Narodziny |
10 października 1957 Niigata |
---|---|
Imię w języku ojczystym | 高橋 留 子 子 |
Narodowość | język japoński |
Trening | Japoński Uniwersytet Kobiet |
Zajęcia | Mangaka , prowadzący , scenarzysta |
Okres aktywności | Od 1978 |
Pole | Mangaka |
---|---|
Nagrody |
Urusei Yatsura , Ikkoku House , Ranma ½ , Inu-Yasha , Rinne |
Rumiko Takahashi (高橋 留 子 子, Takahashi Rumiko ) , Urodzony10 października 1957w Niigata , Japonia, to projektant z mangi .
Jego manga po raz pierwszy była znana za granicą dzięki animowanym adaptacjom emitowanym w Club Dorothée od 1988 roku. Jego prace zostały przetłumaczone w 1994 roku, kiedy francuscy wydawcy zaczęli importować mangę na masową skalę, zwłaszcza serial Ranma ½ (ら ん ま ½ , Ranma nibun no ichi ) W Glénat.
Opublikowano ponad 200 milionów egzemplarzy jego różnych dzieł. W 2004 roku musiała zapłacić milion euro podatku, co świadczy o jej wygodnych dochodach, a tym samym o sukcesie jej prac. Dwukrotnie zdobyła nagrodę Shōgakukan w kategorii Shōnen oraz główną nagrodę miasta Angoulême .
Rumiko Takahashi urodził się w 1957 roku w Niigata . W liceum zaproponowała magazynowi swoją pierwszą narracyjną mangę, a jej rysunek został następnie zainspirowany rysunkiem Ryōichi Ikegami . Podczas pobytu na Uniwersytecie Tokijskim zapisała się do Gekiga Sonjuku, szkoły mangi założonej przez Kazuo Koike , scenarzystę mangi Crying Freeman i Lone Wolf and Cub . Za jego radą zaczęła publikować swoje pierwsze dōjinshi w 1975 roku, takie jak Bye-Bye Road i Star of Futile Dust . Kazuo Koike często popychał swoich uczniów do tworzenia interesujących i przemyślanych postaci, a jego wpływ będzie miał silny wpływ na pracę Rumiko Takahashiego przez całą jego karierę .
Kariera zawodowa Rumiko Takahashi rozpoczęła się w 1978 roku. Jej pierwszą opublikowaną historią była „ Ci samolubni kosmici” , komediowa opowieść science-fiction. W tym samym roku opublikowała Time Warp Trouble , Shake Your Buddha i Golden Gods of Poverty w magazynie Shōnen Sunday , który później opublikował większość jej prac. Później w tym samym roku rozpoczęła swoją pierwszą serię Urusei Yatsura . Pomimo trudnego początku z powodu problemów z publikacjami, Urusei Yatsura staje się jedną z najbardziej lubianych komediowych mangi w Japonii.
W 1980 roku Rumiko Takahashi odnalazła swoją niszę i zaczęła regularnie publikować. Następnie rozpoczęła swoją drugą flagową serię, Maison Ikkoku , w magazynie Big Comic Spirits . Napisana dla starszej publiczności, Maison Ikkoku jest często uważana za jedną z najlepszych romantycznych mang wszech czasów . Udało jej się kontynuować obie serie jednocześnie i zakończyła je w 1987 roku, Urusei Yatsura w tomie 34, a Maison Ikkoku w tomie 15.
W latach 80. Rumiko Takahashi stał się płodny w mandze opowiadań. Jego historie The Laughing Target , Maris the Chojo i Fire Tripper zostały zaadaptowane do anime. Po zakończeniu Urusei Yatsury i Maison Ikkoku przyjmuje inne podejście do opowiadania historii i rozpoczyna mroczną i makabryczną Sagę Syrenki . Seria ta była publikowana sporadycznie do 1994 roku, ostatnią historią była Mermaid's Mask . Wielu fanów twierdzi, że ta seria się nie skończyła, ponieważ ostatnia historia nie kończy się na podsumowaniu. One-Pound Gospel to kolejna seria, która została opublikowana nieregularnie, a następnie pozostawiona w tyle. Ostatni tom został opublikowany w 2001 roku. W 2006 roku Rumiko Takahashi rysuje pięć nowych rozdziałów kończących tę serię.
W 1987 roku Rumiko Takahashi rozpoczęła swoją trzecią dużą serię, Ranma ½ , po modzie na mangę shōnen martial arts z przełomu lat 80. i 90 . Ta historia opowiada o przygodach młodego nastoletniego mistrza sztuk walki, który po wpadnięciu do złego źródła zamienia się w dziewczynę w kontakcie z zimną wodą, ale znów staje się chłopcem z gorącą wodą. Ona kontynuuje tę serię od prawie dekady, kończąc w 1996 na jego 38 -tego tomu. Ranma ½ to jedna z najpopularniejszych mang Rumiko Takahashiego na Zachodzie.
W drugiej połowie lat 90. Rumiko Takahashi kontynuowała swoje opowiadania i rozpoczęła czwarte duże dzieło, Inu-Yasha . Podczas gdy Ranma ½ , Urusei Yatsura i Maison Ikkoku są mocno zakorzenieni w gatunku komedii romantycznej, Inu-Yasha zbliża się do mrocznej Sagi Syrenki . Ta manga pozostaje jego najbardziej eklektycznym dziełem do tej pory, łącząc akcję, romans, horror, fantasy , fikcję historyczną i komedię. Inu-Yasha ma łącznie 558 rozdziałów i 56 tomów, co czyni go jego najdłuższą mangą.
Dwukrotnie zdobyła nagrodę Shōgakukan w kategorii Shōnen, za rok 1980 z Urusei Yatsura , a następnie za rok 2001 z Inu-Yasha . Plik23 stycznia 2019 rokuzdobyła główną nagrodę miasta Angoulême na Międzynarodowym Festiwalu Komiksu w Angoulême, nagradzając całą jej pracę, podkreślając w ten sposób kulturę japońską i mangę. Otrzymuje w Japonii w 2020 roku fioletowy medal wstążki za karierę artystyczną.