Sleater-Kinney

Sleater-Kinney Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Sleater-Kinney w 2006 roku . Od lewej do prawej: Carrie Brownstein, Corin Tucker i Janet Weiss. Ogólne informacje
Ojczyźnie Stany Zjednoczone
Gatunek muzyczny Punk rock , riot grrrl
aktywne lata 1994 - 2006 , od 2014
Etykiety Sub Pop , Kill Rock Stars (stare), Chainsaw Records (stare)
Oficjalna strona www.sleater-kinney.com
Skład grupy
Członkowie Corin Tucker
Carrie Brownstein
Janet Weiss
Byli członkowie Lora McFarlane
Toni Gogin
Misty Farrell

Sleater-Kinney jest to grupa kobiet z punk rocka amerykańskiego rodem z Olimpii , w stanie Waszyngton . Grupę tworzą dwaj gitarzyści Corin Tucker i Carrie Brownstein . Obecnie młocarnią jest Janet Weiss . Grupa ogłosiła swój sen pod koniec miesiącaczerwiec 2006. W 2015 roku wydał nowy album zatytułowany No Cities to Love . Zespół jest pod silnym wpływem ruchu riot grrrl z lat 90 .

Biografia

Debiut (1994-1999)

Sleater-Kinney został założony na początku 1994 roku w Olympii w stanie Waszyngton przez Corina Tuckera i Carrie Brownstein . Nazwa zespołu została zainspirowana Sleater Kinney Road w Lacey . Jednym z pierwszych miejsc prób grupy była właśnie ta słynna ulica Sleater Kinney Road. Tucker jest dawniej członkiem riot grrrl grupy Heavens to Betsy oraz Brownstein z grupy Excuse 17. Występując razem na koncertach, tworzą Sleater-Kinney jako projekt poboczny dla swoich grup. Po rozstaniu Heavens to Betsy i Excuse 17, Sleater-Kinney stał się ich głównym zmartwieniem. Quasi's Janet Weiss jest najdłużej działającą perkusistką, chociaż grupa ma kilku, takich jak Lora Macfarlane, Misty Farrell i Toni Gogin.

Ich pierwszy album Sleater-Kinney ukazał się w 1995 roku. Został wydany wiosną. Później ukazały się albumy Call the Doctor (1996) i Dig Me Out (1997). Z Dig Me Out Janet Weiss zostaje ich perkusistką. W 1999 roku ukazał się czwarty album, The Hot Rock został wydany , zaliczana "do 50 (17/50) największych albumów wszech czasów" w kobiety, które skała kategorii przez Rolling Stone.

Inne albumy (2000–2006)

Od 2002 roku i ich albumu One Beat , Sleater-Kinney zna popularność, która przewyższa ruch punkrockowy, nie zaprzeczając jego feministycznym wartościom, punkowi i niezależnemu rockowi . Od 1997 roku ich albumy są dystrybuowane przez niezależną wytwórnię Kill Rock Stars . Ich najnowszy album ( The Woods ) jest dystrybuowany przez wytwórnię Sub Pop z Seattle . Technicznie rzecz biorąc, w grupie nie ma basisty, ale Corin ścisza kilka tonów, aby wypełnić tę rolę. Janet Weiss gra równolegle ze swoim zespołem Quasi. Corin Tucker grał wcześniej w Heavens to Betsy , wpływowej grupie w ruchu riot grrrl i Carrie w grupie Excuse 17, która jest częścią ruchu queercore . Corin jest również członkiem duetu Cadallaca z Sarah Dougher, ale ta grupa jest w stanie uśpienia.

Grupa oficjalnie ogłasza separację w dniu 6 lipca 2006. Zapewni koniec swojej amerykańskiej trasy koncertowej. Grupa wskazuje na swojej stronie internetowej: „Po 11 latach działalności Sleater-Kinney zdecydowała się na nieokreśloną przerwę. Nadchodzące koncerty tego lata będą naszymi ostatnimi. W tej chwili nie są planowane żadne projekty związane z nagrywaniem i trasami koncertowymi. Czujemy się szczęśliwi, że przez lata mieliśmy wsparcie wspaniałych ludzi. Chcielibyśmy podziękować wszystkim osobom, które z nami współpracowały, które nas wspierały, bo pisały o nas, tym, którzy udostępnili plakaty, a także tym, którzy nas zainspirowali. Ale przede wszystkim chcemy wyrazić naszą wdzięczność naszym fantastycznym fanom. Jesteście ważną częścią naszej historii od naszych początków. Nie moglibyśmy tworzyć naszej muzyki bez Waszego entuzjazmu, Waszej pasji i Waszej lojalności. Jesteście tymi, którzy sprawili, że ta podróż była warta przeżycia. Dziękuję Ci. Sleater-Kinney ”.

Zwrot (od 2014)

Grupa wznowiła działalność w 2014 roku i wydała album No Cities to Love on20 stycznia 2015na etykiecie Sub Pop. Recenzje są jednogłośnie pozytywne.

Dyskografia

Uwagi i odniesienia

  1. ( cal ) 500 Sleater-Kinney Rd SE, Lacey, WA .
  2. (w) Curtis Ross , „  Sleater-Kinney Post wraca do Meaningful rock  ” , Tampa Tribune,11 kwietnia 2003.
  3. (w) Caryn Ganz , „Eat 'em And Smile” (wydanie z 28 września 2007 r. W Internet Archive ) , Sleater-Kinney.net,Czerwiec 2005.
  4. (w) Miejsce wśród 50 najlepszych albumów wszechczasów (Women Who Rock The 50 najlepszych albumów wszechczasów)
  5. Hugo Cassavetti , „  Recenzja albumu: Sleater Kinney, No cities to love  ” , w Télérama ,19 stycznia 2015 r(dostęp 21 stycznia 2015 ) .
  6. (w) Amy Phillips, Jenn Pelly, „  Sleater-Kinney Return! Nowy album No Cities to Love! Wycieczka 2015! Film z tekstem „Bury Our Friends”!  » , Na Pitchfork ,20 października 2014(dostęp 15 stycznia 2015 ) .
  7. (w) „  No Cities to Love  ” na Metacritic (dostęp 13 lutego 2015 ) .

Linki zewnętrzne