Shōhei Ōoka

Shōhei Ōoka Obraz w Infobox. Biografia
Narodziny 6 marca 1909
Tokio ( Japonia )
Śmierć 25 grudnia 1988
Tokio, Japonia
Pogrzeb Cmentarz Tama
Imię w języku ojczystym 大 岡 昇平
Narodowość język japoński
Trening Uniwersytet w Kioto
Czynność Pisarz
Dziecko Q100878672
Inne informacje
Pracował dla Uniwersytet Meiji
Różnica Nagroda Shinchōsha w dziedzinie literatury ( d ) (1961)
Podstawowe prace
Pożary

Shohei Ooka (大岡昇平, Ooka Shohei , My także pisownię Ooka ) ; b6 marca 1909w Tokio i zmarł dalej25 grudnia 1988w tym samym mieście, to japoński powieściopisarz , także krytyk literacki i tłumacz z literatury francuskiej . Ōoka należy do grupy pisarzy powojennych , dla których II wojna światowa ma duże znaczenie w ich twórczości. Przez całe życie publikował opowiadania i recenzje w prawie każdym piśmie literackim w Japonii.

Biografia

Ōoka urodziła się w Tokio . Jej rodzice pochodzili z prefektury Wakayama  ; jego ojciec był maklerem giełdowym . Od najmłodszych lat zakochany w literaturze , francuskiego uczył się w liceum , a następnie ukończył literaturę na Uniwersytecie w Kioto . Jego rodzice wyznaczyli go jako nauczyciela Kobayashi Hideo , który przedstawił go poecie Chūya Nakahara , krytykowi Tetsutarō Kawakami i innym postaciom ze świata literatury.

Po ukończeniu Uniwersytetu w Kioto w 1932 r. Został dziennikarzem w Kokumin Shimbun , którą opuścił po roku, aby poświęcić się tłumaczeniu dzieł Stendhala i innych autorów europejskich na język japoński . W 1938 roku, aby zarobić na życie, znalazł pracę jako tłumacz we francusko-japońskiej firmie w Kobe , Teikoku Sansō, japońskiej filii francuskiej grupy Air Liquide .

W 1944 roku został powołany do wojska i po zaledwie trzech miesiącach szkolenia wysłany na front na wyspie Mindoro na Filipinach . WStyczeń 1945zarażony malarią , został schwytany przez wojsko amerykańskie i wysłany do obozu jenieckiego na wyspie Leyte . Udział w klęsce, ale przeżycie, kiedy zginęło tak wielu innych, było dla niego traumą. Wrócił do Japonii pod koniec 1945 roku.

Kariera literacka

Dopiero po wojnie Ōoka rozpoczął karierę pisarską . Na polecenie Hideo Kobayashiego opublikował autobiograficzny opis swoich doświadczeń jako jeńca wojennego , zatytułowany Furyo ki ( Dziennik jeńca wojennego ), w kilku wydaniach między 1948 a 1951 rokiem. Publikacja ta, wraz z Nagrodą Yokomitsu w 1949 zachęcił go do kontynuowania kariery literackiej.

Następnie opublikował Musashino fujin ( The Lady of Musashino , 1950), powieść psychologiczną w tradycji Stendhal, której akcja rozgrywa się w Musashino , małym miasteczku na zachodnich przedmieściach Tokio, gdzie mieszkał Shōhei Ōoka.

Jego najbardziej znana powieść Nobi ( Les Feux , 1951), dobrze przyjęta przez krytyków, zdobyła w 1951 roku prestiżową nagrodę Yomiuri . Uznawana za jedną z najważniejszych powieści okresu powojennego , dość luźno inspirowana Z własnego doświadczenia, Nobi bada sens ludzkiej egzystencji poprzez walkę o przetrwanie ludzi, którzy z powodu głodu dopuszczają się aktów kanibalizmu . Ta powieść była dwukrotnie adaptowana na potrzeby kina  : przez Kona Ichikawę w 1959 ( Les Feux dans la plaine ), a następnie przez Shinyę Tsukamoto w 2014 ( Fires on the Plain ).

W 1958 roku , z dala od swoich pierwszych trosk, Ooka opublikowany Kaei ( The Shadow of Flowers ), w której przedstawił walkę, a następnie rezygnację hostessa Nightclub w dekadenckim Ginza z końca 1950 roku. Kaei otrzymał Nagrodę Shichosha w 1961 roku.

Ooka pisał biografie o Chuya Nakahara i taro Tominaga . W 1953 i 1954 był profesorem wizytującym Fulbrighta na Uniwersytecie Yale . Wykładał literaturę francuską na Uniwersytecie Meiji w Tokio .

Pod koniec lat 60. Ōoka powrócił do swojego ulubionego tematu: wojny na Pacyfiku i klęski Japończyków na Filipinach, do jednego ze swoich ostatnich dzieł, powieści historycznej Reite senki , będącej kroniką bitwy pod Leyte , do której bardzo się podjął. kompleksowe badania przez trzy lata. Patrzy na wojnę z punktu widzenia uczestnika, który mimo zastrzeżeń moralnych jest zmuszony do posłuszeństwa.

Ōoka zmarła w 1988 roku w wieku 79 lat. Jego grób znajduje się w Tama Reien, na przedmieściach Tokio.

W Październik 1994, Japoński pisarz Kenzaburō Ōe otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury i powiedział New York Times, że Shohei Ōoka był jednym z pisarzy, którzy „utorowali mu drogę”. "

Utwory przetłumaczone na język francuski

Bibliografia

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Bibliografia

  1. James Sterngold, „  Nobel in Literature Goes to Kenzaburo Oe of Japan  ”, The New York Times ,14 października 1994( czytaj online , sprawdzono 15 lipca 2020 r. ).