Nigerii fałszerstwa skandal to polityczny skandal , że pochodzi z Włoch . Włoscy urzędnicy sporządzili w imieniu władz USA fikcyjne dossier w sprawie rzekomego zakupu uranu ( żółteczka z Nigru ) przez Saddama Husajna . To dossier dostarczyło moralnego poparcia dla amerykańskiej interwencji w Iraku .
W wrzesień 2002Kiedy administracja Busha przygotowuje plany ataku na Irak , dyrektor CIA George Tenet i sekretarz stanu Colin Powell mówią Komisji Spraw Zagranicznych Senatu Stanów Zjednoczonych, że Saddam Husajn próbuje kupić żółte ciastko w Nigrze. Jednocześnie brytyjski rząd Tony'ego Blaira również twierdzi, że iracki dyktator próbuje kupić uran z kraju afrykańskiego. Wgrudzień 2002Departament Stanu Stanów Zjednoczonych powtarza to oskarżenie w raporcie zatytułowanym Ilustracyjne przykłady zaniedbań z deklaracji irackiej dla Rady Bezpieczeństwa ONZ .
Podczas swojego przemówienia o stanie Unii w28 stycznia 2003 r.Prezydent George W. Bush obwinia tę sprawę, powołując się na źródła brytyjskiego wywiadu: „Rząd brytyjski dowiedział się, że Saddam Hussein ostatnio poszukiwał znacznych ilości uranu z Afryki. „ Później jego rząd zadeklaruje, że” te 16 słów nigdy nie powinno się znaleźć „w przemówieniu do Unii, przypisując błąd CIA” .
Jednak trzech amerykańskich urzędników próbowało zweryfikować te zarzuty poprzez: luty 2002. Zastępca dowódcy Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych w Europie, generał Carlton W. Fulford, Jr. , udał się do Nigru, aby spotkać się z jego prezydentem, Mamadou Tandją , w towarzystwie ambasadora Stanów Zjednoczonych w Nigrze, Barbro Owensa-Kirkpatricka . Doszedł do wniosku, że jest mało prawdopodobne, aby część uranu Nigru została przekierowana z oficjalnych kanałów i wysłał swój raport do sekretarza Połączonych Szefów Sztabów , generała Richarda Myersa . Owens-Kirkpatrick doszedł do podobnych wniosków, wysyłając również raport do Departamentu Stanu USA. Ponadto według CNN (14 marca 2003 r., przed inwazją na Irak), MAEA (Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej) również uznała te dokumenty za fałszywe . Wreszcie w 2002 roku CIA wysłała ambasadora Josepha Wilsona, aby zweryfikował te zarzuty. Wrócił z podróży potwierdzając ich fałszywość, ale agenci CIA nie przekazali później tej informacji dyrektorowi agencji.
6 lipca 2003 r., po inwazji na Irak, Joseph Wilson publikuje w New York Times felieton zatytułowany Czego nie znalazłem w Afryce , który demaskuje kłamstwo Busha w orędziu o stanie państwa z 2003 roku. Jednak te fałszywe oskarżenia przeciwko Saddamowi Husajnowi były głównym pretekstem do ataku na Irak. Kilka dni później konserwatywny komentator Robert Novak twierdzi, że decyzja o wysłaniu Josepha Wilsona nie została podjęta przez dyrektora CIA George'a Teneta, ale została wysłana za radą jego żony, Valerie . Czyniąc to, ujawnia, że ten ostatni był agentem CIA, co stanowi przestępstwo federalne w Stanach Zjednoczonych. To początek afery Plame-Wilson .
Według śledztwa włoskich dziennikarzy Giuseppe D'Avanzo i Carlo Boniniego z dziennika La Repubblica , Rocco Martino , były strzelec i współpracownik SISMI (służby wywiadu wojskowego) do 1999 r., zgromadził akta. Pułkownik Antonio Nucera, szef służb kontrwywiadu w SISMI i sekcji poświęconej proliferacji broni masowego rażenia, poprosił Martino o pośredniczenie między kobietą należącą do ambasady Nigerii a SISMI. Martino następnie przekazał te oficjalne, a następnie fałszywe dokumenty dziennikarce Elisabetcie Burba , która przekazuje je sama, na polecenie swojego redaktora naczelnego w Panoramie (gazeta zatrzymana, via Mondadori , przez Silvio Berlusconiego , jedna z głównych osób wspierających wojny w Iraku), w ambasadzie amerykańskiej w Rzymie wPaździernik 2002.
Mówi się, że sam Martino miał kontakt z francuskimi służbami wywiadowczymi, które ani nie zaprzeczyły, ani nie potwierdziły, że był źródłem informacji.
Według dziennikarza Seymoura Hersha fałszerstwo mogło być celową pułapką zastawioną przez niektórych agentów CIA w celu zemsty na Dicku Cheney i innych neokonserwatystów . Ten trop został jednak później wykluczony, ponieważ dokumenty przeszły bezpośrednio z włoskiego SISMI do Białego Domu.
W wywiadzie opublikowanym dnia 7 kwietnia 2005, Vincent Cannistraro , były dyrektor ds. operacji terrorystycznych przeciwko CIA i były dyrektor Rady Bezpieczeństwa Narodowego pod rządami Reagana , mówi dziennikarz Ian Masters, że były członek Rady Bezpieczeństwa Narodowego Michael Ledeen , który pracował we Włoszech w latach kierowania , mógł być źródłem fałszywych dokumentów. Ledeen, który był kiedyś starszym doradcą ds. stosunków międzynarodowych Karla Rove'a , byłego szarego eminencji Busha, zaprzeczył jakiemukolwiek udziałowi w skandalu - w przedmiotowym artykule wspomniano, że pracował w tym czasie dla Panoramy . Informacja Cannistraro została potwierdzona w dniu26 lipca 2005przez swojego partnera Philipa Giraldiego , byłego CIA, który powiedział Scottowi Hortonowi, że podróbki zostały wykonane przez „kilku byłych oficerów CIA, którzy znają tę część świata i są powiązani z pewnym znanym neokonserwatystą, który ma bardzo blisko stosunki z Włochami”. Kiedy Horton twierdził, że musiał to być Michael Ledeen, Giraldi potwierdził, dodając, że prawdopodobnie wypłacono rekompensatę finansową.
W drugim wywiadzie dla Hortona Giraldi twierdził, że Michael Ledeen i inni absolwenci CIA współpracowali z irackim Ahmadem Chalabim i Irackim Kongresem Narodowym , którzy następnie poparli plany inwazji na Irak.
Niemniej jednak włoski dziennik La Repubblica opublikował następnie serię artykułów, w których twierdził, że Nicolo Pollari , ówczesny szef SISMI, przyniósł podróbki bezpośrednio do Białego Domu po wielokrotnych odmowach CIA przełknięcia tej historii do 2001 i 2002 roku. nieprawdziwe informacje do CIA w dniu15 października 2001, a także do usług brytyjskich. 9 września 2002 r.Pollari spotkał się w Waszyngtonie ze Stephenem Hadleyem , ówczesnym zastępcą doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego prezydenta Stanów Zjednoczonych (potwierdził to rzecznik Rady Bezpieczeństwa Narodowego Frederick Jones ).