Simon Vratsian

Simon Vratsian Obraz w Infobox. Funkcje
Redaktor naczelny
Vem
Wrzesień 1933 -Październik 1939
Minister Spraw Wewnętrznych
Demokratycznej Republiki Armenii
24 listopada -2 grudnia 1920 r
Premier Armenii
23 listopada -2 grudnia 1920 r
Hamo Ohanjanian ( we )
Minister Spraw Zagranicznych
Demokratyczna Republika Armenii
23 listopada -2 grudnia 1920 r
Hamo Ohanjanian ( we )
Minister Rolnictwa ( d )
Demokratycznej Republiki Armenii
3 kwietnia -23 listopada 1920 r
Minister Pracy ( w )
Demokratycznej Republiki Armenii
3 kwietnia -23 listopada 1920 r
Parlamentarne
Zgromadzenie Narodowe
1918-1920
Redaktor
Hairenik ( w )
1911-1914
Siamanto
Biografia
Narodziny 24 marca 1882
Bolshie Saly
Śmierć 21 maja 1969(w wieku 87 lat)
Bejrut
Pogrzeb Bejrut
Imię w języku ojczystym Սիմոն Վրացեան
Imię urodzenia Սիմոն Գռուզեան
Narodowości Rosyjska Demokratyczna Republika Armenii
Trening Seminarium Teologiczne Gevorkian (1900-1906)
Imperial University of St. Petersburg ( w ) (1908-1910)
Zajęcia Polityk , politolog , pisarz , prawnik , dziennikarz
Inne informacje
Pracował dla Hairenik ( en ) (1911-1914) , Troshag ( w ) (1925-1933) , Vem (Wrzesień 1933 -Październik 1939)
Partia polityczna Rewolucyjna Federacja Armenii (od1898)
Członkiem Delegacja Armeńskiej Rady Narodowej
Republiki Armenii
Premierzy Republiki Armenii

Simon Vratsian ( ormiański  : Սիմոն Վրացեան ), urodzony w 1882 r. W Bolshie Saly (w ormiańskim Medz Sala , Մեծ Սալա), w Nor Nakhichevan (obecnie Nakhitchevan-sur-le-Don ) i zmarł dnia21 maja 1969w Bejrucie jest ormiańskim politykiem i pisarzem .

Znany jest za to, że ostatni premier z Demokratycznej Republiki Armenii (1918-1920) i za to, że prowadził Komitet dla zbawienia Ojczyzny przez czterdzieści dni po kontrrewolucji. ZLuty 1921.

Biografia

Młodzież i szkolenie

Simon Vratsian urodził się jako Simon Krouzian w 1882 roku w Medz Sala (Մեծ Սալա), w Nor Nakhichevan (dziś Nakhitchevan-sur-le-Don ). W swoich Wspomnieniach wyjaśnia, że ​​jego pierwsze nazwisko, Krouzian, pochodzi od ormiańskiego słowa „  krouz  ” (գռուզ), które oznacza „kręcone” lub „kędzierzawe”, ponieważ wielu członków jego rodziny miało kręcone włosy. Jego nazwisko zmienia się dwukrotnie:

Opisuje swojego ojca jako gawędziarza, którego reputacja pozwoliła mu przyciągnąć klientów do rodzinnej kawiarni.

W swoich wspomnieniach wspomina również o swoim bogatym wujku Mikishce, który podobno miał fortunę w wysokości kilku milionów dolarów, ale który był bardzo skąpy, dając mu tylko około 20 centów dolarów po podróży z 2000 kilometrów.

Po przejściu przez szkoły ormiańskie i rosyjskie kontynuował naukę w Gevorkian Theological Seminary w Eczmiadzynie w latach 1900–1906, a następnie w latach 1908–1910 na Uniwersytecie Państwowym w Sankt Petersburgu, gdzie studiował prawo i nauki pedagogiczne .

Początki w polityce

Wstąpił do Armeńskiej Federacji Rewolucyjnej (FRA) w 1898 r. W swoich wspomnieniach wspomina również, że pierwotnie miał udać się na spotkanie socjaldemokratycznej partii Hentchak, ale udając się tam z przyjaciółmi, miał zły pokój i zamiast tego udali się na spotkanie FRA.

