskał tytuł profesora tej uczelni i Order Korony włoskiej.

Od 1888 r. do śmierci w 1893 r. Lenartowicz był członkiem honorowym Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu .

Ciało poety zostało sprowadzone do Polski, a następnie pochowane w krypcie kościoła na Skałce w Krakowie, gdzie spoczywają wielcy rzemieślnicy polskiej kultury.

Praca literacka

"Polska ziemia w obrazach" (1848-1850).
"Lirenka" ( La Petite Lyre , 1855).
"Zachwycenie" ( Zaklęcie, 1855).
"Nowa lirenka" ( Nowa mała lira , 1859).
"Bitwa racławicka" ( Bitwa pod Racławicami , 1859).
"Piosenki wiejskie dla ochronek" (1861).
„Poezje” (1863).
„Opowiadania mazowieckiego lirnika” (1865).
„Album włoskie” ( Album włoski , 1870).
"Ze stary zbroic" ( Vieilles Armures , 1870).
„Rytmy narodowe” (1871).
„Echa nadwiślańskie” (1872).
"Wybór poezyj" (1876).
„Sul carattere della poesia polono-slava” (1886).

Uwagi i referencje

" Biografia Teofili Lenartowicza "
Paweł Kozioł i Piotr Szubert, „ Teofil Lenartowicz ” , na stronie Instytutu Adama Mickiewicza - culture.pl
Maxime Herman, Historia literatury polskiej: od początków do 1961 , Nizet,1963

Linki zewnętrzne

Ewidencja organów :