Shirin nesha

Shirin nesha Obraz w Infoboksie. Shirin Neshat na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wiedniu w 2009 roku
Narodziny 26 marca 1957
Qazvin Iran
Imię w języku ojczystym ا
Narodowość irański
Czynność kamerzysta , fotograf
Trening UC Berkeley
Reprezentowane przez Galeria Gladstone ( d )
Miejsca pracy Maroko , Berkeley , Los Angeles , Nowy Jork
Ruch Sztuka współczesna
Nagrody Złoty Lew z 18 XX Biennale w Wenecji
Podstawowe prace
Kobiety Allaha , burzliwe , zachwyty , zapał

Shirin Neshat ( perski  : شیرین نشاط ), ur.26 marca 1957w Kazwinie , Iranu , jest irański filmowiec i fotograf mieszkający w Nowym Jorku . Jej praca porusza kwestię dwoistości i kontrastów między islamem a Zachodem , kobiecością i męskością , życiem prywatnym i publicznym oraz proponuje pomosty między tymi tematami.  

Biografia

Jego rodzice pochodzą z bogatego środowiska. Jej ojciec był lekarzem, a matka zajmowała się domem. Dorastała w zachodniej rodzinie, która ceniła wizję wyboru społeczeństwa szacha Iranu . Neshat powiedział o swoim ojcu: „fantazjował o Zachodzie, idealizował Zachód i powoli odrzucał własne wartości; tacy byli moi rodzice. Myślę, że stało się to, że ich tożsamość powoli się rozpadła, zamienili ją na wygodę. Służyli swojej klasie. ”. W tym pragnieniu westernizacji Neshat została zapisana do katolickiej szkoły w Teheranie . Atmosfera była dla niej zimna i nieprzyjazna w porównaniu do rodzinnego domu. Jednym z elementów westernizacji jej ojca była akceptacja feminizmu w stylu zachodnim. Ojciec Neshata zachęcał córkę, by „była osobą, podejmowała ryzyko, uczyła się, by zwiedzała świat. I w przeciwieństwie do konwencjonalnej praktyki tamtych czasów, wysłał swoje córki i synów do college'u na studia wyższe.

Shirin Neshat opuściła Iran, by studiować sztukę w Los Angeles . Mniej więcej w tym czasie miała miejsce irańska rewolucja . Jednym ze skutków zmian politycznych po rewolucji było to, że jego ojciec, który był dobrze sytuowany finansowo, musiał przejść na emeryturę i odejść bez zasiłków i za skromną pensję. Kiedy rewolucja się skończyła, a społeczeństwo przekształciło się w tradycyjny naród islamski, jego rodzina nie była już w stanie utrzymać standardu życia, jaki mieli pod rządami szacha. Mniej więcej rok po rewolucji Shirin Neshat przeprowadziła się do San Francisco w Bay Area i studiowała w Dominican College . Następnie rozpoczęła studia na Uniwersytecie w Berkeley, gdzie uzyskała różne stopnie naukowe: licencjat, magister i magister (amerykańskie odpowiedniki licencji i magisterskich we Francji w zakresie stażu artystycznego).

Jego artystyczna podróż

Po ukończeniu studiów przeniosła się do Nowego Jorku i rozpoczęła pracę w organizacji non-profit o nazwie Storefront Art and Architecture . Ta multidyscyplinarna organizacja wystawia ją na inne idee i staje się miejscem, w którym zdobywa koncepcje, które później staną się częścią jej pracy. Jednocześnie tworzy swoje pierwsze prace artystyczne, które później zostaną zniszczone. W 1990 wróciła do Iranu . Doświadcza przepaści między współczesnym Iranem a przedrewolucyjnym, w którym się wychowała. Jak wspomina w rozmowie z Lindą Weintraub „Różnica między moimi wspomnieniami o kulturze irańskiej a tym, czego byłam świadkiem po powrocie do Iranu, jest ogromna. Ta zmiana była zarówno przerażająca, jak i ekscytująca; nigdy nie byłam w tak założonym ideologicznie kraju. Najbardziej zauważalne zmiany dotyczyły głównie wyglądu fizycznego i publicznego zachowania ludzi.” Z tej obserwacji i tego szoku zrodzi się jego pierwsza uznana praca: zdjęcia z serii Kobiety Allaha ( Kobiety Allaha ) przedstawiające portrety kobiet w całości pokryte kaligrafią farsi .

