Suicydologia to naukowe badanie zachowań samobójczych, a także, bardziej ogólnie, naukowe badanie zachowań autodestrukcyjnych. Samobójstwo zajmuje się kilkoma dziedzinami i dyscyplinami, z których dwie główne to psychologia i socjologia. Każdego roku na całym świecie w wyniku samobójstwa umiera około miliona ludzi, co stanowi śmiertelność 16 na 100 000 mieszkańców lub jedną śmierć co 40 sekund. Samobójstwom można w dużej mierze zapobiec poprzez dobre interwencje, dobrą wiedzę na temat samobójstw i zmianę nastawienia do samobójstwa, co pozwoliłoby na bardziej otwarte podejście do tej kwestii.
Samobójstwo zostało po raz pierwszy wspomniane w 1737 roku przez Abbé Desfontainesa i podjęte przez Encyclopédistes du siècle des Lumières. W XIX -tego wieku, badanie jest omawiany. W 1838 roku francuski lekarz Jean-Étiennen Esquirol uznał reakcję samobójczą za objaw psychopatyczny ze względu na jej wysoką częstość w chorobach psychicznych. Pisze: „Nie ma osoby, która nie miała myśli samobójczych […]. Człowiek tylko czeka na swoje dni w delirium, a wszystkie samobójstwa są szalone ” . W ten sposób samobójstwo zostaje wprowadzone do tradycji psychiatrycznej, która poszukuje zasad wyjaśniania u jednostek. Wielu psychiatrów uważa zachowania samobójcze za dowód patologii; niektórzy autorzy przyznając, że nie wszyscy samobójcy są chorzy, uważają jednak, że w momencie popełnienia czynu ich stan emocjonalny lub afektywny jest patologiczny. Zgodnie z tradycją psychiatryczną instynkt samozachowawczy jest naturalny u ludzi i zwierząt, a jego tłumienie wynika z przyczyn chorobowych (w sensie patologicznym).
Jedno podejście jest przeciwne tej szkole myślenia: socjologii , która szuka przyczyn samobójstw w środowisku społecznym. Pod koniec XIX -go wieku, Emile Durkheim rozwija to podejście. Dla Durkheima słowo samobójstwo odnosi się do wszystkich przypadków śmierci, które wynikają bezpośrednio lub pośrednio z pozytywnego (w sensie czynnego) lub negatywnego działania samego ofiary, który wie, że jego działanie spowoduje jego śmierć. Durkheim rozważał samobójstwo ze społecznego, a nie psychologicznego punktu widzenia, i wykazał, że samobójstwo jest faktem pochodzenia społecznego, zewnętrznym i ograniczającym (wpływy rodzinne, społeczne, religijne itp.), Niezależnym od indywidualnej psychopatologii. Socjolog Maurice Halbwachs interpretuje wskaźniki samobójstw w ogólnym kontekście społeczeństw i cywilizacji, mówiąc o „zbiorowych prądach samobójczych”, które działają na kilka sposobów: dezintegracja grupy społecznej (samolubne samobójstwo); nadmierna integracja społeczna (samobójstwo altruistyczne, zwłaszcza w społeczeństwach prymitywnych); przemieszczenie grupy społecznej (kryzysy polityczne lub gospodarcze) lub niedostateczna spójność społeczna (samobójstwo anomiczne); nadmiar regulacji społecznych (fatalistyczne samobójstwo, szczególnie wśród niewolników).
Sigmund Freud , na początku XX -go wieku, a później Karl Menninger w 1930 roku, również prowadzone prace w tej dziedzinie. Ci dwaj uczeni przedstawili podobne poglądy na temat samobójstw. Ich teorie na temat samobójstwa opisują trzy różne aspekty. Samobójstwo to morderstwo z nienawiścią lub chęcią zabicia. Samobójstwo często wiąże się z poczuciem winy lub chęcią bycia zabitym. Trzecia kwestia to chęć śmierci. Zygmunt Freud opisuje dwa przeciwstawne podstawowe instynkty, instynkt życia ( Eros ) i instynkt śmierci ( Thanatos ). Wszystkie instynkty dążą do zmniejszenia napięcia. Jego teoria przewiduje, że samobójstwo jest bardziej prawdopodobne w społeczeństwach rozwiniętych, które narzucają silniejsze represje wobec seksualności i agresji.
W latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku pisarz i filozof Albert Camus w swoich dwóch esejach Le Mythe de Sisyphe i L'Homme revolté również pracował nad tematem samobójstwa. Autor opiera swoją tezę na zasadzie „życie za życie” . Dla Camusa przejście do aktu okazuje się „intymnym odbiciem świadomości samej siebie” . W szczególności uważa, że jedyny poważny problem filozoficzny to możliwość życia i wybór życia. Broni idei, że człowiek stworzył boga, aby móc żyć bez chęci samobójstwa. Według Camusa jedyną wolnością człowieka jest pogodzenie się ze śmiercią. Wprowadził myśl darwinistyczną do swoich nauk.
W okresie powojennym przeciwstawne poglądy psychiatrii i socjologii są zintegrowane w modelu uwzględniającym zarówno zjawiska wpływu społecznego (raczej perspektywa behawiorystyczna), jak i indywidualne (osobowość, kliniczny punkt widzenia). Powstaje psychologiczna teoria samobójstwa, wykorzystująca zarówno metody statystyczne, jak i psychopatologiczne (kliniczne). Samobójstwo jest obecnie badane z różnych perspektyw, postrzeganych jako interaktywne, w których brane są pod uwagę aspekty fizyczne, psychologiczne i społeczne.
To w Ameryce Północnej, najpierw w Stanach Zjednoczonych, a następnie w Quebecu, w historycznym kontekście powojennego rozwoju gospodarczego , ma swoje korzenie w nurcie samobójstwa. W tym okresie prosperity, podczas gdy wytworzone bogactwo nie przyniosło korzyści wszystkim klasom społecznym, władze amerykańskie, aby zrekompensować deficyt struktur szpitalnych w najbiedniejszych dzielnicach, zbudowały w całym kraju kilka narodowych instytutów zdrowia psychicznego . Równolegle z tą reorganizacją rząd Stanów Zjednoczonych finansuje liczne projekty mające na celu wspieranie i rozwijanie „publicznej praktyki zdrowia psychicznego” . Te fundusze rządowe pozwalają amerykańskiemu psychologowi Edwinowi S. Shneidmanowi , wraz z Normanem Farberowem (w) i psychiatrą Robertem E. Litmanem, stworzyć w 1958 roku pierwszy ośrodek badawczy w Los Angeles (LAPSC). Za twórcę dziedziny suicydologii uważa się amerykańskiego psychologa: jako pierwszy użył tego terminu, aby badać samobójstwa w sposób naukowy, próbując opracować skuteczne techniki zapobiegania samobójstwom. Shneidman zdefiniował samobójstwo jako świadomy akt samobójstwa, rozumiany jako wielowymiarowy dyskomfort egzystencjalny jednostki w potrzebie, która ma problem, dla którego samobójstwo wydaje mu się najlepszym rozwiązaniem. Samobójstwo pojmuje jako „ ból psychiczny ” (neologizm utworzony przez słowa psychologia i ból , ból), to znaczy ból psychologiczny nie do zniesienia. Współczesne z pierwszych dzieł Shneidman, psychiatra Aaron Beck rozwija serię kwestionariuszy - takich jak inwentarza depresji , w „ samobójczym skali zamiar ” lub „ skali samobójstwa ” - dzięki czemu można ocenić w sposób bardziej dogłębnie. „Ryzyko samobójstwa ” .
