| Tytuł oryginalny | Burza w szklance wody |
|---|---|
| Produkcja |
Ian Dalrymple Victor Saville |
| Scenariusz |
James Bridie Ian Dalrymple Donald Bull |
| Główni aktorzy | |
| Ojczyźnie | UK |
| Uprzejmy | Komedia romantyczna |
| Trwanie | 87 minut |
| Wyjście | 1937 |
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Arkusz techniczny i dystrybucja
Burza w filiżance ( Storm in a Teacup ) to brytyjski film wyreżyserowany przez Iana Dalrymple'a i Victora Saville'a , wydany w 1937 roku . Jest to filmowa adaptacja londyńskiego sukcesu teatralnego, sama na podstawie niemieckiej sztuki napisanej przez Bruno Franka , pisarza, który wyemigrował do Stanów Zjednoczonych po powstaniu nazistowskich niebezpieczeństw i spaleniu Reichstagu . Pod pozorem szalonej, sentymentalnej komedii, film przedstawia subtelną, ale prawdziwą krytykę populistycznych dyktatur, które były jednym z głównych tematów niepokoju w momencie jego premiery.
Frank Burdon (grany przez młodego Rexa Harrisona ) to londyński dziennikarz bez grosza przy duszy, który właśnie dostał stanowisko redaktora w mało znanej gazecie (prowadzonej z przysłowiowo szkockiej gospodarki, a nawet skąpi) w nie mniej nieznanym mieście Szkocji, w tym William Gow, bogaty i wpływowy rektor (burmistrz o rozszerzonych uprawnieniach, w stylu szkockim), grany przez Cecila Parkera, jest ambitnym człowiekiem o silnym uścisku, noszącym wysokie barwy Szkockiej Partii Nacjonalistycznej i aspirującym do wyborów w Izbie Reprezentantów Commons , ze sztandarowym hasłem: „Szkocja do Szkotów!” .
Na przybrzeżnym parowcu, który obsługuje wioskę, spotkał uroczą Victorię Gow (córkę rektor, graną przez Vivien Leigh ), która wraca do domu po długich studiach za granicą. ponętna i bardzo intrygująca macocha Lisbet ( Ursula Jeans ).
Udaremniona sielanka, przerywana epizodami komiksowymi, rozwija się między dwojgiem młodych ludzi.
William Gow jest czymś w rodzaju lokalnego autokraty : wywiad z dziennikarzem sprowadza się do prostego, stenograficznego dyktanda, sprawy Rady Miejskiej toczą się bez debaty i wydaje się, że nikt tak naprawdę nie sprzeciwia się bardzo autorytarnemu rektorowi.
Ziarnem piasku, które zagarnie dobrze naoliwioną machinę wyborczą Gow, jest Patsy, pies Honoria Hagerty ( Sara Algood ), biednej ulicznej sprzedawczyni lodów i gorących napojów. Gow nałożył pięciofuntowy podatek od zwierząt, o wiele za wysoki dla tak biednego pracownika jak ona. Jej pies został zabrany na komisariat i zostanie zastrzelony, jeśli nie zapłaci.
Zrozpaczona próbuje wytoczyć swoją sprawę Gow, która właśnie zakończyła wywiad (całkowicie jednostronny) z Frankiem Burdonem i wyrzuca ją bez najmniejszego spojrzenia w obecności Victorii, zawstydzona i zszokowana.
Oburzony i bardzo donkiszoteskowy Frank publikuje następnego dnia nie tylko Hagiografię, którą podyktował mu Gow, ale także opis zdarzenia, co oczywiście może kosztować go „pracę”.
Podczas spotkania wyborczego publiczność, która podjęła się sprawy starej Honorii, wyrusza na koncert psiego szczekania.Hałaśliwy tłum zakłóca prywatne przyjęcie Gowa (który jednak konfrontuje się z ludnością podczas bardzo dostojnego wyjścia przez główne drzwi, podczas gdy jego świta poradziła mu, aby opuścił służbę).
W tym momencie burza z filiżanką herbaty urywa się i zaczyna się eskalacja: Gow strzelił Franka i zabiera go do sądu (nie mniej w sądzie karnym) i przejmuje trybunę Honorii w środku `` prawdziwych zamieszek, wmieszana jest londyńska prasa, umieszcza sprawę na pierwszej stronie i wysyła znanego reportera. Bardzo potężna (i bardzo absurdalna) liga praw zwierząt uruchamia bardzo udaną zbiórkę pieniędzy dla Honorii i zapewnia Frankowi drogiego i nieefektywnego prawnika.
Coraz bardziej oburzona i wściekła Victoria stoi u boku Franka do tego stopnia, że popełnia krzywoprzysięstwo w sądzie, oświadczając, że właśnie go poślubiła, co jest fałszywe lub przynajmniej wyraźnie przedwczesne.
Szczyt kpin osiąga się, gdy na spotkanie wysokich dostojników Szkockiej Partii Nacjonalistycznej (wszyscy w kilcie i berecie Tam O 'Shanter ), pragnących rozładować rosnącą niepopularność Gowa, najeżdża tłum ... psów. rasy i wszelkiej maści, które rozprzestrzeniają się zamieszanie i nieporządek w okazałym domu, gdzie stoi konferencję, sekwencję godną najlepszych odcinkach komedii sytuacyjnego do Charliego Chaplina .
Zgodnie z powiedzeniem, że „wszystko, co przesadne jest nieistotne”, sprawa zostanie opróżniona na rozprawie, prowadzonej przez sędziego w peruce tak pompatycznej, jak śmiesznej, w najlepszym duchu sądów komediowych i Racine Pleaders .
Gow przyzna się do winy, kończąc na Happy End, w którym Frank i Victoria, właśnie poślubieni, jadą jego sportowym samochodem podróż poślubną.
Film jest lekką komedią dla rodzinnej widowni, pełną dobrych uczuć i zwieńczoną „ happy-endem ”, a nie filmem zaangażowanym, niosącym tezę polityczną, jak zwrócą włoscy filmowcy z lat 50. i 60., ale niewiele dalej. prosta rozrywka i niesie subtelny antyautokratyczny przekaz, jako kontrapunkt dla powstania dyktatur ( Hitler , Mussolini , Franco i ich mniejsi naśladowcy, jak Quisling , w latach trzydziestych).
Postać Gow, małego lokalnego despoty, jest często filmowana w czarnych ubraniach iz podniesioną ręką, podobnie jak Oswald Mosley , brytyjski przywódca faszystów , jego skromny wiec wyborczy jest filmowany z głębią i rozmachem, które przywołują ogromne hitlerowskie spotkania czas i zamek, w którym odbywa się spotkanie szkockich nacjonalistów, zdobią monumentalne posągi umięśnionych wojowników góralskich, które mogą przywoływać posągi Arno Brekera , tak wiele elementów, które prawdopodobnie nie są faktem zagrożenia.