Shibaraku (暫,しばらく ) Jest jednym z najbardziej popularnych sztuk w kabuki repertuarzei jeden z najbardziej znanych Kabuki Jūhachiban ( „Osiemnaście Najlepszy Kabuki Pieces”). Spektakularnie ekstrawaganckikostium i makijaż ( kumadori ) użyte w tej scenie są znane i powszechnie kojarzone z kabuki w ogóle przez niczego nie podejrzewającego człowieka Zachodu.
Po raz pierwszy wystawiony przez Ichikawę Danjūrō I w 1697 roku w Nakamura-za , sztuka jest bardzo popularna i szybko zaczyna być włączana do corocznych obchodów kaomise w każdym teatrze w Edo . Przez pewien czas główna rola często zmienia się w zależności od kaprysów teatru i trupy. Pomieszczenie „znormalizowanej” na początku XIX XX wieku przez Danjūrō VII i ponownie przerobiony przez Danjūrō IX na końcu tego wieku. To jest ta ostatnia wersja, która jest reprezentowana od tego czasu.
Scena trwająca około 50 minut, Shibaraku , ściśle rzecz biorąc, nie jest pełnoprawnym utworem, ale krótkim utworem wstawianym podczas przerywników lub między całymi utworami, aby urozmaicić i zachować pewien poziom energii i zainteresowania publiczności. Fabuła obraca się wokół postaci Kamakury Gongorō Kagemasy , obecnie stereotypowego, empatycznego bohatera sceny kabuki, z jego czerwono-białym paskiem makijażu i silnymi, energicznymi ruchami. Historyczna Kamakura Kagemasa słynie z odwagi i kontynuacji walki po utracie oka w bitwie w wojnie Gosannen (1083-1087).
Punktem kulminacyjnym tej krótkiej pracy jest napadnięcie przystojnego samuraja przez kilku bandytów. Kagemasa woła Shibaraku ! („Stop!”) Za zasłoną ( agamaku ) zejdź na hanamichi (podwyższoną platformę, która rozciąga się od publiczności na scenę) w pięknym kostiumie i świetnym makijażu. Przyszedł na scenę, siada na stołku ( aibiki ) i w swoistym monologu zwanym tsurane opowiada swoją historię. Następnie odpycha złoczyńców, a gdy kurtyna opada, wita publiczność stojącą na hanamichi , nie jako bohater, ale jako aktor. Spektakl wywodzi się z rzeczywistego incydentu z udziałem Danjūrō I. Podczas występu, kiedy jego koledzy odmówili podania mu sygnału do wejścia, Danjūrō dramatycznie krzyknął Shibaraku! i zbliżając się do hanamichi , wszedł .
Około 1746 r. Pojawiła się parodia zatytułowana Onna Shibaraku , która kontynuowała ten sam argument, ale zamiast bohaterki miała rolę kobiecą. Ten utwór również został „ustandaryzowany” i teraz jest zgodny z formą ustanowioną przez Nakamurę Shikana V w 1901 roku. Idea parodii jest kluczowa dla początków i samej natury kabuki. Taki układ pozwala również onnagacie , aktorom specjalizującym się w rolach kobiecych, uczestniczyć w najpopularniejszych archetypowych opowieściach dramatycznych.