W ciągu 1960 roku, w ramach przewodnictwa w JF Kennedy , nowych struktur medycznych, przeznaczonych na pobyt ludzi cierpiących z tendencjami samobójczymi, zostały włączone do szpitali psychiatrycznych ( „ Community Center zdrowia psychicznego ” ). Zasadniczym celem tych jednostek medycznych jest więc zapobieganie próbom działań. W 1965 r. Pierwszy społeczny ośrodek zdrowia psychicznego, utworzony kilka lat wcześniej w Los Angeles, stanowił bazę wsparcia dla badaczy, takich jak Antoon Leenars i Jean-Louis Campana, którzy z kolei znaleźli te same typy kompleksu profilaktycznego. Medico -psychiatryczne w Kanadzie. Od 1968 roku, po założeniu wraz z psychologiem Normanem Farberowem American Association of Suicidology , Scheidman organizował pierwsze naukowe konferencje na temat samobójstwa.
Pod koniec lat 70. socjolog Jean Baechler zdefiniował samobójstwo jako zespół zachowań, które ukazują poszukiwanie „rozwiązania problemu egzystencjalnego” poprzez zamach na życie obiektu. W przeciwieństwie do Durkheima, dla którego zewnętrzne i społeczne środowisko człowieka jest głównym wyznacznikiem jego samobójstwa, Baelchler na poparcie swojej tezy twierdzi, że samobójstwo zależy od czynników wewnętrznych jednostki. W tym celu socjolog stwierdza, że „całe wyjaśnienie musi odnosić się do osobowości” .
W latach osiemdziesiątych inny socjolog, Joseph H. Davis, opisał samobójstwo jako zgubny i celowy zamiar samobójstwa przeciwko życiu jednostki bez widocznego pragnienia życia. Jego model zawiera w sobie implicite dwa podstawowe elementy, tj. Śmiertelność i zamiar.
We wczesnych latach dziewięćdziesiątych David J. Mayo zdefiniował samobójstwo czterema elementami. Według specjalisty samobójstwo powoduje śmierć osoby; śmierć jest wynikiem własnego działania; ta akcja może być bierna lub aktywna; a działanie jest zamierzone.
Suicydolodzy pracują nad pojęciami, które muszą być jasno zdefiniowane, aby uniknąć niejasności i dwuznaczności niektórych wyrażeń. Jest to tym ważniejsze, że suicydologia łączy różne rodzaje metod i dziedzin zawodowych. Ten problem definiowania badanych pojęć pojawił się od początku badań nad samobójstwem i jest regularnie omawiany i udoskonalany poprzez publikacje i spotkania naukowe. W ten sposób opracowano klasyfikacje, aby lepiej definiować i klasyfikować pewne zachowania samobójcze. Ich celem jest umożliwienie lepszych porównań między badaniami naukowymi na ten temat.
Suicydologia to naukowe badanie zachowań samobójczych i, bardziej ogólnie, naukowe badanie zachowań autodestrukcyjnych. Ma kilka przedmiotów do badań. Samobójstwo zajmuje się zgonami samobójczymi i próbami samobójczymi , a także zapobieganiem samobójstwom . Oferuje metody przeprowadzania sekcji psychologicznej zmarłego. Ale bardziej ogólnie interesuje się zachowaniami lub postawami związanymi z samobójstwem i autodestrukcją, próbując im zapobiegać i zapobiegać samobójstwom. W ten sposób bada myśli samobójcze , czyli myśli i / lub gesty związane z samobójstwem. Dzieje się tak na przykład, gdy ktoś deklaruje, że „życie nie jest warte życia” lub „mam zamiar się zabić, skacząc z mostu”. Studiuje paramobójstwo. Parasuicide to termin użyty w 1977 r. I przyjęty przez Shneidmana w odniesieniu do zachowania autodestrukcyjnego, które może być śmiertelne, ale nie jest wyraźnie samobójcze; parasuicide jest również terminem używanym przez Światową Organizację Zdrowia i epidemiologię na określenie wszelkich zachowań polegających na próbie samobójstwa, które nie doprowadziły do śmierci. Dzieje się tak na przykład, gdy osoba dobrowolnie spożywa toksyczny produkt i przeżywa go. Suicydologia bada zachowania autodestrukcyjne, które szkodzą osobie przejawiającej te zachowania, niezależnie od tego, czy są zamierzone, czy nie. Tak jest na przykład w przypadku alkoholizmu, uprawiania ryzykownych sportów, pewnych zaburzeń seksualnych czy zaburzeń odżywiania. Bada częściowe autodestrukcję. Suicydologią interesują się również osoby, które pogrążyły się w żałobie w wyniku samobójstwa bliskiej im osoby: w istocie żałoba ta może różnić się intensywnością lub charakterem od żałoby, której doświadczyliśmy podczas śmierci osoby w innych okolicznościach.
