Ray LaMontagne
Ray LaMontagne_-_cropped.jpg)
| Imię urodzenia | Raymond Charles Jack LaMontagne |
|---|---|
| Narodziny |
18 czerwca 1973 Nashua , New Hampshire |
| Podstawowa działalność | piosenkarz i autor tekstów |
| Gatunek muzyczny | Folk , folk rock |
| Instrumenty | Wokal , gitara , fortepian , harmonijka ustna |
| aktywne lata | Od 1999 roku |
| Etykiety |
RCA 14. piętro |
| Oficjalna strona | www.raylamontagne.com |
Ray LaMontagne , którego prawdziwe nazwisko to Raymond Charles Jack LaMontagne , to piosenkarz i muzyk urodzony w USA18 czerwca 1973w Nashua , New Hampshire (Stany Zjednoczone).
Biografia
Urodzony przez ojca muzyka, Ray LaMontagne miał koczownicze dzieciństwo z powodu rozstania rodziców. Fakt, że jego matka regularnie zmienia pracę, zmusza Raya i jego piątkę rodzeństwa do częstego przeprowadzki i zmiany szkoły. Ukończył jednak szkołę średnią i znalazł pracę w fabryce obuwia w Lewiston w stanie Maine.
Klika pewnego dnia o czwartej nad ranem, gdy szykuje się do pracy. Następnie usłyszał w radiu piosenkę Stephena Stillsa Treetop Flyer . To rewelacja dla Raya LaMontagne, który postanawia zmienić karierę. Mieszkając z rodziną w Maine - był żonaty z poetką Sarah Sousą, z którą miał dwóch chłopców - stał się piosenkarzem i autorem piosenek soul / folk.
W 1999 roku nagrał makietę dziesięciu utworów, która zwróciła uwagę Jamiego Ceretty z wytwórni Chrysalis Music Publishing. To spotkanie pozwoliło na wydanie jego pierwszego albumu, Trouble , z producentem Ethanem Jonesem.
Następnie wyróżnił się innymi współpracami, występując na ścieżkach dźwiękowych do filmów Ostatni pocałunek (2006) pod tytułem Hold You in My Arms oraz Le Diable s'habille en Prada (2006) z How Come . Wyróżniał się także akustycznym covery utworu Gnarlsa Barkley Crazy, który ukazał się na stronie B jego singla How Come . Niektóre z jego utworów pojawiają się także w amerykańskich serialach telewizyjnych, takich jak Les Frères Scott , Grey's Anatomy czy House .
Jego muzycznymi inspiracjami są śpiewacy Stephen Stills , Richard Manuel i Rick Danko . Ma wielki szacunek dla Richarda Manuela z The Band . Koncertował także z Levonem Helmem, byłym perkusistą grupy. Krytycy często porównują muzykę LaMontagne do muzyki Van Morrisona , Nicka Drake'a i Tima Buckleya .
We Francji występował rzadko: podczas Printemps de Bourges w 2005 roku, głównie w paryskich salach, a mianowicie Alhambra , La Cigale , Café de la Danse i Olympia . Brał udział w 2008 roku w programie Taratata, śpiewając w duecie z Irlandczykiem Damienem Rice piosenkę To Love Somebody zespołu Bee Gees .
W 2011 roku wziął udział w albumie Passenger irlandzkiej piosenkarki Lisy Hannigan z duetem w utworze O sleep .
Definiuje siebie jako osobę nieśmiałą i skrytą i rzadko udziela wywiadów. Podczas ogłoszenia jego albumu z 2014 roku dowiadujemy się, że Ray LaMontagne od dawna walczył z formą depresji.
Gra na gitarze akustycznej Dana Bourgeois wykonanej przez lutnika w Lewiston w stanie Maine.
Albumy studyjne
Kłopoty (2004)
Debiutancki album LaMontagne wydany w dniu 14 września 2004. Producentem jest Ethan Johns, producent m.in. Ryana Adamsa czy Rufusa Wainwrighta . Ray LaMontagne w melancholijnym tonie ujawnia swoje umiejętności pisarskie. Album, dobrze przyjęty przez krytyków, odniósł spory sukces, sprzedając się w 250 000 egzemplarzy. Na Boston Music Awards został uhonorowany nagrodami „Album roku”, „Song of the Year” i „Best Male Singer / Songwriter”. Album został ukoronowany złotem w 2011 roku (500 000 egzemplarzy).
Till the Sun Turns Black (2006)
Aż Słońce staje się czarny wydany29 sierpnia 2006. To jedyny z jego albumów, który początkowo nie został wydany we Francji.
Gossip In The Grain (2008)
Album wydany dnia 14 października 2008posiada akcenty retro, na które składają się głównie ballady. To jedyny album, w którym na okładce pojawia się zdjęcie LaMontagne.
God Willin '& The Creek Don't Rise (2010)
Ten czwarty album, wydany w dniu 17 sierpnia 2010, jest pierwszym wyprodukowanym bez oficjalnego producenta Ethana Jonesa. Ray LaMontagne nagrał go w swoim studio w dwa tygodnie w towarzystwie swojej grupy scenicznej The Pariah Dogs: Jennifer Condos (bas), Jay Bellerose (perkusja), Eric Heywood i Greg Leisz (gitary). Na tym albumie znajdziemy ballady takie jak Are We Really Through , This Love Is Over czy Like Rock & Roll i Radio . Został nominowany w trzech różnych kategoriach podczas rozdania nagród Grammy 2011 i zdobył w kategorii „Najlepszy album folkowy roku”.
Supernova (2014)
Wydanie jego piątego albumu 6 maja 2014, pierwszy z producentem Danem Auerbach (The Black Keys). LaMontagne po raz kolejny pracował w domu nad przygotowaniem nowego albumu, pracując bez przerwy do 16 godzin. Nagranie miało miejsce w małym studio w Nashville i trwało trzy tygodnie.
Jego lojalni muzycy studyjni, The Pariah Dogs, zostali zastąpieni przez ulubionych muzyków producenta Dana Auerbacha.
Ouroboros (2016)
Wydanie jego szóstego albumu na 4 marca 2016 r we współpracy z Jimem Jamesem, frontmanem i głównym autorem tekstów amerykańskiego zespołu rockowego My Morning Jacket.
Część światła (2018)
Wydanie jego siódmego albumu na 18 maja 2018 r. Tym razem album jest napisany i wyprodukowany przez samego Ray LaMontagne.
Monowizja (2020)
Wydanie jego ósmego albumu na 26 czerwca 2020 r. Album został w całości wyprodukowany przez Ray LaMontagne. Pisanie, produkcja, nagrywanie. Gra również na wszystkich instrumentach na płycie.
Dyskografia
Syngiel
- 2006: Trouble - Crazy - Forever My Friend
- 2007: Jolene - Be Here Now - Jeszcze trzy dni
- 2008: How Come
- 2010: Beg Steal or Borrow - na lato
- 2014: Supernova - Airwaves - Lavender - Filmy w drive-in
- 2016: Hej, bez presji
- 2018: Taka prosta rzecz - Paper Man
- 2020: Wystarczająco silny
Albumy
Dostępne na CD i 33 obr./min.
2004 : Kłopoty
|
2005 : Na żywo z Bonnaroo
|
2006 : Dopóki słońce nie stanie się czarne
|
2008 : Gossip In The Grain
|
2010 : God Willin '& The Creek Don't Rise
|
2011 : Live Fall 2010 (EP)
|
2014 : Supernova
|
2016 : Ouroboros
|
2018 : Część światła
|
2020 : Monovision
|