Simon Vratsian następnie wraca do Nor Nakhichevan jako pracownik partyjny. Reprezentował swój ojczysty region na IV Kongresie Generalnym FRA, który odbył się w Wiedniu w 1907 roku i popierał przyjęcie socjalizmu jako głównej ideologii partii. W swoich wspomnieniach precyzyjnie opisuje te Kongresy Generalne, podając na przykład, którzy członkowie chcieli sojuszu z Rosją, którzy chcieli sfinansować zwalczanie wszy w ormiańskich wioskach, hotelach, w których przebywał, w szczególności jego przyjaźni. z Rostom , Hamazasb Srvantsdian, Andranik , Armen Garo , Aram Manoukian itp. Jego relacja przedstawia nawet początek wspomnianych przyjaźni: na przykład, gdy był przez rok nauczycielem historii, uderzył jednego ze swoich uczniów, szczególnie niepokojąco, i spotkał swojego ojca, który okazał się Andranikiem, podczas ich wezwania do Biuro reżysera; po wyjaśnieniu Andranik podziękował mu za poprawienie córki.

Po pobycie w Sankt Petersburgu w latach 1908-1910, podczas którego kilkakrotnie przebywał w Moskwie , Konstantynopolu i Batumi , przeniósł się na pewien czas do Erzurum , gdzie był nauczycielem w szkole i redaktorem lokalnej gazety. Był też krótko więziony, podejrzewany przez władze osmańskie o bycie rosyjskim szpiegiem.

W 1911 r. Przeniósł się do Stanów Zjednoczonych i do 1913 r. Był redaktorem tamtejszej gazety Hairenik . W 1914 r. Reprezentował sekcję amerykańską FRA na VIII Generalnym Kongresie Partii w Erzurum. Następnie został wybrany do Prezydium Partii i odegrał rolę w kształtowaniu polityki FRA wobec Młodych Turków .

W Sierpień 1914, ponownie zostaje uwięziony jako rosyjski szpieg, ale udaje mu się uciec na Zakaukaz , gdzie zajmuje się organizacją oddziałów ochotników ormiańskich, którzy walczą u boku rosyjskiej armii cesarskiej przeciwko armii osmańskiej podczas pierwszej wojny światowej .

Po rozwiązaniu ormiańskich oddziałów w 1917 r. Brał udział w Moskiewskiej Konferencji Państwowej, rodzaju stanu ogólnego zwołanego przez Kiereńskiego .

Następnie reprezentuje ARF na Narodowym Kongresie Armenii, który rozpoczyna się28 września 1917w Tyflisie  : 30 grudnia przedstawił raport o kryzysie politycznym w Rosji. Historyk Anahide Ter Minassian podsumowuje to w czterech punktach: dezintegracja państwa i anarchia polityczna; kryzys gospodarczy i kryzys dostaw; katastrofa finansowa i zapaść monetarna; zerwanie frontu i bunt armii. Dla Simona Vratsiana, aby uratować kraj i rewolucję, konieczne jest stworzenie autorytetu wynikającego z koalicji sił demokratycznych wspieranych przez chłopów. Musimy także, a przede wszystkim, zakończyć wojnę, bez oddzielnego pokoju, który uniemożliwi jej kontynuację, i zmusić Rosję do przyjęcia pozycji obronnej poprzez utrwalenie jej podbojów. FRA, która ma obsesję na punkcie zachodniej Armenii, chce, aby armia rosyjska pozostała obecna na tym froncie. Raport Simona Vratsiana został przyjęty zdecydowaną większością głosów.

Został powołany na członka Ormiańskiej Rady Narodowej w ciągu kilku tygodni od jej utworzenia, nie będąc jednym z członków założycieli.

Jest również odpowiedzialny za gazetę Horizon , która ukazuje się w Tyflisie.

Pierwsza republika Armenii

Simon Vratsian uczestniczy w polityce nowej Demokratycznej Republiki Armenii (1918-1920): sprzyja „samostanowieniu i samozarządzaniu”, jest obecny jeszcze przed proklamowaniem republiki na28 maja 1918. Został wybrany do parlamentu w 1918 roku, a następnie został mianowany ministrem pracy i rolnictwa w gabinecie Alexandre Khatissian (Maj 1919 - Maj 1920), a następnie Hamo Ohandjanian (maj - Listopad 1920). Odgrywa także rolę w kształtowaniu rządowej informacji i propagandy.