Nie ma modelu statystycznego do wykrywania ryzyka popełnienia samobójstwa. W często cytowanym badaniu z 1983 r. W Houston (Stany Zjednoczone) Pokorny próbował wykryć ryzyko popełnienia samobójstwa, obserwując 4800 pacjentów na oddziale psychiatrycznym przez kilka lat. Zmniejszona liczba czynników pozwoliła mu zidentyfikować 35 z 67 pacjentów, którzy popełnili samobójstwo podczas jego badania, jednak bardzo duża liczba fałszywie pozytywnych wyników sprawiła, że model stał się nieistotny. Lekarze powinni zatem zadbać o uwzględnienie wielu czynników w ocenie ryzyka samobójstwa, biorąc pod uwagę nie tylko czynniki ryzyka, ale także doświadczenie pacjenta.
W rzeczywistości istnieje wiele czynników, które statystycznie wpływają na ryzyko samobójstwa. Czynnikami tymi może być słońce lub nałogowe palenie: wszystkie czynniki modyfikujące stres psychiczny mogą być statystycznie powiązane z myślami samobójczymi. Z tego powodu wielu specjalistów chce rozróżniać między czynnikami ryzyka (obserwowanymi statystycznie), z jednej strony dystalnymi i statycznymi, a znakami ostrzegawczymi, które są bliższe, łatwo się zmieniają, ale są również źle zdefiniowane i niezbyt specyficzne.
Ocena kliniczna i skale uzupełniające badanie kliniczneNarzędzia są używane do kierowania klinicystą we wstępnej ocenie ryzyka, ale żadne z tych narzędzi nie jest wystarczająco precyzyjne iw tej dziedzinie ocena kliniczna, to znaczy obserwacje lekarza lub opiekuna, musi motywować do podejmowania decyzji i kierowania; skale i metody wywiadu pomagają i prowadzą lekarza, ale ocena kliniczna musi mieć pierwszeństwo.
Opiekun ma do dyspozycji kilka metod lub skal, które pomagają mu w klinicznej ocenie pacjenta. Na konferencji ANAES w 2001 r. Zaproponowano model, w którym priorytetyzuje się ryzyko według trzech stopni, przy czym ryzyko wtórne ma znaczenie tylko w przypadku ryzyka podstawowego, a ryzyko trzeciorzędne w przypadku ryzyka drugorzędnego. Séguin i Terra w 2004 roku zaproponowali model ryzyko-pilność-niebezpieczeństwo (RUD) oparty na technice wywiadu. Skala samobójczej intencji Becka (SIS) jest skalą potwierdzoną psychometrycznie. Model oceny ryzyka Rudda i Joinera to połączenie czynników ryzyka i znaków ostrzegawczych.
Związek między próbą samobójczą a śmiercią w wyniku samobójstwaBadania oparte na „autopsji psychologicznej” pozwalają lepiej zrozumieć, czy istnieje ciągłość między próbą samobójczą (bez skutku śmiertelnego) a samobójstwem (zakończonym śmiercią). Ale to pytanie nie zostało wyjaśnione i pozostaje bardzo dyskutowane. Dlatego niektórzy specjaliści uważają, że nie należy mylić uwarunkowań przejścia do aktu, który nie byłby identyczny w rozpatrywanych populacjach: „samobójców” (którzy myślą o samobójstwie, ale nie popełnili czynu), „samobójców” ( który podjął jedną lub więcej prób samobójczych, ale przeżył) i „samobójstwa” (który zmarł).
