Sceny z życia bohemy
Sceny z życia bohemy
Sceny z życia Bohemian jest literacka praca z Henri Murger opublikowany w 1851 roku w wyniku których wielu adaptacji do teatru, opery i kina i jest głównym dokumentem o życiu artystycznej w Paryżu w XIX th wieku .
Czech
Murger definiuje bohemę jako utworzoną przez artystów , głównie biednych, których przodkowie sięgają starożytnej Grecji i których historia obejmuje najbardziej znamienite nazwiska. Są artystami wędrownymi (w tym sensie Cyganów). Murger wyklucza oszustów i artystycznych zabójców. Artysta to „każdy człowiek, który wkracza do sztuki bez innych środków do życia poza samą sztuką ”. Czechy są przejściowym stanem społecznym, który może prowadzić do uznania („Akademia”), a także do choroby („ Hôtel-Dieu ”) lub śmierci („kostnica”). Czechy są możliwe tylko dla Murgera w Paryżu (nie jest to możliwe na prowincjach).
Murger wyróżnia trzy rodzaje bohemy:
- ignorowana bohema: „biedni artyści” skazani na incognito, ponieważ nie znają lub nie mogą znaleźć miejsca na rozgłos, by poświadczyć swoje istnienie w sztuce. Sztuka jest dla nich wiarą, a nie zawodem. Są uczniami „sztuki dla sztuki”. Są „naiwni” dla Murgera i skazani na nędzę i przedwczesną śmierć. Czasami zostawiają po sobie dzieło, które świat podziwia dopiero później;
- że fani : są one w życiu bohemy forma uwodzenia. Dobrowolnie wybierają nieszczęście, gdy mają honorową przyszłość, w przeciwieństwie do swojej rodziny. Niektórzy zostają notariuszami na prowincji, inni giną w ciemności. Nie mają nic wspólnego ze sztuką. To fałszywa bohema;
- prawdziwa bohema: składa się z artystów, którzy mogą odnieść sukces i którzy są już znani w świecie literackim lub artystycznym. Nędza jest dla nich tylko chwilą przejściową. Ci artyści są ambitni i wiedzą, jak rozwiązywać problemy, jakie stawia codzienność: „ich codzienność jest dziełem genialnym” . Mówią określonym językiem, który łączy w sobie wszystkie style, od popularnego slangu po najbardziej śmiałą retorykę. To są bohaterowie książki.
Koniec życia bohemy to koniec młodości. Może zakończyć się śmiercią lub sukcesem. Sukces (burżuazja) jest sposobem na kontynuowanie życia w odstępstwie od ideału młodości, zgodnie z zasadą: raczej zaprzeczać cyganerii niż tam umierać. Ostatecznie byłby to morał książki.
Postacie
Bohaterami są młodzi artyści lub pozbawieni środków do życia intelektualiści mieszkający w Paryżu. W 1845 roku mieli od dwudziestu do trzydziestu lat:
Miejsca
- Cafe Momus , 17, rue St. Germain l'Kapłani Auxerrois , w pobliżu Luwru , gdzie znalazł się Rudolph, Marcel, Schaunard i Colline.
- Prado, publiczna bal na Île de la Cité, teraz zburzona, gdzie Rodolphe spotyka Louise.
- Rodolphe , podobnie jak sam Henry Murger, mieszka przy rue de la Tour-d'Auvergne , niedaleko Montmartre .
- Colline zamieszkuje wyspę Île Saint-Louis .
- Marcel ma swoje studio na Quai aux Fleurs .
- Musette przeniosła się z rue de la Harpe na rue de la Bruyère, kiedy została lorette .
Geneza
Chociaż Scènes de la vie de bohème jest powszechnie uważana za powieść , nie podąża za swoją formą. Są to serie opowiadań publikowanych w formie seryjnej . Akcja rozgrywa się w Dzielnicy Łacińskiej w Paryżu w latach 40. XIX w. Większość scen została opublikowana niezależnie przez Murgera w przeglądzie literackim Le Corsaire . Ich forma jest częściowo autobiograficzna. Przedstawiają osoby, które naprawdę istniały i które mogą być znane czytelnikom tej recenzji.
Seryjny
- Pierwsza z opowiadań została opublikowana w marcu 1845 roku pod sygnaturą „Henri Mu..ez”.
- Druga historia miała miejsce w następnym roku, w maju 1846, pod podpisem „Henry Murger”.
