Tytuł | Sénatus-consulte zmieniająca Konstytucję |
---|---|
Kraj | Republika Francuska |
Rodzaj | Sénatus-consulte |
Zatkany | Prawo konstytucyjne |
Pisarz (s) | Senat |
---|---|
Rząd | Rząd Ludwika Napoleona Bonaparte (2) |
Przyjęcie | 7 listopada 1852 |
Opublikowanie | Dekretem cesarskim z dnia 2 grudnia 1852, po ratyfikacji w drodze plebiscytu |
Wejście w życie | 2 grudnia 1852 |
Uchylać | Faktyczne zniesienie po ogłoszeniu republiki w dniu4 września 1870 |
Czytaj online
Senatus-konsultować z 7 listopada 1852 zmieniające Konstytucja jest francuski tekst prawny przegłosowana przez Senat , ratyfikowana przez ludzi podczas plebiscytu listopada 21 i 22, 1852 i ogłoszona przez dekret z prezydentem Republiki Louis- Napoleon Bonaparte2 grudnia 1852, która zmienia, nie uchyla konstytucji z 14 stycznia 1852 r. , przywraca Cesarstwo i czyni Bonapartego nowym cesarzem Francuzów pod imieniem „ Napoleon III ”.
Ten tekst, modyfikowane pośrednio przez wielu innych, podczas Drugiego Cesarstwa, pozostał w mocy do głoszenia w III Rzeczypospolitej w 1870 roku , który skutecznie znosiło go. Jeśli pominiemy przywrócenie godności cesarskiej, większość treści senatus-consulte poświęcona jest zasadom dziedziczenia tronu. W istocie do senatus-consultum z 25 grudnia 1852 r. Należy określić konstytucyjne konsekwencje powrotu do reżimu cesarskiego.
Podczas zamachu stanu z 2 grudnia 1851 roku , Louis Napoleon Bonaparte , bratanek Napoleona I er , który został wybrany na prezydenta w 1848 roku , faktycznie zawiesił Konstytucję z 1848 roku , aby, jak powiedział, „zachować Republikę i ocalić kraj” . Zaproponował Francuzom podstawy konstytucyjne nowego reżimu, które zamierzał wprowadzić, prosząc ich o napisanie nowego tekstu podstawowego przez władze konstytucyjne.
Plebiscyt z 20 grudnia i 21, 1851 , ratyfikowana zamach stanu, proponowane zasady konstytucyjne, a także przekazania uprawnień składowego do Bonapartego. Następnie zlecił komisji przygotowanie tekstu, który został przyjęty14 stycznia 1852 : konstytucja z 1852 r . Wydaje się, że tekst ten utrzymuje we Francji reżim republikański od rewolucji 1848 r. , Ale instytucje są już instytucjami „restauracji cesarskiej” , zdominowanymi całkowicie przez prezydenta republiki , który ma już znaczące uprawnienia monarchiczne.
Po wycieczce po kraju 9 października 1852Bonaparte wygłasza „przemówienie z Bordeaux”, w którym inicjatywę powrotu do reżimu cesarskiego przypisuje Francuzom, a nie jemu:
„Dziś Francja otacza mnie sympatią, bo nie należę do rodziny ideologów. Aby czynić dobro kraju, nie ma potrzeby stosowania nowych systemów; ale przede wszystkim dać zaufanie do teraźniejszości i bezpieczeństwo w przyszłości. Dlatego wydaje się, że Francja chce wrócić do Imperium. "
Taki sposób przedstawienia ewentualnej rekonstrukcji cesarskiej pozwala na pozorne podążanie za wolą wyrażoną podczas zamachu stanu, aby ocalić Republikę: to suwerenni ludzie chcą powrotu do Cesarstwa, a nie Prezydent Republiki. .
Zgodnie z konstytucją z 1852 r. Inicjatywa zmiany konstytucji należy z mocy prawa do Senatu , ale władza wykonawcza musi wyrazić zgodę na proponowaną zmianę.
Procedura prawna rozpoczyna się z chwilą zwołania Senatu na posiedzeniu nadzwyczajnym dla im 4 listopada 1852, w celu obradowania nad propozycją zmiany konstytucji. Na otwarciu posiedzenia przewodniczący Senatu Jérôme Bonaparte ogłasza, że 10 senatorów złożyło propozycję odrodzenia Cesarstwa. W rzeczywistości propozycja ta została opracowana, za radą samego Louisa-Napoléona Bonaparte , przez Achille Fould ( minister stanu i senator), Pierre Magne (minister robót publicznych) i Pierre Jules Baroche ( wiceprzewodniczący Rady Stanu) ), ale przedstawiony jako pochodzący od Raymonda-Théodore'a Troplonga (senatora), następnie podpisany przez biuro Senatu. Propozycja wydawała się więc rzeczywiście pochodzić od Senatu, która była zgodna z konstytucją, a kierowała się od początku do końca władzą wykonawczą (inicjatywa prezydencka, projekt ministrów).
Zgodnie z konstytucją Senat, po podjęciu decyzji o uwzględnieniu proponowanej zmiany, zwraca się do rządu o zatwierdzenie zasady rewizji konstytucji, której dokonuje w głosie Ministra Stanu . Następnie wybierana jest komisja senacka w celu omówienia propozycji i przedstawienia raportu. Problematyczny jest tylko jeden punkt: komisja odmawia uznania przez Senat praw dynastycznych oddziału Jérôme Bonaparte - propozycja zostaje porzucona po negocjacjach z rządem, na rzecz możliwości uregulowania przez cesarza swojej sukcesji w rządzie. brak męskiego spadkobiercy, co doprowadzi do tego samego wyniku ( patrz poniżej ).
