Sonata K. 33
Sonata K. 33
D- dur -  , Allegro , 119 mes.
⋅ K.32 ← K. 33 → K.34
⋅ dł. 423 ← dł. 424 → dł. 425
⋅ str.129 ← str. 130 → str.131
⋅ F.38 ← F. 39 → F.40
-
⋅ R. 6 ← Roseingrave 7 → R. 8
⋅ I 14 ← Boivin I 15 → I 16
⋅ P 10 ← Wieszak 11 → P 12
|
Sonata K 33 ( F 39 / l 424) w D dur jest praca na klawiaturę kompozytora włoskiego Scarlattiego .
Prezentacja
Sonata K. 33, D- dur, jest notowana na Allegro . Stylistycznie zdaje się poprzedzać Essercizi per gravicembalo opublikowany w 1738 roku. Podobnie jak kolejne sonaty w numeracji Kirkpatricka , są to wczesne utwory z okresu włoskiego i bliskie stylowi Haendla . Po wydaniu dwunastu sonat K. 31 do 42 przez Roseingrave (London, 1739), Scarlattiego dodane do swojej ostatecznej postaci, w 1744 roku, jak metodą sondy z 17 barów . Źródeł jest osiem (zwłaszcza The Beauties of Domenico Scarlatti , w Pitman w 1785 r.), Z których tylko dwa zawierają te dodatkowe takty (Wenecja i paryskie wydanie Boivina ok. 1742 r . ), Inne zaczynają się od t . 18 . Wydanie Boivina w t. 16 wskazuje na Largo , które w Wenecji nie występuje.
Rękopisy i publikacje
Sonata została opublikowana jako numer 7 wydania Roseingrave (Londyn, 1739) z K. 31 do 42; kopia odręczna znajduje się w Wiedniu G 12 (z odmianą w Wenecji XIV 43 ).
-
Wenecja XIV 43.
-
Wydanie Boivin , 1742.
Tłumacze
Sonaty K. 33 na fortepianie bronią w szczególności Vladimir Horowitz (1964, Sony), Anne Queffélec (1979) oraz Michael Lewin (1995, Naxos , vol. 2) i Valerie Tryon (2000, APR); na klawesyn Huguette Dreyfus (1967, Valois), Scott Ross (1985, Erato ), Robert Wooley (1987, EMI), Luc Beauséjour (2003, Analekta ), Francesco Cera (2012, Tactus) i Frédérick Haas (2016, Hitasura Produkcje).
Na akordeonie gra na nim Ksenija Sidorova (2011, Champs Hill Records) - z sonatą K. 77 - a także Primož Parovel (2018, Sony).
Uwagi i odniesienia
- Kirkpatrick 1982 , str. 172.
- Chambure 1985 , str. 175.
- Kirkpatrick 1982 , str. 460.
- Victor Tribot Laspière , „ At the Château d'Assas, the foots of Scott Ross and Scarlatti ” , France Musique ,17 lipca 2018 r(dostęp 18 września 2019 )
Źródła
: dokument używany jako źródło tego artykułu.
- (w) Kathleen Dale , " Domenico Scarlatti: Klawiatura Jego unikalny wkład do literatury " , Proceedings of Royal Towarzystwa Muzycznego , n o 74,1948, s. 33–44 ( ISSN 0080-4452 , OCLC 865210389 , czytaj online )
-
Ralph Kirkpatrick ( przetłumaczone z angielskiego przez Dennisa Collinsa ), Domenico Scarlatti , Paris, Lattès , pot. "Muzyka i muzycy",1982( 1 st ed. 1953 (w) ), 493 , str. ( ISBN 978-2-7096-0118-4 , OCLC 954954205 , uwaga BnF n o FRBNF34689181 ).
-
Alain de Chambure , „ Domenico Scarlatti : Complete Sonatas - Scott Ross ”, s. 191-192 , Erato 2564-62092-2, 1985 ( OCLC 891183737 ) .
-
Guy Sacre , Muzyka na fortepian: słownik kompozytorów i utworów , t. II (JZ), Paryż, Robert Laffont , pot. "Książki",1998, 1495, s. ( ISBN 978-2-221-08566-0 ).
-
Roland de Candé , Klasyczne arcydzieła muzyki , Paryż, Seuil ,2000, 802 str. ( ISBN 2-02-039863-X , OCLC 46473027 , uwaga BnF n o FRBNF37105991 ).