| Narodziny |
28 stycznia 1924 Caudebec-lès-Elbeuf |
|---|---|
| Śmierć |
27 lutego 1998 Elbeuf |
| Imię urodzenia | Roland Lucien Dubuc |
| Narodowość | Francuski |
| Czynność | malarz , rzeźbiarz |
| Mistrz | Lionel Vergetas, Michel Fréchon |
| Ruch | Szkoła Paryska , populistyczny ekspresjonizm |
Roland Dubuc to francuski malarz i rzeźbiarz urodzony w born28 stycznia 1924w Caudebec-lès-Elbeuf ( Seine-Maritime ). Żył w Rouen w 1940 roku, a następnie do Le Havre (1948), a następnie w 18 th dzielnicy Paryża z 1950 roku (kolejno rue Saint Vincent , Myrha ulicy i ulica Francoeur ) w Boudry ( Szwajcaria ) od 1972 w Cherbourg od 1980 do 1984 , ponownie w Paryżu przed osiedleniem się wieczorem swojego życia w Elbeuf (Seine-Maritime), gdzie zmarł27 lutego 1998. Swoje obrazy sygnował R.DuBuc .
Roland Lucien Dubuc urodził się dnia 28 stycznia 1924o 5, rue Delescluze w Caudebec-lès-Elbeuf, w domu rodziców senatora Julesa Dubuca (( Ouville-la-Rivière 1881-?), z zawodu robotnik i jego żony Fernande Ernestine Canival (Elbeuf 1889-?), gospodyni zawodu, z czego jest szóstym z trzynastu dzieci.
Wielka niepewność, w jakiej żyje rodzina, zmusiła Rolanda do pracy od czternastego roku życia. Był wtedy pracownikiem w firmie malarskiej w Elbeuf, następnie wyjechał do Rouen, gdzie w skrajnym ubóstwie przebywał w Armii Zbawienia . Niemniej jednak szybko poznał środowisko artystów Rouen, w szczególności Léonarda Bordesa , Pierre'a Le Trividica i Michela Fréchona, którzy zaprzyjaźnili się z nim i udzielili mu rad, ucząc go w szczególności techniki rysowania węglem. Gérald Schurr przypisuje jednak Rolandowi Dubucowi innego mistrza, Lionela Vergetasa.
6 września 1947Roland Dubuc żeni się w Caudebec-lès-Elbeuf Rosette Dorival. Tego związku, który jest porażką (rozwód zostanie ogłoszony w dniu)3 grudnia 1952) urodził się jednak jako syn, którego nasz artysta nie będzie znał przed 1996 rokiem. Roland Dubuc nie prowadzi stałego osiadłego trybu życia: od 1948 mieszka w Le Havre, gdzie znamy go związanego z malarzami Fredem Pailhèsem i Jefem Fribouletem, a także do Galerie Hamon, która kupuje od niego jego prace. Po przybyciu do Paryża w 1950 roku przeniósł się na Montmartre, do nędznego budynku (obecnie zburzonego) bez wody i elektryczności przy rue Saint-Vincent. Szybko jednak został zauważony przez Michela Doddoli, który wystawił go wcześniej w swojej nowej galerii, aby wesprzeć swój udział w salon Grands et jeunes dzisiaj . Roland Dubuc jest tak wspominany przez Jacqueline Strahm: „W wielu hotelach w dzielnicy odkrywamy jego obrazy, które przekazał wykonawcom, aby opłacić swoje pobyty. Dubuc, widzieliśmy go w Mascotte , w Bruant , prawie wszędzie. Poznaliśmy go u Ksieni, gdzie miał maleńki warsztat-pracownię... Malarz wykonywał różne dorywcze prace, aby żyć i móc poświęcić się swojej sztuce. Nie wahał się, żeby zarobić pieniądze, wejść do klatki z dzikimi zwierzętami, żeby namalować obraz. Grał też klauna w cyrku. Ten mądry facet wciąż sprzedaje amerykańskim turystom fontannę Wallace'a na Place Émile-Goudeau . Który dzień po transakcji poszedł na plac uzbrojony w kilofy i kilofy. Przyszedł z pustymi rękami. Podejrzewamy, że Dubuc ukrywał się tego dnia” .
Roland Dubuc poślubia Edith Loisel the 19 grudnia 1960 w ratuszu 18. dzielnicy Paryża, związek, który, jeśli urodzi jej dwie córki, Florencję i Weronikę, zakończy się separacją w 1968 r. i drugim rozwodem ogłoszonym w 1968 r. 10 października 1970. Jego wystawa w Galerii Współczesnej z 1962 roku ukazuje go również jako rzeźbiarza. Ta część jego pracy składa się z popiersi, wśród których przytaczamy malarza Gen Paula , jego własny autoportret, a przede wszystkim klaunów, którzy mówią o trwałości jego związku ze światem cyrkowym.
Przybywając do Boudry (Szwajcaria) w 1972 r. z pomysłem pozostania tam przez kilka tygodni, Roland Dubuc zostanie tam przez sześć lat, rodziny z miasta hojnie goszczą tego przyjaciela bez dochodów i bez mieszkania: wśród tych gospodarzy Boudrysanów, Anne -Marie i Claude Musy przywołują go epitetami „ekstrawagancki, marginalny, imprezowy zwierzę, anarchista, niezależny, włóczęga” , zawsze doskonaląc w swojej pasji do cyrku sztukę błazeństwa. Roland Dubuc może więc namalować wiele pejzaży regionu, wystawić się w galerii w Genewie, sprzedać kilka płócien w Muzeum Petit-Palais i prowadzić wygodne życie.
Roland Dubuc spędził następnie cztery lata z przyjacielem, który był lekarzem w Cherbourgu, mieście, do którego przyjechał w latach 60., aby namalować malowidła ścienne do rezydencji. W 1984 roku, w którym ponownie przebywał w Boudry, powrócił do Paryża, gdzie w 1985 roku zainaugurowano ważny cykl wystaw w galerii otwartej przez Jean-Paula Villaina, jednego z jego najstarszych kolekcjonerów, po czym Roland Dubuc ostatecznie osiadł w Elbeuf, gdzie27 lutego 1998, zmarł w swoim ostatnim warsztacie.
„Świadkiem z Gen Paulem i Maurice'em Utrillo czasów, gdy sztuka była sposobem na życie” , Roland Dubuc pozostawia pamięć „wspaniałego człowieka, z Maurice Estève, jednym z ostatnich współczesnych malarzy Szkoły Paryskiej , który przeżył całą swoją życie obok „systemu”, z którego dużo się śmiał” .