The French Uchodźcy z Santo Domingo do Kuba to kilka tysięcy osób, głównie francuski, który przybył w dwóch falach, w 1798 i 1803 roku, do ucieczki z czarnej rewolty w Santo Domingo . Najpierw rozwinęli działalność piracką na swoich dawnych ziemiach, a następnie byli źródłem wzrostu produkcji kawy na Kubie , którą można określić jako prawdziwą „ kawową rewolucję ”. Francuzi osiedlili się w Baracoa , w zatoce Guantanamo i Santiago de Cuba . Po 1808 roku przenieśli się do regionu kawowego na zachodzie wyspy.
Rozpoczęty w 1791 roku bunt niewolników z Saint-Domingue doprowadził do zniesienia niewolnictwa w lutym 1794 roku . Dwa miesiące później, duże francuskie sadzarki podpisał Traktat z Whitehall z języka angielskiego, który jednak zawiódł w obliczu czarnej rewolty i musiał negocjować z rozejm z 30 marca 1798 roku z Toussaint L'Ouverture .
Bunt niewolników Santo Domingo interweniuje w tym samym czasie, w Kubie , administracja prosi Rada Indii w Madrycie za zezwolenia na handel niewolnikami . Francisco Arrango y Parreño , w imieniu ajuntamiento z Hawany , na trzy lata zwrócił się do Hiszpanów i cudzoziemców o koncesję na wprowadzenie afrykańskich niewolników na Kubę. La Real cédula du28 lutego 1789dał im to na dwa lata. W sierpniu 1791 roku Arango zażądał przedłużenia tej licencji do trzech lat.
W listopadzie 1791 roku Francisco de Arango y Parreño , myśliciel i człowiek zajmujący się polityką kubańską, jest również właścicielem największej kubańskiej plantacji cukru, mówi, że uważa wydarzenia Santo Domingo „nie tylko ze współczuciem dla Francuzów, ale także z perspektywy politycznej”, aby przejąć „szansa na zapewnienie naszemu rolnictwu ostatecznej przewagi nad Francuzami”, w ten sposób opowiadając się za liberalizacją handlu niewolnikami na Kubie , w jednym ze swoich pierwszych oświadczeń na temat skutków rewolucji haitańskiej .
Wypędzeni z Santo Domingo po zawieszeniu broni z 30 marca 1798 r. , Podpisanym przez Toussaint Louverture z Anglikami i Amerykanami, francuscy plantatorzy podpisali traktat z Hiszpanami, obiecując powstrzymanie się od wszelkiego piractwa. W zamian mogą osiedlić się na Kubie . Na francuskich piratów na Kubie naruszać ten traktat, ponieważ osiedlić się we wschodniej części Kuby , słabo zaludnionych, trudnym do kontrolowania, a tuż przed Santo Domingo , skąd mogą przechwycić angielskich i amerykańskich statków handlowych z czarnej rewolucji.
Ta emigracja uderzyła w mentalność Kuby , nawet jeśli niewolnictwo było nadal słabo rozwinięte. W 1798 roku, Vicente Perroussel , francuski konsul w mieście, był zagrożony linczem z powodu przybycia „wolnych Murzynów z Haiti”. Hiszpanie w regionie obawiają się, że Francuzi zaimportują klimat przemocy w Santo Domingo i że ich niewolnicy będą zachęcać hiszpańskich niewolników do wyzwolenia się. Francuzi starali się jak najbardziej latynosić swoje imiona i wygląd, a potem byli postrzegani jako promotorzy rozwoju Santiago de Cuba , z zabytkami i atrakcjami.
Na pamiątkę 1794 r. W „Real Sociedad Patriotica” z Hawany stwierdza się, że „chociaż zawsze należy zachęcać do wprowadzania Murzynów w celu promowania rozwoju wyspy, musi mu towarzyszyć stały spis ludności, nigdy nie pozwalający na przekroczenie liczby czarnych lub nawet równy białemu ”. Dlatego musimy zachęcać do imigracji białych, zwłaszcza we wschodniej Kubie , gdzie państwo ubolewało nad „brakiem ludności” i „niezamieszkanymi kilometrami wybrzeża”, mimo że w całym kraju istniały duże społeczności. Zbiegłych niewolników, często pochodzących z Santo Domingo .
Kierownik Santiago de Cuba , Juan Bautista Vaillant Berthier , podobnie jak jego poprzednicy chciał rozwijać we wschodniej części Kuby na długo przed haitańskiego rewolucji . Ziemia była tam trzy razy tańsza. Jego następcy, jak Juan Nepomuceno Quintana, kontynuują jego dzieło. W31 grudnia 1803, spis ludności podaje 18 213 przybyszów z Francji.