Historycznie rzecz biorąc, zapobieganie samobójstwom sięga inicjatyw podejmowanych, aby ludzie, którzy chcą popełnić samobójstwo, dzwonili do centrów pomocy: pierwsze inicjatywy to organizacja Samaritans (in) w Londynie w 1953 r. I Centre for Suicide Prevention ( Centrum Zapobiegania Samobójstwom ) w Los Angeles. Centrum w Los Angeles rozrosło się do 170 ośrodków w Stanach Zjednoczonych. Wolontariusze są szkoleni, aby słuchać ludzi dzwoniących do ośrodków; ta strategia jest skuteczna. Centra te rozwijają się w pozostałej części świata. We Francji SOS Amitié oferuje systemy podsłuchowe i odbiorcze dla osób o skłonnościach samobójczych. Centra prewencji rozszerzyły swoje działania i opracowały kampanie informacyjne.
Zapobieganie samobójstwom jest ogólnie podzielone na trzy kategorie w zależności od czasu:
Samobójstwo zajmuje się pośmiertnie przyczynami, które doprowadziły do samobójczego gestu.
Jedna z metod suicydologii opiera się na analizie listów lub dokumentów pozostawionych przez osoby, które zmarły w wyniku samobójstwa. Niektórzy ludzie zostawiają notatkę lub dokument (na przykład wideo) wyjaśniający ich akt samobójczy. Te notatki dostarczają informacji na temat motywacji ludzi, którzy popełnili samobójstwo. Ta informacja może być częścią sekcji psychologicznej zmarłego. Listy pożegnalne mają bardzo różną treść: list pożegnalny jest sposobem na zdobycie ostatniego słowa i umocnienie się; jest to również sposób na wyjaśnienie gestu samobójczego, zakończenie (lub nie) końca, poczucie winy lub wyrażenie winy, dyktowanie chęci, kontrolowanie, wybaczanie lub obwinianie. List pożegnalny może również zawierać błaganie o przebaczenie, rozgrzeszenie, ambiwalencję i niepewność, rozpacz, wyrzuty sumienia i żal, chęć ocalenia lub bycia zbawionym, altruizm, samokrytykę.
Postvention to dziedzina suicydologii, która zajmuje się działaniami towarzyszącymi, wspierającymi i interwencyjnymi po samobójstwie. Bada różne formy wsparcia lub interwencji, które można zaoferować osobom pogrążonym w samobójstwie ( w anglojęzycznej literaturze naukowej zwanymi ocalałymi ).
Podczas gdy zdecydowana większość ludzi może opłakiwać osobę, która popełniła samobójstwo, u mniejszości może rozwinąć się zespół stresu pourazowego lub problemy ze zdrowiem psychicznym. Jednak patologiczna żałoba zwiększa ryzyko samobójstw osób pogrążonych w żałobie. Przeciętnie ta grupa osób w żałobie ma większe potrzeby w zakresie wsparcia niż osoby w żałobie wynikające z naturalnych zgonów, chociaż potrzeby różnią się znacznie w zależności od osoby. Badania pilotażowe pokazują, że szkolenie opiekunów i osób reagujących na samobójstwo „jest dobrze odbierane”.
Specyfika żałoby podczas samobójstwa nie jest do końca wyjaśniona: niektóre badania wskazują, że żałoba w tych okolicznościach jest bardziej intensywna i częściej skomplikowana, a nawet patologiczna, niż podczas bardziej naturalnej śmierci. Jednak dane na ten temat pozostają niespójne, niektóre badania i metaanalizy przeprowadzone w latach 1990-2001 nie wykazują żadnych różnic. Inne badania wskazują na różnice w natężeniu i charakterze żałoby w co najmniej trzech obszarach: pytania o znaczenie i przyczyny aktu samobójczego, pytania o możliwy podział odpowiedzialności i skutki społeczne. Oraz rodzina (możliwa stygmatyzacja, wsparcie lub nie itp.).