Po poświęceniu się fotografii, od połowy lat 90. zaczęła wykorzystywać wideo jako medium twórcze. Tym samym zeznaje: "Zwróciłam się w stronę realizacji instalacji wideo, które pozwalały na znacznie więcej swobody, niejednoznaczności i liryzmu, których brakowało w mojej fotografii". Następnie wyreżyserowała Anchorage (1996) i zaproponowała instalacje, w których pokazano dwa filmy wideo: Ombre sous le Web (1997), Turbulent (1998), Rapture (1999) i Soliloquy (1999). Jego twórczość odnosi się do społecznych, kulturowych i religijnych kodów społeczeństw muzułmańskich oraz do złożoności pewnych opozycji. Neshat często podkreśla ten temat, pokazując dwa filmy, na dwóch ekranach obok siebie lub naprzeciw siebie, doskonale skoordynowane, tworząc w ten sposób gwałtowne wizualne kontrasty z opozycjami takimi jak światło i ciemność, czerń i biel, mężczyzna i kobieta. Neshat nakręcił także krótkie filmy fabularne, bardziej tradycyjne, jak film Zarin .

Praca Shirin Neshat zajmuje się społecznym, politycznym i psychologicznym wymiarem życia kobiet we współczesnych społeczeństwach islamskich. Neshat zdecydowanie sprzeciwia się stereotypowym przedstawieniom islamu, jego artystyczne cele nie budzą formalnych kontrowersji. Mówiąc dokładniej, jej praca rozpoznaje złożoność sił intelektualnych i religijnych kształtujących tożsamość muzułmańskich kobiet na świecie.

Shirin Neshat stała się znana na całym świecie w 1999 roku, kiedy zdobyła Złotego Lwa na 18. Biennale w Wenecji za film Turbulent , wyprodukowany przez Galerię Noire (Turyn, Włochy) i Rapture , projekt z 250 statystami, wyprodukowany przez galerię Jérôme de Noirmont  ; spotkała się z wielkim krytycznym i publicznym sukcesem po światowej premierze w Art Institute of Chicago wmaj 1999. W Rapture Neshat po raz pierwszy spróbował zwrócić baczną uwagę na obraz, z zamiarem wywołania szoku estetycznego, poetyckiego i emocjonalnego.

W luty 2013, jest członkiem jury pod przewodnictwem chińskiego reżysera Wong Kar-waia na Berlinale 2013 , obok amerykańskiego aktora Tima Robbinsa i duńskiej reżyserki Susanne Bier .

W wrzesień 2017Shirin Neshat otrzymuje nagrodę Praemium Imperiale za swoją pracę malarską.

Pracuje

Główne wystawy indywidualne

Filmografia

Nagrody

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Uwagi i referencje

  1. Wywiad przeprowadziła Suzie Mackenzie w The Guardian .
  2. (w) Linda Weintraub, In the Making: Creative Options for Contemporary Art , Distributed Art Publishers,2003, 415  pkt. ( ISBN  9780500284230 ) , s.  214-224
  3. (w) Shiva Balaghi, „  Zastanawiając się nad karierą Shirin Neshat słowami artysty   ” , hiperalergiczny ,styczeń 2020( przeczytaj online )
  4. Guillaume Benoit, „  Shirin Neshat – Laureatka Praemium Imperiale 2017  ”, Slash Paris ,12 września 2017 r.( przeczytaj online , konsultacja 19 września 2017 r. )
  5. Wywiad z reżyserem przeprowadzony przez RTS, słuchanie minut 4.45 do 30, a następnie 35 do 42 .
  6. Gagnon, Paulette i Egoyan, Atom , „  Shirin Neshat  ” , na e-artexte.ca ,2001(dostęp 17 marca 2018 )