Wciąż będąc członkiem FRA, stanął na czele nowego organu partyjnego Haratch i brał udział w organizacji IX Kongresu Generalnego, który odbył się w 1919 roku w Erewaniu , podczas którego ponownie został wybrany do Prezydium Partii (wielokrotnie powielanego). ). Podobnie jak większość uczestników (w tym zwłaszcza książę Hovsep Arghoutian) broni umiarkowanej linii wdrażania reform etapami. Wspierany przez Alexandre Khatissiana, odrzuca koncepcję państwa kontrolowanego przez partię, odwołując się do demokratycznych i decentralizacyjnych tradycji FRA.

Hovannès Katchaznouni prosi Simona Vratsiana, aby towarzyszył mu w jego podróży po Europie i Ameryce w 1919 roku, ale władze brytyjskie odmawiają mu wizy, ponieważ jest postrzegany jako radykalny socjalista.

W Październik 1919, rząd rozpoczyna kampanię czytania i pisania w kraju, w wyniku której powstają popularne uniwersytety, na których Simon Vratsian wykłada politologię .

Po ustąpieniu rządu i niepowodzeniu Hovannèsa Katchaznouniego w utworzeniu nowej koalicji, Simon Vratsian przyjmuje stanowisko premiera na 23 listopada 1920 rtuż po wojnie ormiańsko-tureckiej . Jest zwolennikiem pokoju z Turcją za wszelką cenę, aby uniknąć sowietyzacji kraju i wysyła delegację pod przewodnictwem Aleksandra Khatissiana, aby udała się do Aleksandropola, aby rozpocząć rozmowy z Kâzım Karabekir i uzyskać pokój za wszelką cenę. W tym samym czasie skontaktował się z sowieckim urzędnikiem Borysem Legranem, aby zapewnić mu przyjaźń z Armenią i poprosić go o rosyjską pomoc wojskową, obawiając się dalszych tureckich wyczynów. Podejrzewa jednak, że Rosjan bardziej interesuje „sowietyzacja Armenii niż jej ochrona”.

Zaledwie kilka dni później 2 grudniaMusi on przekazać moc do bolszewików , którzy następnie atakują kraj , na wniosek kilku ormiańskiego bolszewików, który przyszedł z Baku na29 listopada, Herkom (komitet rewolucyjny). Interwencja ta jest prowadzona bez oporu i jest postrzegana przez Ormian jako antyturecka kontrofensywa. Jeśli Szymon Vratsian pragnął interwencji rosyjskiej, to jednak śmierć w duszy widzi nadejście Armii Czerwonej i sowietyzację Armenii. Ustanawia się nowy reżim wynikający z paktu między nim a Borisem Legranem: niezależna Socjalistyczna Republika Radziecka; ale ta dieta trwa tylko dwa dni, po przybyciu4 grudniaw Erewaniu z Herkom i rozpoczęcie aresztowań. Simon Vratsian jest jednym z nielicznych, którzy zostali wypuszczeni.

Następnie schodzi do podziemia, aby pojawić się później, podczas antybolszewickiej kontrrewolucji Luty 1921, na czele Komitetu Zbawienia Ojczyzny utworzyli im18 lutego. Po wypędzeniu bolszewików został prezydentem Republiki Armenii na czterdzieści dni, w tym czasie odwoływał się do wielkich mocarstw, ale bezskutecznie. Armia Czerwona ponownie zaatakowała kraj w rokuKwiecień 1921 (wjechała do stolicy 2-go), zmuszając go do wygnania.

Wygnanie

Podobnie jak tysiące Ormian, uciekł następnie do Persji ze swoimi bliskimi współpracownikami, ale musiał zostawić żonę i dzieci pod opieką Clarence'a Usshera z American Near East Relief. Z Iranu podróżuje do Bombaju , Aleksandrii , Konstantynopola, ostatecznie osiadając w Paryżu . W 1936 r. Mieszkał w Plessis-Robinson .

W latach 1925-1933 współpracował z Arshagem Jamalianem i Chavarche Missakianem , dla gazety Troshak , organu FRA, która przeniosła się do stolicy Francji . Następnie założył przegląd Vêm (1933-1939) i napisał swoje główne dzieło, Republika Armenii . W swoim życiu pisał w ormiańskich gazetach i magazynach.

