Tangsudo ( Hangeul : 당수 도 , Hanja :唐手道 ; angielski transkrypcja: tangsudo , wyraźniejsze tangsoudo ), "Chiński Główny Kanał" to sztuka walki koreański tradycyjny.
Ta sztuka walki kładzie nacisk na dyscyplinę i praktykę kata i ruchów samoobrony. Hwang Ki , twórca tej sztuki, twierdził, że stworzył ją, czytając stare teksty subak (starszej koreańskiej sztuki walki), kiedy mieszkał w Mandżurii w latach trzydziestych XX w. Wewnętrzne podejście karate, japońskie i chińskie, mogło mieć wpływ na tangsudo. Pod wieloma względami Tangsudo jest podobne do karate i taekwondo , z wyjątkiem bardzo małego nacisku na zawody lekkoatletyczne.
Nazwa Tang su do , co oznacza „drogę ręki Chin”, odnosi się do dynastii Tang, która panowała między 618 a 907. Chińskie techniki zostały włączone do koreańskich technik, aby stworzyć tę nową sztukę walki, która nie przedstawia tak niewielu podobieństwa z nowoczesnym tangsudo.
Na Półwyspie Koreańskim wiele szkół sztuk walki zostało zakazanych przez japońskiego najeźdźcę przez 35 lat. Mistrzowie jednak kontynuowali szkolenie uczniów i pod koniec II wojny światowej byli w stanie rozwinąć nowoczesne koreańskie sztuki walki. Niektórzy decydują się na założenie nowoczesnego Tangsudo .
Pierwszą otwartą szkołą tangsudo była szkoła Cheongdo-gwan, założona w 1944 roku przez Lee Won Kuka. Po wyzwoleniu narodu koreańskiego15 sierpnia 1945otwarto również cztery inne szkoły: Mudeok-gwan, Songmu-gwan, Chido-gwan i Changmu-gwan. Pozostałe szkoły („gwan”, po koreańsku) zostały dodane do listy po zakończeniu wojny domowej między Północą a Południem (1950-1953). WGrudzień 1955, za zgodą Prezydenta Republiki Korei Południowej Rhee Singmana, odbyło się spotkanie z dyrektorami szkół głównych. Celem tego spotkania było zjednoczenie różnych szkół oraz nadanie nazwy i formy tej narodowej sztuce walki. Nazwa nie powinna mieć żadnego związku ani z Chinami, ani z Japonią („Tangsu” oznacza „Ręka Chin”, aw języku okinawskim wymawia się „karate”).
Wśród wszystkich zaproponowanych nazw znalazło się „taekwondo”, zaproponowane przez generała Choi Hong Hee (Choe Hong-Hi). W 1961 roku utworzono „Koreańskie Stowarzyszenie Taesudo”. Szkoły Mudeok-gwan (z Hwang Ki) i Ido-gwan (z Byong Yeon-Koe) pozostały zakorzenione w tradycji. Nowa organizacja rozczłonkowała techniczne dziedzictwo starego tangsudo w 1962 roku. Walka sportowa z wykorzystaniem skoków, kopnięć i uderzeń uformowała na krótko taesudo. Z drugiej strony, techniki „ naegong ” (praca wewnętrzna, podbródek: neikung ), które dotyczą kontroli oddychania, energii (Ki) i koncentracji umysłowej, stały się ledwo zauważalne. W 1964 roku organizacja ponownie zmieniła nazwę na „Koreańskie Stowarzyszenie Taekwondo”. To właśnie ta nazwa zostanie ostatecznie przyjęta.
W 1966 roku narodziła się „Międzynarodowa Federacja Taekwondo” (ITF). Jego celem było rozszerzenie tej dyscypliny na świat. Jej założycielem jest koreański generał Choi. W 1971 roku taekwondo stało się narodowym sportem Korei Południowej dekretem prezydenta Parka Chung Hee (Bak Cheong-Hi). W 1973 r. W opozycji do ITF narodziła się „Światowa Federacja Taekwondo” (WTF), której przewodniczył dr Kim Un-Yong. ITF, po kilku epizodach ciągłych zmian, zyska poparcie Korei Północnej. W tym czasie WTF Kima dotarło na igrzyska olimpijskie: w Seulu w 1988 roku, w Barcelonie w 1992 roku. W ten sposób taekwondo stało się oficjalnym sportem olimpijskim i przestało być sztuką walki. Szkoły, które były lojalne wobec tangsudo, musiały zdecydować się na emigrację, osiedlając się poza Koreą, Ameryką, Europą, RPA itd., Aby zachować niezmienione przesłanie Starszych Wschodu.