- Trzecia historia została opublikowana w lipcu z podtytułem Scènes de la bohème
- Podtytuł został użyty do osiemnastu dodatkowych opowieści, które pojawiały się mniej więcej regularnie do 1849 r. (Z okresem utajenia w 1848 r. Z powodu rewolucji w Paryżu)
Sztuka teatralna
Chociaż historie były popularne w małej społeczności literackiej, nie udało im się wygenerować większej publiczności i wygodnego dochodu w Murger. Wszystko zmieniło się w 1849 roku, kiedy zwrócił się do niego Théodore Barrière , młody dramaturg, który zaproponował adaptację swoich opowiadań na potrzeby teatru. Murger przyjął tę współpracę, a wynik - zatytułowany La Vie de la bohème , autorstwa Barrière i Murgera - został wykonany z wielkim sukcesem w Théâtre des Variétés w Paryżu w dniu22 listopada 1849. Specyfiką spektaklu jest skoncentrowanie dramaturgicznego zainteresowania wokół choroby i śmierci Mimi, co stanowi ostatni i żałosny epizod. Rodolphe woła wtedy: „O moja młodość, to ty jesteś pochowany”. Félix Nadar prosi Murgera o usunięcie tego zdania na początku, ale autor nic nie robi. Jednakże nie wydaje się, w opera Giacomo Puccini (Rudolph płacze tylko oddzielone od Mimì na początku 4 -tego Act „ Mimì mia breve Gioventù ”). Należy zauważyć, że przedstawienie teatralne zawiera już muzykę i śpiew.
Powieść
Popularność sztuki stworzyła zapotrzebowanie na publikację opowiadań. Murger zebrał większość scen w jednej kolekcji. Aby wspomóc ciągłość całości, dodał również nowy materiał. Przedmowa omawia znaczenie pojęcia „bohemy”, a nowy pierwszy rozdział stanowi wprowadzenie do scenerii i głównych bohaterów. Na końcu zostały dodane dwa kolejne rozdziały, które zawierają podsumowujące przemyślenia na temat życia bohemy. To właśnie stało się powieścią opublikowaną w styczniu 1851 roku pod tytułem Scènes de la bohême (sic). W następnym roku ukazało się nowe wydanie, w którym Murger dodał kolejną historię.
Adaptacje
Dwie opery zostały zaadaptowane z zaawansowania: Cyganeria przez Giacomo Pucciniego w 1896 roku i Cyganerii przez Ruggero Leoncavallo w 1897 roku . Opera Pucciniego stała się jedną z najpopularniejszych oper wszechczasów.
Lista adaptacji
La Vie de bohème autorstwa Théodore Barrière i Henry Murger, Théâtre de l'Odéon (1875), z piosenką, skomponowaną przez Julesa Masseneta
-
Cyganeria , opera Giacomo Pucciniego , 1896
-
La Bohème , opera Ruggero Leoncavallo , 1897
-
Cyganeria , niemy film King Vidor z Lillian Gish i Johnem Gilbertem , 1926
-
Mimi , film Paula Ludwiga Steina z Gertrude Lawrence , 1935
-
La Vie de bohème , film Marcela L'Herbiera , 1945
-
La Vie de Boheme (w) - album jazzu z pianista Dave Burrell (w) 1969
-
La Vie de bohème , film Aki Kaurismäki , 1990
-
Rent , musical Jonathana Larsona , 1996
Uwagi i odniesienia
(fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w
języku angielskim zatytułowanego
„ La Vie de Bohème ” ( zobacz listę autorów ) .
-
Loïc Chotard, zbliża się do XIX- th century , s. 211.
-
La bohème littéraire w Paryżu .
-
Henry Murger , Scenes from the Bohemian Life , Gallimard ,1988( ISBN 978-2-07-038055-8 ) , wprowadzenie i uwagi: Loïc Chotard.
Zobacz też
Bibliografia
- Loïc Chottard, przedmowa do Henri Murgera, Scènes de la vie de bohème , Paryż, Gallimard, 1988.
- Claude Foucart, „Od romantycznej rozmowy do arii operowej: od Henry Murgera do Giacomo Pucciniego”, w Opera als Text, Romantische Beiträge zur Libretto-Forschung , Heidelberg, Universitätsverlag, 1986.
- Niklaus Manuel Güdel, „Henri Murger (1822-1861): wspomnienie i koniec romantycznej bohemy”, w: Robert Kopp (red.), Zakończenie i przezwyciężenie. Romantyzm i rewolucja (e) III , Paryż, Gallimard, wyd. „Cahiers de la NRF”, 2010, s. 31-75.
- Vincent Laisney, „From bohemy towarzyskość do cenakowej towarzyskości ( Sceny z artystycznego życia Henry'ego Murgera)”, w: Sarga Moussa (red.), Le Mythe des bohémiens dans la literatura et les arts en Europe , Paryż, L 'Harmattan, 2008 , s. 295-314.
- Georges Montorgueil, Henri Murger, powieściopisarz bohème , Paryż, Grasset, 1928.
- Takayasu Oya, "Henri Murger, grisettes malarz i realistyczny, nie wiedząc," w Studium Języka i literatura francuska , Tokio, n o 32, 1978, s. 25-45.
Linki zewnętrzne