Globetrotter , Simon wyrusza do Vratsian, włączając Amerykę Południową w 1936 roku, do Ameryki Północnej w 1939 roku, ostatecznie osiedlając się w Libanie .

W 1941 r., Następnie zainstalowany we Francji, pojawia się na liście dostojników masonerii , na podstawie ustawy o tajnych stowarzyszeniach, opublikowanej w Le Petit Parisien , z której wynika, że ​​pozostaje 14, rue des Platanes, przy Plessis-Robinson. .

W 1945 roku przedstawił petycję do państw zgromadzonych na Konferencji w San Francisco , aby domagać się przywrócenia Wilsona Armenii, czyli powrót do Armenii o te tereny okupowanej przez Turcję .

W 1952 r., Po śmierci Levona Shanta , został dyrektorem Hamazkaïne Djemaran ( Bejrut ) i pozostał na stanowisku do śmierci.

Zmarł w Bejrucie , Liban , w wieku 87, na21 maja 1969.

Życie prywatne

Simon Vratsian nie wspomina w swoich wspomnieniach o żonie i dzieciach. Oliver Baldwin (syn Stanleya Baldwina ), brytyjski polityk krótko podpułkownik armii armeńskiej, był z Clarence'em Ussherem, kiedy wysłannik wysłany przez Simona Vratsiana poprosił go, aby zajął się jego żoną i dziećmi po przybyciu bolszewików. Wspomina ten epizod w swoich Wspomnieniach i donosi, że syn ostatniego premiera zmarł z zimna („  zmarł z narażenia  ”) podczas lotu tego ostatniego do Persji.

W spisie ludności z 1936 r. (Przechowywanym w archiwum miejskim Plessis-Robinson) wskazano, że mieszka we Francji z żoną Hélène (Yelena Shigaeva), pochodzenia rosyjskiego, i córką Sédą (lub Muzą-Sedą), urodzoną w 1936 r. 1922 w Neuilly .

Grafika

Simon Vratsian jest autorem autobiografii w 6 tomach:

Uwagi i odniesienia

  1. (en) "  Simon Vratsian [1882-1969]  " , na hairenik.com
  2. Simon Vratsian 1960 , s.  11.
  3. Simon Vratsian 1960 , s.  83.
  4. Simon Vratsian 1960 , s.  78.
  5. (en) „  Byli premierzy - Simon Vratsyan  ” , na gov.am
  6. Simon Vratsian 1960 , s.  227-236.
  7. Simon Vratsian 1960 , s.  158-162.
  8. Anahide Ter Minassian 2006 , s.  31.
  9. Anahide Ter Minassian 2006 , s.  31-32.
  10. Anahide Ter Minassian 2006 , s.  32.
  11. Anahide Ter Minassian 2006 , s.  34.
  12. Anahide Ter Minassian 2006 , s.  70.
  13. Anahide Ter Minassian 2006 , s.  210.
  14. Anahide Ter Minassian 2006 , s.  154.
  15. Anahide Ter Minassian 2006 , s.  156.
  16. Anahide Ter Minassian 2006 , s.  155-156.
  17. Anahide Ter Minassian 2006 , s.  184.
  18. Yves Ternon , Sprawa ormiańska , Paryż, Le Seuil ,1983, 311  str. ( ISBN  978-2-02-006455-2 ) , str.  68
  19. Anahide Ter Minassian 2006 , s.  226.
  20. Anahide Ter Minassian 2006 , s.  228.
  21. Anahide Ter Minassian 2006 , s.  227.
  22. Anahide Ter Minassian 2006 , s.  235.
  23. Anahide Ter Minassian 2006 , s.  242-243.
  24. „  1936: Simon Vratsian, premier Armenii w Plessis-Robinson  ” , Archive Stories nr 59 , na plessis-robinson.com
  25. „  Vēm  ” , data.bnf.fr
  26. "  Lista dostojników masonerii  " Le Petit Parisien , n o  23 559,4 października 1941, s.  4 ( czytaj online )
  27. (w) Oliver Baldwin, sześć więzień i dwie rewolucje: Przygody na Zakaukaziu i Anatolii, 1920-1921 , Fresno, Meshag Publishing1944( 1 st  ed. 1924), str.  122
  28. „  Սիմոն Վրացեան (1882-1969)  ” , na bibliotheque-eglise-armenienne.fr

Zobacz też

Powiązane artykuły

Bibliografia

Linki zewnętrzne