Wielki mistrz Shin Jae-Chul był uczniem tej sztuki i przywiózł ją do Stanów Zjednoczonych. Wcześniej taekwondo stało się naprawdę popularne. Shin Jae-Chul założył pierwszą szkołę tangsudo w Burlington w stanie New Jersey. W 1984 roku założył World Tang Soo Do Association, aby dorównać popularności taekwondo. Stowarzyszenie ma swoją siedzibę w Filadelfii w Pensylwanii. Wielki mistrz Pak Ho-Shik jest ósmym Danem w tangsudo i prezesem Światowej Federacji Tang Soo Do Hwa Rang w Canoga Park w Kalifornii. Opublikował różne metody szkolenia tangsudo, w tym filmy, książki i płytę CD. Jego autorytatywna książka „Complete Tang Soo Do Manual” obejmuje wszystkie techniki szóstego Dan White Belt.
W tangsudo jest wiele pozycji. Niektóre z nich są podstawowe, np. „Postawa przygotowawcza”; inne wymagają większej równowagi, na przykład „postawa na jednej nodze” lub „postawa żurawia”.
Podstawowe techniki są proste i skuteczne. Studenci poznają wszystkie podstawowe techniki (bloki, uderzenia, kopnięcia ), które można znaleźć w klasycznej sztuce Tangsudo. W dojang (Miejscu Drogi, szkół Tangsudo) kładzie się nacisk na „sztukę”, a nie tylko na walkę. Techniki ręczne obejmują m.in. różnorodne techniki pięściowe i „ręczny nożem” (Sonnal, Sudo). Każdy z nich ma precyzyjny kształt i przeznaczenie i jest używany do blokowania i ataku. Tangsudo to sztuka walki, która kładzie nacisk na techniki nóg i elastyczność. Są również używane do blokowania i atakowania.
W metodzie tradycyjnej uczeń musi najpierw nauczyć się podstaw ( gibon ), następnie ćwiczyć walkę jednoetapową ( hanbon gyeoreugi ) i walkę trzystopniową ( sambon gyeoreugi ). Walka jednoetapowa uczy, jak się skupić, ale walka trzystopniowa uczy go poruszania się do przodu i do tyłu, a także używania dystansu. Razem zapewniają pewność, której uczeń potrzebuje, aby blokować i skutecznie atakować w walce swobodnej.
Mistrzowie podkreślają wagę Zasad i Tangsudo Creed, uczniowie uczą się dyscypliny i szacunku. Podkreśla się również pewność siebie, skupienie i kontrolę, ponieważ są one ważnymi aspektami życia codziennego.
Studenci ćwiczą podstawowe techniki z ruchem praktycznie na każdej lekcji. Pomaga to zrozumieć dynamikę ruchu i poprawia technikę poprzez powtarzanie. Podstawy uczą ucznia dobrej równowagi i dobrej postawy.
Kształty są z góry określonymi sekwencjami podstawowych technik. Formy w tangsudo wywodzą się z różnych stylów sztuk walki. Rzeczywiście, większość z nich to kata wersje z karate . Pokazują zastosowanie wszystkich podstawowych technik w różnych sytuacjach. Ci, którzy ćwiczą formę, wyobrażają sobie, że bronią się przed kilkoma przeciwnikami. Hyeong są regulowane wzory technik, które uczniowie ćwiczyć na wszystkich poziomach. Uczenie się kształtów zwiększa zrozumienie i zapamiętywanie technik. Formy kształtują podstawowe techniki i uczą strategii, taktyki, wyczucia czasu i równowagi. Jeśli Tangsudo jest traktowane jako „sztuka dla sztuki”, to formy są łatwo przyswajane i przypominają rodzaj tańca w prezentacji. Wraz z postępem ucznia w umiejętności, hyeongi stały się bardziej skomplikowane i stały się wyzwaniem. Formy są częścią praktyki tangsudo, którą uczeń może z łatwością ćwiczyć prawie wszędzie.
Walka treningowa daje możliwość swobodnego wykorzystania wszystkich technik przeciwko jednemu lub kilku przeciwnikom. Samokontrola jest ważna. Ćwiczone są również prawidłowe wyczucie czasu, pozycja i właściwe metody przechodzenia przez linie obronne przeciwnika. Chociaż kaski są wyściełane, dostępne są rękawice i buty. Przestrzegana jest zasada unikania kontaktu.