Grupa pogrążona w żałobie dotyczy tylko osób bliskich osobie, która popełniła samobójstwo. Reakcje na żałobę są bardzo niejednorodne. Dlatego eksperci nie zalecają interwencji na grupach mniej lub bardziej bliskich zmarłemu, ale raczej interwencje z bliskimi osobami, biorąc pod uwagę ich historię (rodzaj przywiązania do osoby), okoliczności śmierci i żałoby. Oraz zaistniałe warunki. po śmierci (poziom dostępnego wsparcia, trudności materialne i w związku z utratą). Wsparcie dla osób w żałobie odbywa się na kilku poziomach: wsparcie emocjonalne, identyfikacja zaburzeń zdrowia psychicznego spowodowanych lub reaktywowanych przez samobójstwo, pomoc materialna i relacje z otoczeniem (zarządzanie informacją, wsparcie z kręgu rodzinnego i kręgów rozszerzonych, takich jak koledzy i znajomi).
Mówimy o mitach na temat samobójstwa, aby przywołać błędne i sprzeczne z samobójstwem przekonania. Poniższa tabela przedstawia niektóre z powszechnych mitów, którym zaprzeczają obserwacje dokonane na podstawie naukowego podejścia.
Mity | Weryfikowalne fakty |
---|---|
Osoby, które umierają w wyniku samobójstwa, zawsze zostawiają notatkę lub list. | Większość ludzi, którzy się zabijają, nie zostawia wiadomości. Tylko niewielki procent pozostawia wyjaśnienie swojego gestu. |
Ludzie, którzy się zabijają, nie mówią innym. | Osiem na dziesięć osób, które się zabijają, podało wskazówki dotyczące swoich zamiarów, chociaż niektóre z tych wskazówek mogą być niewerbalne i trudne do wykrycia. |
Ludzie, którzy mówią o samobójstwie, chcą tylko uwagi. | Niewiele osób popełnia samobójstwo, nie dzieląc się swoimi uczuciami z inną osobą. Ludzie, którzy chcą się zabić, pozostawiają wskazówki co do swoich zamiarów, na przykład wezwania o pomoc. Ponad 70% osób, które grożą sobie śmiercią, podejmuje działania, popełniając samobójstwo lub usiłując popełnić samobójstwo. |
Gdy ktoś już zdecydował się zabić, nic nie może go powstrzymać. | W większości przypadków osoby o skłonnościach samobójczych mają ambiwalentne podejście do samobójstwa. Większość z tych ludzi nie chce umierać, ale chce powstrzymać ból, który odczuwają. |
Gdy stan emocjonalny się poprawi, ryzyko samobójstwa przestaje istnieć. | Wskaźniki samobójstw są najwyższe po około trzech miesiącach od wystąpienia poprawy w ciężkiej depresji. Poziom energii jest ważnym czynnikiem. Osoba, która widzi wzrost poziomu energii, łatwiej przechodzi do aktu w impulsie samobójczym, jeśli wystąpi przeszkoda podczas remisji. |
Jest mało prawdopodobne, aby osoba, która usiłowała popełnić samobójstwo, powtórzyłaby to. | Osoby, które próbowały popełnić samobójstwo, najprawdopodobniej spróbują ponownie: 80% osób, które umierają w wyniku samobójstwa, podjęło wcześniej co najmniej jedną próbę. |
Nie powinieneś rozmawiać o samobójstwie z kimś, kto wykazuje oznaki ciężkiej depresji, ponieważ to dałoby im pomysł i mogłoby skłonić do działania w tym kierunku. | Wiele osób w depresji myślało już o możliwości samobójstwa. Mówienie o samobójstwie zwykle daje poczucie ulgi i zrozumienia. Mówienie o samobójstwie jest właściwie jedną z najbardziej przydatnych rzeczy do zrobienia w tym przypadku. |
Nieśmiercionośna próba oznacza, że dana osoba nie rozważała poważnie śmierci. | Niektórzy ludzie nie wiedzą, jakich metod użyć, aby się zabić. Dlatego najważniejszym czynnikiem do rozważenia jest sama próba, a nie metoda. |