Sebennytos
| Sebennytos Miasto starożytnego Egiptu | |||
| Nazwy | |||
|---|---|---|---|
| Starożytna egipska nazwa | Tjebnoutjer ( ṯb-nṯrt ) | ||
| Nazwa grecka | Sebennytus: Σεβέννυτος | ||
| Bieżące imię | Semenod | ||
| Administracja | |||
| Kraj | Egipt | ||
| Region | Dolny Egipt | ||
| Nie ja | 12 th : Nazwa Bożego cielęcą ( TB-nṯrt ) | ||
| Demografia | |||
| Miły | Sebennyte | ||
| Geografia | |||
| Informacje kontaktowe | 30 ° 57 ′ 46 ″ północ, 31 ° 14 ′ 40 ″ wschód | ||
| Lokalizacja | |||
Geolokalizacja na mapie: Egipt
| |||
Sebennytos (czasami Frenchified w Sebennytos , Sebennytos , grecki : Σεβέννυτος lub ἡ Σεβεννυτικὴ πόλις w Egipcie : Tjebnoutjer ( TB-ntrt ) dzisiaj Semenoûd lub Samanoud w governorate z Gharbia ) to starożytne miasto z Dolnego Egiptu , znajduje się na sebennytic oddziału znanego jako Damietta w delcie , niedaleko Sais .
Historia
Sebennytos był stolicą dwunastego nomu ( nome boskiego cielca , sebennyte nome ) Dolnego Egiptu . Było siedzibą wodza do -730 roku pod koniec panowania Libii ( XXV E dynastia ) i zaliczane było do wielkich miast północnej delty.
W Styczeń 1799, miała miejsce bitwa pod Samanouth .
Starożytne miasto
Było to miejsce o pewnym znaczeniu, na półwyspie, pomiędzy jeziorem Bourlos (λίμνη Σεβεννυτική) a Nilem , sprzyjające wymianie handlowej i stosunkom między Dolnym Egiptem a Memfisem . Jednak zaniedbania w utrzymaniu kanałów i wyniesienie gleby aluwialnej praktycznie zmiotły jego miejsce.
Sebennytos jest najbardziej znane jako miasto rodzinne arcykapłana Heliopolis Manetho , historyka i kronikarza okresu ptolemejskiego, które zostało napisane po grecku na prośbę Ptolemeusza I st Sotera , o historii Egiptu ( Ægyptiaca ) w trzydziestu tomach. W swojej historii Manethon Sebennytos opisany jako miasto, z którego Nektanebo I st ( XXX th dynastia ) rozpoczęła ofensywę przeciwko perskich najeźdźców Delta.
W tym miejscu istniała świątynia poświęcona lokalnemu bogu Onourisowi - Shou , synowi Re - Atuma , powiązanemu z boginią Mehyt ; Chociaż świątynia istniała aż do XV -go wieku, została rozebrana zaraz po, a teraz zredukowane do ruin. Są to granitowe bloki rozrzucone wokół miejsca, wyryto nazwiska Nektanebo II , Filipa III Arrhidee , Aleksandra IV Aigos, a Ptolemeusz II Filadelfos .
Czarny granitowy posąg odkryty w 1887 roku w Samanoud przez Naville'a, przedstawiający siedzącego Ozyrysa , niewątpliwie okaleczony w czasach chrześcijańskich, potwierdza historię tego okresu i miejsca Sebennytos. Odbywa się pośród znalezionych w tym miejscu stołów ofiarnych, naos , sarkofagów i posągów.
Dwa przybytek (prawdopodobnie fragmentaryczne i niepełne) Sebennytos świątynia została przeniesiona do Muzeum Egipskiego w XIX th wieku.
W epigraficznym studium Samanoud, przeprowadzonym przez Neala Spencera z British Museum for the Egypt Exploration Society w 1998 r., Zarejestrowano i opublikowano wiele fragmentarycznych szczątków.
Nowoczesne miasto
Semenod ...
Uwagi i odniesienia
- Ptol. iv. 5. § 50 ; Stéphane de Byzante
- Strabon xvii. p. 802
- Nazwany na cześć świętego z koptyjskiego kościoła prawosławnego świętego Abanouba z Nehesa (lub Nehisa, wioski niedaleko Talkha), którego relikwie, a także wielu chrześcijan, którzy zginęli wraz z nim, są przechowywane w cerkwi koptyjskiej prawosławnej Marii i św. Abanoub in Samanoud
- Jean-François Champollion , Egipt , t. II . p. 191 i następne. .
- Chociaż znaczna część miejsca jest okupowana przez nowoczesne miasto
Bibliografia
- Kamal Ahmed Bey , Notatki o niektórych lokalizacjach w Dolnym Egipcie , E. Bouillon, Paryż, 1905.
- Kamal Ahmed Bey , Sébennytos i jego świątynia , E. Bouillon, Paryż, 1906.
- Olivier Lost , „The Chiefdom of Sebennytos Piankhy to Psammetichus I st ', s. 95-111 , Revue d'égyptologie , tome 55, 2004 - Collège de France , Katedra cywilizacji faraonów, Paryż, 2004.
- Neal A. Spencer , Świątynia Onuris-Shu w Samanud , s. 7-9 , Egyptian Archaeology 14, 1999.
- Neal A. Spencer , Epigraficzne przeglądy Samanud , s. 55-83 , JEA 85, Londyn, 1999.
- Neal A. Spencer , Samanud: kontekst miejski , s. 23-31 , JEA 87, Londyn, 2001.
Źródło
Ten artykuł zawiera fragmenty pracy Williama Smitha z domeny publicznej , Dictionary of Greek and Roman Geography ,1857.