Po raporcie komisji Senat przystępuje do dyskusji 7 listopada i głosuje nad tekstem stosunkiem głosów 85 do jednego.
Jednak proces się nie zakończył. W istocie konstytucja stanowi, że:
„Niemniej jednak wszelkie zmiany w podstawowych podstawach konstytucji, jakie zostały ustanowione w proklamacji z 2 grudnia i przyjęte przez naród francuski, będą poddane powszechnemu wyborowi. "
Jednak wśród tych „baz” znajdujemy: „Odpowiedzialny szef mianowany na 10 lat” . Senatus-consulte proponujący nadanie szefowi władzy wykonawczej dożywotniego urzędu, jako cesarza, musi przedłożyć ludowi rewizję. Taki jest przedmiot plebiscytu z 21 i 22 listopada 1852 r. Sformułowany w następujący sposób:
„Naród francuski chce przywrócenia godności cesarskiej w osobie Ludwika Napoleona Bonaparte, z dziedziczeniem w jego bezpośrednim, legalnym lub adopcyjnym pochodzeniu, i daje im prawo do regulowania kolejności dziedziczenia tronu w rodzinie Bonaparte, jak przewidziana w senatus-consultum z 7 listopada 1852 r. "
- Artykuł 8 senatus-consulte.
Plebiscyt ten daje przytłaczającą większość za przywróceniem Cesarstwa: 7 824 189 głosów „za” i 253 145 głosów „przeciw”, przy frekwencji około 20,5%.
Po ogłoszeniu wyników plebiscytu przez Ciało Ustawodawcze Bonaparte promulgates,2 grudnia 1852, Symboliczna data w historii Napoleona ( koronacja Napoleona I er , bitwa pod Austerlitz ), dekret promulgujący dekret senatu. Od tej daty rozpoczyna się Drugie Cesarstwo , na którego czele stoi Napoleon III .
Wcześniej należy zauważyć, że senat-konsultant z 7 listopada nie uchyla konstytucji z 14 stycznia 1852 r. , Nawet jeśli organizuje reżim republikański. W ten sam sposób, w jaki ustanowienie Pierwszego Cesarstwa zostało dokonane na podstawie konstytucji z VIII roku , tak odrodzenie roku 1852 opiera się na instytucjach republikańskich.
Większość z 7 artykułów senatus-consulta jest poświęconych kolejności sukcesji po tronie, po przywróceniu tego w pierwszym artykule:
„Przywrócona zostaje godność cesarska.
Ludwik Napoleon Bonaparte jest cesarzem Francuzów pod imieniem Napoleona III. "
- Artykuł 1 st Senatufconfultum.
Tekst przewiduje przekazywanie korony Zgodnie z tradycyjnym francuskim reguły z męskiego primogenitury (od syna jedynaka, naturalnym lub przysposobione).
W przypadku, gdy cesarz miałby żadnego naturalnego potomka The Senatufconfultum wolno przyjąć uzasadnione męskich potomków braci Napoleon I er , w celu jak przybranego syna. W przeciwnym razie artykuł 4 tekstu pozwala Napoleonowi III regulować kolejność sukcesji po tronie na mocy dekretu organicznego złożonego w Senacie. To jest to, co on robi18 grudnia 1852na rzecz wuja Jérôme Bonaparte :
„W przypadku, gdy nie zostawimy żadnego bezpośredniego, prawowitego lub adopcyjnego spadkobiercy, naszego ukochanego wuja Jérôme-Napoléona Bonaparte i jego bezpośrednich, naturalnych i prawowitych potomków, pochodzących z jego małżeństwa z księżną Katarzyną Wirtembergii, z mężczyzny na mężczyznę, przez porządek primogenitury i wieczne wykluczanie kobiet są powołane, aby nas następować. "
W przypadku, gdy Napoleon III nie pozostawi ani prawowitego ani adopcyjnego spadkobiercy, ani rozliczenia jego następstwa w rodzinie Bonaparte, senatus-consulte ustala procedurę wyboru nowego cesarza: tworzy się „radę rządową”, składającą się z ministrów i prezydentów Senatu , Ciała Ustawodawczego i Rady Stanu , która proponuje senatus-consultum w sprawie mianowania nowego cesarza. Tekst ten, raz przyjęty przez Senat, jest ratyfikowany przez ludność w plebiscycie.
Wreszcie artykuł 6 tekstu wyznacza legalnych członków „rodziny cesarskiej” (członków rodziny cesarskiej, którzy mogą po nim następować, oraz ich potomków obojga płci) i poddaje ich małżeństwo za zgodą Napoleona III . Upoważnia również cesarza do regulowania sytuacji prawnej pozostałych członków jego rodziny.
Jak wskazano powyżej, senatus-consulta z 7 listopada rozstrzyga jedynie kwestie sukcesji cesarskiej korony. Dotyka jednej z przyjętych przez ludność podstaw konstytucyjnych (głowę państwa wybieranego na 10 lat), co uzasadnia sporządzenie odrębnego tekstu, przedkładanego ludowi. Wręcz przeciwnie, konsekwencje zmiany ustroju dla organizacji władzy publicznej nie należały do kategorii „podstaw fundamentalnych”, o których mowa w art. 32, co wyjaśnia, dlaczego zostały one uregulowane innym tekstem, tym razem w inicjatywie prawnej. władzy wykonawczej i głosował tylko w Senacie . Dla Francisa Choisela ta dwuetapowa rewizja świadczy o ukrytym pragnieniu poszanowania hierarchii norm konstytucyjnych: najpierw modyfikacja paktu podstawowego z krajem, a następnie modyfikacja konstytucji, zgodnie z dwiema odrębnymi procedurami.