Francuzi, którzy uciekają z Saint-Domingue, są plantatorami lub armatorami. Przybywają ze swoimi łodziami. Spis ludności z 1800 roku wykazał 250 francuskich marynarzy z hiszpańskim imieniem, w tym „Pedro Lafitta”, alias Pierre Lafitte , brat francuskiego pirata Jeana Laffite'a . Wśród nich byli armatorzy Pedro Ollanger , Pedro Raymond , Pedro Bossard i Esteban Redonnet . Początkowo, czasami dobrze przyjmowani, padli ofiarą prześladowań w 1806 roku, o czym świadczy list francuskiego generała Jean-Louisa Ferranda do gubernatora Santiago de Cuba .
Francuscy uchodźcy przyczynią się do kawowej rewolucji na Kubie , która następuje po kawowej rewolucji w Santo Domingo od 1760 do 1780 roku. Osiedlają się na wzgórzach Santiago de Cuba w Sierra Maestra . Szacunki z 1807 roku mówią o 192 farmach kawy, które zatrudniają 1676 niewolników za 4,3 miliona stóp kawy w tym sektorze. Roztropny Béarnais z Casamajor założony w 1800 roku w Santiago de Cuba, który stanie się najważniejszym domem handlowym w mieście.
Następnie Francuzi osiedlili się na plantacjach kawy na zachodnim wybrzeżu w latach 1808-1810. Kapitał zgromadzony w wojnie wyścigowej za kilka lat zostanie ponownie zainwestowany przez francuskich imigrantów w kawową rewolucję na Kubie . Według historyka Bernarda Lavallé, wielu Francuzów z południowo-zachodniego regionu Francji, w szczególności z Bordeaux , również schroniło się w rejonie zwanym Vuelta Abajo , ale tym razem w zachodniej części Kuby .
Aby zablokować wybrzeża Atlantyku, w tym Portugalię , Napoleon Bonaparte przekroczył Hiszpanię , którą wykorzystał do podboju. Ale2 maja 1808, bunt mieszkańców Madrytu. Represje zabijają 500 osób. Powstanie rozprzestrzenia się po całej Hiszpanii. Koronowany król Hiszpanii, Joseph Bonaparte musiał uciekać, a następnie powrócił do Madrytu na4 grudnia 1808, co wywołuje gwałtowne reakcje antyfrancuskie w imperium hiszpańskim. Zamieszki wybuchają w Hawanie wMarzec 1809. Plik11 kwietniawładze hiszpańskie podjęły decyzję o wydaleniu Francuzów z Kuby, w szczególności francuskich piratów z Kuby zainstalowanych we wschodniej części wyspy.
Hiszpanie zbuntowali się także przeciwko Francuzom we wschodniej części Santo Domingo, dzisiejszej Republiki Dominikany , kontrolowanej wówczas przez francuskich generałów François-Marie Perichou de Kerversau i Jean-Louisa Ferranda . Plik17 września 1808, Juan Sánchez Ramírez zaatakował ich i7 listopada 1808, wypędza ich po bitwie pod Palo Hincado . Pomiędzy10 maja 1809 i 17 sierpnia 1809, 48 łodzi z Santiago de Cuba , sześć z Baracoa i jedna z Hawany opuszcza Kubę do Nowego Orleanu . „Francuscy uchodźcy z Saint-Domingue na Kubę” stają się francuskimi uchodźcami z Saint-Domingue w Ameryce .
W świecie atlantyckim każdej pogłosce o buncie niewolników lub groźbie niepokojów politycznych towarzyszyło odniesienie do Haiti . Region Santiago de Cuba pozostanie bastionem opozycji wobec nowej republiki Haiti, która była geograficznie bardzo blisko, zaledwie 60 kilometrów łodzią, zwłaszcza gdy Pétion uczynił z niej rezerwową bazę dla ruchów rewolucyjnych w Ameryce Łacińskiej. Kiedy Simón Bolívar wrócił na Haiti wWrzesień 1816po pobiciu w lipcu w Ocumare i utracie armii gubernator Escudero zainstalowany w Santiago de Cuba jako pierwszy poinformował o ryzyku hiszpańskiego generała Pablo Morillo , szefa wyprawy pacyfikacyjnej do Wenezueli i Nowej Grenady .
Francuscy uchodźcy z Santo Domingo w Ameryce