Walka na jeden krok ( hanbon-daeryeon )Ćwiczenie to wykorzystuje techniki w postaci samoobrony przed znanym atakiem w sposób kontrolowany. Celem jest rozwój automatycznych reakcji uwarunkowanych określoną sytuacją. Pozwalają nauczyć się właściwego dystansu i wyczucia czasu, które są dwoma kluczowymi czynnikami w prawdziwej walce. Częścią tego procesu są również zapewnienie i kontrola. Jest to bardzo kontrolowany, bezpieczny i bezkontaktowy sposób ćwiczeń.
Darmowa walka ( jayu-daeryeon )Swobodna walka pozwala na ćwiczenie technik przeciwko innym w kontrolowanych warunkach. Celem jest obrona w nieznanej sytuacji. Cały czas kładzie się nacisk na bezpieczeństwo. Zgodnie z tradycyjnym podejściem, uczeń nie musi uderzać ciężkim workiem, aby zwiększyć siłę swoich ciosów i przygotować się do walki swobodnej, ponieważ uczniowie ćwiczą kontrolę bez kontaktu. Uczniowie przerywają strzały bardzo blisko bramki. Jeśli więc w prawdziwej walce zdecydują się trafić w cel, mogą to zrobić z łatwością.
Zgodnie z tradycyjną teorią, jeśli uczeń będzie utrzymywał stały kontakt, trudno będzie mu kontrolować swoje techniki w razie potrzeby. Ale jeśli nadal ćwiczy kontrolę, może z łatwością zdecydować się na uderzenie w razie potrzeby. Jeśli uczeń konsekwentnie nawiąże kontakt podczas swobodnej walki, jego umysł oszaleje. Ale jeśli uczeń ćwiczy kontrolowaną walkę, jego umysł stanie się bardziej kontrolowany. Oba stany umysłu można rozproszyć w jego codziennym życiu. Ponieważ pełny kontakt jest zabroniony, uczniowie nie muszą używać wytrzymałych, wyściełanych ochraniaczy. Używanie rękawic bokserskich i grubych ochraniaczy na stopy jest zaproszeniem do mocnego uderzenia. A kiedy uderzają, nosząc tego rodzaju ochronę, nie wiedzą, czy ich technika jest poprawna. Aby uniknąć tego problemu, tradycyjni mistrzowie powinni zdecydować się na lekkie ochraniacze na pięści i wierzchy stóp. Są wystarczające, aby zapobiec obrażeniom w przypadku przypadkowego kontaktu.
Zgodnie z nowoczesnym podejściem, wolna walka przypomina walkę kickboxingową . Uczniowie używają rękawic bokserskich, ochrony stóp i ochrony głowy.
Jeśli wolna walka jest nastawiona na rywalizację lub walkę uliczną, uczeń powinien dążyć do poprawy swojej wytrzymałości. Dlatego musi mieć dobre podstawy i dobre umiejętności walki na jednym kroku i na trzech krokach; rozwijają wytrzymałość ucznia. Nie stanie się to natychmiast; budowanie wytrzymałości zajmuje zwykle dwa lub trzy miesiące. Ważne jest odpowiednie oddychanie. Uczeń musi oddychać we właściwym czasie, kiedy puka i blokuje. Jeśli wstrzymuje oddech podczas wykonywania techniki, nadal może ją wykonywać, ale z upływem czasu będzie stopniowo się męczył. W końcu straci zdolność do kontynuowania. Z drugiej strony, za każdym razem, gdy prawidłowo wdycha i wydycha, wydłuża czas, w którym może walczyć.
To ćwiczenie uczy studenta, jak bronić się przed napadami i chwytami. Zawiera również instrukcję, jak radzić sobie w sytuacjach, w których konieczna jest defensywa, nie powodując trwałych obrażeń napastnika oraz używania punktów nacisku. Jayu-daeryeon jest wielki dla poprawy zdolności samoobrony. Student potrafi łączyć wszystkie techniki: kopnięcia, uderzenia pięścią, kopnięcia i obalenia.
Łamanie desek to ulubione zajęcie wielu uczniów i widzów. Napad udowadnia poziom techniczny uczniów i pomaga zrozumieć, jaki wpływ mogą mieć ich techniki na cel. Jest używany podczas testowania klasy i przez cały czas kładzie nacisk na bezpieczeństwo. Ta aktywność uczy koncentracji, skupienia umysłu i prawidłowego celowania. Pomaga również uczniom w pokonywaniu barier mentalnych i zwiększa ich pewność siebie.